บทที่ 1 ฉันดูเธอโดด

ตั้งท้องแปดเดือน เจียหนิงหลบหนีแปดเดือน วันนี้ที่เห็นเยว่เซิงเธอรู้ได้เลยว่าหมดทางที่จะหนีแล้ว “เลือดชั่วของใคร?” เสียงที่เย็นชาเหมือนมีดที่แทงเข้าในใจพลิกไปมาจนเลือดไหล เจียหนิงยิ้มแห้ง แต่งงานหลบซ่อนมาเจ็ดปี เธอไม่เคยก้าวออกจากบ้านเลย เด็กจะเป็นของใครไปได้ ? “ คือลูกของคุณเยว่เซิง เด็กคนนี้เขาคือลูกของคุณ ” “ลูกฉัน?” เยว่เซิงยกมุมปากขึ้น ทำให้เจียหนิงรู้สึกใจไม่ค่อยดี “ถ้าเป็นลูกฉัน แล้วเธอจะหนีทำไมกัน?” “........” เจียหนิงกัดปากแน่น ในขณะเดียวกันไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนี้ยังไงดี เธอควรตอบยังไง จะตอบว่าผนังมดลูกบางเธอบาง จะแท้งอีกไม่ได้ ? “นี่ไม่ใช่การแท้งครั้งแรกของเธอ” เยว่เซิงไม่อยากเสียเวลากับเจียหนิง เขาเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างเฉื่อยชา และพูดอย่างตั้งใจ “เอาเด็กออกซะแล้วเธอก็จะยังเป็นคุณนายเยว่เหมือนเดิม” “ไม่ อาเซิงฉันไม่มีวันที่จะเอาเด็กออก ไม่มีวัน” เจียหนิงก้าวถอยหลังด้วยความหวาดกลัว ไม่นานเธอก็ถอยจนชิดขอบดาบฟ้าจนเธอหมดทางที่ถอยได้อีก “ หรือเธออยากให้ฉันเป็นคนลงมือเอง ? ” เยว่เซิงพ่นควันบุหรี่ออกมาเป็นวง และเดินเข้าใกล้เธอทีละก้าว แต่เมื่อถึงระยะที่ห่างจากเธอประมาณแค่สามก้าว เจียหนิงยืนขึ้นไปบนขอบดาบฟ้า และพูดขึ้นอย่างหมดหวัง “ อาเซิง อย่าทำอะไรเด็กเลยนะ ขอแค่คุณรับปากว่าจะไม่ทำอะไรเด็ก ฉันจะลงไปทันที ” เวลาเจ็ดปี เธอคิดว่าเยว่เซิงจะมีความรู้สึกดีต่อเธอบ้าง แต่ไม่เลย บนใบหน้าเขาไม่มีความอาลัยอาวรณ์หรือความลังเลไรทั้งนั้น มีเพียงแต่ความเย็นชาและมุมปากที่ยกขึ้น ทำให้เจียหนิงรู้สึกอยากจะหัวเราะ เธอมองดูท้องฟ้าที่มืดครึ้ม จนรู้สึกแสบที่ปลายจมูกเธอลูบไล้ท้องของตัวเองไปมาโดยไม่รู้ตัว ลูกแม่ แม่อยากให้หนูได้ลืมตามาดูโลกนี้แล้วเราจะได้ไปเที่ยวที่สวย ๆ ด้วยกัน ลมพัดไปมาอย่างหนาวเย็นจนเธอสั่นไปทั้งตัว เธอก้าวเท้าซ้ายออกไป แต่กลับได้ยินเสียงที่เย็นชาและไม่คิดที่จะแยแสจากชายข้างหลังพูดขึ้นว่า “ถ้าเธอตาย ฉันจะบอกคนของฉันให้ช่วยดูแลน้องชายเจียยี่ของเธอที่อยู่ในคุกให้ดีเอง โลกของความตายมันคงจะเหงาน่าดู ฉันอดเห็นเธอต้องทนเหงาคนเดียวไม่ได้ด้วยสิ” อะไรนะ? เจียหนิงเหมือนโดนฟ้าผ่า มองดูผู้ชายข้างหน้าเธออย่างไม่อยากเชื่อ เท้าที่ก้าวออกไปหยุดชะงัก ใช่ เธอลืมไปได้ไง วันนี้ที่เธอหนีออกมา ก็เพื่อที่จะไปรับน้องชายเธอที่จะออกจากคุกวันนี้ เธอทำให้เจียยี่ต้องเดือดร้อนเพราะเธอมาแล้วครั้งนึง ครั้งนี้เธอจะทำให้น้องชายตัวเองต้องมาตายเพราะเธออีกเหรอ ? เยว่เซิง คุณมันโหดเหี้ยมอำมหิต เยว่เซิงอาศัยจังหวะนี้ดึงเธอลงจากขอบดาบฟ้า มือจับไปที่คางเธออย่างแน่นเพื่อบังคับให้เธอสบตากับเขา แต่มืออีกข้างกลับปาดน้ำตาเธอด้วยความอ่อนโยน “อย่าร้อง เธอวางไว้ได้เลย ฉันไม่มีทางให้เธอตายอย่างมีความสุขหรอก เพราะ เธอไม่คู่ควร” พอพูดจบ เจียหนิงถูกเยว่เซิงกดลงกับพื้นอย่างแรง หัวของเธอกระแทกกับพื้นอย่าจัง เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัวร่างสูงของเยว่เซิงก็กดทับบนร่างเธอแล้ว ปลายนิ้วที่หนาวเย็นของเขาทำให้เธอสั่นกลัว เธอใช้แรงบีบไปที่หน้าอกของเขาอย่างแรง อ้อนวอนด้วยเสียงแผ่วเบา “ อย่าทำแบบนี้ ขอร้องอาเซิงอย่าทำแบบนี้..... ” น้ำตาของเจียหนิงยิ่งทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด โดยเฉพาะท้องกลม ๆ น้อย ๆ ของเธอนั้นมันเยิ่งตอกย้ำเขาว่าผู้หญิงคนนี้เคยเป็นของผู้ชายอื่นมาก่อน เยว่เซิงใบหน้ามืดมน เขาคว่ำเธอลงและบีบมือเธอไว้แน่น ไม่คิดแม้แต่ที่จะมองหน้าเธอเลยด้วยซ้ำ “เจียหนิง เธอชอบความรุนแรงมากใช่มั้ย ฉันจะสนองเธอเอง” กับเจียหนิงเยว่เซิงไม่เคยมีความเมตตาเลย ครั้งนี้เองก็เหมือนกัน แต่ไม่ว่าเขาจะจะทำรุนแรงกับเธอยังไง มือของเธอก็พยุงป้องหน้าท้องของตัวเองไว้ตลอด เด็กในท้องเหมือนรับรู้ได้ถึงสัมผัสของเธอ ดิ้นไปมาเป็นระยะเพื่อให้เจียหนิงรู้สึกสบายใจ ความไม่ร่วมมือของเจียหนิงทำให้เยว่เซิงสายตาเข้มขึ้นและยิ่งเพิ่มแรงจู่จม แต่ไม่ว่าเขาจะทำรุนแรงกับเธอแค่ไหนผู้หญิงที่ถูกกดทับอยู่กลับไม่เปล่งเสียงออกมาเลยแม้แต่สักคำ ทำให้เขารู้สึกหมดอารมณ์และปล่อยให้เธอเป็นอิสระ เขาจัดเสื้อของตัวเองให้เรียบร้อยและเช็ดมือให้สะอาดด้วยทิชชูเปียก แล้วก้าวถอยไปคุยโทรศัพท์ในระยะไม่ไกลนัก เจียหนิงจับเสาใช้แรงยันตัวขึ้นจากพื้น เธออาศัยจังหวะที่เขาหันไปคุยโทรศัพท์วิ่งหนีไปยังบันได