บทที่ 4 ฉันดูบอบบางมากเหรอ?

...... วันต่อมาพาฝันทำการตรวจเช็คร่างกายที่โรงพยาบาลอีกครั้ง จากนั้นก็ถูกภูสิตพามาที่วิลล่าของเขา เมื่อคุณแม่บ้านเห็นว่าเจ้านายตัวเองเดินเข้ามาพร้อมกับผู้หญิงร่างบางในอ้อมแขน ก็แอบรู้สึกแปลกใจอยู่นิด เพราะเจ้านายตัวเองเป็นคนรักสะอาด ไม่ยุ่งกับผู้หญิง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาอุ้มผู้หญิงกลับมา! “ไปจัดเตรียมของด้วย” ภูสิตพูดสั่งแม่บ้าน ก่อนจะอุ้มพาฝันเดินขึ้นไปยังชั้นบน พาฝันกอดคอเขาไว้แน่น สายตาจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาของชายหนุ่ม เธอรู้สึกสมเพชตัวเองในใจ แต่พูดกับเขาด้วยสีหน้าที่แสร้งทำเป็นโกรธ “คุณภูสิต ฉันเดินเองได้ค่ะ” “อย่าดิ้น” “คุณภูสิต ฉันดูบอบบางขนาดนั้นเลยเหรอคะ?” สีหน้าของเธอเผยให้เห็นความตกใจอยู่ไม่น้อย ตอนที่แต่งงานอยู่กับเขามาสามปีเขาไม่แม้แต่จะแตะต้องตัวเธอเลยด้วยซ้ำ แถมไม่เคยอุ้มเธอแบบนี้มาก่อนด้วย แต่มาวันนี้ เขากลับทำมันง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ! ชายหนุ่มไม่ตอบกลับอะไรหากแต่เลิกคิ้วกลับด้วยความเย็นชา แต่มือของเขายังคงโอบอุ้มเธอไว้อย่างแน่น หัวใจที่เยือกเย็จดุจน้ำแข็งร้อนวาบขึ้นมา รอยยิ้มอ่อนโยนของเธอ ทำให้เขารู้สึกว้าวุ่นใจ อย่างบอกไม่ถูก ทำไมถึงยอมอุ้มเธอ? “คุณภูสติจะย้ายพ่อของฉันไปที่โรงพยาบาลกลางได้เมื่อไหร่คะ? พาฝันเงยหน้าขึ้น สบเข้ากับคางหล่อเหล่า ลูกกระเดือกที่ดูเซ็กซี่ และกลิ่นกายหอมยั่วยวนชวนใจละลายของเขานั้น ภูสิตก้มมองเธอด้วยสายตาเย็นชา สายตาของทั้งสองสบเข้ากัน คิ้วที่เรียงเส้นกันอย่างหล่อขมวดไว้แน่น ก็ต่อเมื่อที่เธอ “ไม่ดื้อและเชื่อฟัง” พาฝันนิ่งเงียบไป เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ ก่อนจะพูดขึ้น “ฉันเชื่อฟังไม่ดื้อแน่นอนค่ะ” ภูสติใช้เท้าถีบไปที่ประตูห้องนอนเพื่อให้เปิดออก เขาค่อยๆหย่อนเธอลงกับเตียง มือข้างหนึ่งประคองศรีษะได้รูปของเธอ ส่วนอีกข้างจับไปที่เอวบางเล็กนั้น ก่อนจะตอบกลับเธอ “อืม” “ฝันฝัน ฉันไม่ชอบให้เธอดื้อกับฉัน ถ้าเมื่อไหร่ที่เธอไม่เชื่อฟังฉันจะสั่งหยุดจ่ายยาให้พ่อเธอทันที” พาฝันกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ ความกลัวและกังวลค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนแววตาเธอ นานกว่าเธอจะตอบกลับเขา “ค่ะ” เธอเห็นลางสังหารจากสายตาพิฆาตของภูสิต “นอนพักก่อน แล้วเดี๋ยวตื่นมากินข้าว” ชายหนุ่มหยิบผ้าห่มขึ้นมาห่มให้เธอ มือหนาสวมกอดเอวบางเล็ก แล้วพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน พาฝันรู้สึกประหลาดใจอย่างที่สุด แต่งงานกันมานานขนาดนี้ยังไม่เคยนอนด้วยกัน แต่ตอนนี้ตระกูลพัชรล้มละลายแล้ว กลับมานอนกับเธอเนี่ยนะ? เธอไม่เข้าใจว่าเขากำลังคิดจะทำอะไรอยู่ ก่อนจะหลับไปด้วยความมึนงง พอเธอลืมตาตื่นขึ้นมา ก็พบว่าข้างกายมีแต่ความว่างเปล่าที่หนาวเย็น เธอลุกจากเตียงถึงเห็นแผ่นหลังเย็นชาของชายหนุ่มยืนอยู่ตรงหน้าระเบียง ในมือเขาคีบบุหรี่อยู่มวนหนึ่ง เธอสลัดผ้าห่มออก ก่อนจะเดินเท้าเปล่าไปยังด้านหลังชายหนุ่ม “ริษา” เท้าของพาฝันหยุดชะงักทันที ต่อด้วยคำพูดของชายหนุ่ม “ได้ คืนนี้ฉันไปหา” ตูด - - ชายหนุ่มวางสายไป ดวงตาสีดำขลับหยุดอยู่ตรงใบหน้าที่ไร้ซึ่งไร้ความรู้สึก เธอเงียบไม่พูดอะไร พาฝันยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ขยับเขยื้อน คืนนี้เขาจะต้องนอนคนเดียวอีกแล้วเหรอ? “ตื่นแล้วเหรอ ไปอาบน้ำแล้วเดี๋ยวลงไปกินข้าว” ภูสิตก้าวขาสูงยาวเข้ามา แต่เหลือบไปเห็นเท้าที่ว่างเปล่าของเธอ ก่อนจะดุไปยกใหญ่ “ทีหลังลุกจากเตียงแล้วก็ใส่รองเท้าด้วย ฉันไม่อยากเห็นผู้หญิงที่ฉันเสียเงินมหาศาลเซ็นต์สัญญาซื้อมาต้องเป็นอะไรไป” พาฝันตอบกลับเขาอย่างจริงจัง “คุณภูสิตไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ฉันดูแลตัวเองดีๆ หาเงินมาใช้คืนให้คุณแน่นอน” “คุณภูสิต ไปหาคุณริษาเถอะค่ะ” พาฝันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างที่สุด ภูสิตเมื่อได้ยินพาฝันพูดย้ำถ้อยย้ำคำ หน้าอกของเขากระเพื่อมขึ้นลงไม่เป็นจังหวะอย่างหยุดไม่ได้ แต่สีหน้ากลับนิ่งสงบ พาฝัน ฉันจะทำอะไร เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะมาสั่งฉัน! รีบลงไปกินข้าวเดี๋ยวนี้ อย่าทำให้ฉันต้องโมโห!” พาฝันแตะไปที่ปลายจมูกของตัวเองสองสามที ก่อนจะรีบสวมรองเท้าที่แม่บ้านจัดเตรียมไว้ให้ด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะเดินตามหลังชายหนุ่มไปติดๆอย่างระมัดระวัง แต่ด้วยความที่ภูสิตเป็นผู้ชายร่างสูงจึงทำให้การก้าวเดินของเขาหนึ่งก้าวมันใหญ่มาก พาฝันต้องเปลี่ยนจากเดินเป็นวิ่งตามเขาแทน จากตอนแรกที่วิ่งตามอย่างเหนื่อยหอบ ก็ค่อยๆช้าลง จนกระทั่งมานั่งลงหน้าโต๊ะอาหาร แม่บ้านยกซุปรังนกมาเสริฟให้เธอ แล้วพูดย้ำกับเธอ “คุณพาฝันคะ รังนกนี้คุณผู้ชายสั่งดิฉันเตรียมให้คุณโดยเฉพาะเลยนะคะ” “สั่งให้จัดเตรียมให้โดยเฉพาะ” พูดเน้นสักเชียว พาฝันอมยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะขอบคุณคุณแม่บ้านอย่างนอบน้อม หลังมื้อค่ำ พาฝันนั่งดูนิตยสารบนโซฟา หลังจากที่ชายหนุ่มผูกเนคไทเรียบร้อยแล้วเขาจึงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ “อยู่บ้านดีๆอย่าดื้อรอฉันกลับมา” พาฝันเอียงคอ แววตาที่ลึกเข้าไปเต็มไปด้วยความประชดประชัน “คุณจะไปหาคุณริษาเหรอ?” คำพูดรนหาที่นี้เกือบหลุดออกจากปากเธอแล้วเชียว เธอรีบเปลี่ยนคำพูดนุ่มนวลและอ่อนโยนแทบไม่ทัน “ รีบกลับมานะคะ ฉันนรอคุณ” นิ้วเรียวยาวของภูสิตล็อกไปที่คางมนของพาฝัน ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาโน้มมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ลมหายใจร้อนผ่าว “ฉันจะพยายามนะ” เมื่อพูดจบเขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกประตูไป เมื่อเห็นว่าภูสิตเดินออกไปลับสายตาแล้ว เธอจึงรีบหยิบทิชชูบนโต๊ะขึ้นมาถูเช็ดปากตัวเองแรงๆ ริษาเป็นลูกบุญธรรมของพ่อเธอ แต่อายุเยอะกว่าปีเธอปีนึง แต่กลับเป็นคนที่ภูสติหวงนักหวงหนา พาฝันไม่เคยลืม ที่ตระกูลพัชรต้องล้มละลาย ริษาเองก็มีส่วนพัวพันกับเรื่องนี้! เมื่อก่อนต่างก็เป็นที่รู้กันว่าสองคนนี้เป็นคู่กิ่งทองใบหยก ทุกคนต่างพากันชื่นชมว่าพวกเขาดูเหมาะสมกันอย่งกับเทพบุตรนางฟ้า แต่น่าเสียดาย ที่มีคนจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตแบบเธอ ไปทำลายความรักของพวกเขา อาศัยหุ้นและอำนาจของพ่อตัวเองทำให้ริษาต้องหนีไปอยู่เมืองนอก เพื่อให้ตัวเองได้แต่งงานกับภูสิต ตลอดสามปีที่แต่งงานอยู่ด้วยกัน ภูสิตทรยศต่อเธออย่างแสนสาหัส แต่เขากลับอ้าแขนรอรับริษากลับจากเมืองนอกอย่างสง่าผ่าเผย แถมยังทุ่มเงินจำนวนมากเพื่อทำให้เธอได้ขึ้นแท่นเป็นซุปต้าสาวสวยในวงการบันเทิงอีกด้วย