บทที่ 8 ซุปตาร์เบอร์ 1

“ก็กลัวคุณจะต่อยฉันไง” พาฝันพูดด้วยใบหน้าใสซื่อ แววตาที่สีดำเข้มของภูสิตจ้องมายังเธอเหมือนเสือชีต้าร์ก็ไม่ปาน เผยให้เห็นฟันขาวสะอาดที่เรียงกันอย่างสวยงาม ก่อนจะใช้ลิ้นเลียไปที่มัน พาฝันถูกภูสิตจับจ้องจนหมดทางหนี ไม่ต่างอะไรจากปลาที่รอถูกเชือด เธอไม่กลัวเลยว่าเขาจะเยาะเย้ยเธอยังไง แต่ที่เธอกลัวคือเขาใช้เงินซื้อชีวติที่เหลือของเธอ แล้วเลี้ยงดูดั่งหงษ์ แต่กลับไม่ยอมที่จะปล่อยคนในบ้านเธอไป “ทำไมเวลาก่อเรื่องยั่วโมโหไม่คิดบ้างละว่าฉันจะตีเธอ หื้ม?” ภูสิตแนบชิดเธอขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจอุ่นๆ ที่เย็นชาของเขารดอยู่ตรงแก้มเธอ “ฝันฝัน เธอชักจะเหิมเกริมขึ้นทุกวันแล้วนะ” พาฝันกัดปากแน่น เธอรับรู้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากตัวเขา เธอแสร้งยิ้มด้วยความนิ่ง “คุณภูสิต ฉันเป็นคนไม่ค่อยกลัวอะไรอยู่แล้ว ถ้าไม่อย่างงั้นก็คงอยู่ไม่รอดถึงทุกวันนี้ ไม่แน่ตอนนี้อาจจะกำลังอยู่บนเตียงทำอะไรกับผู้ชายคนไหน...” สีหน้าภูสิตแสดงออกว่าเขากำลังไม่พอใจ พาฝันรู้สึกถึงความเจ็บตรงคางที่ค่อยๆ เพิ่มมากขึ้น “อ้าย!” ทันใดนั้นภูสิตกอดรัดเอวคอดบางให้แนบชิดกับลำตัวไว้อย่างแน่นหนา เธอตกใจจนร้องตะโกนเสียงดังออกมาและจ้องมองเขาด้วยสายตาดุดัน ก่อนจะใช้มือผลักตัวชายหนุ่มออก “คุณภูสิต นี่คุณจะทำอะไร!” ชายหนุ่มเพิกเฉยไม่ได้สนใจว่าเธอส่งเสียงตะโกนดังลั่น ชั้นบนสุดเป็นที่ต้องห้าม พนักงานในบริษัทจะหยุดอยู่ตรงลิฟท์ได้เท่านั้น เพราะงั้นต่อให้พาฝันจะตะโกนเสียงดังแค่ไหน ก็ไม่มีใครมาช่วยเธอได้ ภูสิตอุ้มร่างบางมาไว้ข้างกาย ริมฝีปากบางกระทบที่ข้างหูเธอ ความอันตรายบางอย่างแฝงมาในคำพูด “เห็นทีฉันคงจะสนองความต้องการให้ฝันฝันของฉันไม่พอสินะ เลยทำให้ฝันฝันของฉันมีเวลาไปคิดถึงผู้ชายคนอื่น” ทั้งๆ ที่เป็นคำพูดนุ่มนวล แต่ทำไมคำพูดที่ลอดออกมากลับเต็มไปด้วยพลังแบบนั้น พาฝันหน้าขาวซีด เธอรู้ว่าเธอได้ทำให้ภูสิตหมดสิ้นความอดทนแล้ว เธอหันนไปมองที่ห้องรับรอง แล้วพูดอย่างรีบร้อน “คุณภูสิต คุณไม่กลัวว่าริษาเห็นแล้ว จะเข้าใจผิดเอาเหรอคะ?” สายตาชายหนุ่มกระตุกวูบ มือหนาที่สอดเข้าในกระโปรงเธอชะงักเล็กน้อย ลมหายใจที่รดอยู่ข้างหูค่อยๆ เคลื่อนมายังตรงริมฝีปากเธอ “มันก็แค่การแสดง” “เมื่อกี้ยังเรียกร้องความสนใจอยู่เลย ตอนนี้คิดจะถอยแล้วหรือไง?” มือหนาของชายหนุ่มยกสะโพกเธอขึ้น ก่อนจะลูบไล้ไปตามผิวขาวเนียน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ฝันฝัน ทีหลัง ไม่สิ ไม่มีครั้งหน้า ฉันไม่อยากได้ยินปากน่ารักของเธอพูดถึงผู้ชายคนอื่นอีก ไม่งั้นเธอได้ลงนรกแน่” เขาค่อยๆ คลายมือที่บีบคางเธอออก คางสวยที่ขาวนวลมีรอยนิ้วมือของเขาประทับอยู่อย่างเห็นได้ชัด พาฝันเจ็บจนน้ำตาคลอเบ้า นัยย์ตาของเธอแฝงไปด้วยความกลัวและความรู้สึกผิดที่ยั่วโมโหเขา ภูสิตจ้องมองเธอ ก่อนจะค่อยๆ โน้มตัวลงมาใช้ลิ้นตวัดเลียน้ำตาเธอ เสียงอ่อนโยนที่แฝงไปด้วยความเยือกเย็นพูดขึ้น “แน่นอนว่าฉันจะลงนรกไปพร้อมกับเธอ” พาฝันรู้สึกได้ว่ากระโปรงของตัวเองถูกเลิกขึ้นมาถึงตรงเอว เธอตกใจ “คุณภูสิต คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้ นี่มันทางเดินนะ คุณไม่กลัวว่ามีใครเห็นแล้วจะเป็นข่าวหรือไง?” “ฝันฝันเธอลืมแล้วเหรอว่ากำลังย่ำอยู่ที่ของใคร จะมีใครหน้าไหนที่มันกล้า?” ฝ่ามือใหญ่จับไปที่ใบหน้าขาวนวลของเธอ มุมปากยกขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ ฝันฝันของฉัน เธอมีเรื่องให้ฉันตื่นเต้นได้ตลอดเลยนะ ใจของพาฝันกระตุกวูบอย่างเสียวสันหลัง ใช่ เธอลืมไปได้ไงว่าเธออยู่ในที่ของเขา ทั้งประเทศยังเป็นของเขาได้ ตระกูลพัชรที่เคยรุ่งเรืองยังตกอยู่ในกำมือเขาได้ มุมปากของเธอยกขึ้นน้อยๆ อย่างมีเสน่ห์ ขาข้างหนึ่งเกี่ยวล็อกเอวใหญ่ ปลดเนคไทของเขาออกอย่างชำนาญ เขาไม่ปฏิเสธ เธอใช้มืออีกข้างปลดเข็มขัดของเขาออก ทันใดนั้น มือถูกจับไว้อย่างแรงราวกับกระดูกจะแตกหักเสียให้ได้ “ไปเรียนมาจากใคร?” “คุณทายสิคะ?” เมื่อเห็นว่าสีหน้าของภูสิตเริ่มไม่สบอารมณ์ พาฝันรีบเงยหน้าจุ๊บไปที่คางของเขาอย่างเอาใจ “ฉันได้รับการฝึกให้ปรนนิบัติผู้ชายตอนอยู่ Strip Bar ก็เลยพอเป็นอยู่บ้าง” หลังจากได้ฟังที่พาฝันพูดจบ ภูสิตก็ถอยตัวออกห่างทันที สีหน้าเขาดูเข้มขึ้นอย่างน่ากลัว สายหัวออกไปให้พ้น เดี๋ยวนี้!” พาฝันจัดกระโปรงให้เรียบร้อย แล้วเดินอ้อมชายหนุ่มตรงไปที่ลิฟท์อย่างไม่ต้องคิด ในใจเธอหวังจะตายว่าเขาจะไม่แตะต้องตัวเธอตลอดไป สายตาของภูสิตเหมือนมีดที่ทิ่มแทงเธอ เขากดโทรออกด้วยเสียงพิฆาต “ฉันขอข้อมูลทั้งหมดของพาฝันครึ่งปีที่ผ่านมา แล้วก็ Strip Bar ซื้อมันให้ฉันด้วย!” ผู้ชายปลายสายตกใจอย่างเห็นได้ชัด แม้จะไม่รู้จัก Strip Bar อะไรนั่น แต่ที่ไหนก็ตามที่มีปัญหากับภูสิต มันต้องเกี่ยวกับพาฝันแน่นอน “ได้ครับ” หลังจากวางสาย ภูสิตกลับมายังห้องทำงาน หยิบบุหรี่มวนหนึ่งขึ้นมาจุดสูบ ก่อนจะโทรไปสั่งงานบางอย่าง แต่ก็ไม่ได้ไปหาพาฝันอีกเลย เมื่อพาฝันลงมาจากชั้นบนก็เห็นเป็นเอกทสีหน้าดูร้อนร้นใจ แล้วก็ผู้จัดการนิศาชลด้วยอีกคน เป็นเอกกวาดสายตาสำรวจพาฝัน ก็พบว่าตรงคางเธอมีรอยเขียวช้ำของรอยนิ้วมืออยู่ “คุณภูสิตเขาทำอะไรเธอเนี่ย?” พาฝันยกมุมปากพูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ “ฉันไม่เป็นไร ขอโทษเสร็จแล้ว คุณริษาเธอใจกว้าง ยกโทษให้ฉันแล้ว” “ที่เธอต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะทีมพากย์เสียง? ปกติแล้วคุณริษาเธอไม่เคยมาพากย์เสียงเรื่องที่ตัวเองแสดงเลยด้วยซ้ำ ใครจะไปคิดว่าครั้งนี้เธอจะมา?” จะเพราะอะไรล่ะ? ก็เพราะกลัวว่าเธอจะแย่งคุณภูสิตไปล่ะสิ? ริษาคิดมากไปแล้ว พาฝันละสายตาลง แล้วหันไปที่ผู้จัดการ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจ พาฝันจัดผมตัวเองให้ดูเรียบร้อย “คุณนิศาชลคะ ทำงานวันแรกก็ต้องให้คุณพลอยเสียหน้าไปด้วย ต้องขอโทษด้วยนะคะ” “เธอไม่เป็นไรก็ดีแล้ว อ่อ เมื่อกี้ฝ่าย HR ทำการปรับเปลี่ยนตำแหน่งเล็กน้อย ตั้งแต่นี้ไปฉันเป็นผู้จัดการส่วนตัวของเธอ” นิศาชลพูดอย่างนิ่งเฉยจนทำให้เป็นเอกอดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้ นิศาชลเป็นผู้จัดการส่วนตัวที่ดีที่สุดตั้งแต่บริษัทก่อตั้งมาเลยก็ว่าได้ ดารานักแสดงแต่ละคนที่เธอปั้นออกมาระดับซุปตาร์แนวหน้าทั้งนั้น แม้แต่ริษายังไม่มีบุญที่จะได้นิศาชลเป็นผู้จัดการส่วนตัวเลย นึกไม่ถึงว่าฝ่าย HR จะให้นักปั้นมือทองแบบนี้ดูแลพาฝัน คุณภูสิตกำลังจะปั้นพาฝันเหรอ? ความกังวลเล็กน้อยของเป็นเอก ไม่ได้ทำให้พาฝันใส่ใจแต่อย่างใด ที่เธอมาอยู่ในบริษัทของเขาก็เพื่อใช้เขาใช้งานให้คุ้มค่า ต่อให้ภูสิตสั่งให้เธอไปรับรองผู้ชายคนอื่น เธอก็คงต้องไปอย่างไม่มีข้อกางขา นิศาชลกวาดสายตาประเมินพาฝันตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ออกคำสั่งตามการทำงาน “เธอไปพากย์เสียงที่เหลืออยู่ให้หมดก่อน ไว้ฉันจะหาตำแหน่งที่เหมาะกับบุคลิกของเธออีกที คืนนี้ทางบริษัทมีงานเลี้ยงต้อนรับพนักงานใหม่ เธอเตรียมตัวด้วยนะ” “ได้ค่ะ” พาฝันไม่แสแสร้ง เธอตอบรับด้วยความเต็มใจ ซึ่งนั่นไม่ค่อยเข้ากับใบหน้าสวยที่มีเสน่ห์ของเธอสักเท่าไหร่ จนทำให้นิศาชลแอบประหลาดใจเล็กน้อย เขาเดินอ้อมเธอไป ก่อนจะยื่นยาให้เธอ “คุณภูสิตให้ฉันเอายามาให้ บอกว่าไม่อยากเห็นบนตัวเธอมีรอยแผล มันทำให้ระคายเคืองสายตาเขา” พาฝันยื่นมือไปรับยามา จ้องมองสายตาที่ดูนิ่งสงบของนิศาชล แล้วยิ้มค่อยๆ “ขอบคุณค่ะ” ไม่เป็นไร บุคลิกเธอเหมาะจะเป็น... นิศาชลหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง เหมือนกำลังรวรวมคำพูด “ซุปตาร์เบอร์หนึ่ง” “หืม หืม หืม” พาฝันกับเป็นเอกอัดเสียงในห้องอัดกันทั้งบ่าย จากเดิมคิดว่าริษาคออักแสบบทของเธอก็ให้เว้นไว้ก่อน ที่ไหนได้ทางผู้จัดบอกพาฝันให้ลองพากย์ดู พาฝันพากย์ไปสองตัวละครในบ่ายเดียว ความสามารถของเธอเป็นที่ฮือฮาไปทั่วทั้งบริษัท ทำให้ทั้งฝ่าย HR และฝ่ายประชาสัมพันธ์ต่างก็ตกตะลึงไปตามๆ กัน นี่คุณภูสิตหาคนทำเงินมาให้บริษัทชัดๆ เลยนะเนี่ย