บทที่ 6 ฉันเชื่อฟัง ฉันเลยสมควรตาย

คำพูดของเธอทำให้เยว่เซิงชะงัก และไม่รู้จะพูดอะไร ทำไมสิ่งที่เธอพูด กับสิ่งที่เขารู้ มันกลับไม่เหมือนกันเลย? ในเวลาเดียวกัน ประตูห้องผู้ป่วยถูกผลักออก แม่ของเธอเดินเข้ามาหาเธอด้วยใบหน้าที่เป็นกังวล แล้วจับมือเธอไว้ “แม่ แม่มาก็ดีแล้ว แม่พาฉันกลับบ้านนะ พาฉันกลับบ้านนะแม่ เราทุกคนในบ้านแล้วเจียยี่ด้วยเราจะไปใช้ชีวิตที่เรีบยง่ายและอยู่อย่างมีความสุขด้วยกัน...” แม่เจียหนิงถอนหายใจลึกไม่ตอบเธอ แต่กลับตำหนิด้วยความไม่เห็นด้วย “เจียหนิง แม่พาเธอกลับอยู่แล้ว แต่คนเราต้องไม่ลืมบุญคุณคน ต้องรู้จักทดแทนคุณรู้มั้ย ถ้าไม่ใช่เพราะคุณหนูซูเธอช่วยชีวิตลูกไว้ในตอนนั้น ลูกจะมานั่งอยู่ตรงนี้และได้แต่งงานกับคุณเยว่งั้นเหรอ?” หัวของเจียหนิงเหมือนโดนไม้ทุบเข้าให้อย่างจัง เธอมองดูแม่ตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อ “นี่.... แม่” ฉึก! เธอยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกแม่ดึงมือไปเซ็นชื่อบนหนังสือยินยอมบริจาคอวัยวะ “ นี่ แม่ทำอะไรหนะ!” “เสี่ยวหนิง เราเป็นคนต้องรู้จักทดแทนบุญคุณ! นี่คือสิ่งที่ลูกติดค้างคุณหนูซูเธอ!” แม่เจียหนิงมือหนักจนแทบจะหักมือเธอขาดออกจากกัน ทันทีที่เซ็นเสร็จแม่ของเธอก็รีบส่งเอกสารให้ยว่เซิงไป เยว่เซิงจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ดูโกรธเหมือนไฟลุกไหม้ เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ เกือบหลงเชื่อผู้หญิงคนนี้เพราะน้ำตาจอมปลอมของเธอ “เอาคืนมานะ!” เจียหนิงเหมือนหัวใจสลายแตกเป็นชิ้น เธอทรุดลงกับพื้น และมองดูเยว่เซิงที่เดินถือหนังสือยินยอมออกไปอย่างสิ้นหวัง “เยว่เซิง!...เยว่เซิง....” เธอกุมไปที่หัวใจตัวเองแน่น เหมือนพยายามกลั้นอะไรบางอย่างไว้ ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว อะไรที่ควรพูด หรือไม่ควรพูด เธอจะพูดออกมาให้มันรู้ดำรู้แดงไปแลย! “คุณรู้มั้ยว่าตอนนั้นฉัน......” “เสี่ยว เจีย! พอได้แล้ว พอสักที ยังไม่ทันที่เจียหนิงจะพูด แม่ของเธอที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กลับพูดขึ้นด้วยความผิดหวัง “ หยุดโกหกสักที ตอนที่ลูกแต่งงานกับคุณเยว่ก็ใช้วิธีสกปรกไปแล้วครั้งนึง มาครั้งนี้ยังจะสร้างเรื่องโกหกคุณเขาอีกงั้นเหรอ?” เจียหนิงแทบไม่กล้าเชื่อคำพูดที่เธอได้ยิน นัยน์ตาที่คลอไปด้วยน้ำตา เธอมองดูผู้เป็นแม่ที่อยู่ตรงหน้าด้วยร่างที่สั่นสะท้านไปทั้งตัว “แม่ ทำไมแม่ต้องพูดอะไรแบบนี้ด้วย? แม่....” “พอได้แล้ว!” เยว่เซิงที่หยุดเดินเพราะเสียงร้องไห้ของเจียหนิง สายตาเขาที่หันมามองเธอ มันเหมือนดาบสองคมที่กำลังทิ่มแทงร่างกายเธอ เขาพึ่งจะรู้ตัวว่า ที่ผ่านมาเขาถูกผู้หญิงคนนี้ หลอกให้เชื่อซ้ำแล้วซ้ำเล่า! ปัง! ประตูห้องผู้ป่วยถูกปิดอย่างแรง เหลือเพียงเจียหนิงกับแม่ของเธอสองคน “ เสี่ยว เจีย” เจียหนิงสะบัดมือของแม่ที่กำลังจะพยุงเธอให้ลุกขึ้นจากพื้นออก แววตาที่มองไม่เห็นความลึก เธอมองดูแม่ด้วยสายตาที่ชาและพูดด้วยเสียงที่สั่น “แม่ เพราะพ่อเขา พ่อหวังอยากจะรวยเลยวางยานอนหลับให้ฉัน จากนั้นก็อุ้มไปที่ห้องของเยว่เซิง คนนอกเขาจะว่าฉันว่าคิดจับคุณเยว่ด้วยวิธีสกปรกยังไงฉันไม่แคร์เลยนะ แต่นี่แม่กลับพูดอะไรแบบนี้กับเยว่เซิงเหมือนที่คนอื่นเขาพูดกัน.....” “เรื่องไฟไหม้วันนั้น คนอื่นไม่รู้แล้วแม่ละ ไม่รู้เหมือนกันงั้นเหรอ? เยว่เซิงเขาต้องการให้ฉันกับลูกตาย แต่ทำไมแม้แต่แม่ก็อยากให้ฉันตาย.... เจียหนิงพูดไม่ออก ได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น “เสี่ยว...เจีย” น้ำตาของผู้เป็นแม่ไหลออกมา เพี้ยะ! มือที่หยาบกระด้างตบเข้าให้ที่ใบหน้า จนเหมือนทิ่มแทงเข้าไปในใจเธอ “แม่ขอโทษ เพราะแม่ไม่ดีไม่เอาไหนเอง แต่ลูกไม่เห็นสภาพคุณหนูซูเธอตอนนี้ ที่เสียทั้งลูกและมดลูกไปพร้อมกัน จนเธอกลายเป็นโรคซึมเศร้า พยายามฆ่าตัวตายจนเกือบตายมาหลายครั้ง ถ้าช่วงนี้ ไม่มีอะไรมาที่ทำให้เธอรู้สึกดีหรือมีความสุขได้ คุณหนูเธออาจจะไม่มีโอกาสรอดอีกเลย....” ลูกกับคุณหนูเธอโตมาด้วยกัน ก็เหมือนเป็นพี่น้องกัน แค่ปลูกถ่ายมูดลูกให้คุณหนูซูเธอมันไม่ถึงตายหรอกนะ และที่สำคัญถ้าเด็กเกิดมาได้อยู่กับคุณหนูต้องดีกว่าอยู่กับลูกอยู่แล้ว คุณเยว่คุณเขารักและเอ็นดูคุณหนูเธอขนาดนั้น ต้องให้สิ่งที่ดีที่สุดกับเด็กอยู่แล้ว....” “เสี่ยว เจีย ลูกสบายใจได้เลยนะ รอให้ลูกผ่าตัดเสร็จแล้ว ครอบครัวของเราก็จะไปเที่ยวด้วยกัน รอให้ผ่านไปสักพักให้ลูกรู้สึกดีขึ้น แล้วเราค่อยมาดูเด็กด้วยกัน เสี่ยวเจียลูกเป็นเด็กดีเชื่อฟังแม่ตั้งแต่เด็ก ครั้งนี้ก็ฟังแม่นะ...” เจียหนิงถึงกับชะงักกับคำร้องไห้ขอร้องของแม่ คำพูดทุกคำของผู้เป็นแม่มันเหมือนดาบที่แทงเข้าหัวใจเธอจนเลือดแดงสดไหลออกมา “ฉันเชื่อฟัง ฉันเลยสมควรตายเหรอ?