บทที่ 14 จะแฟนเก่า แฟนใหม่ ฉันก็ครองตำแหน่งนั้นมาหมดแล้ว

สายตาริษาตกไปอยู่รอยแดงเป็นจ้ำๆ ตรงซอกคอและไหลปลาร้าของเธอ สายตานั้นกำลังบ่งบอกว่าเธอเจ็บปวดขนาดไหน ก่อนจะค่อยๆดึงสายตากลับไป แล้วจ้องมายังพาฝันอย่างเหยียดๆ พาฝันจัดผมนุ่มสลวยของตัวเองให้เรียบร้อย ริมฝีปากเรียวบางที่แต้มด้วยลิปสติกสีอ่อนกระตุกขึ้น เธอเอนกายพิงกับประตู เรียวขายาวพาดกันอย่างขี้เกียจ ก่อนจะทักทายอีกฝ่ายอย่างไม่สบอารมณ์ “คุณริษา เราสองคนไม่ได้สนิทสนมกัน ฉันว่าคุณเรียกชื่อเต็มฉันจะดีกว่า” “พาฝัน” ริษาไม่ได้สนใจคำพูดของเธอแต่อย่างใด ทว่ากลับพูดโน้มน้ามอย่างอ่อนโยน “ค่ายารักษาของตระกูลพัชระฉันจ่ายให้เธอได้ เธออย่ามายุ่งกับภูสิตอีกเลย” พาฝันเบือนหน้ามองไปทางอื่น มุมปากสวยยกขึ้นอย่างเยือกเย็น คำพูดแฝงด้วยความประชดประชัน “ช่วยฉันจ่าย? คุณริษาคงจะลืมไปแล้วสินะว่าตัวเองเคยชื่ออะไร? บอกฉันว่าอย่ามายุ่งกับภูสิต ทำไมเธอไม่บอกว่าภูสิตใช้คำว่าอดีตภรรยามาอ้าง วางแผนให้ฉันต้องมาข้องเกี่ยวกับเขาละ?” “สำหรับเธอแล้วภูสิตเขาก็แค่จะ...” “แก้แค้น” คำพูดสองพยางค์ท้ายกลืนลงคอไปทันที ริษาขมวดคิ้วเล็กน้อย คำพูดที่เอ่ยออกมายังคงอ่อนโยนไม่เปลี่ยน “ฝันฝัน ไม่ว่าระหว่างเธอกับภูสิตมีอะไรแลกเปลี่ยนกัน แต่คนอย่างภูสิตไม่ใช่คนที่เธอจะไปข้องเกี่ยวด้วยได้ เขาก็แค่เล่นๆกับเธอ กฏในวงการนี้ฉันรู้ดีกว่าเธอ” “แปะ แปะ” พาฝันตบมือให้กับการแสดงของริษา เธอไม่อยากจะเสียเวลากับหล่อน จึงพูดขึ้นอย่างไม่ไว้หน้า “ถ้าเธอรู้ดีกว่าฉัน เธอก็น่าจะรู้นะว่าผู้หญิงคนนึงที่อยู่ข้างผู้ชายอีกคนมาตลอด แต่กลับไม่ได้เลื่อนสถานะสักที เขาเห็นผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไร?” พาฝันเมื่อเห็นว่าริษาหน้าซีดไป ก็พูดตอกย้ำอีกคำ ฉันโชคดีที่เคยเป็นภรรยาของเขามาก่อน จะแฟนเก่า หรือ แฟนใหม่ฉันก็ครองตำแหน่งนั้นมาหมดแล้ว แล้วคุณริษาละคืออะไร?” ริษาที่ยืนมองพาฝันอยู่กับที่ มือข้างลำตัวค่อยๆกำแน่นขึ้น พูดด้วยเสียงหนักที่แฝงด้วยความข่มขู่ “ฝันฝัน เธอก็น่าจะรู้ว่าฉันกับเขาโตมาด้วยกัน ถ้าไม่ใช่เพราะเธอไม่ยอมปล่อยเขา แถมยังใช้วิธีสกปรกบีบคั้นให้ฉันต้องหนีไปอยู่เมืองนอก เราสองคนคงจะแต่งงานกันแล้ว...” พาฝันขมวดคิ้วขึ้น เธอใช้มือม้วนปลายผมเล็กน้อย ก่อนจะกวาดสายตามองริษา ยกมือขึ้นมาแล้วใช้นิ้วดันไปที่หน้าอกของริษาเบาๆ ริษาเซไปข้างหลัง แล้วล้มลงไปกองกับพื้นอย่างแรง! พาฝันเห็นมารยาแบบนี้มาเยอะแล้ว สายตาของเธอแสดงออกชัดเจนว่าเอือมระอา เธอไม่คิดจะช่วยหล่อน พาฝันหมุนตัวเดินจากไป ริษาสีหน้าเย็นชาไม่สะทกสะท้าน เธอลุกขึ้นเดินไปลิฟท์พิเศษ ตรงไปยังห้องทำงานของภูสิต ทันทีที่มาถึงก็เห็นปวรุตน์ยืนเกาะแกะอยู่หน้าประตูเตรียมจะขอความเมตตาและเห็นใจจากภูสิต ทันทีที่ปวรุตน์เห็นริษาก็ทำเหมือนว่าเห็นเทวดานางฟ้ามาโปรดก็ไม่ปาน ใบหน้าแสดงความวิงวอนร้องขอความช่วยเหลือ “คุณริษา คุณช่วยพูดกับคุณภูสิตหน่อยสิครับ” ริษา “......” เธอกัดริมฝีปากเอาไว้แน่น เธออยู่ข้างกายภูสิตมานานขนาดนี้ คงเพราะความสัมพันธ์แบบเพื่อนบวกกับที่เธอรู้จักวางตัวให้น่ารักสำหรับเขา ไม่ว่าจะมีข่าวซุบซิบดาราในวงการบันเทิงยังไงเขาก็ไม่เคยใส่ใจมัน คนนอกดูไม่ออก แต่เธอรู้ดีว่าที่เธออยู่ข้างกายภูสิต แค่สถานะในตอนนี้ยังไม่สามารถบอกได้เลยว่ามันคืออะไร ปวรุตน์เห็นริษากำลังลังเล จึงพูดขึ้นทำลายความคิดเธอ “คุณริษา คุณจะยืนดูคุณภูสิตยกเลิกสัญญาที่ลงทุนไปเยอะขนาดนั้นเพื่อเด็กผู้หญิงคนนึงที่พึ่งเข้ามาเนี่ยนะ ละครที่ผมจัดยังมีเรื่องที่คุณเล่นนะ คุณยอมได้งั้นเหรอ เฮ้อ..น่าเสียดายจัง คุณคงจะยินดีที่จะให้พาฝันมาแทนที่แล้วเขี่ยคุณออกสินะ?” คำพูดยุงยงของปวรุตน์ดูเหมือนจะได้ผลเลยทีเดียว มันทำให้ริษามีความคิดที่อยากจะยึดครองตำแหน่งนั้นไว้เพียงคนเดียว ปวรุตน์แสร้งทำเป็นคนดีและพูดต่อไม่หยุด สนามรบระหว่างผู้หญิงมันคือสงครามเย็น ปวรุตน์เชื่อว่าริษายอมไม่ได้แน่นอนที่จะมีใครมาแย่งของรักของเธอไป “ฉันจะไปคุยกับภูสิต ฉันไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายภูสิตแน่นอน!” แน่นอนมันจะต้องเป็นอย่างนั้น ริษาพูดอย่างมั่นใจ รองเท้าส้นสูงย้ำไปตามพื้นเปิดประตูห้องทำงานภูสิต ภายในห้องทำงานที่สง่างาม บนโต๊ะไม้ที่เรียบง่ายมีคอมพิวเตอร์และเอกสารวางอยู่ เป็นอะไรที่ช่างลงตัวเหลือเกิน กระจกที่สูงจากพื้นจรดเพดาน แสงแดดยามเช้าส่องผ่านสว่างจ้าไปทั่วทั้งห้อง ภูสิตสวมสูทสีดำสนิท เขาเอนตัวนั่งอยู่บนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน นิ้วเรียวยาวเคาะโต๊ะอย่างเป็นจังหวะ เสียงย่ำเท้าที่เดินเข้ามา ทำให้ภูสิตคิ้วขมวดอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ “ริษา เธอมาที่ห้องทำงานของฉันทำไม?” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างไร้เยื่อใย “ออกไป” ฝีเท้าของริษาหยุดชะงักลง ริษาไม่ได้สนใจคำพูดของเขา เธอสูดหายใจและเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานภูสิต สายตาของเธอก็ตกไปอยู่เนคไทตรงคอชายหนุ่มที่ช่างดูเข้ากับชุดที่พาฝันสวมใส่ สายตาริษาแคบลง มือกำแน่นข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ น้ำเสียงอ่อนโยนน่าสงสารเอ่ยพูดขึ้น “ภูสิตคุณจะหยุดเรื่องที่ฉันเล่น เพราะพาฝันจริงๆงั้นเหรอ?” เธอไม่เชื่อว่าเพื่อพาฝันแล้วภูสิตจะยอมทำแบบนี้กับเธอ! ภูสิตเอนหลังพิงกับเก้าอี้อย่างเฉื่อยชา ถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเย็นชา “ริษา เรื่องการลงทุนและเซ็นต์สัญญาของทางบริษัท ฉันคิดว่าเธอยังไม่มีสิทธิ์มาช่วยฉันตัดสินใจ” ละครหลายเรื่องที่ภูสิตเซ็นต์สัญญากับผู้จัดอย่างปวรุตน์ลงทุนไปเป็นจำนวนเงินที่ไม่น้อยเลยทีเดียว ตอนนี้ยกเลิกสัญญาวันๆหนึ่งเขาต้องเสียเงินกับตรงนี้ไปตั้งเท่าไหร่ ฉันไม่อยากให้คุณต้องทำอะไรใจร้อนไม่คิดไตร่ตรองให้ดีเพื่อพาฝันแบบนี้!” ริษาเอ่ยพูดด้วยท่าทีร้อนรน ภูสิตประทับตราเอกสารในมือด้วยสีหน้านิ่งเรียบ ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ “ริษา เธอล้ำเส้นมากไปแล้ว!ประตูอยู่ข้างหลัง เธอก็รู้ดีว่าฉันไม่ชอบให้ใครมาแย้งการตัดสินใจของฉัน” “ภูสิต ฉันรู้ ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรมาขอร้องคุณเพื่อปวรุตน์ แต่กฏในวงการนี้ คุณเองก็รู้ดี อีกอย่างพาฝันเองก็ไม่ได้เป็นอะไร ทำไมคุณต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย?” ริษาไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดกับละครที่เธอเล่นต้องหยุดชักงันและเสียหายแม้แต่นิด แต่ที่เธอเจ็บปวดคือภูสิตกำลังออกหน้าแทนพาฝัน เขาเปลี่ยนไปอย่างไม่รู้ตัว กฏในวงการงั้นเหรอ? ฮืมฮืม...ริษา ดูเหมือนว่าเธอน่าจะเข้าใจกฏนั้นมากกว่านะ? สายตาของภูสิตจับจ้องไปที่ใบหน้าเธอ ก่อนจะพูดทวนคำพูดของเธอ เหมือนกำลังฟังคำพูดตลกล้อเล่นก็ไม่ปาน “งั้นโปรเจควันพรุ่งนี้ เธอมานั่งดื่ม?” ทุกคนรู้ว่าตั้งแต่ที่ริษาเข้าวงการมาก็มีภูสิตคอยดูแลปกป้องมาตลอด ไม่มีใครกล้าให้เธอไปนั่งดื่มด้วย แต่มาวันนี้... “ภูสิต คุณแน่ใจว่าคุณจะไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ของเราสองคนที่มีกันมานาน? ถ้าคุณป้ารู้...” “ริษา เธอรู้ว่าฉันไม่ชอบอะไร” “…ภูสิต ฉัน...” เสียงของริษาสะอื้นในคอ เธอคิดว่าตัวเองจะควบคุมอารมณ์ให้นิ่งได้ หาข้ออ้างให้ตัวเองกับเรื่องที่ภูสิตแต่งงานกับพาฝันก็คงเพราะถูกบังคับ แต่คำพูดของพาฝันเมื่อเช้าเหมือนตบเข้าที่หน้าเธออย่างจัง ทำให้เธอต้องตื่นมาเผชิญความจริง! ไม่ได้เธอจะให้มันเป็นแบบนี้อีกต่อไปไม่ได้! เธอสูดหายใจเข้าลึก รวมรวมความกล้าทั้งหมดพูดออกมา “ภูสิต งั้นเรา...”