บทที่6 ตายไปแล้ว

ณ โรงพยาบาล น้ำหวานไปเยี่ยมสุดารัตน์ เพียงลำพัง กวินพาไพรินทร์ไปตรวจครรภ์ นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เพียงไม่เจอกกันกี่เดือน ป่วยจนแห้งเหลือแค่หนังคุ้มกระดูก น้ำหวานอยู่ข้างๆเตียง. จู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา “แม่คะ หนูขอโทษ เวลานานขนาดนี้ ถึงจะมาเยี่ยมคุณแม่ หนูท้องแล้วนะ ตอนนี้ลูกน้อยได้3เดือนแล้วนะแม่......” น้ำหวานระบายความรู้สึกเรื่องในบ้านจู่ๆก็ร้องไห้ออกมา “แม่คะ แม่จะต้องรีบฟื้นนะคะ หนูอยู่ตัวคนเดียวหนูกลัว ตอนนี้เวลาของน้ำหวานก็จะมีกวินเป็นคนคุม รอฉันคลอดบุตรเสร็จ ฉันก็จะมาเป็นคนรับหน้าที่แทน.....” หล่อนร้องไห้สะอึกสะอื้น ไพรินทร์ได้แซะหล่อนแล้วเดินเข้ามาในห้อง “อุ้ย แม่ลูกคู่นี้ลึกซึ้งจริงๆเนอะ แต่น่าเสียดาย หนึ่งคนเหมือนคนตายทั้งเป็น อีกหนึ่งคนก็เหมือนกับไรไม่รู้ที่โดนกักขัง เหอะ มันก็ดีไปถึงไหนไม่ได้หรอก! ”ไพรินทร์กระตุกยิ้ม “เธอเข้ามาได้ยังไง? ใครให้เขาเข้ามา? ”นํ้าหวานรีบใช้มือปาดน้ำตาตัวเองแล้วได้กล่าวไป “ใครให้ฉันเข้ามาหรอ? เหอะ ถ้าฉันอยากเข้าฉันยังจะต้องให้ใครมาให้คำอนุญาตฉันอีกหรอ? ทั้งโรงพยาบาลก็โดนกวินซื้อเรียบร้อยแล้ว ที่ของกวินก็คือที่ของฉัน ฉันอยากไปตรงไหนไม่ได้? ”ไพรินทร์มองอย่างมีเรื่อง น้ำหวานถอนหายใจ แล้วหันไปมองไพรินทร์ “เธอคิดว่าเธอทำแบบนี้แล้วอยากจะมีเรื่องฉันมันมีความหมายหรอ? เธอก็แค่อยากจะได้ตำแหน่งภรรยา แต่ฉันบอกให้เธอนะ ถ้าหากฉันยังมีชีวิตอยู่ เธอก็อย่าคิดว่าจะสำเร็จ! มองไฟโกรธของน้ำหวาน ไพรินทร์ไม่โกรธแล้วยิ้มตอบ ฉันจะคอยดูว่าเธอจะรอดไปได้สักกี่วัน!” “เธอพูดแบบหมายความว่าไง? ”น้ำหวานค่อยๆลุกขึ้น น้ำหวานรู้อยู่แก่ใจ ไพรินทร์แลดูเหมือนน่ารักเชื่อฟัง แต่เวลาหล่อนพูดอะไรมักจะสื่อถึงอะไรบ้างอย่างเสมอ เห็นน้ำหวานเริ่มมีการสงสัยในใจ ไพรินทร์กระตุกยิ้มพร้อมบอกว่า เธอจะตื่นตกใจทำไม? ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรอ เธอมีครรภ์ ฉันก็มีครรภ์ ดูจากที่กวินชอบฉัน หากฉันยังมีครรภ์อีกรอบ เธอคิดว่าเธอยังมีที่เหยียบอยู่หรอ?” ไพรินทร์ได้กล่าวไว้ ในใจของน้ำหวานมีแต่เป็นห่วงสุดารัตน์ ไม่ได้คิดไรมาก และได้มองแรงไพรินทร์ หันหลังกลับแล้วนั่งลง ไพรินทร์หันหลังแล้วออกจากห้องไป กวินได้ยืนอยู่หน้าห้องผู้ป่วยด้วยสีหน้าที่เงียบขรึม เมื่อเห็นหล่อนออกมา ได้ยื่นมือไปบีบคอ “ไพรินทร์ ฉันเคยเตือนเธอใช่มั้ยว่าเธอไม่ต้องมาเสนอหน้าแทนฉัน ฉันเกลียดผู้หญิงที่ทำตัวเหมือนฉลาด! ไพรินทร์โดนบีบคอ อยากจะเปิดปากขอร้อง แต่กวินกลับไม่ให้โอกาสแม้แต่เล็กน้อย เมื่อกวินได้ยินเสียงฝีเท้าของน้ำหวาน กวินได้ปล่อยมือของตัวเอง แล้วสวมกอดไพรินทร์ไว้ที่อ้อมกอดตัวเอง ไพรินทร์ก็ได้ถือโอกาสนี้ซบอกกวิน “กลับไปเถอะ! “น้ำหวานรู้สึกเหนื่อยล้า ก็เลยแค่กวาดสายตาไปที่สองคนนั้น แล้วก็ก้าวขาเดินต่อไป กวินจ้องหลังน้ำหวานที่เดินผ่านไป แล้วส่งสายตาให้ไพรินทร์เสร็จ ตัวเองก็ได้รีบตามน้ำหวานไป ไพรินทร์หลังมองสองคนนี้เดินจากไปเสร็จก็ได้กลับไปที่ห้องผู้ป่วย มองสุดารัตน์ที่ยังใส่เครื่องช่วยหายใจ ค่อยๆพูดว่า เลขาฮ่อว. คนที่จะเอาชีวิตท่านไม่ใช่ฉันแต่เป็นกวิน ถ้าท่านอยากแก้แค้นท่านก็ไปแก้แค้นที่กวินเถอะ! เมื่อไพรินทร์พูดจบ ก้มตัวไปดึงเครื่องช่วยหายใจของฮ่อวชงออก ดูสุดารัตน์ที่กำลังหายใจลำบาก หลังจากแน่ใจว่าสุดารัตน์ขาดอากาศหายใจแล้วเสียชีวิตลง แล้วสะบัดมือ เดินออกจากห้องไปดั่งคนไม่รู้ความ ไพรินทร์ชัดเจนว่าในใจกวินหล่อนอยู่ในฐานะอะไร แน่นอนว่าไม่ใช่สิ่งที่กวินบอกว่าเป็นผู้หญิงที่ตัวเองรักนักรักหนา หล่อนเป็นแค่หมากตัวหนึ่งในเกมส์ แต่แค่ หล่อนฉลาดกว่า และรู้ว่าเรื่องแต่ละเรื่องควรจัดกาอย่างไร