บทที่10 ออกไปสมัครงาน

เวลา3ปี จะบอกว่ายาวก็ไม่สั้นก็ไม่ แต่สามารถทำให้คนคนหนึ่งเปลี่ยนแปลงได้ขนาดนั้น จริงแล้วในคุกได้ปล่อยให้น้ำหวานออกจากคุกนานแล้ว ตอนเจ้าหน้าที่แจ้ง หล่อนก็แค่เก็บของน้อยชิ้นอย่างเรียบง่าย บอกว่าเก็บของอย่างเรียบง่าย ก็ง่ายจริงๆ ถุงพลาสติกที่ใช้แล้วทิ้งด้านในนั้นมีแค่ชุดที่นักโทษสองตัว ชุดที่ใส่ตอนเข้าคุกแรกๆเปื้อนไปด้วยคราบเลือดก็ทิ้งเข้าขยะหมดแล้ว นอกจากชุดนักโทษสองชุดนั้น นอกจากนี้หล่อนก็ไม่มีอะไรติดตัว “4697 ออกคุก! “ เจ้าหน้าที่ผู้หนึ่งก็ได้ทำการเปิดประตู แล้วมองเข้าไปด้วยสีหน้าที่เบื่อหน่าย น้ำหวานได้ถือถุงพสาลสติก เดินออกไปอย่างไม่สะดวก “เห้ย น้ำหวาน ออกไปแล้วอย่าลืมติดต่อหากันด้วยล่ะ อีกไม่กี่วันฉันก็จะได้ออกไปแล้ว!” ตลอดเวลาที่น้ำหวานกำลังเดินออกมา กลับโดนผู้หญิงคนหนึ่งใช้ขาบังไว้ กระตุกยิ้มมุมปาก คนที่พูดคุยกับน้ำหวานชื่อมิน ทั้งสองคนนี้ถึงแม่ไม่ได้สนิทกันมาก แต่ก็เป็นคนที่น้ำหวานคุ้นเคยที่สุดตลอด3ปี ตอนน้ำหวานเข้ามาในคุกแรกๆก็โดนรุมซ้อม หล่อนนี่แหละที่เป็นคนช่วย น้ำหวานไม่มองหน้าแค่พยักหน้ารับไว้ แล้วค่อยๆเดินจากไป มิน ก็ไม่เข้าใจเธอจริงๆเลยนะที่ไปเป็นเพื่อนกับคนแบบนี้ เธอดูมันสิ้ ขนาดออกจากคุกแล้วยังไก่อ่อนได้ขนาดนี้.......” “ใช่ๆ ตลอด3ปีที่เธอคอยดูแลมัน ฉันว่านะมันไม่เคยคิดจะสำนึกบุญคุณเลยสักนิด.......” ........ คนในคุกต่างพากันว่าและนินทา มินมองหลังน้ำหวานที่กำลังค่อยๆเดินจากไป ครึ่งตัวบนที่นั่งอยู่บนเตียงนอน คิดทบทวนอยู่ในสมอง หลังออกจากคุก ในการที่อยู่ในคุกเป็นเวลานานจึงทำให้รู้สึกว่าแสงอาทิตย์มันแรงเกินทำให้แสบตา จึงทำให้หล่อนอยากจะหนีห่างจากแสงแดด ทั้งตัวไม่มีอะไรเหลือ และไม่มีที่ไป....... หลังที่ยืนอยู่หน้าเรือนจำเป็นเวลานาน น้ำหวานก็เพิ่งจะเริ่มเดินทางที่ไม่มีทางสิ้นสุด........ ขาสองข้างที่โดนตีหักถึงแม้มันจะต่ออย่างเหมือนเดิม แต่ก็เหลือจุดบกพร่อง เดินเซไปมา ดูก็รู้ว่าขาพิการ......... เดินออกจากคุกได้กี่ร้อยเมตร ก็ได้เห็นโรงแรมหนึ่ง ที่ไม่ค่อยจะหรูหราเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ถึงกับเล็กมาก สะอาดสะอ้าน ประเด็นคือ หน้าประตูได้แปะใบโบรโชว์ที่รับสมัครพนักงานล้างจาน เงินเดือนละ 1200 รวมค่าหอพัก! น้ำหวานตาเป็นประกาย รีบเดินเข้าไป ขึ้นบันไดรีบร้อนเกินไปจนเกือบล้ม “คุณ เดินช้าหน่อย! “มือคู่หนาที่มาประคองหล่อน พร้อมกับเสียงที่ละมุน “ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ! ”น้ำหวานพูดพร้อมผลักตัวเองออกจากผู้ชายร่างสูง “ขอถามหน่อยนะคะ ตรงนี้เขารับสมัครพนักงานล้างจานใช่มั้ยคะ? ” “ เธอ? ”ร่างสูงมองน้ำหวานอย่างแปลกใจ ฉันทำได้ค่ะ คุณอย่างมองว่าแขนขาฉันพิการ แต่ว่าถ้าล้างจานเรื่องนี้ฉันทำได้แน่ค่ะ........”น้ำหวานกลัวร่างสูงดูถูกเลยรีบอธิบายดักไว้ เห็นใบหน้าน้ำหวานที่กังวล ร่างสูงเผลอยิ้มอ่อนๆ “คุณเข้าใจผิดฉันแล้ว ความหมายของฉันคือ คุณยังวัยรุ่นขนาดนี้ คุณจะสมัครงานนี้จริงหรอ? ปกติงานแบบนี้ก็จะเป็นป้าที่อายุ50ขึ้นมาทำนะ! “ ฟังคำพูดของร่างสูง น้ำหวานนิ่งเฉย พร้อมพูดว่า ฉันรู้สึกว่า งานนี้มันเหมาะกับฉันค่ะ......” ผู้ชายร่างสูงไม่ได้ตอบกลับ แต่แค่พยักหน้าตอบกลับไป ริมถนน คุณชันที่กำลังสูบบุหรี่ หลังที่คอยติดตามน้ำหวานหลังออกจากคุกถึงตอนนี้ หลังเห็นน้ำหวานเดินเข้าโรงแรม ทันใดนั้นก็ได้โทรหาคุณรัน “น้ำหวานได้เข้าไปในโรงแรมแห่งหนึ่ง รู้สึกเหมือนว่าหล่อนน่าจะกำลังไปสมัครงาน!”