บทที่7: โหดจริงๆ

คำพูดที่เยือกเย็นมาตลอด ฟังแล้วโหดเหี้ยมจนไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความอ่อนโยน จอมขวัญยืนแบะปากบ่นเสียงเบาอยู่คนเดียว ทำเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของเขา และก็ปริ๊นใบสั่งจ่ายยาต่อ จากนั้นเธอก็ยื่นใบสั่งจ่ายยาให้ริชชี่ แต่ไม่ชายตามองภูชิตเลย “ทานยาตามที่สั่งและคอยมาตรวจครรภ์ตามที่นัดด้วย” น้ำเสียงของเธอเย็นชาเหมือนตอนที่เขาพูดไม่มีผิด พอพูดจบ มือทั้งสองข้างก็เสียบไปข้างกระเป๋าแล้วเดินจากไป ในที่ๆคนมองไม่เห็น จอมขวัญทำแบะปาก ผู้ชายคนนี้ โหดจริงๆ! ภูชิตส่งริชชี่กลับมาถึงบ้าน เขาไม่ได้ลงรถเพียงแค่พูดเบาๆว่า “ริชชี่ คุณดูแลร่างกายดีๆด้วยนะ” ริชชี่ไม่กล้าทำสีหน้าไม่พอใจใดๆ เธอได้แต่พยักหน้า “ ริชชี่รู้แล้วค่ะ ภูวางใจเถอะ! มีจอมขวัญคอยดูแล ลูกของเราต้องไม่เป็นไรอย่างแน่นอนค่ะ ” ไม่เอ่ยชื่อผู้หญิงคนนั้นยังดี พอได้ยินชื่อเธอแล้ว จากเดิมสีหน้าที่บึ้งของภูชิตยิ่งเคร่งเครียดเข้าไปอีกจนไม่อยากพูดอะไรต่อ ริชชี่เปิดประตูและลงจากรถอย่างรู้ใจเขา “ คุณอย่าลืมทานข้าวนะคะ ” “ ครับ ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเบาบาง มองดูรถคันสีดำขับออกไป ริชชี่ยกมือขึ้นมาดูยาที่ถืออยู่  แววตาที่เจ้าเล่ห์มีความชั่วร้ายแว๊บเข้ามา จอมขวัญ!แกมันแพศยาแม่แกก็แพศยา! ฉันยกภูชิตให้แกมาสามปี แกก็ไม่ได้ครอบครองใจเขา ตอนนี้ฉันไม่เพียงแต่จะแย่งเขากลับคืนมา ฉันยังจะทำให้แกหมดหนทางคืนดีกับภูชิตอีก! --------จอมขวัญเพิ่งตรวจคนไข้เสร็จ และเพิ่งกลับมาถึงที่ออฟฟิศเตรียมตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเลิกงาน เพื่อนร่วมงานรีบเข้ามาเรียกเธออย่างรีบร้อน “หมอจอมขวัญเกิดเรื่องไม่ดีแล้ว พี่สาวคุณถูกส่งตัวเข้าไปที่ห้องผ่าตัด เหมือนอาการจะแย่” จอมขวัญนิ่งไปครู่นึง “ พี่ริชชี่? ” “ ใช่ค่ะ คุณรีบมาเร็ว!ผู้อำนวยการบอกเรียกแผนกเราไปหมดเลย! ” จอมขวัญไม่ทันคิดละเอียดก็รีบวิ่งตามไปที่ห้องผ่าตัด ตรงหน้าประตู เธอเจอภูชิตอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้อีกแล้ว เขาแต่งตัวภูมิฐานและยืนอยู่หน้าห้องผ่าตัด และเงยหน้าดู “ห้องฉุกเฉิน ”สามคำอย่างไม่กระพริบตา ถึงไม่ได้ตั้งใจไปดู แต่จอมขวัญก็รู้สึกได้ถึงความตื่นตระหนกและความกังวลของเขา ตอนที่เดินผ่านเขา เธอไม่ได้ชายตามอง กำลังจะผลักประตูเข้าไป ภูชิตดึงที่แขนเธอไว้อย่างแรง “ อ๊า! ”จอมขวัญถูกดึงตัวมาที่ตรงหน้าเขา รูปร่างที่ผอมบางแทบล้มทั้งยืน ดีตรงที่เขาดึงแขนเธอไว้ตลอด ทำให้เธอไม่ได้ล้มลงไป “ผู้ปกครองของคนไข้คะ ไม่ทราบว่าคุณจะทำอะไรคะ” จอมขวัญโมโหและสะบัดมือเขาออก สีหน้าภูชิตเต็มไปด้วยความดุร้าย ดวงตาแดงเถือกคู่นั้นเหมือนกำลังจะพ่นไฟออกมา “จอมขวัญ คุณแน่มาก! ถึงกับกล้าให้ยาทำแท้งกับริชชี่อย่างใจกล้าอย่าง! ผมดูคุณนี่ไม่อยากมีชิตอยู่ต่อแล้วใช่ไหม?” จอมขวัญอึ้งและขมวดคิ้ว “ คุณว่าอะไรนะ?เธอทานยาทำแท้ง? ” “คุณยังจะทำเป็นไม่รู้อีกหรือ?ยาที่เธอทานคุณเป็นคนจัดให้เองไม่ใช่หรือ?” ภูชิตกัดฟันไว้แน่น ทนเก็บความโมโหไว้ ดวงตาคู่ที่แหลมคมเหมือนแทบอยากจะทิ่มแทงเธอให้ตาย จอมขวัญพอจะเข้าใจแล้ว ริชชี่ตกเลือดอีก เขาคงคิดว่ายาที่เธอจัดให้ริชขี่มีปัญหาแน่ๆ! จอมขวัญขี้เกียจต่อปากต่อคำกับเขา เธอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณผู้ชายคะ ยาทานมั่วได้ แต่คำพูดพูดมั่วไม่ได้นะ! ” ถึงแม้ที่นี่ไม่ใช่ศาล แต่จะพูดอะไรก็ต้องมีหลักฐานนะ!” พูดจบก็หันหลังเดินเข้าไปที่ห้องผ่าตัด เขามองดูประตูที่เปิดและปิด เขาหลับตาลงลึกๆ ตอนที่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง แววตาที่เต็มไปด้วยความแค้นเมื่อกี๊ถึงค่อยๆ จางหายไป สุดท้ายกลายเป็นความเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก