บทที่ 9 เพียงแค่ให้ฉันตายใช่ไหม…..

“ภา ภา……” อุ้มรับออกจากความตกใจ จากนั้นเดินตรงไปที่เขา: “ทำไมคุณเป็นสภาพแบบนี้? ช่วงนี้คุณเป็นไงบ้าง? ฉันตามหาคูณนานมากเลยนะ……” “พอเหอะ หยุดแสดงสักที!” สามเดือนเต็มๆที่อยู่กับความมืดความทรมาน สุรภาเห็นเขาก็รู้สึกรังเกียจ “จูเนียร์ เด็กในท้องของเขาไม่ใช่ของคุณ ฉันได้ยินจากหูสองข้าง ลูกน้องเขาบอกเขาไปมีกับคนอื่นแล้วหลอกคุณ เรื่องที่คุณจับชู้ฉันได้ ก็เป็นเขาวางแผนเอง คุณอย่ามั่นกับเขานะ เขากำลังหลอกคุณอยู่!” ข้างในใจอุ้มเต้นแรงขึ้นวูบหนึ่ง ไปตายซะ! นายโล่สองคนทำอะไรไม่เคยสำเร็จ น้ำตาเริ่มคลอ เขาไม่กลัวเชื่อเลย มือจับอกข้างหนึ่งไว้: “ภา ฉันรู้ว่าคุณเกลียดฉันที่แย่งจูเนียร์ไป แต่คุณไม่ควรที่จะแต่งเรื่องโกหกแบบนี้ทำร้ายฉันนะ! คุณก็รู้ดีว่าฉันรักพี่จูเนียร์มากแค่ไหน ตั้งแต่เล็กจนโต เป็นเวลาสิบกว่าปีละนะ……” สุรภาจับตัวเขาไว้แน่น สุรภารู้ดีในตอนนี้เขาไม่ควรจะใช้กำลัง แต่เขาทนไม่ไหวแล้ว “อุ้ม คุณจะแกล้งไปถึงเมื่อไหร่กัน? ใส่หน้ากากทั้งวันคุณไม่เหนื่อยหรือไง? ตอนคุณสั่งให้คนอื่นลักพาตัวฉัน ใจความกล้าความคมขู่แบบมันหายไปไหน!” “ภา คุณกำลังมั่วอะไรกัน ฉันจะลักพาตัวคุณได้ไง? คุณเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันนะ!” “แต่ฉันใช่!” “เถียงพอหรือยัง?!” จูเนียร์แสดงตัวตนสักที เขาเดินผ่านสุรภาไป ไม่มีความเชื่อถือสำหรับเขา พูดอย่าเฉยชา: “ลูกที่ฉันเอามันทิ้งกลับมาอีกละหรอครับ?” “……” “…....” สุรภามารถเงิบทันที “หายไปสามเดือน พอพบครั้งแรกก็เล่นมกนี้? สุรภา คุณคิดว่าผมยังจะเชื่อคำพูดโล่ๆของคุณอีกหรอครับ?” เขายังคงคิดว่าเด็กคนนั้นได้เอาทิ้งไปแล้ว สุรภาเห็นอุ้มแอบยิ้มเบาเบาไปริมฝีปาก ทำหน้าเหมือนผู้ชนะ “ วันนั้นที่ออกจากห้องผ่าตัด ฉันไม่เคยยืนยันว่าฉันได้เอาออก แต่คุณเป็นคนคิดตัวเอง และฉันโดนเขาลักพาตัวไปสามเดือนจริงๆ ฉันสามารถที่จะพาคุณไปที่ที่ฉันโดนขัง คุณก็สามารถที่จะไปสอบถามสองคนนั้นี่ลักพาฉันไป คุณช่วยเชื่อฉันครั้งหนึ่งได้ไหม?” จูเนียร์ไม่ได้รู้สึกอะไร ถามกลับไปว่า: “ ฮึ่ม คุณบอกว่าอุ้มเป็นคนทำ ผมรู้จักเขามาเป็นเวลา 10 กว่าปี เขามีเหตุผลอะไรที่จะทำแบบนี้กับคุณ เหมือนกัน คุณบอกว่าคุณโดนผู้ชายสองคนเฝ้าไว้ตลอด ตอนนี้ท้องของคุณโตขนาดนี้แล้ว คุณนี้ออกมาได้ยังไงล่ะครับ? สร้างบทละครเองเล่นเองจบหรือยังครับออกไปได้แล้ว! อย่าให้ผมต้องพาคุณไปที่นั่นอีกครั้ง! คำพูดของเขา เหมือนมีดที่คมแหลม แทงเข้าไปข้างในจิตใจเขาเต็มเต็ม ทำแบบนี้ซ้ำๆ เจ็บจนเขาไม่อยากมีชีวิตต่อไป “ จูเนียร“ ความหวังสุดท้ายของสุรภาถูกเขาค่อยค่อยทำจางหาย เขาพูดกับเขาอีกครั้ง: “ ทำไมคุณถึงไม่ยอมที่จะเชื่อฉัน? คุณบอกคุณเขารู้จักกันมา 10 กว่าปี แล้วฉันไม่ใช่หรอ? ฉันไม่ขออะไรมาก ขอให้คุณเชื่อฉันครั้งเดียว! ทำไมจะต้องให้ฉันถึงกับตายเลยหรอคุณถึงจะยอมเชื่อฉันน้อยนึง!” จูเนียร์เรื่องรู้สึกไม่ถูก เหมือนข้างในจิตใจถูกบางอย่างกระทบกระเทือน สายตาสับสนยิ่งขึ้น เหมือนมีเสียงพูดที่ข้างข้างหูจูเนียร์ ว่าเชื่อเขา! สุรภาหญิงข้างข้างจูเนียร์ เขาสัมผัสถึงอารมณ์ของจูเนี่ยกำลังเปลี่ยนไป เขากำมือไว้แน่นๆ จากนั้นก็ปล่อยลง สี่แต่คนนั้นรู้สึกผิดขึ้นมา จากนั้นก็คุกเข่าลงไปกับสุรภา! เสียงดังปังขึ้น เอาหัวกราบลงที่พื้นแรงๆ เขาดึงเสื้อของสุรภาไว้ ขอร้องด้วยความน่าสงสาร “ภา คุณจะเกลียดฉันรำคาญฉัน จะใช้วิธีอะไรก็ตามมาใส่ร้ายฉัน ฉันรู้ว่าคุณยังรักจูเนียร์มาก ก็เลยเข้าใจผิดว่าฉันหักหลังเขาไปมีท้องกับคนอื่น คุณเลยทำแบบนี้ แต่ฉันสาบานได้เลยว่าฉันมีแค่จูเนียร์ผู้ชายคนนี้คนเดียว……” เขายังคงทำหน้าเหมือนคนที่โดนทำร้าย “ เข้าใจผิดหรือไม่ ใจคุณรู้ดี!” สุรภาจ้องอุ้มไว้แน่นสายตา สเสียดจะเอามึงลูกเสื้อผ้าของเขาออกมา แต่เขากลับจับไว้แน่น เขาจึงทำได้เพียดันเขาออกไป