บทที่ 3 ซมซาม

ฉันนั่งอยู่ข้างนอกทั้งคืน ลมที่หนาวจัดทำให้ฉันตัวสั่นไปหมด เช้าอีกวันฉันก็ได้กลับมาที่บ้าน เพื่อไม่ให้กันต์เห็นฉัน ฉันได้แอบอยู่ข้างหลังเสาบ้าน หลังจากเห็นเขาขับรถออกไป ฉันถึงเดินออกมาจากหลังเสา กลับถึงบ้านปุ้บ ฉันไม่สนว่าแผลจะเจ็บแค่ไหน ได้แต่รีบอาบน้ำอย่างเร่งรีบ พออาบเสร็บได้ทำแผลอยู่แม่ยายฉันก็ได้โทรศัพท์มา "วันนี้เป็นวันรวมญาติ พี่สะไภ้ใหญ่และพี่สะไภ้รองก็มาแล้ว เธออยู่ที่บ้านไม่มีอะไรทำ ทำไมป่านี้ยังไม่มา ในการสนทนาแม่ยายมีแต่คำสั่งสอนและคำตำหนิ กันต์ไม่ได้บอกฉันเลยสักคำว่าเป็นวันรวมญาติ แต่แม่ยายก็ไม่ฟังฉันอธิบายเลย หักแต่บอกว่าฉันขี้เกียดหาข้ออ้าง ยังสั่งให้ฉันต้องถึงร้านอาหารจิงหัวภายในสามสิบนาที ฉันหมดแรงที่จะอธิบาย ได้แต่รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าสวมใส่รองเท้าและวิ่งออกไปเรียกหารถแท็กซี่ แต่ว่ารถแท็กซี่เกิดเสียกลางทาง คนขับบอกให้ฉันรออีกคันที่บริษัทเขากำลังจัดมาให้ส่งฉันไปต่อ ฉันได้ดูเวลาแล้วไม่ทันแน่ ลงจากรถก็รีบวิ่งไปที่ร้านอาหารจิงหัว ฉันใส่รองเท้าส้นสูงอยู่ หลายครั้งที่ต้องสะดุดล้ม เท้าก็เสียดสีมีแต่เลือด ฉันได้ถอดรองเท้าออกถือขึ้นมาและเดินด้วยเท้าเปล่า สักพักฉันก็ถึงร้านอาหารของจิงหัว แต่เท้าก็เต็มไปด้วยเลือดเช่นกัน ฉันซมซามเดินขึ้นลิฟต์ ทนกับความเจ็บของเท้าในที่สุดก็ถึงหน้างานของแม่ยาย พอเข้าไปถึงหน้างาน ก็ได้เห็นแม่ยายพี่สะไภ้ใหญ่และสะไภ้รองได้กินเมล็ดทานตะวันอยู่ ฉันเดินเข้าไปและทักทายกับเขาสามคน พี่สะไภ้รองไม่มองหน้าฉันเลย ได้แต่สั่งฉันว่า "ไปเอาไม้กวาดมากวาดพื้นไป ที่นี่สกปรกมากเลย พี่สะไภ้ใหญ่ก็เช่นกันเอาผ้าเช็ดโต๊ะมาด้วยนะ เช็ดโต๊ะนี่ด้วย" ฉันอึ้งไปสักพัก ไม่ขยับตัวเลย แม่ยายพูดด้วยน้ำเสียงที่รำคาญ "ยังไม่รีบไปอีก? มาก็สายไม่คิดจะช่วยอะไรเลย แต่งตัวสวยขนาดนี้จะไปยั่วใคร? ไม่เจียมเนื้อเจียมตัวเลย！" ตลอดเวลาที่ผ่านมาแม่ยายฉันตะคอกใส่ฉันอยู่บ่อยๆ ตอนแต่งงานกับหลินหัวเจิ้ง แม่ยายก็คัดค้านอย่างแรง ดูถูกว่าฉันเป็นสาวบ้านนอก ไม่เพียงแต่จนยังทำให้ลูกชายเขาต้องยิ่งลำบากด้วย เพราะฉะนั้นแม่ยายจะด่าทอฉันทุกครั้งต่อสาธารณชน แม้เป็นเช่นนี้ ฉันก็ทนมาแล้ว จะทนอีกหน่อยจะเป็นไรไป ฉันทนความเจ็บของเท้าไว้ เพื่อไปเอาไม้กวาดและผ้าเช็ดโต๊ะมาทำความสะอาด ที่พื้นเต็มไปด้วยเปลือกของเมล็ดทานตะวัน ไม่นานนัก คนก็ทยอยมาร่วมงาน พี่ชายใหญ่พี่ชายรองและน้องชายสามีก็ได้มาถึง แฟนน้องสามีก็มาด้วย ฉันทักทายกับเขาแต่ละคน พวกเขาไม่เห็นฉันอยู่ในสายตาเลยแม้แต่นิด หนำซ้ำแฟนน้องชายสามียังคิดว่าฉันเป็นเด็กเสิร์ฟอีกด้วย "นี่เธอเป็นอะไร ? ถังขยะเต็มไปด้วยขยะ เธอยังไม่ไปเททิ้งอีก" ฉันได้จ้องถังขยะไว้ ก็ไม่ได้มีขยะอะไรมากมาย แม่ยายได้จ้องมาที่ฉันและตะคอกว่าเอาขยะไปเททิ้งเดี่ยวนี้ ไม่ได้เรื่องเลยสักนิด เช็คสาระรูปตัวเองด้วย ฉันได้ถอนหายใจลึกๆ และนำขยะไปทิ้ง หลังจากทิ้งขยะเสร็จเท้าฉันแทบจะขยับไม่ได้แล้ว ฉันได้ถอดรองเท้าส้นสูงออก ส้นเท้าก็ได้มีเลือดไหลออกมา เจ็บจนขาสั่น ฉันนั่งพักผ่อนที่เก้าอี้ ดูผู้คนที่เข้าออกงาน ทันทีนั้นฉันก็ได้เห็นภาคินที่รูปร่างสูงโปร่ง เขาได้สวมชุดสูทสีดำมายืนต่อหน้าฉัน รูปร่างช่างหล่อและดูดียิ่งนัก "คุณ นี่คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?" นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้พบเจอกับเขาในที่สาธารณะ ฉันแทบพูดอะไรไม่ออก ภาคินได้จ้องดูเลือดที่ไหลอยู่ในส้นเท้าของฉัน สักพักเธอก็บอกฉันว่าเธอมีงานเลี้ยงที่ต้องไปแล้ว "อ๋อ งั้นหรอ" ฉันตอบด้วยความซมซาม "งั้นคุณรีบไปเถอะ ฉันก็มีงานเลี้ยงเหมือนกัน" เขาได้หันมาสบตาฉันทีหนึ่ง จากนั้นก็ได้เดินออกไป ฉันได้จ้องดูข้างหลังเขาเดินไปจนมองไม่เห็น ฉันจึงลุกขึ้นเดินไปที่ห้องงานเลี้ยงต่อ ฉันเดินเข้าไปในห้องก็ได้ยินเสียงหัวเราะ ยืนอยู่ที่ข้างประตูฉันก็ได้เห็นกันต์มาแล้ว ผู้หญิงที่มากับเขา ก็คือผู้หญิงที่เมื่อคืนเขาพามานอนด้วยที่บ้านนี่เอง ฉันเดินอย่างช้าๆคิดในใจว่าจะเดินหันหลังกลับดีไหม แต่แล้วพี่สะไภ้ใหญ่ก็เห็นฉันพอดี "นี่เธอ！ เธอไปทิ้งขยะตั้งนานเลยนะ?" เสียงของพี่สะไภ้ใหญ่ทั้งดังและคม เหมือนอยากให้คนทั้งงานได้ยิน แค่นางปรี่ปากคนทั้งห้องก็ได้หันมองมาที่ฉันหมด