บทที่ 6 คุณชอบเธอใช่มั้ย?

“ถ้างั้นฉันก็มีสิทธิ์ที่จะสั่งให้หมอหยุดการรักษาของพ่อเธอ” ชายหนุ่มค่อยๆชายตาขึ้นมาจ้องมองเธอด้วยสายตาเฉยเมย พาฝันตอบอย่างเหยียด “ฉันขอโทษ” คำพูดใจเสาะแบบนี้ เหมือนว่าเธอจะยิ่งอยู่ยิ่งคุ้นชินกับมันเสียแล้วสิ! พาฝันเดินไปยังห้องรับรองที่อยู่ข้างๆ ริษาสลัดผ้าห่มออกกำลังจะลุกจากเตียง แต่ก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อเห็นพาฝัน ภูสิตเดินตามหลังมา ก่อนจะค่อยๆ เข้ามาประคองเธอ “ทำไมไม่ประคบน้ำแข็ง ลุกขึ้นมาทำไม?” เสียงแหบพร่าของริษา ไม่มีความอ่อนโยนเลยแม้แต่นิดพูดขึ้น “เธอมานี่ทำไม?” ฉันคุยกับคุณภูสิตอยู่ห้องข้างๆ ตั้งนาน เธอไม่ได้ยินเหรอ พาฝันเห็นว่าริษาแสร้งทำเป็นไม่รู้ เธอยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยอย่างมองบน เธอรีบลุกขึ้นมาแบบนี้กลัวว่าฉันจะแย่งคุณภูสิตไปหรือไง คำพูดของพาฝันทำเอาริษาชาไปทั้งหน้าเหมือนโดนตบ หน้าริษาขาวซีดเธอล้มเอนไปข้างหลังเล็กน้อย ดีที่ชายหนุ่มรับไว้ทัน คำพูดสะอึกสะอื้นฟังดูอ่อนแอน่าสงสารจับใจ “พาฝัน เธอ...” ในเมื่อเธอเองก็อยู่นี่แล้ว ถ้างั้นฉันจะขอโทษเธออย่างเป็นทางการ ต่อหน้าคุณภูสิต ฉันขอโทษ ฉันไม่ควรให้เธอดื่มน้ำของฉัน พาฝันกลั้นขำกับการแสดงละครตบตาของริษาว่าเธอนั้นบอบบางเพียงใด มิหนำซ้ำยังไม่ได้รับความเป็นธรรมอีก “ไม่ควรดื่มน้ำของเธอ? พาฝันเธอกำลังหมายความว่า ริษาจงใจใส่ร้ายเธออย่างงั้นเหรอ?” ภูสิตขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะถามกลับเบาๆ อย่างน่ากลัว พาฝันมองดูภูสิตปกป้องผู้หญิงที่หลบอยู่หลังเขา ผู้ชายคนที่เธอเคยรักจนหมดใจ มุมปากของเธอยกขึ้นอย่างเยือกเย็น “ใช่! ริษาเขาดื่มน้ำของฉันเอง แต่กลับให้ฉันมาขอโทษ คุณไม่รู้สึกว่ามันไม่แฟร์เหรอ? เอ๊ะ...หรือว่าคุณเองก็เป็นแบบนี้?” เธอพูดอย่งไม่ใส่ใจ แต่สีหน้าริษาสลดอย่างเห็นได้ชัด “พูดก็พูดเหอะ ถ้าฉันคิดจะทำอะไรเธอจริง มันคงไม่ใช่แค่น้ำแก้วเดียวแน่ ฉันจะทำให้เธอพูดไม่ได้ไปทั้งชีวิตเลย แบบนี้เธอก็จะให้การในศาลจนตระกูลพัชรต้องล้มละลายไม่ได้ไงล่ะ หรือถ้าฉันรู้ว่าบ้านฉันเลี้ยงนางจิ้งจอกไว้ ฉันคงไม่เรียกเธอว่าพี่สาวตั้งแต่วันแรกที่ตระกูลพัชรรับเธอมาเป็นลูกบุญธรรมหรอก น่าปล่อยให้ตายอยู่ข้างถนนซะด้วยซ้ำ!” พูดจบ พาฝันก็หันหลังเดินออกประตูไป ตอนนี้เธอดูเป็นผู้หญิงทนงตัวอย่างที่สุด แต่จะมีใครล่วงรู้ว่าเธอเดินจากไปพร้อมกับบาลแผลลึกในจิตใจ ปัง! บรรยากาศในห้องอึมครึม จนทำให้หายใจไม่ออก “พาฝัน!” สีหน้าภูสิตดูเศร้าแลหดหู่ สายตาของเขาหยุดอยู่ใบหน้าดูเยาะเย้ยตัวเองของพาฝัน เขาวางริษาลง ร่างสูงก้าวขายาวเดินตาพาฝันไป “ภุสิต...” ริษาเห็นว่าภูสิตกำลังหันหลังจะเดินตามเธอไป ก็รีบใช้แขนโอบไปที่เอวของชายหนุ่มเพื่อจะหยุดเขาไว้ “ช่างเถอะค่ะ อย่าไปโทษเธอเลย เพราะเรื่องของตระกูลพัชรพาฝันโทษฉันมาตลอด เรื่องวันนี้ฉันเป็นคนดื่มน้ำโดยไม่ทันระวังเอง จนต้องมาเจ็บตัวแบบนี้” ภูสิตสงบลง สายตาหยุดอยูที่แขนของเธอ ก่อนจะค่อยๆ แกะมันออกแล้วพูดอย่างใจเย็น “เธอพักผ่อนดีๆ ละกัน” ริษามองดูเงาของชายหนุ่มที่กำลังเดินเดินไปยังประตู ทันใดนั้นร่างที่เอนกายพิงกับหัวเตียงรีบลุกขึ้น ตะโกนตามหลังเขาไปอย่างร้อนรน “ภูสิต ฉันได้ยินคำพูดที่คุณคุยกับเธอหมดแล้ว นี่คุณกำลังซื้อขายอะไรกับเธออยู่ใช่มั้ย?” ขาเรียวยาวของชายหนุ่มหยุดชะงักไปสองวิ ก่อนจะค่อยๆ หันมาตอบอย่างเฉื่อยชา ภายใต้แววตาแดงก่ำของเธอ “ริษา ฉันไม่ชอบให้ใครถามเรื่องส่วนตัวของฉัน” ริษาสะท้านไปทั้งตัว น้ำตาที่พยามกลั้นไว้ทะลักออกมาอย่างกับเขื่อนแตก “เรื่องส่วนตัว? คนอื่น? พวกเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ในสายตาคุณ แม้แต่เป็นห่วงฉันก็ยังไม่มีสิทธิ์?” คำถามของริษาทำเอาภูสิตเหมือนถูกปกคลุมด้วยแผ่นน้ำแข็งบางๆ เขาเพียงแต่ตอบกลับเธอด้วยเสียงทุ้มต่ำ “มันแค่คำพูดคำเดียว ทำไมเธอจะต้องจริงจังขนาดนั้น” “แล้วทำไมแค่น้ำแก้วเดียวคุณถึงจริงจังกับพาฝันขนาดนั้น?” พาฝันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกเราแล้ว ทำไมเธอยังอยู่ด้วยกันกับคุณ?” แววตาริษาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง รู้สึกอัดอั้นใจ “คุณพาเธอไปที่วิลล่าทวีทรัพย์ทำไมกัน?” วิลล่าทวีทรัพย์เป็นที่ต้องห้าม แม้แต่เธอที่เป็นคู่กิ่งทองใบหยกกับภูสิตมาตั้งแต่เด็ก ยังไม่เคยได้ย่างกายเข้าไปเยือนเลยแม้แต่ครั้งเดียว วินาทีที่เธอรู้ว่าวิลล่าทวีทรัพย์ที่ไม่เคยมีแขกผู้หญิงมาก่อนกลับถูกพาฝันเหยียบย่ำเข้าไปเป็นคนแรก มิหนำซ้ำภูสิตยังเป็นคนอุ้มเธอเข้าไปด้วยตัวเอง หัวใจของริษาแทบจะแตกสลาย ริษาคิดมาตลอดว่าเหตุผลที่ทำให้เธอยืนข้างกายภูสิตได้นานขนาดนี้ ก็เพราะว่าเธอรู้ใจเขา กระทั่งตอนนี้ เธอกลับสู้พาฝันที่ดีแต่อวดเก่งไม่ได้เลยแม้แต่นิด! สายตาของชายหนุ่มที่มองมายังริษา เหลือไว้เพียงความเย็นชา “ริษา ฉันรับปากเธอว่าจะดูแลเธอตลอดชีวิต แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอจะมีสิทธิ์ถามเรื่องระหว่างฉันกับพาฝัน” ก็แปลว่า ภูสิตเห็นเธอเป็นแค่ตัวสำรอง แต่คนที่อยู่ในใจเขาคือพาฝันสินะ ริษาเห็นว่าเขากำลังจะหันหลังเดินจากไป เธอรีบสลัดผ้าห่มออกแล้ววิ่งไป ไม่ได้สนว่าคอตัวเองจะอักแสบอีกครั้ง เธอตะโกนเสียงดังลั่น “คุณยังรักเธออยู่ใช่มั้ย?”