บทที่ 2 : หวงๆๆๆ

>> ณ โรงเรียนประจำแห่งหนึ่ง << หลังจากที่เขาและน้องสาวถูกจับแยกกันและเธอถูกส่งไปโรงเรียนประจำ เธอก็ไม่ได้กลับบ้านมาอีกเลย แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขานั้นถอดใจ ในวันหยุดสุดสัปดาห์เขาก็มักจะแอบไปหาน้องสาวของเธอเป็นประจำ   “แอบมาแบบนี้เดี๋ยวพ่อก็ว่าหรอก” “ช่างเค้าสิ อยากแยกเราออกจากกันดีนัก แล้วพี่จะปล่อยให้เราอยู่คนเดียวได้ยังไง” “ดีใจจังพี่ชายเป็นห่วงฉันด้วย แต่พี่ชายจะแอบมาหาฉันบ่อยๆแบบนี้ไม่ได้นะ” เด็กหญิงวัยเก้าปีย่างสิบปีนั้นยิ้มกว้างให้กับพี่ชายของเธอ “หื้ม!!” “สำหรับฉันไม่เป็นไรหรอกโดนมาจนชินชาแล้ว กลัวแต่พี่ชายจะโดนไปด้วย” “เข้มแข็งขึ้นเยอะเลยนะ แต่ทำไมพี่ต้องให้เธอมาปกป้อง พี่บอกแล้วไงพี่จะปกป้องเธอเอง” “พี่ชายน่ารักที่สุดเลย ไอริณชอบพี่ชายจริงๆนะ”   หลังจากที่ถูกแยกจากกันเขาก็พยายามมั่นมาหาเธอตลอด ถึงแม้จะออกไปเที่ยวไม่ได้ก็คงมาอยู่คุยอยู่เป็นเพื่อนที่โรงเรียนประจำแห่งนี้ตลอด เขาขอให้คุณลุงสมชายคนขับรถรับส่งของเขาพามาหาน้องสาว และช่วยโกหกพ่อของตัวเองเป็นประจำ ซึ่งลุงสมชายก็เห็นเขาและเธอมาตั้งแต่ยังเด็ก เห็นถูกแยกกันแบบนี้ก็อดสงสารไม่ได้   “พี่ชาย พี่แอบมาหาน้องอีกแล้ว ไม่กลัวถูกพ่อดุรึไง” “จะดุจะด่าอะไรพี่พี่ก็ไม่สนใจทั้งนั้น กลัวก็แต่จะมาลงกับเธอนี่แหละ” “น้องไม่เป็นอะไรจริงๆ รู้ว่ามีพี่ชายอยู่ข้างๆแบบนี้น้องก็อุ่นใจแล้ว” “ถ้าหากวันไหนไม่มีพี่อยู่ เธอก็ต้องดูแลตัวเองนะ” “ไม่!!...น้องจะให้พี่ดูแลน้อง ไม่ยอมให้พี่ไปไหนหรอก” “เรานี่มันจริงๆเลย” “…” หญิงสาวไม่ได้พูดอะไรแต่ส่งยิ้มให้กับเด็กชายวัยสิบเอ็ดย่างสิบสองที่อยู่ตรงหน้าของเธอ “มาอยู่ที่นี่ได้เกือบปีแล้วมีเพื่อนบ้างมั้ย” “ระดับนี้ต้องมีอยู่แล้วสิ ชื่อเคที่ ราเอล เธอน่ารักมากเลยนะพี่ชาย เป็นลูกครึ่งไทยแคนนาดา” “ราเอล...?!? ทำไมรู้สึกคุ้นๆบอกไม่ถูก” “ก็ต้องคุ้นสิ บริษัทที่น้องใฝ่ฝันจะทำงาน บริษัทที่ใหญ่ที่สุดในแคนนาดาตอนนี้เลยนะ มีธุรกิจเยอะแยะมากเลย หนึ่งในนั้นก็คือธุรกิจการสื่อสารและโปรแกรม” “หูววววววว เพื่อนของน้องสาวนี่ใช่เล่นนะเนี่ย” “ตอนแรกน้องก็ไม่รู้หรอก เคที่ไม่เคยบอกน้องสักคำ แต่วันหยุดสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา พี่ชายไม่ได้มาหา ฉันก็เลยไปเที่ยวกับบ้านเคที่ด้วย” “ไหนเล่ามาให้หมด ออกไปไหนไม่บอกพี่สักคำ” “ก็กำลังบอกอยู่นี่ไง พอดีคุณลุงคาร์ลกับพี่เควินบินมาหาคุณน้าแคทและเคที่ที่เมืองไทย เห็นน้องอยู่ที่นี่คนเดียวก็เลยชวนไปเที่ยวด้วยกัน เซ็นขออนุญาตคุณครูเป็นกรณีพิเศษ” “สนิทกันขนาดนั้นเชียว” “แน่นอนสิ คุณลุงกับคุณน้าบอกว่าจะรับน้องสาวคนนี้เข้าทำงานด้วยนะ” “หื้อ?!?” “แต่น้องบอกว่าน้องจะเข้าด้วยความสามารถของน้องเอง ก็เลยลองเขียนโปรแกรมง่ายๆให้ทุกคนดู ทุกคนนี่อึ้งไปเลยนะ” “หื้ม?!?” “ทำไมล่ะ ไม่เชื่อที่น้องพูดเหรอ คุณลุงคาร์ลแทบจะจับน้องสาวคนนี้เซ็นสัญญาเข้าทำงานเลยนะ” “โอ้โฮ!!...น้องของพี่เก่งใหญ่แล้ว” “คุณลุงให้น้องทำงานเป็นจ๊อบๆไปด้วยนะ บอกว่าเห็นโปรแกรมของน้องแล้วอยากขยายกลุ่มลูกค้าในเด็กและวัยรุ่นด้วยแหละ” “ตัวแค่นี้หาเงินเองได้แล้วเหรอเนี่ย” “เก่งใช่ป่ะล่ะ” ไอริณหันมายักคิ้วให้กับพี่ชายตัวเอง พร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ทำเอาเขาตั้งตัวไม่ทัน “พอๆๆขี้ โม้ใหญ่แล้ว ว่าแต่อยู่ที่นี่ไม่มีใครรังแกใช่มั้ย” “มีเรื่องจุกจิกบ้างตามประสาโรงเรียนหญิงล้วน แต่น้องกับเคที่ไม่ค่อยสนใจหรอก” “มีอะไรรีบบอกพี่ล่ะ” “ไม่มีใครกล้ามารังแกน้องหรอก ขืนมารังแกสิ ได้โดนฉันกับยัยเคที่จัดการเรียบ” “ดีจริงๆเลย พี่จะได้หายห่วง” “พี่ชาย น้องไม่อยากให้พี่มาโรงเรียนแล้ว” “หื้อ!!...เดี๋ยวนี้ชักเอาใหญ่ ไม่ได้มาเจออาทิตย์เดียวนี่ถึงกับไม่อยากเจอพี่แล้วเหรอ” “เปล่านะ ก็เพราะผู้หญิงในโรงเรียนนี้แหละ เล่นมาชอบพี่ชายกันค่อนโรงเรียนล่ะมั้ง” เด็กหญิงไม่ว่าเปล่ามองค้อนไปรอบๆ เขาก็พึ่งสังเกตเห็นว่ามีเด็กผู้หญิงส่งสายตาหวานมาให้เขาเต็มไปหมด ก่อนหน้านี้เขาก็ไม่ได้สังเกตเพราะเขาตั้งใจมาหาน้องสาวของเขาเท่านั้น ตอนี้เขามองหน้าน้องสาวที่หงุดหงิดใจก็ทำให้เขาอดยิ้มไม่ได้ “น้องไม่ชอบเลย น้องกันทุกคนออกไปหมดเลยรู้มั้ย” “หึหึ!!” เขาแอบหัวเราะเล็กๆเมื่อเห็นท่าทางไม่สบอารมณ์ของน้องสาวตัวเอง ด้วยสาเหตุที่เธอหวงเขา มันยิ่งทำให้เขาอดขำไม่ได้ “ไม่ตลกนะพี่ชาย ผู้หญิงพวกนี้คือศัตรูหัวใจของน้องทั้งหมด น้องหวงของน้อง หวงๆๆๆๆ รู้มั้ยว่าน้องบอกกับทุกคนว่ายังไง” “หื้ม?!?” “พี่ชายของฉันมีแฟนแล้ว” “คิก คิก” “ถ้าพี่คิณไม่หยุดหัวเราะ น้องจะโมโหแล้วน ะตอนนี้ก็โมโหอยู่แล้วด้วย” “จะโมโหอะไรอีก” “บอกไปบางคนก็เข้าใจ แต่กับบางคนก็ไม่ยอมนี่สิ บอกว่าก็แค่แฟนน้องนี่หงุดหงิดจริงๆ”   “พี่คิณคะ ฉันให้ค่ะ” ไม่ทันที่เธอจะพูดจบก็มีหญิงสาวรุ่นพี่เดินเข้ามามอบดอกกุหลาบสีแดงให้พาคิณ ไอริณมองค้อนที่หญิงสาวคนนั้น ก่อนมองมาที่พี่ชายของเธอซึ่งยิ่งทำให้เธอหงุดหงิดใจมากกว่าเดิมที่เขารับดอกไม้ไว้ ไม่พอยังส่งยิ้มให้ผู้หญิงคนนั้นเล็กน้อย ก่อนที่เด็กสาวรุ่นพี่เธอหนึ่งปีนั้นจะเดินออกไปแต่ก็ไม่วายหันกลับมาส่งสายตาหวานเยิ้มให้เขาอีกครั้ง   “พี่ชาย หยุดโปรยเสน่ห์ได้แล้ว แล้วก็...ห้ามยิ้มแบบนี้ให้ใคร” “หื้ม?!?” “น้องไม่อนุญาตให้พี่ชายยิ้มแบบนี้กับใคร นอกจากน้องคนนี้คนเดียวเท่านั้น” “ไม่ได้คิดอะไรซะหน่อย” “ไม่ได้คิดก็ยิ้มไม่ได้” - - - - - - - - - - - - - - - - - -