บทที่ 6 ความสงบที่ยากที่จะได้มา

ไนท์คลับที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย สถานที่พวกคนรวย คนมีอำนาจจะมาสานสัมพันธ์กันที่นี้ พวกแสงสีเสียง เหล้าและเงินทอง สายฟ้าจองห้องวีไอพีที่ชั้นบนสุดไว้ ชนชั้นเดียวกับเขานั้นนอกจากพชรแล้วก็ยังทีคุณชายของบลูสกายอสังหาริมทรัพย์ คุณสกาย , ประธานของบริษัทชวนชื่น คุณนทีและผู้หญิงสวยๆของบริษัทนี้อีกหลายคน “ยินดี ยินดี ยินดีกับคุณสายที่กลับมาโสดอีกครั้ง” กับสกายนี่ก็รู้จักกันมาหลายปี ก็นับได้ว่าเป็นเพื่อนของสายฟ้าที่พอจะคุยกันได้ สีหน้าที่ดูจะไม่ยินดีเท่าไหร่ ยกแก้วไวท์ในมือขึ้นดื่มจนหมดแก้ว คุณนทีเปลี่ยนหัวข้อเรื่องคุยไปที่เรื่องของผู้หญิงคนหนึ่ง เขาถามสายฟ้าว่า “ทัดดาวอยู่โตเกียวเป็นยังไงบ้าง สบายดีอยู่ไหม?” พชรกระพริบตาแล้วกระพริบอีก “ทำไมใจของนายถึงเอาแต่คิดเรื่องทัดดาว? ฉันนั้นอยากจะรู้เรื่องนิดาซะมากกว่าว่าช่วงนี้เธอทำอะไรอยู่ บอกตามตรง ตั้งแต่ที่เธอหย่ากับสายฟ้าแล้ว ก็ไม่เห็นเธออีกเลย” “พอได้แล้ว พูดถึงแค่นี้ก็พอ” สายฟ้าไม่ปิดบังอารมณ์หงุดหงิดของตัวเอง “วันนี้ที่เชิญทุกคนมาก็เพื่อที่จะมาฉลองให้กับอิสรภาพของฉัน นายอย่ามาทำเสียบรรยากาศได้ไหม” สายฟ้าพูดถึงขนาดนี้ พชรก็ไม่กล้าที่จะพูดถึงชื่อนิดาอีก ได้แต่ดื่มเหล้าเข้าไปแก้วแล้วแก้วเล่า ผ่านไปไม่นาน ก็ดื่มจนเมาเละเทะกันไปหมด คนขับรถพยุงตัวสายฟ้าที่เดินโซซัดโซเซขึ้นไปที่รถ “ท่านครับ จะให้ไปส่งที่บ้านคุณผู้หญิงไหมครับ?” คนขับรถถามอย่างกะตุกกะตัก สายฟ้าได้ยินคำว่า คุณผู้หญิง คำนี้ถึงกับอึ้งไปสักพัก คิดแล้วคิดอีกจนพูดว่า “กลับ ศิลาวิลัย ละกัน” ศิลาวิลัยไม่ใช่ที่เดียวกับบ้านวนิดา นั่นคือบ้านของสายฟ้า ที่นั่นไม่มีนิดา หลังจากที่เขาแต่งงานกับนิดา สายฟ้าค่อยซื้อบ้านวนิดาหลังนี้ ถ้าจะบอกว่าย้ายบ้านใหม่ ให้บอกว่าสายฟ้าเขานั้นไม่เคยที่จะยอมรับนิดาคนนี้จะดีซะมากกว่า หลังจากมาถึง ศิลาวิลัย สายฟ้าอยากจะเปิดประตูเข้าไป แต่ลองกดรหัสไปหลายรอบ อีกนิดก็เกือบจะเรียกรปภ.มาช่วยแล้ว สุกท้ายก็เปิดเข้าไปในบ้านได้แล้ว ก็อย่างว่า เขาพักที่วนิดามา7ปี รหัสประตูบ้านของหลังนั้นก็สลักฝังในใจเขาไปแล้ว ความรู้สึกที่ไม่มีนิดาอยู่นี้มันช่างดีจริงๆ สายฟ้าหยิบขวดไวท์แดงออกมาจากชั้นวางไวท์ นั่งอยู่บนโซฟาคนเดียวและค่อยๆดื่มด่ำกับไวท์ เหมือนได้ย้อนเวลากับไปเมื่อ7ปีก่อน ความอิสระนั้น ช่างมีความสุขจริงๆ ไม่มีเสียงของนิดาที่คอยบ่นพึมพำ พยายามที่จะเอาใจเขาสารพัด ตอนนี้ในใจของเขาก็จะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดกับนับดาวหรือกดดันอีกแล้ว ผ่านมา7ปีแล้ว นี่ก็เป็นคืนที่สายฟ้าจะได้พักผ่อนอย่างผ่อนคลายและสบายใจสักที เช้าวันต่อมา สายฟ้าถูกปลุกขึ้นมาด้วยเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของเขา แต่เป็นเพราะว่าเมื่อคืนนั้นนอนหลับสบาย เขาจึงไม่ได้หงุดหงิดอะไร “พี่สายคะ” เสียงหวานจากผู้หญิงที่อยู่ในสายโทรศัพท์ “อืม” สายฟ้าตอบรับ จากนั้นก็ถามด้วยความไม่แน่ใจ “ทัดดาว?” “ฉันเองค่ะ พี่สาย คือฉันมีเรื่องบางอย่าง......ไม่รู้ว่าจะได้หรือไม่.......”ทัดดาวคำพูดอึกอัก พูดจาติดติดขัดขัด “มีธุระอะไรหรอ?” สายฟ้าถามไป “มีธุระอะไรก็พูดเถอะครับ” ทัดดาวคิดไปสักพัก จึงถาม “พี่หย่ากับนิดาแล้วจริงหรอคะ?” สายฟ้าขมวดคิ้วเล็กน้อย เสียงนิ่งลง “เธอรักษาตัวอยู่ต่างประเทศ แต่ก็รู้เรื่องของในประเทศได้ดีจังเลยนะ!” ทัดดาวได้ยินอย่างนี้ ก็ตื่นตระหนกขึ้นมาและรีบอธิบายไปทันที “พี่สายอย่าเข้าใจผิดนะคะ พอดีตอนที่ฉันคุยอยู่กับน้องน้ำแล้วน้องน้ำก็เผลอพูดขึ้นมาหน่ะค่ะ” “พี่ก็ไม่ได้จะว่าเธออะไรซะหน่อย” น้ำเสียงของสายฟ้าดูเป็นมิตรขึ้น “พี่สาย” พอทัดดาวได้ยินเสียงของสายฟ้าที่อ่อนโยน ก็เลยพูดต่อ “หลายปีมานี้ที่ต้องลำบากพี่ ใจของน้องน้ำก็รู้สึกผิดมาตลอด ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ พี่ก็คงไม่ต้องมาทนทุกข์อย่างนี้ แต่ที่น่ารังเกลียดก็คือนิดา ผู้หญิงคนนั้น เธอมันไม่เอาด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล แต่ก็ยังดีที่ตอนนี้พวกพี่หย่ากันแล้ว ในที่สุดพี่ก็เป็นอิสระสักที......”