บทที่ 5 คู่แข่งในด้านความรักเจอกัน

3เดือนที่สัญญากันไว้ก็มาถึง น้ำหวานอุ้มท้องโตแล้วจัดการแต่งตัวให้ดูดีเพื่อหวังว่าให้สุดารัตน์ให้สภาพที่ดีที่สุด กานต์ก็ไม่เปลี่ยนแปลงใบหน้าที่ยิ้มแย้มเรียกให้คนขับรถไปส่งหล่อน ใบหน้าเล็กกำลังจะพูดขอบคุณก็ได้ยินเสียงมาจากด้านหลัง “คุณปู่ ฉันไปส่งน้ำหวานเอง อื้มคิดแล้วคิดเองหลายเดือนนี้ฉันไม่ได้ไปเจอคุณแม่ ถ้าเรื่องนี้ให้คนรู้เข้าคงไม่ดีต่อบริษัทเรา!” กวินพูดจบ กานต์กับน้ำหวานยืนนิ่ง “อืมอันนั้น กวิน ไม่ต้องแล้ว ฉันไปเองก็ได้แล้ว! ”น้ำหวานกลัวว่าถ้ากวินไปถึงโรงพยาบาลจะพูดอะไรไม่เข้าหู ก็เลยปฏิเสธเพื่อไม่ให้เขาไปด้วย “เมียจ๋า ทำไมเหรอจ๊ะ? ไม่อยากให้ฉันไปหาคุณแม่แสดงความกตัญญูหน่อยเหรอ?”สาวิกแอบยิ้มมุมปากแล้วจัดการดึงแขนเสื้อขึ้นเล็กน้อย น้ำหวานโดนแซะกลับแต่ก็ไม่พูดอะไรกานต์เดินเข้าหากวินพร้อมกระซิบว่า วันนี้เธอไม่ต้องหาเรื่องไรมาให้ฉัน ไม่งั้นฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่! กานต์พูดจบก็มองไปที่นำ้หวาน “น่อวๆ เธอปล่อยให้เขาไปด้วยเถอะ วางใจได้ ปู่เตือนเขาแล้ว!” น้ำหวานก็ปฏิเสธไม่ได้รีบเดินตามหลังกวินไป ขึ้นรถ กวินเงียบตลอดทางแต่กลับขับรถไปเส้นทางที่ไม่ใช่ไปโรงพยาบาล “เธอจะพาฉันไปไหน? “น้ำหวานรีบกำเข็มขัดนิรภัย และสีหน้าระมัดระวัง “เหอะ ฉันจะพาเธอไปที่ไหนได้อีก?ถึงแม้ฉันจะไม่ชอบเธอเท่าไหร่ แต่เธอก็ยังท้องลูกฉันอยู่ไม่ใช่? เธอจะรีบไปทำไม?”กวินพูดจบ ก็เลี้ยวรถเข้าไปที่เล็กๆแห่งหนึ่ง ไพรินทร์ทร์คุมเสื้อผ้าตัวหนาๆยืนรอที่ใต้ตึก เมื่อเห็นหน้าหล่อนใบหน้าก็พร้อมจะมีเรื่องแล้วล่ะ กวินลงรถไปกอดไหล่ไพรินทร์ทร์พร้อมประคองอย่างนิ่มนวล “บอกให้เธอรอบนตึกไม่ใช่หรอ?ลงมาทำไม?ตรงนี้หนาวเดี๋ยวเป็นหวัดจะทำยังไง?” ดูคนสองนี้หวานไปหวานมา น้ำหวานเลื่อนกระจกต่ำเล็กนิดๆพูดพร้อมอยากหัวเราะ ตรงนี้มีลมสะที่ไหน? หล่อนนิ่งไปสักแป๊บกวินโอบไพรินทร์ทร์มาตรงหน้าหล่อน “เธอลงรถไปนั่งด้านหลัง วันนี้เซี่ยๆจะไปโรงพยาบาลตรวจร่างกาย!” หลายรอบที่โดนสั่งสอนและตอบว่า ทำให้น้ำหวานรู้นิสัยของกวิน ยิ่งวันนี้จุดมุ่งหมายของหล่อนคือไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาล ก็เลยไม่อยากมีปากเสียงไรด้วย น้ำหวานลงรถพร้อมเดินสวนไหล่กับไพรินทร์ทร์ ไพรินทร์ทร์กระตุกยิ้ม “นำ้หวาน ขอโทษนะจ๊ะ ฉันนัดกับโรงพยาบาลว่าจะไปตรวจวันนี้ คิดไม่ถึง.....” “เธอจะไปขอโทษหล่อนทำไม ขึ้นรถ! “ระหว่างกวินโอบไพรินทร์ทร์มือก็ไปโดนนำ้หวานเล็กน้อย ระมัดระวังโอบอุ้มไพรินทร์ทร์ขึ้นรถอย่างดี น้ำหวานที่หลังอยู่ด้านหลัง นอนงีบอยู่ข้างกระจก ไพรินทร์ทร์ที่อยู่ด้านหน้าได้ไปจับมือของกวินพร้อมพูดคำหวานๆหยอดตลอดเวลา “กวิน คุณหมอบอกว่าตอนนี้เด็กได้3เดือนเต็มแล้ว ไม่เป็นอะไรแล้ว! “ไพรินทร์ทร์พูดด้วยเสียงต่ำสุด แต่ในรถกว้างมาก น้ำหวานก็ยังไม่ได้ขึ้นขนาดหูหนวก ตาปอด ก็ต้องได้ยินเป็นธรรมดา “ทำไม? อยากได้หรอ?”กวินแอบยิ้มอ่อน ในคำพูดเต็มไปด้วยอารมณ์ “นิสัยอ่ะ เค้ายังไม่ได้พูดเลยว่าอยากได้ ทุกรอบก็เป็นเธอนั้นแหละที่รีบร้อน! “ไพรินทร์ทร์พูดพร้อมเอากำปั้นไปทุบตรงไหล่ของกวินพร้อมหลี่ตาไปหาน้ำหวาน กวินพร้อมหันไปมองสายตาที่ไพรินทร์ทร์กำลังมองไปก็หันไปเจอน้ำหวานที่กำลังงีบหลับอยู่ ได้เหยียบเบรคอย่างแรง แล้วจับหน้าไพรินทร์ทร์พร้อมจูบลงไป นำ้หวานที่ตื่นเพราะการเบรกรถ เปิดตาก็เห็นเหมือนฉากภาพยนตร์ เห็นคนสองคนด้านหน้าที่จูบอย่างดูดดื่ม อีกนิดเดียวก็เกือบจะได้ขึ้นแสดงฉากอย่างว่า