บทที่ 13 ดูแลอย่างละเอียด

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลได้รับโทรศัพท์จากพยาบาลที่อยู่เวรว่าอภิสิทธิ์โทรศัพท์ไปที่โรงบาลเขาจึงรีบใส่เสื้อและลุกขึ้นจากเตียงยังไม่ทันได้ล้างหน้าแปรงฟันที่สำคัญเขาเกือบฝ่าไฟแดงอีกด้วย ตอนเขาไปถึงที่โรงบาลอย่างเร่งรีบก็ได้เห็นหน้าอภิสิทธิ์ที่เข้มขรึมทำให้เขาตกใจจนเข่าอ่อนและเกือบจะคุกเข่าลงไปร้องไห้ว่าตัวเองพยายามที่สุดแล้ว "เฮ้อ..เฮ้อ..ไม่รู้ว่าบอสยิ่งเจริญมา......."ผู้อำนวยการโรงพยาบาลใช้กระดาษทิชชูเช็ดเหงื่อที่หน้าผากและถามด้วยเสียงตื่นตระหนก อภิสิทธิ์มองหน้าผู้อำนวยการอย่างสีหน้าเย็นชานั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆเขาเงยหน้าขึ้นมาดูห้องผู้ป่วยจากนั้นก็หยิบบุหรี่ออกมาสูบผู้อำนวยการมองดูไปไกลๆและเห็นป้ายเตือนที่เขียนไว้ว่า"ห้ามสูบบุหรี่"ในใจเขากำลังน้ำตาไหลอยู่ลึกๆมีคำพูดแต่พูดไม่ได้ ทั้งหมอและพยาบาลต่างเดินออกมาคุณหมอเอาผ้าปิดปากออกและเล่าอาการของฟ้ารดาอย่างละเอียดครั้งหนึ่งถึงเดินออกไปอย่างเพลียๆ ผู้อำนวยการพยักหน้าเสร็จก็เดินออกไปเช่นกันในห้องเหลือเพียงแต่อภิสิทธิ์และฟ้ารดาสองคน ฟ้ารดานอนอยู่บนเตียงสีหน้าขาวซีีดไม่มีเลือดสักนิดทำให้อภิสิทธิ์เป็นห่วงมากเขาลากเก้าอี้มานั้งข้างเตียง ครั้งแรกที่เขามองหน้าฟ้ารดาอย่างละเอียดเช่นนี้เขาสังเกตุเห็นว่าฟ้ารดาไม่ได้เหมือนคุณหนูไฮโซหรือนางแบบพวกนั้นที่มองขึ้นไปแล้วสวยสะดุดตาทันทีแต่เขานั้นสวยยิ่งกว่าพวกผู้หญิงจอมปลอมพวกนั้นเสียอีก มองหน้าฟ้าณดาที่ขมวดคิ้วไว้ตลอดเวลาเขาอดใจไม่ไหวที่อยากจะเข้าไปปลอบโยนเขาแต่เขารู้ตัวดีว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ครั้งแรกที่คนเก่งกล้ามากความสามารถคนนี้หมดแรงจริงๆ ฟ้ารดาที่นอนหลับอยู่ยังคงตื่นกลัวอยู่ตลอดเวลาแม้แต่ในฝันยังคงกังวลและหลับไม่สนิท เขาจับมือของฟ้ารดาที่เย็นชาไว้เขาหวังจะใช้ความอุ่นฝ่ามือตัวเองเพื่อทำให้ฟ้ารดาอุ่นขึ้นมาหากเป็นไปได้เขาอยากเป็นคนที่ทำให้ฟ้ารดาได้หายจากความทุกข์ความโศกเศร้า "ชาย...ชาย.....ทำไมเธอต้องทิ้งฉันไป......ทำไมเธอไม่เชื่อใจฉัน....."เขาฝันและพูดละเมออยู่คนเดียวน้ำตาที่หางตาก็ไหลออกมาน้ำตานั้นได้ตกลงไปที่หมอนสีขาว สายตาอภิสิทธิ์เย็นชาขึ้นมากระทันหันเขาแทบอยากปล่อยมือฟ้ารดาและอยากจะลากตัวเขาออกไปจากห้องผู้ป่วย พิงข้างกำแพงที่เย็นเจี๊ยบอภิสิทธิ์ขมวดคิ้วและหยิบไฟเช็ดออกมาเพื่อจุดบุหรี่เขาสูบไปสองคำอย่างเต็มปอดและพ่นควันออกมาในอากาศหน้าที่หล่อเหลาของเขาในตอนนี้กลับกลายเป็นความเย็นชาและหมดหวัง สูบไปได้สักพักบุหรี่ก็ได้ดับความแค้นในใจของเขาลงบ้างเขาโยนก้อนบุหรี่ทิ้งไปและหายใจเข้าลึกๆรอให้ลมได้พัดกลิ่นของบุหรี่ให้จางเสียก่อนเขาถึงเข้าไปในห้องผู้ป่วยอีกครั้ง ปิดไฟที่หัวเตียงอยู่กับความมืดนั้นมันเหมือนดวงดาวที่สะว่างที่สุดบนท้องฟ้าแต่กลับมีหมอกมาบังไว้ชั้นหนึ่งบางๆ ทั้งคืนเขาแทบจะหลับไม่ลงเลยในค่ำคืนนั้นฟ้ารดามีไข้สูงอยู่ตลอดเวลาเขาตื่นมาเพื่อดื่มน้ำอยู่ตลอดทั้งคืนอภิสิทธิ์ทนความง่วงและดูแลเขาทั้งคืนอย่างไม่ห่างเสื้อผ้าที่เปียกมันได้เเห้งไปหมดแล้วถึงแม้ใส่แล้วจะไม่ค่อยสบายตัวก็ตาม ตอนเวลาตีสองผู้อำนวยการโรงบาลก็มาเคราะประตูอย่างตื่นตระหนกดูหน้าอภิสิทธิ์ที่เคร่งเครียด"บอสยิ่งเจริญเอาอย่างนี้.........ท่านไปพักผ่อนก่อนไหมคุณฟ้ารดาคาดว่าน่าจะตื่นพรุ่นนี้.......ท่านทานอะไรก่อนเถอะ?" "ไม่ต้องรบกวนผู้อำนวยการแล้ว"อภิสิทธิ์ยื่นมือไปรับอาหารในมือของผู้อำนวยการอย่างสุภาพจากนั้นก็ปิดประตูไป ผู้อำนวยการจับหน้าอกตัวเองและเช็ดเหงื่อที่หน้าผากในใจคิดว่า:"ฉันโชคดีจริงๆ เห็นอาหารที่กล่องอภิสิทธิ์ไม่มีความอยากเลยสักนิดเขาหยิบมือถือออกมาส่งข้อความให้กับเลขาตัวเองเพื่อให้เขาส่งอาหารเช้ามา ตอนเวลาตีสามอภิสิทธิ์หลับตาพักผ่อนอยู่ที่เก้าอี้ดูแลฟ้ารดาอย่างใกล้ชิดเขาก็เหนื่อยมากแล้วบวกกับตลอดทั้งคืนที่คอยวุ่นวายเขาง่วงจนจะเเทบลืมตาไม่ขึ้น