บทที่ 15 เธอไป...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก! คำพูดของริษาถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเคาะประตู ภูสิตขมวดคิ้วมองดูสีหน้าร้อนร้นของริษา ก็เห็นณดายื่นเอกสารในมือมาให้เขา คิ้วเรียวกระตุกอย่างบ้าคลั่ง เหมือนกำลังบอกกับเธอว่ามันเกี่ยงข้องกับพาฝัน ภูสิตเป็นคนทำงานรอบคอบและระมัดระวัง ไม่ชอบให้คนนอกมารบกวน แต่การที่ณดาเข้ามาในห้องทำงานของเขาด้วยท่าทีรีบร้อน แสดงว่าต้องเป็นเรื่องที่ด่วนมากแน่ๆ “ท่านประธานคะ คุณพาฝันเธอไปพบคุณทิวาแล้วค่ะ” ปัง! กล่องใส่ปากกาถูกโยนกระแทกคอมพิวเตอร์เครื่องหรูบนโต๊ะทำงาน หน้าจอคอมแตกร้าวราวกับใยแมงมุมในทันที วินาทีนั้น บรรยากาศทั่วห้องถูกปกคลุมด้วยความน่ากลัว “ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วอยู่ที่ไหน?” เสียงของชายหนุ่มทุ้มต่ำ แฝงด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยล้า ภูสิตหลับตาลึก ใบหน้าเย็นชาก็พลันเย็นยะเยือกขึ้น เพียงไม่นาน สายตาแหลมคมดั่งดาบลืมขึ้นอย่างกระทันหัน “หลังจากที่ท่านประธานออกมาค่ะ “ณดาพูดขึ้น คุณพาฝันเธอขึ้นแท็กซี่ไปที่โรงแรม 1986 คนของเราถ่ายรูปที่เธอกอดกับผู้ชายคนนึงไว้ได้ด้วย” บนโต๊ะทำงานเต็มไปด้วยรูปถ่ายของพาฝันและทิวาที่กระจัดกระจายไปหมด ร่างสูงยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะก้าวเดินออกประตูไป ริษาข่มความเจ็บปวดไว้ในใจ เธอกำลังจะเดินตามไปแต่กลับถูกหยุดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ณดา พาริษาไปหาผู้จัดการส่วนตัว เรื่องแค่นี้ถ้ายังจัดการไม่ได้ ก็ไม่สมควรที่จะอยู่ในวงการนี้ต่อไป” “ค่ะ ท่านประธาน” ณดารับคำสั่งภูสิต ก่อนจะหันมาขวางริษาด้วยสีหน้านิ่งเฉย และทำตามหน้าที่ของตนเอง “คุณริษาคะ เดี๋ยวดิฉันส่งคุณกลับบริษัทค่ะ” “อืม...” ริษา เงียบอยู่นานกว่าจะกลับณดาด้วยเสียงที่แหบพร่า ภูสิตขับรถออกไปด้วยความเร็วปานจรวดเหาะ ดวงตาคมหรี่แคบลงแฝงไปด้วยความอันตราย พรึมพรำกับตัวเองในใจ ฝันฝันหวังว่าเธอจะไม่ทรยศฉันนะ เพราะไม่งั้นฉันไม่จะจับเธอมัดกับเตียง ให้อยู่แต่ในสายตาของฉันเพียงคนเดียว แล้วจะทำให้เธอต้องร้องไห้ด้วย ภูสิตตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง เหงื่อไหลซึมตามฝ่ามือที่จับพวงมาลัยรถยนต์ไว้อย่างแน่น แววตาภูสิตลึกขึ้นอย่างน่ากลัว เขาเหยียดคันเร่งอย่างขีดสุดไปยังเป้าหมาย ในหัวกลับเต็มไปด้วยคำถามมากมายของริษา เขาชอบพาฝัน? ฮืม... ... ไม่ชอบ เจ้าของใบหน้าสวยดุจนางพญาปีศาจ คิ้วคมสวยและรอยยิ้มของเธอนั้นมันช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจคนเหลือเกิน แต่ในขณะเดียวกันก็แสดงออกให้เห็นถึงความหยิ่งทะนงตัวของเธอ เมื่อก่อน พาฝันชอบวางแผนหลอกล่อเขาด้วยกลอุบายต่างๆ จริงๆแล้วเขารู้ทันพาฝันตลอด เพียงแค่ไม่อยากจะแฉเธอก็เท่านั้น และทุกครั้งที่พาฝันคิดว่าเธอหลอกล่อเขาได้สำเร็จ รอยยิ้มที่ดีใจของเธอมันช่างดูน่ารักและมีเสน่ห์เหลือเกิน! เหมือนจิ้งจอกน้อยผู้น่ารัก ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน รอยยิ้มของเธอกลับดูเย็นชาและห่างเหินซะเหลือเกิน? ภูสิตเหยียบเบรกรถอย่างแรงและจอดไว้หน้าโรงแรมหรู มองดูชายหนุ่มและหญิงสาวที่สวมกอดกันอย่างสนิทสนมหน้าประตูทางเข้า ไหนจะรอยยิ้มหวานบนริมฝีปากแดงของพาฝันที่หายไปนานนั้น มันทำให้เขาตาสว่างแล้วจริงๆ! ...... โรงแรม 1986 พาฝันเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าสดใสร่าเริงของชายหนุ่มและพูดเอ่ยขึ้น “ทิวา ส่งฉันแค่นี้ก็พอ” ร่างสูงสวมสูทสีน้ำเงินเข้มที่ดูสง่ายืนอยู่เบื้องหน้าเธอ เขามองเธอด้วยสายตาที่ยากจะอธิบาย “ฝันฝัน ฉันรู้เรื่องหมดแล้ว เสียงที่อ่อนโยนชวนหลงไหลของชายหนุ่มดังขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือมาดึงแขนของเธอ” พาฝันถอนหายใจแรง ก่อนจะค่อยๆ ก้มหน้าต่ำลง “มันน่าสมเพช มากเลยใช่มั้ย?” “ไม่” ทิวาจับไปบนไหล่ที่สั่นเล็กน้อยของเธอ ริมฝีปากบางยิ้มอ่อนๆ แขนยาวม้วนตัวเธอเข้ามาสวมกอด ร่างสูงโน้มศีรษะลงมาแนบชิดกับศีรษะหญิงสาว สายตานั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกสงสารจับใจ “ฉันกลับมาแล้ว เรื่องหนี้สินของตระกูลพัชร ฉันจะช่วยเธอจัดการทั้งหมดเอง ไว้ฉันจัดการเรื่องทั้งหมดให้เสร็จ แล้วฉันจะพาเธอไปอยู่ต่างประเทศด้วยกัน” ดวงตาพาฝันแดงก่ำ สูดดมกลิ่นกายบนตัวของชายหนุ่ม แต่แล้วเธอก็ผลักเขาออกอย่างแรง เธอรู้ดีว่าเธอได้ทำข้อแลกเปลี่ยนไว้กับภูสิตแล้ว ไม่ว่าคิดจะทำอะไรมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรทั้งนั้น พาฝันพยายามควบคุมสติอารมณ์ของตัวเอง ก่อนจะถอยห่างออกจากทิวาหนึ่งก้าว แล้วจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย นานกว่าเธอจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้น แล้วพูดขึ้น “นายยังเรียนแพทย์ที่ต่างประเทศไม่จบ แล้วทำไมถึงมีเวลากลับมาได้ละ?” ทิวาเมื่อได้ยินคำพูดที่ฟังดูเหมือนเป็นห่วงของเธอ ชายหนุ่มถอนหายใจยาว ก้าวขาสูงยาวแล้วโน้มตัวลงมาข้างใบหน้าเธอ ริมฝีปากบางเอ่ยพูดขึ้น “ฝันฝัน ฉันดีใจจัง ที่เห็นว่าเธอยังเป็นห่วงฉัน” พาฝัน “……..” “ทิวา ฉัน.....” “ไปอยู่กับฉันเถอะนะ!” ปรี๊ดด!! ทันใดนั้น ก็มีบาดแก้วหูดังขึ้น!