บทที่ 4 ความจริง

พยายาลที่กดทับแขนเธออยู่ พูดขึ้นว่า “คุณเจียคะ คุณกำลังเข้าใจผิดนะคะ เรามาตรวจครรภ์ให้คุณ ไม่ได้จะมาเอาลูกคุณออกค่ะ คุณเจอเรื่องตกใจมาเกือบทำให้คลอดก่อนกำหนด คุณเยว่เลยให้เราฉีดยาบำรุงให้คุณ คุณลองคิดดูสิคะถ้าเราจะเอาเด็กออกทำไมไม่เอาออกตอนที่คุณนอนหมดสติละคะ?” เจียหนิงตัวแข็งทื่อและมองไปยังเยว่เซิง แต่ใบหน้านั้น ก็ยังคงเย็นชาเช่นทุกครั้ง ไม่มีอารมณ์ความรู้สึกแต่อย่างไร และเขาก็พูดขึ้นว่า “ฉันเคยบอกแล้วไงว่าไม่มีทางให้เธอตายอย่างมีความสุข” เมื่อพูดจบ ในที่สุดเยว่เซิงก็ปล่อยมือเธอออกและเช็ดทำความสะอาดมือเขาที่จับเธอด้วยผ้าเช็ดทำความสะอาด แล้วหันหลังเดินจากไป เจียหนิงมองตามเงาที่เดินจากไป และค่อย ๆ หลับตาลงอย่างช้า ๆ ไม่เป็นไรนะ เจียหนิง ทุกอย่างจะต้องโอเคขึ้น อย่างน้อยลูกในท้องยังอยู่ อย่างน้อยเขากไม่ได้ใจร้ายกับเธอขนาดนั้น เจียหนิงปลอบใจตัวเอง รอให้ลูกในท้องแข็งแรงขึ้น แล้วเธอค่อยคิดหาทางหนีออกจากที่นี่ เธอหลับตานอนอยู่บนเตียง แต่ไม่กล้าที่จะหลับ คำพูดของพยาบาลเมื่อสักครู่มันคอยตอกย้ำว่าเธอต้องห้ามหลับและต้องรู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลา แก๊ก! ประตูห้องผู้ป่วยถูกเปิดออก เธอได้กลิ่นของน้ำยาฆ่าเชื้อคงเป็นพยาบาลที่มาเปลี่ยนยา “สมัยนี้เมียน้อยมันร้ายไม่เบาใส่ร้ายป้ายสีเมียหลวงกันว่าเล่น ฉันดูกล้องวงจรปิดวันนั้นนางเมียน้อยเป็นคนจับมือคุณเจียแทงเข้าที่ท้องตัวเองชัด ๆ ทำให้ตัวเองแท้งลูกและต้องตัดมดลูกทิ้งไป แต่คุณเยว่กลับจะเอาลูกของคุณเจียให้นางเมียน้อย แล้วแบบนี้เด็กนั่นจะรอดเหรอ......?” เจียหนิงสั่นไปทั้งตัวจนเกือบตกใจลุกขึ้นมา มือที่อยู่ใต้ผ้าห่มกำไว้อย่างแน่น “พูดเสียงเบาหน่อย อยากหาเรื่องใส่ตัวเองหรือไง? ฉันได้ยินข่าวลือกันว่า คุณเจียใช้วิธีสกปรกทำให้คุณเยว่และคุณซูต้องเลิกกัน ถ้าเป็นแบบนั้นจริง คนที่เป็นเมียน้อยคือคุณเจียต่างหาก...” “แต่หัวหน้าคะ ถึงจะเป็นอย่างงั้นก็เถอะ รอเด็กคลอดแล้วทำการปลูกถ่ายมดลูกเลยมันไม่เกินไปหน่อยเหรอคะ หลังคลอดมดลูกยังไม่ทันฟื้นตัวดี ระหว่างผ่าตัดอาจเสียเลือดเยอะด้วย แบบนี้มันเหมือนจะฆ่ากันชัด ๆ? “เฮ้อ อัตราความสำเร็จของการปลูกถ่ายมดลูกทั่วโลกมันต่ำมากอยู่แล้ว คงเพราะเห็นคุณซูร้องไห้เสียใจแบบนั้นเลยอยากเอาคืนให้เธอบ้าง ก็แค่คนตายจากการผ่าตัด ชดใช้เงินไปนิด ๆ หน่อย ๆ ก็จบ สมัยมีอะไรที่เงินแก้ปัญหาไม่ได้ไง? อีกอย่างแม่ของคุณเจียเองก็ยังอาศัยบ้านคุณซูเพื่อให้อยู่รอดด้วย.....” “แต่หัวหน้า ฉันก็อดสงสารคุณเจียไม่ได้อยู่ดี เธอปกป้องลูกสุดชีวิต แต่คุณเยว่กลับโหดร้ายกับเธอจนทำให้แม่ลูกจะต้องมาตาย เป็นถึงสามีภรรยากัน ทำไมถึงใจร้ายใจดำได้ขนาดนั้นกัน หัวหน้าเราช่วยคุณเจียให้หนีกันเถอะ!” “เด็กโง่ ช่วยเค้าหนี แล้วเธอจะมาแทนไง ชีวิตคนเราเกิดมามีค่าไม่เท่ากัน นั่นมันเรื่องของคนอื่น เธอจะไปเดือดร้อนแทนทำไม เธอพึ่งจะทำงาน อนาคตยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ ต้องรู้จักป้องกันตัวเองไม่ไปยุ่งเรื่องคนอื่น” พยาบาลสองคนปิดประตูและเดินออกไปไกล เมื่อเห็นว่าไม่มีใครจึงหยิบโทรศัพท์ในมือขึ้นมาโทรออก “คุณซูคะ ทำตามที่สั่งเรียบร้อยแล้วค่ะ โยนความผิดทุกอย่างไปที่คุณเยว่หมดแล้ว ฉันเป็นพยาบาลมานานคนป่วยหลับหรือตื่นฉันมองแวบเดียวก็รู้ เธอได้ยินที่พูดแน่นอน คุณวางใจได้ ฉันรับเงินคุณมาแล้วก็ต้องทำงานที่คุณสั่งให้ดี!”....... ทันทีที่พยาบาลปิดประตู เจียหนิงก็ลืมตาขึ้น เธออยากลุกขึ้นมานั่ง แต่แรงที่มีอยู่แม้แต่จะขยับยังไม่ได้ ทำได้แต่จ้องมองไปบนเพดานห้อง ให้เธอปกป้องลูกในท้องเพื่อจะให้ได้ซูหยินชิงเป็นคนฆ่าลูกเธอ แล้วที่ฉีดยาบำรุงให้เธอก็เพื่อที่จะให้เธอสามารถปลูกถ่ายมดลูกให้ซูหยุนชิงเพื่อเอาคืนแทนเธอ เจียหนิง! นี่หรือคือผู้ชายที่เธอรักมาสิบปี คือผู้ชายที่เธอยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อขอร้องเขา!! ตอนนี้ในหัวเจียหนิงคิดเพียงว่า ถ้าเธอจะหนีก็ต้องหนีไปซะเดี๋ยวนี้ เธอจะให้ลูกของตัวเองต้องมาตายเพราะความบ้าคลั่งของพ่อตัวเองไม่ได้! เจียหนิงยกมือขึ้นและตบไปที่หน้าตัวเองอย่างแรง ในที่สุดก็มีแรงขึ้นมาหน่อย เธอกลิ้นลงจากเตียงและยกเก้าอี้เดินไปที่หน้าต่างด้วยตัวที่สั่น นี่มันชั้นหนึ่ง และเป็นทางออกทางเดียวที่เธอจะหนีได้ “เธอทำอะไร!”