บทที่ 1 : พี่ชาย พี่ชาย พี่ชาย

“พี่ชาย ช่วยน้องด้วยยย!!” “พี่ชาย มีคนจะรังแกน้อง” “พี่ชาย ทำตรงนี้ให้น้องหน่อยสิ” “พี่ชาย สอนการบ้านน้องหน่อยสิ” “พี่ชาย ช่วยถือหน่อยสิน้องแบกไม่ไหว” “พี่ชายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” คำพูดเหล่านี้ของน้องสาวที่เรียกหาพี่ชายของเธอตลอดเวลาตั้งแต่จำความได้ จนตอนนี้เธออายุ 7 ขวบแล้วก็ยังคงพูดไม่จบไม่สิ้น เธอยังคงอ้อนพี่ชายของเธอในทุกๆวัน >> ณ บ้านวรวัฒน์ <<   “ไอริณ!!...แกจะขัดคำสั่งฉันไปถึงเมื่อไหร่” “หนูขอโทษค่ะพ่อ แต่หนูชอบพี่ชายจริงๆ” เด็กหญิงวัยเก้าปียังคงยืนกรานในความรู้สึกของเธอ ตั้งแต่เธอตัดสินใจก้าวเข้าไปบอกราวิน พ่อบุญธรรมของเธอเรื่องพี่ชาย ตั้งแต่อายุ 7 ปีเธอก็พร่ำบอกกับทุกคนเสมอว่าเธอชอบพี่ชาย “นี่ฉันแยกห้องแยกโรงเรียนแล้ว บอกให้คนรถแยกไปรับพวกแกสองคนแล้ว ยังจะหนีไปหาพี่ชายแกอีก” “หนูรู้หนูไม่มีสิทธิรักพี่ชาย แต่หนูไม่ได้หวังอะไรจริงๆ ขอแค่ได้อยู่ข้างๆพี่ชายก็พอ” “ฉันจะไว้ใจแกได้ยังไง แกมันไม่รักดีเลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ” “…” “พี่ชายเค้าไม่ได้รักแก แกยังจะดื้อด้านอีกทำไม” “หนูรู้ค่ะพ่อ พี่ชายรักหนูแบบน้องสาวพ่อย้ำมาตลอดพ่อจะห้ามอะไรก็ได้แต่ห้ามความจริงที่หนูชอบพี่ชายตัวเองไม่ได้” “ฉันไม่น่าเก็บแกมาเลี้ยงเลย” “ขอบคุณที่เก็บหนูมาเลี้ยงนะคะ หนูไม่รบกวนพ่อมากหรอกถ้าหนูเรียนจบมัธยมหนูออกไปเอง” เธอรู้ว่าเธอเข้มแข็งพอ แต่เธอจะออกไปตอนนี้ไม่ได้เหมือนกัน เธอไม่ได้โง่พอที่จะทิ้งความฝัน ทิ้งการเรียน แล้วออกไปโดยไม่สนใจแม่บุญธรรมและพี่ชายที่ดูแลเธออย่างดี หากเธอจะดันทุรังออกไปพวกเขาก็คงไม่ยอมแน่นอน “ไม่ไปซะตอนนี้เลยล่ะ” “ทำแบบนั้นก็เข้าทางพ่อสิ หนูไม่โง่พอหรอกนะที่จะออกไปแบบนี้ แต่ไม่ต้องห่วงหนูออกไปแน่” “อวดดี!!...ฉันจะส่งแกไปโรงเรียนประจำดัดสันดาน แล้วก็ไม่ต้องกลับมาบ้านนะ อยู่โรงเรียนไปนั่นแหละจนกว่าจะจบฉันไม่อยากเห็นหน้าแก” “คุณทำเกินไปแล้วนะคะ” พิมดาว วรวัฒน์ กล่าวเตือนชายผู้เป็นสามีของเธอ หลังจากที่เห็นราวินพูดจาแบบนั้นกับไอริณ ลูกบุญธรรมของพวกเขาทั้งสองคน “ปกป้องมันเหลือเกินนะ ยังอาลัยอาวรณ์อยู่รึไง” “คุณราวิน!!...ให้เกียรติฉันด้วย” “เตรียมตัวไปโรงเรียนดัดสันดานได้เลย” “แล้วถ้าหนูไม่ไปล่ะ” “เอาสิ ถ้าแกยังดื้อด้าน ฉันจะไม่ให้แกได้เจอพี่ชายแกอีกเลย”  หลังจากที่เด็กหญิงตัวน้อยสารภาพว่าชอบเขาตั้งแต่เธออายุ 7 ปีและเล่นป่าวประกาศให้ทุกคนในบ้านได้รับรู้ในตอนนั้นเขาอายุ 9 ปีเขาเองก็เข้าไปสารภาพกับพ่อตัวเองเช่นกัน   “ไม่ได้!!” “ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ ในเมื่อผมกับน้องไม่ใช่พี่น้องแท้ๆกันสักหน่อย” “ความรักแบบเด็กๆตัดใจซะ” “ไม่!!...พ่อบอกผมสิว่าทำไม” “ฉันไม่จำเป็นต้องบอกแก” “ถ้างั้นผมก็ไม่จำเป็นต้องเชื่อพ่อ” “ไอ้คิณ!!...ก็ลองดูสิ ถ้าแกทำให้ไอริณรู้ว่าแกชอบมันนะ ไม่ใช่แค่เอาน้องแกเข้าโรงเรียนดัดสันดานอย่างเดียว ฉันจะส่งแกไปเรียนเมืองนอกไม่ต้องได้เจอหน้ากันอีกเลย” “พ่อ!!”   หลังจากวันนั้นเธอก็พร่ำบอกกับทุกคนว่าเธอชอบเขา แต่เขาเองกลับบอกกับเธอว่าเธอคือน้องสาว แต่นั่นไม่ได้ทำให้เธอยอมแพ้เลยแม้แต่น้อย ส่วนเขาเองก็ขอแค่เวลารอเวลาที่เขาสามารถบอกเธอได้ รอเวลาที่เขามีพร้อมทุกอย่าง พร้อมที่จะได้ดูแลเธอ หากเขาถูกส่งไปอยู่ต่างประเทศตอนนี้ น้องสาวของเขาจะเป็นอย่างไร ใครจะมาดูแลปกป้องเธอ   “พี่ชาย ตอนนี้พี่ชายไม่รับรักน้องไม่เป็นไร แต่น้องจะทำให้พี่ชอบน้องให้ได้คอยดู” “พี่บอกให้ตั้งใจเรียน” “น้องตั้งใจเรียนอยู่แล้ว น้องจะรีบเรียนและจะเข้มแข็งขึ้น ดูแลตัวเองให้ได้ เพื่อให้สามารถยืนเคียงข้างพี่ชายให้ได้” “…” เด็กชายวัยสิบเอ็ดปีไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่กลับยีศีรษะของเด็กหญิงวัยเก้าปีเบาๆ “ไอริณจะต้องย้ายไปเรียนที่ใหม่แล้วนะ ไม่มีคนคอยปกป้องน้องเหมือนเดิมแล้ว” “ใครว่าล่ะ แค่นี้มันไม่ได้ทำให้พี่ชายอย่างฉันดูแลเธอไม่ได้หรอกนะ” “พ่อพยายามแยกน้องออกจากพี่” “แล้วเธอจะถอดใจง่ายๆมั้ยล่ะ” “ไม่มีทาง ยังไงน้องก็ยังชอบพี่พี่คิณ รับรู้ไว้เลยนะว่าน้องจะไม่เปลี่ยนใจจากพี่เพราะเรื่องแค่นี้แน่นอน...น้องสาวคนนี้จะทำให้พี่สนใจและรักน้องให้ได้” “ไม่ต้องพูดอะไรมากแล้ว อย่าไปต่อกรอะไรกับพ่อด้วย” “น้องไม่ได้อยากขัดคำสั่งพ่อซะหน่อย แต่เรื่องนี้มันห้ามกันได้ที่ไหนล่ะ ก็ฉันชอบพี่มากจริงๆให้ทำไง” “ไม่ต้องคิดอะไรมากทั้งนั้น ตั้งใจเรียนก็พอ” “กว่าน้องจะรวบรวมความกล้าไปบอกพ่อได้นี่สองปีเลยนะ” “นี่แอบชอบพี่ตั้งแต่ห้าขวบเลยเหรอ แก่แดดนะเรา” เขาไม่ว่าเปล่าใช้มือยิกเข้าที่แก้มของเด็กสาวเบาๆ “นานกว่านั้นแล้วแหละ แต่ตอนนั้นไอริณยังเป็นน้องของพี่คิณเต็มตัวไง เกือบตัดใจแล้ว” “หื้ม?!?” “น้องจำได้ขึ้นใจ บทที่พ่อโมโหแล้วตะโกนออกมาว่าน้องไม่ใช่ลูกแท้ๆของพ่อ ตอนนั้นจะบอกว่าเสียใจมันก็ใช่ จะบอกว่าดีใจมันก็ใช่อีก เสียใจที่ไม่มีพ่อกับแม่เป็นของตัวเอง แต่ก็ดีใจที่น้องจะสามารถชอบพี่ชายตัวเองโดยไม่ผิดอะไร” “เธอยังมีพี่” “ถึงพี่จะเห็นไอริณเป็นน้องสาวตลอด แต่น้องคนนี้นี่แหละจะทำให้พี่รับรักให้ได้” “ไม่ต้องฟังพ่อมากตั้งใจเรียนซะ” - - - - - - - - - - - - - - - - - -