บทที่ 4 ท้องแล้ว

คำพูดของกวินเป็นคำพูดเดียวก็ทำให้ฝันสลาย น้ำหวานตกใจ,แล้วนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่ไพรินทร์ทร์มาหาเรื่องแล้วคิดจริงกับคำพูดของกวิน ช่วงเวลาที่เหลือนี้กวินกลับบ้านบ้างไม่กลับบ้างแต่ยังไงก็ต้องมีสักวันที่กลับมาแล้วมาจัดการเรื่องราวพวกนี้ ไม่รู้ว่าไปฟังข้อแนะนำจากหมอที่โง่เง่าจากไหนมาเมื่อมีไรกันทุกรอบเสร็จกวินมักให้หล่อนนอนอยู่บนเตียงอย่างอัปยศและยกขาขึ้นบอกว่าแบบนี้จะมีผลดีต่อการมีครรภ์ ตกลงว่าต้องเกลียดผู้หญิงคนนี้ขนาดไหนถึงจะต้องทำแบบนี้? ในที่สุดหลังหนึ่งเดือนต่อมาน้ำหวานก็ได้มีครรภ์หล่อนกับกวินทั้งสองคนได้โล่งใจไปทีหล่อนรู้สึกดีใจเล็กน้อยที่หล่อนยังสามารถรักเขาอย่างห่างๆอยู่เคียงข้างเขาแต่เขากลับรู้สึกดีใจที่ไม่ต้องทำเรื่องอย่างว่าอีก กานต์ดีใจมากและให้คนรับใช้ในบ้านดูแลหล่อนดีๆ น้ำหวานซึ้งใจลูบเจ้าท้องน้อยรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาทันที ในที่สุดฟ้าก็เห็นใจสักที! “คุณปู่คะแม่หนูเป็นไงบ้างหนูอยากไปโรงพยาบาลเยี่ยมแม่หนู! ”น้ำหวานนั่งอยู่บนโซฟาเอ่ยเปิดถามเสียงเบาๆ กานต์ขมวดคิ้ว,ได้วางน้ำชาบนมือลง “น้ำหวานเอ่ยหนูเป็นห่วงแม่หนูคุณปู่เข้าใจแต่ว่าตอนนี้หนูกำลังตั้งท้องคุณหมอตักเตือนไว้แล้วนะช่วง3เดือนแรกต้องระวังเป็นอย่างมากหนูดูก่อนสิพวกเราผ่าน3เดือนแรกนี้ก่อนแล้วค่อยไปเยี่ยมได้มั้ย”? กานต์พูดในอารมณ์ต่อลองกันแต่จริงแล้วคำพูดเล่านั้นแค่พยายามจะปฏิเสธจากคำขอ น้ำหวานไม่โต้ตอบลุกขึ้นแล้วโค้งตัวเล็กน้อยอ้างว่าเหนื่อยล้าจะขอขึ้นไปพัก! น้ำหวานเพิ่งจากไปไม่กี่ก้าวกานต์ก็ถอนหายใจมองไปที่กวิน “เห็นรึยัง?ถ้าหากวันนั้นเธอตัดความสัมพันธ์เธอกับชิงชิงผู้หญิงสำส่อนนั่นตอนนี้หล่อนจะไปพบเธอแล้วเธอจะเอาอะไรให้หล่อนพบ?” “คุณปู่ ฉันยังจะต้องทนอีกนานแค่ไหน? “กวินก้าวขาอันเรียวยาวสองมือวางไขว่อยู่บนตัก “ใกล้แล้ว,ช่วงเวลานี้ถ้าเธอไม่อยากอยู่บ้านก็ไปอยู่กับไพรินทร์ทร์ตรงนู้นสำหรับน้ำหวานรอ3เดือนผ่านไปเธอพาหล่อนไปพบเจอกับชิงชิง!”กานต์คิดอย่างเขี้ยวลากดิน “ชิงชิงเมื่อไหร่จะจบสักที”พูดถึงสุดารัตน์กวินก็อดไม่ได้ที่จะกัดฟันทน! “รอนำ้หวานได้เจอแล้วเธอก็สามารถทำไรก็ได้”กวินแอบยิ้มมุมปากในสายตาคงต้องมีอะไรแน่ๆ กวินโดนความแค้นบังตาแล้วยังโดนการแต่งงานแบบไม่เต็มใจ ฉะนั้น กานต์มีหลุดหลายจุดแต่เขากลับไม่รู้ไรเลยสักที เมื่อน้ำหวานกลับถึงห้องก็คิดถึงภาพที่ชิงชิงอยู่โรงพยาบาลนั่งพิงอยู่กับหัวเตียงใช้โทรศัพท์ในการดูเสื้อให้เด็กน้อยที่ยังไม่เกิด เพิ่งเลือกได้ไม่กี่ตัวไพรินทร์ทร์ก็ได้ส่งข้อความมานั้นคือใบข้อมูลการตรวจครรภ์ชื่อคนไข้คือไพรินทร์ทร์! น้ำหวานกัดริมฝีปากอย่างแรงจนได้กลิ่นคาวเลือด! “น้ำหวานต่อจากนี้เราก็มาดูกันว่าใครจะเป็นคนคลอดลูกของกวินก่อน อื้มก็เนอะพูดไปพูดมา ฉันเตือนเธอเธอไม่ต้องคลอดลูกหรอก จะได้ไม่ต้องมารู้สึกตายทั้งเป็นทีหลัง!”ไพรินทร์ทร์รีบส่งข้อความไปให้น้ำหวานอีก น้ำหวานเกลียดไพรินทร์ทร์เพราะว่ากวินถ้าหากมาคิดอย่างละเอียดหล่อนก็คงเกลียดเป็นทศวรรษแหละแต่ว่าหลังๆมาหล่อนคิดได้ แล้วยังรู้สึกซึ้งใจอย่างน้อยการอยู่ในชีวิตที่จอมปลอมแต่ผู้หญิงคนนี้ สิ่งที่เธอพูดก็เป็นแต่คำจริงๆที่ออกมาจากใจ! น้ำหวานจับโทรศัพท์แล้วเกิดการตัวสั่นอยากจะวิ่งลงไปข้างล่างถามกวินทำไมระหว่างที่ทำให้หล่อนท้องยังต้องไปทำให้ไพรินทร์ทร์ท้องด้วย!! แต่ว่าความคิดแบบนี้อยู่ได้ในแค่ความคิดหล่อน หล่อนรู้ว่า ตัวเองหล่อนไม่มีสิทธ์