บทที่ 7 ไม่รัก โหดเหี้ยมจริงๆ

หยาดฟ้ารู้สึกสะดุ้งทันที เธอสังเกตเห็นว่าเธอโดยสายตาอันอาฆาตของรันเวย์จับจ้องอยู่! อัปลักษณ์ภายนอกของรันเวย์เหมือนแอมแปร์มากกว่า แต่บทที่เขาโหดเหี้ยม นัยน์ตาคู่นั้นเหมือนมาร์คมากๆ ที่เย็นชาจนน่ากลัว ทำให้คนอื่นตัวสั่นงันงกอย่างทนไม่ได้ เธอรู้สึกว่าเด็กที่อยู่ตรงหน้าสามารถฆ่าเธอได้จริง! หยาดฟ้ารู้สึกเจ็บท้องอย่างหนัก เธออยากจะประคองตัวเองตรงหนัง และพยายามลุกขึ้น แล้วกลับเห็นมาร์คที่เดินมาตรงระเบียง เธอตะโกนออกมาอย่างควบคุมไว้ไม่อยู่ “โอ้ย! เจ็บจัง! ช่วยด้วย! แอมแปร์ฉันแค่อยากมาเยี่ยมเวย์ ฉันทำอะไรผิดไป ทำไมแกอยากจะฆ่าฉันกับลูกในท้องของฉัน?!” ช่วยฉันด้วย……มาร์ค ช่วยฉัน……แอมแปร์จะฆ่าฉัน” เลือดแดงสดไหลลงมาระหว่างขาของหยาดฟ้า พอมาร์คได้ยินเสียงของหยาดฟ้า เธอเลยรีบวิ่งมาแล้วเอาหยาดฟ้าเข้าไปกอดไว้แน่นๆ “อย่ากลัวเลยฟ้า ผมจะไม่ยอมให้ลูกของเราและคุณเป็นอะไร” ได้ยินเสียงของมาร์ค น้ำตาของแอมแปร์ไหลริมออกมา เขาจะไม่ยอมให้ลูกในท้องของหยาดฟ้าเป็นอะไร กลับฆ่าลูกของพวกเขาอย่างโหดเหี้ยม! หรือว่า นี่ก็คือความแตกต่างของการรักและไม่รัก แอมแปร์ยังไม่ทันเช็ดน้ำตาของตัวเอง เสียงอันโมโหของมาร์คดังขึ้นข้างหูของเธอ “แอมแปร์ ทางที่ดีที่สุดคุณควรภาวนาให้ลูกของท้องของหยาดฟ้าไม่เป็นอะไร ไม่งั้น คุณจะต้องเสียใจตลอดชีวิต!” ตอนนั้นแอมแปร์กำลังหมกมุ่นอยู่กับความเจ็บปวดในใจของตัวเอง ไม่ได้ครุ่นคิดถึงคำพูดของมาร์ค ทำไมลูกในท้องของหยาดฟ้าตายไป เธอถึงต้องเสียใจตลอดชีวิตด้วย ลูกของหยาดฟ้าดวงแข็งจริงๆ ตกเลือดมากขนาดนั้น แต่เด็กกลับสามารถมีชีวิตอยู่ได้ เธอต้องเสียเปรียบมากขนาดนั้น แน่นอนว่าหยาดฟ้าต้องไม่ยอมอย่างแน่นอน เธอโกหกมาร์ค แล้วจะให้เขาสั่งให้แอมแปร์ดูแลเธออีก เพื่อที่จะเป็นการชดใช้ในสิ่งที่เธอทำผิด ไม่งั้นเธอก็จะได้อดอาหาร มาร์คกุมมือของหยาดฟ้าที่กำลังผ่าตัดไว้กลางอก เชามองไปยังท้องน้อยของหยาดฟ้าที่นอนหงายอยู่ พอนึกถึงเพื่อนสนิทที่ตายเพราะช่วยเขา เขาเลยตอบกลับเสียงต่ำ “ได้” เห็นมาร์คตอบรับคำขอร้องของหยาดฟ้า คงไม่ต้องพูดถึงว่าหยาดฟ้าตะมีความสุขแค่ไหน เขาตั้งใจจะทำร้ายแอมแปร์อยู่แล้ว มาร์คดึงตัวแอมแปร์แล้วโยนเธอตรงหน้าหยาดฟ้า แอมแปร์รู้สึกเจ็บปวดใจมากๆ แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจ เขาทำเพื่อหยาดฟ้า แม้แต่ลูกของพวกเขาเขาจะสามารถฆ่าได้ลงคอ ทำให้เธอต้องทนทุกช์ทรมานนั้นไม่ถือว่าเป็นอะไรเลย! พอเธอจับจ้องไปยังรอยแผลสิบกว่าแผลตรงข้อมือของเธอด้วยสายตาที่โหดเหี้ยม และหัวเราะเยาะขึ้นแม้แต่ตายแอมแปร์ยังไม่กลัว แล้วเธอจะกลัวหยาดฟ้าได้ยังไง? มาร์คสั่งให้แอมแปร์ดูแลหยาดฟ้าหนึ่งเดือน แอมแปร์ไม่ได้แม้แต่จะอยู่เดือน ก็กลายเป็นทาสรับใช้ของหยาดฟ้า หยาดฟ้าเป็นคนเรื่องมาก เธอต้องการจะสร้างปัญหาเพื่อทำให้แอมแปร์ต้องลำบาก พอมองไปยังใบหน้าอันร้ายกาจของเธอ ก็อยากจะเอาซุปร้อนๆมาสาดใส่หน้าของเธอ แต่เธอกลัวว่าถ้าเธอทำร้ายหยาดฟ้า มาร์คคงจะทำร้ายรันเวย์ สุดท้ายเธอก็ต้องทน “หยาดฟ้า ซุปปลาของคุณมาแล้ว” แอมแปร์ยกซุปปลาถ้วยใหญ่ๆมาวางอยู่บนโต๊ะแล้วพูดกับหยาดฟ้าด้วยน้ำเสียงอันเฉยเมย หยาดฟ้าจึงยกซุปปลาถ้วยใหญ่นั้นขึ้นแล้วเทลงอยู่หลังมือของแอมแปร์ ทันใดนั้น มืออันขาวเนียนของแอมแปร์ก็บวมแดงขึ้นมา หยาดฟ้าหัวเราะอย่างโหดเหี้ยม “แอมแปร์เป็นวัวเป็นควายของฉัน มันรู้สึกยังไงบ้าง?” “ดีมาก” พอนึกถึงรันเวย์ ความคิดที่อยากบีบคอหยาดฟ้าตายก็ถูกอดกลั้นไว้ เธอได้ยินกัดฟันแล้วพูดขึ้น หยาดฟ้าหัวเราะได้ใจมากขึ้น และเธอก็เอาซุปปลาอีกครึ่งถ้วยเทลงบนหลังมือของตัวเอง จากนั้นก็กรีดร้องขึ้นอย่างสำออย “มาร์ค! ช่วยด้วย! แอมแปร์อยากจะลวกฉันตาย! โอ้ย! เจ็บมาก!”