บทที่ 7 สาดเสียเทเสีย

ซูซินหว่านนึกในใจโดยไม่ได้แสดงออกมา สักครู่พูดต่อเถียนเถียนว่า “เอาอย่างนี้ เดียวฉันไปดูก่อน เธอช่วยดูแลสองตัวนี้ไม่ต้องให้เขาวิ่งเล่นทั่ว!” “ได้ค่ะๆ หัวหน้าซูไปก่อนเลยค่ะ ตรงนี้ปล่อยให้หนูดูแลได้!” เถียนเถียนตอบรับอย่างยินดี เพราะเธอคิดว่าดูแลแฝดสุดน่ารักคู่นี้ดีกว่าไปเผจิญลูกค้าที่จู้จี้เยอะเลย ถึงซูซินหวานตอบรับอย่างยินยอม แต่ซูซินหว่านก็รู้ตัวแฝดคู่นี้ดี เธอไม่ค่อยไว้วางใจ นั่งลงมาและมองไปที่เด็กน้อยให้คำสั่งว่า “ม่ามี้จะไปทำงานก่อนน้า เธอสองคนต้องเชื่อฟังน้าเถียนเถียนไม่ซนเข้าใจมั้ย?” “รู้แล้วหน่าๆ!” ซูชอนจินสัญญาอย่างไม่รู้ตัวและกล่าวว่า “ม่ามี้เธอรีบไปทำงานเลย ถึงอิโนะจะซนไปนิดแต่มีชอนจินดูไว้อยู่!” คำพูดเหล่านี้ก็มีแต่ซูชอนจินที่พูดออกจากปากได้ เถียนเถียนที่ยืนอยู่ข้างก็ได้หัวเราะออกมา เธอคิดว่าน้องสาวชอนจินคนนี้น่าจะเป็นตัวซนมากกว่า ดูออกว่าซูซินหว่านก็เห็นด้วยกับที่เธอคิด คำสัญญาของซูชอนจินนั้นเธอก็ได้แค่ฟังๆไปงั้นแหละ “หนูนี่น้า ขอแค่ไม่ไปก่อเหตุม่ามี้ก็กราบขอบพระคุณแล้ว!” ซูซินหว่านพูดไปพร้อมยิ้มมองเถียนเถียน “ฝากดูแลสองตัวนี้ละกันน้า!” “ได้เลยค่ะ หัวหน้า!” เมื่อเธอได้จัดการกับสองตัวนี้เสร็จก็ลุกขึ้นไปและเดินไปที่ห้องประชุม...... ซูซินหว่านมาถึงห้องรับลูกค้าVIP ผลักประตูเดินเข้าไป แต่เธอไม่นึกเลยว่าจะได้พบเจอคนที่เธอไม่อยากพบที่สุดในเมืองนี้ ถังยัวหลี! คนที่เคยวางยาและแย่งคู่หมั้นเธอห้าปีที่แล้ว คนที่เคยทำให้เธอเสียทุกสิ่งที่เธอมี ซูซินหว่านก็เคยแค้นและอยากจากเอาคืน แต่ ความคิดทั้งหมดนี้ได้หายไปหลังจากเธอคลอกลูก ชีวิตข้างหน้าเธอแค่นึกถึงว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับสองตัวน่ารักเธอก็พอใจแล้ว แต่มันมีหลายอย่างในโลกนี้ที่บังคับไม่ได้ โชคชะตาได้วางแผนให้เธอพบคนที่เธอไม่ต้องการอยากจะพบ หรือในนี้อาจไม่ใช่เพราะโชคชะตาหมดก็ได้...... อย่างที่คาดไว้ของซูซินหว่าน พอถังยัวหลีเห็นเธอก็ยิ้มเยาะเย้ยและกล่าวด้วยความดูถูกว่า “ใช่เธอจริงดว้ย! ซูซินหว่าน เดิมเห็นชื่อนี้ในนิตยสารยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าห้าปีผ่านไปเธอได้เป็นถึงตำแหน่งหัวหน้าแล้ว” “จะว่าไปเธอก็โง่จริงๆ ตำแหน่งสะใภ้ฉินเธอไม่เอา ดันไปมีชู้และยังโดนจับได้ จนให้เราได้ตำแหน่งนี้มา และตอนนี้เธอยังต้องมาออกแบบอัญมณีให้ฉัน เธอมันน่าสงสารจังเนาะ!” ถังยัวหลีไม่ยอมปล่อยโอกาสทุกครั้งที่ได้เยาะเย้ยเธอ ทุกคำพูดเธอเหมือนยาพิษโรยลงบนหัวใจทำให้เธอแสบมากที่สุดเท่าที่จะปวดได้ แต่ซูซินหว่านดูเหมือนกับว่าเธอไม่ได้ยินเสียงเยาะเย้ยและดูถูกจากเธอ พอเธอพูดจบจึงได้ออกเสียงกล่าวว่า “สวัสดีค่ะคุณนายฉิน ดิฉันเป็นนักออกแบบที่รับผิดชอบในครั้งนี้ ฉันชื่อซูซินหว่าน ไม่รู้ว่าคุณมีความคิดหรือความต้องการพิเศษสำหรับอัญมณีนี้มั้ย หรือจะให้ฉันจัดการให้หมดเลยคะ?”