บทที่8 คุก

น้ำหวานโดนลากลงจากเตียงคลอดบุตร กางเกงยังไม่ทันได้ใส่ ตลอดทางเดิน เลือดก็ไหลตามทางไม่หยุด..... คนหรือผู้ป่วยที่อยู่แถวทางเดินเต็มไปหมด มองไปที่ตัวหล่อนทั้งหมด พร้อมกับความรู้สึก “เห้อ ไม่น่าเลยผู้หญิงดีๆแบบนี้. โดนใส่ร้าย!” “ก็ไม่ใช่หรอ เห็นเขาพูดกันว่ายังเป็นคุณหนูของตระกูลฉวี่อีก.....” “ทีนี้บริษัทของตระกูลฉวี่ก็คงจะตกไปอยู่ในมือบองคนอื่นแล้วแหละ!” เสียงคนนู้นนี่พูดจนเข้าหูน้ำหวาน หล่อนก็เข้าใจเลยทันที หยุดนิ่งแล้วหันไปจ้องกวิน “กวิน ฉันน้ำหวานจะจำเธอไปตลอดชีวิต คนแบบเธอไม่ควรได้ความรักจากคนอื่น จุดจบของคนอย่างเธอสมควรแค่แก่เฒ่าจนเหลือแค่ขี้เถ้ากระดูก! น้ำหวานพูดจบ ก็ไม่ได้ไปสนใจกวินที่กำลังโกรธโมโห หันหลังกลับ แล้วเดินจากไปทีละก้าว ใช้ชีวิตวันแรกในคุก เจ้าหน้าที่ในคุกรู้สึกเธอขยะแขยงสกปรกเลยโยนกางเกงที่สะอาด1ตัว แล้วยังให้ผ้าอนามัยเธออีก! หล่อนคิดว่าอยู่ในคุกก็จะเป็นการใช้ชีวิตที่เงียบสงบ หล่อนนั่งอยู่ปลายเตียงคิดมากกับเรื่องที่เกิดขึ้นในใจก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด 3คนที่ไม่อยากนอนห้องเดียวกับหล่อนก็ได้ยืนตรงหน้าหล่อนแล้วพูดว่า “เหมือนว่าเธอเป็นคุณหนูของบริษัทฉวี่? ลองพูดดูสิ้ ทำไมตกต่ำจนมาอยู่ที่แบบนี้ได้!” นํ้าหวานไม่พูดไร แค่หันหลังกลับแล้วเงียบใส่ คนหนึ่งในนั้นได้ยืนมือมากระชากผมของน้ำหวานแล้วแยะยิ้ม โห่ นิสัยลูกคุณหนูนี่มาเต็มเลยนะ ยังไง มาถึงที่แบบนี้แล้วยังคิดว่าเป็นคุณหนูที่สูงส่งอยู่หรอ? ” ผมโดนกระชากจนทรงเปลี่ยน น้ำหวานไม่ร้อง แค่จ้องมองแล้วถามว่า “พวกเธอคงจะเป็นคนที่กวินเตรียมการไว้ใช่มั้ย?” ผู้หญิงที่กระชากผมของน้ำหวานหัวเราะอย่างได้ใจ “ก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้นนิ ยังรู้อยู่ว่าคุณกวินเป็นคนเตรียมการ งั้นเธอก็เชื่อฟังหน่อยละกัน จะต้องไม่ลำบาก!” ผู้หญิงพูดจบ ท่ามกลางความมืดได้แค่สองคนด้านหลังลางๆ มองจากแสงไฟที่ถูกกระทบเข้ามาในห้อง นํ้าหวานเห็นอย่างชัดเจนสองคนนี้ ได้จับแท่งเหล็กคนละอันไว้ น้ำหวานยังไม่ทันรู้ตัว ผู้หญิงสองคนนี้ก็ได้กำแท่งเหล็กฟาดลงไปที่ขาของหล่อน ซึก. น้ำหวานกรี๊ดร้องลั่น ขาหักแล้ว น้ำหวานเจ็บจนหมดสติ พอตื่นมาอีกรอบ ก็ยังอยู่ที่ห้องๆนี้ แต่แค่แผลได้รับการทำแผลธรรมดาไปก่อน ขยับไม่ได้ ในห้อง ยกเว้นหล่อน ยังมีผู้หญิงอีกคนนั่งอยู่เก้าอี้แล้วสูบบุหรี่. เมื่อเห็นหล่อนฟื้น “เห่ย ฉันใจดีบอกให้เธออะไรสักอย่าง วันนี้คำสั่งของพวกนั้นคือทำให้แขนเธอหัก !” “พวกเธอฆ่าฉันให้ตายเลยไม่ดีกว่าหรอ ! ! “ น้ำหวานไม่ได้ฟ้องร้องให้เจ้าหน้าที่ หล่อนไม่โง่ ถ้าหากในคุกสนใจเรื่องบ้าง จุดจบของหล่อนคงไม่ใช่แลบนี้หรอก พวกนั่น? เหอะ ฉันไม่ใช่พวกเดียวกับพวกเขา ฉันเป็นคนที่เพิ่งถูกย้ายมาห้องนี้ แล้งบังเอิญได้ยินพวกหล่อนคุยกัน! ” เมื่อพูดจบ หล่อนก็ลุกขึ้นแล้วไปนอนพักบนเตียงของหล่อน กลางคืนดึกดื่น ทันใดนั้นเองก็มีผู้หญิงคนหนึ่งโดนย้ายนอกจากคนที่พักผ่อนอยู่บนเตียงคนนั้น อีกสองคนก็ได้จับแท่งเหล็กยืนอยู่ตรงหน้าน้ำหวาน “คุณหนูน้ำหวาน คืนนี้คุณกวินจะเอาแขนของคุณ! “ ผู้หญิงทั้งสองได้หัวเราะ กำลังจะลงมือ เตียงของผู้หญิงตรงข้ามก็ได้พูดว่า “ทุกคนก็อยู่ในห้องนี้ด้วยกัน ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วย เหลือแขนที่ไว้ใช้กินข้าวสิ หรือว่าพวกเธอสองคนจะเป็นคนป้อนข้าวหล่อน? “ ผู้หญิงพูดจบ เสียง กึก ลั่นห้อง แขนน้ำหวานได้หักลงแล้ว!