บทที่ 13 เรามาคุยกันหน่อย

“เฮือก!” พาฝันสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย เหงื่อไหลทั่วร่าง เธอสัมผัสได้ถึงอกหนาที่นอนแนบชิดแผ่นหลังเธออยู่ พาฝันกวาดตามองไปรอบๆห้องที่แปลกตา ก่อนจะถอนหายใจยาวเฮือก เฮ้อ…ที่แท้ฉันก็แค่ฝันไป ไม่ไม่ไม่! ความรู้สึกร้อนวูบวาบทำให้เธอดึงสติกลับมานึกขึ้นได้อีกครั้ง เธอลืมไปได้ไง นั่นมันไม่ใช่ฝัน แต่เป็นเรื่องจริงที่เคยเธอเผชิญมันมาต่างหาก “เป็นยังไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นมั้ย?” ข้างหูมีเสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มที่แฝงด้วยความเป็นห่วงดังขึ้น พาฝันใส่หัวไปมา “เมื่อคืนเราสองคน...” “เธอคิดว่าเมื่อคืนเราทำไรกัน?” สายตาเข้มของชายหนุ่มลึกขึ้น มองต่ำลงมายังซอกคอขาวนวลและไหปลาร้าที่มีรอยแดงเป็นจ้ำๆ ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก พาฝันเห็นอารมณ์ภูสิตที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ เธอเตรียมใจไว้อยู่แล้ว ว่ายังไงซะเขาและเธอก็จะต้องมีวันนี้ “ทำอะไรคุณภูสิตน่าจะรู้ดีกว่าฉันนิคะ คุณไม่ชอบหรือไง?” ยังไงซะเขาและเธอก็เคยเป็นสามีภรรยากันมาก่อน แม้ว่ามันจะเป็นการแต่งงานเพื่อผลประโชยน์อะไรบางอย่างก็ตาม ภูสิตนึกถึงเมื่อคืนที่เธอพร่ำเรียกชื่อของชายอื่นไม่หยุด แววตาของเขาค่อยๆเย็นชาและน้ำเสียงเยือกเย็นขึ้น “ฉันไม่ชอบ” “ไม่ชอบ?” “อืม ไปอาบน้ำ” “ห๊ะ?” “สกปรก” พาฝันเมื่อได้ยินคำพูดนั้น อารมณ์โมโหโกรธก็พุ่งขึ้นมาทันที เมื่อเห็นว่าภูสิตลุกจากเตียงแถมยังสวมเสื้อต่อหน้าเธออีก หญิงสาวค่อยๆเอ่ยพูดอย่างเยือกเย็น “ถ้าจะสกปรก ฉันว่าคุณคงสปรกกว่าฉันเยอะ! ตอนที่ฉันแต่งงานอยู่กับคุณสามปีเต็ม ฉันเสมอต้นเสมอปลายไม่เคยเลยที่จะนอกใจคุณไปมีคนอื่น แต่คุณกลับไปมีความสัมพันธ์ฉันท์ชู้สาวกับริษา คงจะขึ้นเตียงกันนับครั้งไม่ถ้วนแล้วสิ! ถ้าจะให้บอกว่าบนโลกใบนี้ใครที่สกปรกและน่าขยะแขยงที่สุด เห็นทีก็คงหนีไม่พ้นคุณสองคนแล้วละ!” คางของเธอถูกบีบอย่างเต็มแรง พาฝันเงยหน้าขึ้นมองด้วยความเจ็บปวด ดวงตาที่ลุกเป็นไฟราวกับเพลิงดาบ “เธอไม่มีสิทธิ์พูด!” พาฝันนิ่งเงียบไปชั่วขณะ การที่ถูกใครสักคนรักและปกป้องดูแลอย่างไม่มีเงื่อนไข ต่อให้ต้องเป็นศัตรูกับทั้งโลก นั่นคือสิ่งที่ทั้งชีวิตของเธอไม่เคยที่จะได้รับมันเลย! .....ใช่สิ ฉันไม่มีสิทธิ์ ตั้งแต่เด็กในสายตาคุณริษาคือผู้หญิงที่อ่อนโยนจิตใจดี ส่วนฉันมันก็แค่ผู้หญิงที่หยิ่งทะนงตัว “ฉันมันตาบอดที่เลือกรัก... และปล่อยทิวาไป!” ความเงียบสงัดในตอนเช้ากลับแปรเปลี่ยนไป! เพียงเพราะคำว่า “ทิวา” “พาฝัน หาเรื่องตายไง!” เขาบีบข้อมือเธอแน่นจนเหมือนใช้แรงทั้งหมดที่มีอยู่ พาฝันที่รู้สึกสะลืมสะลือ เหงื่อไหลซึมทั่วทั้งหน้าผากด้วยความเจ็บปวด “ใช่ ฉันหาเรื่องตาย แต่มันก็ไม่ตายสักที งั้นคุณก็สนองความต้องการฉันหน่อยสิ ฆ่าฉันด้วยตัวของคุณเอง ในเมื่อคุณก็เคยฆ่าฉันมาแล้วครั้งนึง” สีหน้าพาฝันขาวซีดเหมือนกระดาษ เสื้อบางบนตัวเผยให้เห็นรูปร่างผอมบางของเธอ ฝันฝัน กลับคำพูดซะ ทีหลังอย่าให้ฉันได้ยินชื่อของผู้ชายคนอื่นจากปากของเธออีก เพราะไม่งั้นฉันไม่เพียงจะฆ่าเธอ แต่จะฆ่ามันด้วย” ชายหนุ่มคลายมือออกแล้วเหลือกมองเรียวแขนที่ไร้ค่าของเธอ ชายหนุ่มโน้มตัวลงมา กระตุกยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน “แต่ฉันคงทนเห็นฝันฝันของฉันตายไม่ได้หรอกนะ หนี้ที่เธอติดค้างฉันยังใช้คืนไม่หมด ถ้าเธอตายไปแล้วหนี้พวกนี้ก็ต้องคงจะตกไปเป็นภาระของครอบครัวเธอ?” “คุณมันใจดำ โหดเหี้ยมอำมหิต” พาฝันกัดฟันพูด ฝันฝันเธอไม่ได้พึ่งรู้จักฉันได้แค่วันเดียวสักหน่อย ฉันอุตส่าห์คิดว่าเธอจะเข้าใจฉันดี “ผูกเนคไทให้ฉันหน่อย” เขาสั่งขณะยื่นเนคไทให้หญิงสาวช่วยผูก พาฝันชะงักงัน เธอได้แต่ระงับความโมโหที่มีกลืนลงท้องไป พาฝันเบือนหน้าหนีเล็กน้อยเพราะไม่อยากจ้องหน้าเย็นชาของเขา ก่อนจะหยิบเนทไทที่เขายื่นให้มาผูกอย่างชำนาญ เมื่อกลัดกระดุมเม็ดสุดท้ายเสร็จ เธอดันแผ่นออกหนาออกห่างจากร่างของตัวเองอย่างรวดเร็ว “เนคไทที่ฝันฝันผูกเนี่ยไม่เลวเลยนะ ทีหลังก็มาผูกให้ฉันทุกวันละกัน” ภูสิตก้มลงจูบหน้าผากเธอ “ยาบนหัวเตียงกินด้วยละ อย่าให้ฉันรู้ว่าเธอโยนมันทิ้ง เธอรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะไปทำงานหาเงินมาเลี้ยงเธอละ” พาฝันนั่งอยู่บนเตียง มือข้างลำตัวกำไว้แน่น คำพูดสวยหวานแบบนี้ เรื่องปกติที่ภรรยาทำให้กับสามี เธอเคยร้องขออยากจะได้มัน แต่มาวันนี้กลับรู้สึกมันสายไปเสียแล้ว กริ๊ง กริ๊ง! เสียงโทรศัพท์มือถือพาฝันบนหัวเตียงดังขึ้น เธอเห็นสายโทรเข้าสิบกว่าสายของทิวาที่ไม่ได้รับ ดวงตากลมโตแคบลง เธอกำมือถือแน่นขึ้น ทิวา กลับมาแล้วงั้นเหรอ! เมื่อคืนเธอไม่ได้ฝันไป แต่ทิวากลับมาแล้วจริงๆ! เธอหยิบเสื้อผ้าบนหัวเตียงมาสวมใส่ และลุกจากเตียงไปเปิดประตู ยังไม่ทันที่เธอจะก้าวออกไป ก็เห็นริษายืนขวางหน้าประตูอย่างเย้ยหยิ่ง “ฝันฝัน มาคุยกันหน่อย”