บทที่ 1 อาหารเย็นมื้อสุดท้าย

กลางดึก เวลา11 โมงครึ่ง บ้านพักที่ติดริมทะเล อาหารบนโต๊ะที่จัดเต็มอย่างหรูหรา แต่สีหน้าของนิดากลับซี้ดขาวมาก เธอกำลังรอการกลับมาของสามี สามีของเธอคือสายฟ้า เป็นคนที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วในนามว่าท่านประธานสาย เป็นชายในฝันของสาวสาวหลายๆคน ในสายตาคนนอกนั้นคือคู่แต่งงานที่ช่างมีความสุข แต่ใจของนิดานั้นเต็มไปด้วยความทุกข์ เพราะว่าสามีของตัวเองนั้นมองตัวเองเป็นเหมือนอากาศ ทุกวันนี้ก็เพราะเอกสารฉบับนั้น ถึงทำให้เขากลับบ้านได้ทุกคืน ถ้าหากไม่ใช่เพราะเอกสารฉบับนั้น สายฟ้า คงจะไม่มีวันที่จะกลับมาบ้านหรูหลังนี้หรอก ครึ่งชั่วโมงผ่านไป มีเสียงเปิกประตู เอี๊ยด มาจากทางประตูใหญ่ของบ้าน สายฟ้ากลับมาแล้ว “กินข้าวค่ะ เดี๋ยวฉันไปอุ่นกับข้าวให้นะ” นิดาลุกขึ้นมาพูดอย่างกระตือรือร้น ยกจานผักขึ้นมากำลังจะเดินเข้าไปในครัว “ไม่ต้องละ” สายฟ้าพูดออกมาอย่างเย็นชา “ในสัญญานั้นขอให้ผมต้องกลับบ้านมาทุกคืน ผมก็ทำแล้ว แต่สัญญาไม่ได้บอกให้ผมต้องกินข้าว และกับข้าวที่คุณทำ.......” พูดถึงตรงนี้ สายฟ้าก็ขึ้นเสียงสูง พูดเน้นออกมาเป็นคำคำ “ ผม ขยะ แขยง!” มือนิดาที่ถือจานผักอยู่นั้นเริ่มสั่นไม่หยุด คำพูดของสายฟ้านั้นเหมือนมีดคม แทงเข้าไปในใจของเธอ “สายฟ้า 7ปีแล้วนะ......คุณ, คุณไม่มีแม้แต่สักนิดเลยหรอที่จะรู้สึกแคร์ฉัน?” “ไม่มี! ไม่มีแม้แต่นิดเดียว! ทุกนาทีที่ต้องอยู่กับคุณ มันทำให้ผมรู้สึกรังเกียจ และขยะแขยง!” สายฟ้าตอบกลับมาได้อย่างรวดเร็วและเจ็บปวดแรงมาก พร้อมสีหน้าที่รังเกียจ นิดานั้นสั่นไปทั้งตัว น้ำตาเริ่มรินไหลออกมาและไหลลงไปตามโครงหน้าของเธอ พอเห็นผู้หญิงที่น่าขยะแขยงคนนี้เสียใจ สายฟ้าก็หัวเราะ เขาเดินไปอยู่หน้านิดา แล้วพูดต่อ “หรือว่าคุณลืมไปแล้วหรอ ว่าคุณนั้นใช้วิธีอะไรจนได้ตำแหน่งของภรรยาสายฟ้านี้มา?” “เดี๋ยวผมช่วยคุณรื้อฟื้นความจำ เมื่อ7ปีก่อน ทีแรกผมนั้นขอให้คุณช่วยน้องสาวของผม บริจาคไขกระดูกให้เธอ แต่คุณกลับเอาชีวิตน้องผมมาบังคับผมให้เซ็นสัญญานี้ โดยข้อแลกเปลี่ยนคือให้แต่งงาน ความเกลียดชังที่ผมมีต่อคุณนั้นมันลึกมาก และตัวคุณเองที่ทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเรา ถ้าไม่อย่างนั้น ผมคงจะต้องรู้สึกขอบคุณคุณไปทั้งชีวิต” แววตาของนิดานั้นรู้สึกสิ้นหวัง สายตาที่แสดงถึงความโศกเศร้าที่เอ่อล้นออกมาจากดวงตา พอเห็นนิดาในสภาพนี้ สายฟ้ายืนอึ้งไป หลังจากแต่งงาน เขาไม่เคยเห็นนิดาเป็นแบบนี้มาก่อน นิดาที่หัวดื้อ นิดาที่อดทน จะมีตอนไหนบ้างที่เธอจะอ่อนแอ และก็เพราะเธอเป็นอย่างนี้ จึงกระตุ้นต่อมอยากเอาชนะของเขา แต่ว่าความคิดอย่างนี้ก็ถูกสติปัญญากดทับไปอย่างรวดเร็ว เขาก็เปลี่ยนกลับไปเป็นคนเดิมที่ไม่ตกใจกับอะไร สายฟ้าที่เย็นชาและเข้าถึงยาก “ถ้าไม่มีเรื่องอะไร ผมขึ้นไปแล้วนะ”สายฟ้าพูดเสร็จก็หันตัวเดินไป ถึงแม้จะอยู่บ้านหลังเดียวกัน แต่ทั้งสองคนก็แยกห้องกันนอน ในวินาทีที่เขาหันหลังไปนั่นเอง นิดาวิ่งเข้าไปกอดเอวของสายฟ้าไว้แน่น “สายฟ้า ตามสัญญานั้น ฉันให้คุณ เอาฉัน” นิดาซบไปที่แผ่นหลังของสายฟ้า พูดเสียงเบาๆ เสียงนี้ช่างดึงดูดคนเหลือเกิน สายฟ้าสั่นไปทั้งตัว ก่อนที่เขาจะสติแตก เขาถามไปหนึ่งประโยคว่า “คุณพูดว่าไงนะ?” แววตาของนิดาที่อัดแน่นไปด้วยความต้องการอยากมีอะไรกับเขา เธอจ้องมองไปที่เขาแล้วพูดว่า “ในสัญญานั้น นอกจากจะขอให้คุณต้องกลับบ้านทุกวันแล้ว ฉันยังสามารถขอคุณอะไรก็ได้หนึ่งข้อ เมื่อก่อน ฉันไม่เคยร้องของอะไร แต่วันนี้ ฉันจะใช้สิทธ์นี้ ขอร้องเรื่องที่ง่ายๆ นั่นก็คือสิ่งนี้!” แววตาของสายฟ้าเปลี่ยนไปทันที เขายกมุมปากขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่ประชด มือทั้งสองของเขากอดนิดาไว้แน่นๆ “นิดา ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะทุเรศได้ถึงขนาดนี้ ได้ ผมตกลง” สายฟ้าหยีตาไปทีหนึ่ง เหมือนกับว่าได้ตัดสินใจเรื่องที่ลำบากมากไปเรื่องหนึ่ง เขาอุ้มนิดาขึ้นมา จากนั้นก็โยนตัวเธอลงไปที่โซฟา ก็แค่ให้เอาเธอ ในเมื่อรอไม่ไหวขนาดนี้ ก็เอาที่โซฟาเลยละกัน มองไปที่สีหน้าเฝ้ารอของนิดา สายฟ้าอุทานออกมาเสียงหนึ่ง “เหอะ” จากนั้นเขาก็ไม่มีความปราณีใดใด เอาร่างไปทับไว้บนร่างเธอ