ตอนที่304 ไม่ต้องการแล้วจริงๆ

ตอนที่304 ไม่ต้องการแล้วจริงๆ เขาบาดเจ็บอยู่ หมอณัฏฐ์ก็เตือนเขาแล้วไม่ได้ยินหรือไง ทำไมถึงทำตัวเหมือนเด็กลงจากเตียงวิ่งไปนู่นนี่แบบนี้ล่ะ？เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นห่วง คนที่ใส่ใจเขาทั้งหมดจะเป็นห่วงไหม？ เขาพยายามที่จะเงยตาขึ้น แล้วจึงพูดด้วยเสียงเบาๆว่า：“ได้ งั้นคุณขับ แต่ว่าต้องยืนยันกับผมก่อนว่าครั้งหน้าจะไม่หนีไปไหนแล้ว” เธอพยักหน้า ตอนนี้สลับมาเป็นเธอดูแลเขา ประคองเขาให้นั่งข้างคนขับแล้วจึงรีบหมุนตัวเดินไปหน้ารถเข้าไปนั่งที่คนขับ ขับรถออก แล้วจึงโบกมือให้นรวรที่อยู่ด้านนอกรถพลางพูดว่า：“ให้หมอณัฎฐ์รีบมา”บางครั้งเขาดื้อรั้นมากกว่าเธอ คิดเยอะมากกว่าเธอ เธอรับรู้ดี ปุริมหลับตาลง ทันใดนั้นก็รู้สึกเชื่อใจเพ็ญนีติ์ มั่นใจว่าเธอจะพาเขากลับถึงบ้าน ที่จริงๆแล้วเมื่อกี้ เขาแค่โชว์ออฟให้ดู ในแต่ละวัน สองวันนี้โชว์อย่างเดียว เพ็ญนีติ์กวาดตามองผู้ชายที่หลับจาปี๋ด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆว่า：“นอนเถอะ ฉันอยู่ข้างๆคุณ” เขาไม่อยากหลับ แต่ว่าร่างกายที่บาดเจ็บตอนนี้ ทำให้แป๊ปนึงเขาก็เข้าสู่ความฝัน จากบริษัทเพ็ญภนต์การขายส่งไม้แปรรูปไปถึงที่ของเขา ในฝันของเขาเห็นคืนนั้น ผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งไปนั่งรถเขา ต้องเป็นเขาที่พาเธอไปแน่ๆ…… ดังนั้น ผู้หญิงคนนี้ที่เขาพากลับมาก็เอาเธอเข้ามาในชีวิตแล้ว ไม่สามารถแยกจากได้ ตื่นมาพบว่าบ่ายกว่าแล้ว ผู้หญิงนอนนิ่งๆอยู่ข้างเตียงเขา ใบหน้าที่สวยงามอยู่ตรงหน้าเขา มือของเขาขึ้นลงไปมา อดไม่ได้ที่จะรบกวนการนอนของเธอ แล้วจึงมองเธอไปเงียบๆแบบนั้น ปวดใจจัง ปวดใจจัง ปวดใจจัง และไม่ร็ว่ามองนานขนาดไหน สายตาของเขาก็ไม่สามารถละออกได้ เพ็ญนีติ์ตืนแล้วเพราะถูกโทรศัพท์ของปุริมปลุก ขยี้ตาด้วยความสะลืมสะลือ สายตามของเธอมองไปที่โทรศัพท์เขาที่วางอยู่โต๊ะหัวเตียง“ทำไมไม่รับ？” “ไม่ต้องหรอก รบกวนคุณใช่ไหม ถ้าใช่เดี๋ยวผมปิดเครื่อง” “ไม่ ไม่ต้องปิดหรอก เผื่อมีคนเขามีธุระสำคัญจะโทรหาคุณ จะได้ไม่ต้องร้อนรนจนเป็นลม”ดูนาฬิกาที่แขนอยู่ตรงกำแพง สี่โมงแล้ว เพ็ญภัทร์น่าจะลงจากเครื่องแล้ว “เหอเหอ……”เอนตัวลงที่หมอน เขาหัวเราะ นิ้วมือปัดไปที่ผมที่ตกลงมาบนหน้าผากของเพ็ญนีติ์“อิจฉาเหรอ？” “อิจฉาที่ไหนล่ะ”เธอก้มหน้าลง รู้สึกเหมือนเขาจะมองออก แต่ถึงแม้จะรู้เขาก็ไม่ควรถามตรงๆแบบนี้ ปุริม คุณมันแย่จริงๆ เป็นผู้ชายที่แย่ “ยังจะบอกว่าไม่อีก ดูสิ ยังไม่กล้ามองผมเลย” “ตรงไหน？”เธอรีบเงยขึ้นดวงตาใสๆนั้นมองไปที่เขา แต่ว่าหน้าแดงๆนั้นกลับเปิดเผยเรื่องในใจของเธอ ปิดยังไงก็ปิดไม่มิด สายตาของเขามองไปที่เธอสักพักหนึ่ง จากนั้นพูดด้วยเสียงเบาว่า：“ที่จริงแล้วเรื่องทั้งหมดนี้ก็เพราะเธอ เธอไม่สมควรมาจริงๆ ผมไม่ไปเจอเขาหรอก ในชีวิตนี้ ไม่อยากเจอเธออีกแล้ว” เพ็ญนีติ์งงงวย คำพูดของเขามาพร้อมกับความโศกเศร้าและเจ็บปวดที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน“แต่ว่า แบบนี้ไม่ดีมั้ง？” “ไม่ดียังไง นภนต์ก็เพื่อผม ส่วนคุณก็เพื่อนภนต์ แต่ว่าผมนั้นเพื่อใคร ผมก็แค่เพื่อเธอ เพ็ญนีติ์ผมผิดไปแล้ว ครั้งนี้ผมผิดไปแล้วจริงๆ คือผมที่ทำร้ายคุณทั้งสองคน”ตั้งแต่ตื่นมา เขาก็ทบทวนตัวเองตลอด เขาผิดจริงๆ ผิดมหันตร์ เคยคิดว่ารักที่สุด แต่รักที่สุดนี้กลับเป็นอันตรายถึงชีวิตได้ ถ้าไม่ใช่ณัฏฐพลที่ช่วยเขา ก็แค่กลัวว่าเขาจะอยู่ต่อไม่ได้ ให้วันนี้เขาไม่ทำลายชีวิต ยังดีที่ณัฏฐพลไม่รีบให้เขาคืนเงินที่ยืมนั่นไป ไม่งั้น บริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดแค่กลัวว่าเงินก้อนนั้นจะตกลงไปง่ายๆ คนมักจะทำผิดในตอนที่มีความคิดแย่ๆในช่วงที่อ่อนแอ แต่ผิดไปแล้วก็ไม่มีทางย้อนคืนมาได้ เขา เพ็ญภัทร์ก็ด้วย ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเรื่องทั้งหมดที่เพ็ณภัทร์ทำลงไปมากไปกว่าเขาแล้ว เธอรู้ทุกอย่าง เธอกลับเพิกเฉยที่ตนเองหลอกเขา หลอกเงินเขามากขนาดนั้น เหมือนวันนี้ที่เธอมา เธอบอกว่าจะคืนเงินเขา เหอเหอ แต่ตอนนี้เขาไม่ต้องการแล้ว ไม่ต้องการแล้วจริงๆ เอาธงแห่งความรักมาหลอกเขา เขาผิดไปแล้วครั้งหนึ่งคงไม่ทำผิดอีกเป็นครั้งที่สอง เขาเป็นผู้ชาย เขาไม่ให้ตัวเองทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าแน่ ต่างก็บอกว่าฝิ่นมีพิษ ต่างก็บอกว่าฝิ่นสวย ตอนนี้เขากลับคิดว่าเพ็ญภัทร์ช่างเหมาะกับคำว่าฝิ่นจริงๆ แค่เขาตื่นก็เริ่มดึกแล้ว แค่ค่าใช้จ่ายนี้พิษของฝิ่นกลับติดตัวนภนต์กับเพ็ญนีติ์ เขา ทำผิดมหันตร์ ผิดมหันตร์จริงๆ เขาลูบหน้าผากเธอแล้วยื่นมือไปกุมมือเพ็ญนีติ์อีกครั้ง“ผู้หญิงคนนั้น ผมไม่อยากเห็นหน้าอีก คุณอย่าพูดถึงเธออีกเลย”แค่คำขอคำนี้กลับทำให้เห็นว่าเขาไม่อยากเจอเพ็ญภัทร์มากขนาดไหน เพ็ญนีติ์ไม่เข้าใจ แต่พอเห็นหว่างคิ้วเข้าหากันแน่น ในที่สุดเธอก็ไม่ได้ถามอะไรเขาอีก ตื่นแล้วก็นั่งไม่อยู่ เดินไปหยิบแอปเปิ้ลมาหลอก เปลือกแอปเปิ้ลที่เป็นชั้นๆห้อยลงมาตามมือเธอ เนื้อแอปเปิ้ลขาวๆนั่นดูน่าอร่อยมาก เธอปลอกอย่างระมัดระวังแล้วจึงหั่นเป็นช้นเล็กๆวางในถาด แล้วจึงจิ้มด้วยไม้จิ้มฟัน“ปุริม กินสักหน่อยเถอะ”สองวันมานี้ เธอทำร้ายเขาตลอดเลย พระเจ้า พอรู้ว่าแผลของเขาเปิดออกอีกแล้ว เธอก็เจ็บเหลือเกิน “ปวดมือ”เปลือกตาไม่ได้เปิดขึ้นมา เขาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ เธอจึงหยิบไม้จิ้มฟันที่จิ้มแอปเปิ้ลส่งให้เขา คิดมาได้ว่าเขาเพิ่งจะจับมือเธอไปเอง“ปุริม คนหลวกลวง”