บทที่ 9 ฉันไม่ได้รักเขาแล้ว

เจียหนิงรีบลุกจากเตียงขึ้นนั่ง เธอป้องหน้าท้องตัวเองไว้อย่างแน่น ขอร้องพยาบาลที่เข้ามาด้วยเสียงสั่น “อย่าทำไรลูกฉันเลยนะ ฉันขอร้องอย่าทำไรลูกฉันเลยนะ....” “เสี่ยวหนิง นี่ฉันเอง” พยาบาลที่เข้ามาถอดผ้าปิดปากออก ทำให้เจียหนิงถึงกับชะงัก “ลู่ชิง คือเธอ ลู่ชิง” เมื่อเธอเห็นว่าเป็นเพื่อนของตัวเอง เจียหนิงเหมือนตัวเม่นที่ได้สลัดขนทั้งหมดบนตัวทิ้งไป เผยความอ่อนโยนที่เธอมีโผล่เข้ากอดลู่ชิงด้วยตัวที่สั่น ๆ คำพูดที่อยากจะพูดมันเยอะจนเธอไม่รู้จะพูดจากตรงไหนก่อนดี ลู่ชิงที่มองดูผู้หญิงข้างหน้าที่ทรุดโทรมและขอบตาที่ดูลึกของเธอนั้น เธอแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย ถ้าไม่ใช่เพราะเธอได้รับโทรศัพท์จากเจียยี่ เธอไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเจียหนิงเหมือนนักโทษที่ถูกเย่วเซิงขังมา 7 ปี ถึงว่าทำไมตั้งแต่เรียนจบมหาลัยไป ก็ไม่เคยเจอเธออีกเลย ราวกับว่าเธอได้หายไปจากโลกนี้โดยปริยาย ทันใดนั้นตาของลู่ชิงแดงก่ำ เธอกำหมัดไว้แน่นจนมีเสียงแกร๊ก ๆ ลอดออกมา “ไอ่ชั่วเย่วเซิง ฉันจะไปฆ่ามัน” “ลู่ชิง อย่า...อย่าไป...” “เสี่ยวหนิง ไอ่ชาติชั่วเย่วเซิงมันทำกับเธอขนาดนี้ เธออย่าบอกฉันนะว่าเธอยักรักมันอยู่!” ลู่ชิงรู้สึกไม่หัวเสีย จนขนาดนี้แล้ว ยัยเด็กโง่นี่ยังไม่ได้สติอีก “ไม่รัก ฉันไม่รักเขา ฉันไม่ได้รักเขาแล้ว....” เจียหนิงใช้แรงทั้งหมดที่มีอยู่ พูดคำนี้ออกมา เธอกุมมือลู่ชิงไว้แน่นแล้วสะอื้นร้องไห้ “เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดคือลูกในท้อง เราต้องหนีไปเดี๋ยวนี้” “ลู่ชิงกำหมัดแน่นสูดหายใจเข้าให้ลึกจึงใจเย็นขึ้น “ใช่ เธอพูดถูก เราต้องหนีไปเดี๋ยวนี้ เจียยี่ซื้อตั๋วเครื่องบินไว้แล้ว ขอแค่เราหนีออกจากโรงบาลไปที่สนามบินได้ ไอ่ชั่วเยว่เซิงก็ไม่มีทางที่จะหาเราเจออีก” ลู่ชิงอ้างว่าเจียจะพาเจียหนิงออกไปเข้าห้องน้ำ หลังจากที่มาถึงห้องน้ำจนพ้นสายตาบอดี้การ์ดแล้ว พวกเธอก็ใช้ประตูหลังห้องน้ำที่กำลังก่อสร้างหนีออกจากโรงบาล และโบกแท็กซี่ตรงดิ่งไปที่สนามในทันที ................ ห้องผู้เชี่ยวชาญ “คุณเยว่ สภาพจิตใจคุณซูเธอตอนนี้ย่ำแย่มาก ถ้าไม่รีบทำการปลูกถ่ายมดลูก ผมเกรงว่าเธอจะ..............” “นอกจากวิธีนี้ ยังพอมีวิธีอื่นที่จะสามารถช่วยเยียวยาสภาพจิตใจของเธอในตอนนี้ได้อีกมั้ยครับ?” มี แต่ต้องใช้เวลาในการรักษานาน คุณซูเธอเคยประสบภัยแผ่นดินไหวมาก่อน สภาพจิตใจเธอจะอ่อนแอกว่าคนปกติทั่วไปอยู่แล้ว บวกกับที่เธอต้องเสียลูกและมดลูกไปพร้อมกันในเวลาเดียวกัน แถมยังโดนประณาว่าไปเป็นมือที่สามแย่งสามีของผู้หญิงอื่น เจอเรื่องร้าย ๆ มากมายขนาดนี้ เธออดทนมาได้ทุกวันนี้ขนาถือว่าเป็นปาฏิหารมาก ๆ ถ้าหากยังชักช้าอาจสายเกินไปได้ และผลกระทบที่จะตามมาจะไม่สามารถคาดการณ์เลย เมื่อพูดถึงเรื่องแผ่นดินไหว คิ้วของเยว่เซิงยิ่งขมวดเข้าหากันลึกขึ้น เขาไม่เคยลืมคำพูดของพ่อตนเอง ซูหยุนชิงใช้มือของเธอช่วยเขาออกจากซากตึกแผ่นดินไหว และยังบริจาคเลือดให้เขา 1,400cc แบบไม่คิดถึงชีวิตตัวเอง จนเธอก็เกือบจะเอาชีวิตไม่รอดแล้วเหมือนกัน ซูหยุนชิง มีพระคุณต่อเขา แต่เจียหนิง สมองของเขาไม่หยุดฉายภาพของเจียหนิง แววตาที่ดูสิ้นหวังและหดหู่คู่นั้น มันเหมือนมือที่คอยบีบรัดหัวใจของเขาให้เจ็บ มีหลายครั้งที่เขารู้สึกเจ็บจนจะขาดใจ ในใจเขามีเสียงสะท้อนที่ดังขึ้นตลอด เขาอยากที่จะฟังให้ชัด แต่ทุกครั้งที่เขาหยุดนิ่งเพื่อที่จะฟังมัน กลับได้ยินเสียงร้องไห้ของซูหยุนชิง เสียงด่าทอและขอโทษของแม่ซู ทำให้เขาไม่สามารถที่จะหยุดฟังเสียงนั้นได้เลย เยว่เซิงไม่อยากที่จะฟังหมอพูด จึงเดินออกมาแล้วไปยังห้องผู้ป่วย เขามองไปยังซูหยุนชิงที่นอนอยู่บนเตียง เป็นครั้งแรก ที่เขารู้สึกลังเล ซูหยุนชิงที่แกล้งหลับอยู่ รับรู้ได้ถึงสายตาของเยว่เซิงที่มองมายังเธอไม่ละ จนทำให้ซูหยุนรู้สึกได้ใจ และแล้วก็ไม่มีใครที่สามารถต้านทานเสน่ห์ของเธอได้ เธอควบคุมอารมณ์ตัวเอง และพยายามทำตัวให้ดูอ่อนแอน่าสงสาร แต่ที่คิดไม่ถึงคือ ทันทีที่เธอลืมตาหันมาสบตากับเยว่เซิง เธอเห็นความลังเลในสายตาเขา ความลังเล? หรือว่าเขากำลังรู้สึกสงสารนางนั่น?? ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด! พอคิดแบบนี้ น้ำตาก็ค่อย ๆ ไหลอาบแก้มทั้งสอง “พี่เซิง ฉันดูออกว่าคนที่พี่รักคือเจียหนิง กับฉับพี่แค่รู้สึกว่าฉันเป็นคนมีพระคุณของพี่ก็เท่านั้นเอง ถ้าไม่ใช่เพราะที่พี่ดื่มจนเมาครั้งนั้น เรื่องระหว่างเรามันก็คงจะไม่มีวันเกิดขึ้น ...” เธอสูบหายใจเข้าอย่างลึก เหมือนใช้แรงทั้งหมดที่มีอยู่ ค่อย ๆ พูดอย่างเบา ๆ “ที่จริงแล้วทั้งหมดนี้มันเป็นชะตากรรมของฉันเอง จะมีหรือไม่มีลูก จะเป็นแม่คนหรือเปล่า มันไม่ได้สำคัญเลย พี่เซิง พี่รักเจียหนิงฉันรู้ พี่ไม่ต้องมาเป็นห่วงเป็นใยฉันหรอกนะ...” “ใครบอกว่าพี่รักเขา!” เยว่เซิงลุกขึ้นจากเก้าพูดขึ้นด้วยเสียงที่ดูรีบร้อน เป็นไปได้ไงที่เขาจะไปรัก ผู้หญิงที่จิตใจอำมหิตและโหดเหี้ยมแบบนั้น ไอ่เยว่เซิง ตื่น มีสติหน่อย ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงเพื่อช่วยนายมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า นายยังจะลังเลอะไรอีก คิดจะเนรคุณต่อผู้มีพระคุณหรือไง? “อย่าคิดมากนะ พักผ่อนให้เยอะ ๆ” พูดจบ เยว่เซิงก็หันหลังเดินจากซูหยุนชิงออกไป จนเมื่อประตูห้องผู้ป่วยได้ปิดลง เธอจึงเผยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา เจียหนิง เธอเคยช่วยชีวิตเยว่เซิงแล้วยังไง? เธอบริจาคเลือดให้เขาแล้วยังไง? ผู้ชายของเธอ มดลูกของเธอ... ทุกอย่างที่เป็นของเธอ มันควรจะเป็นของฉัน! ผู้ชายที่รักสุดหัวใจกำลังจะเอามดลูกของเธอ มาปลูกถ่ายให้ฉัน ยิ่งคิดยิ่งก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น