บทที่ 6 แกล้งทำเป็นเล่นละคร

ฉันโมโหจนพูดอะไรไม่ออก กันต์ได้ตะหวาดออกมา"รู้ไหมว่าที่ภรรยาของภาคินเป็นใคร?เขาเป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลเจียงวันข้างหน้าจะเป็นผู้สืบทอดมรดกหมื่นล้านเลยนะภาคินไม่ได้โง่สักหน่อยมีอนาคตดีๆอยู่ต่อหน้าไม่เอาแต่จะมาช่วยเธอเนี้ยะนะ!ฝันไปเถอะ!"พูดจบก็ถีบท้องฉันอีกที ตอนที่ฉันรู้ตัวว่ามีเลือดไหลออกจากช่องคลอดก็หลังจากที่กันต์ได้ออกไปสักพักแล้ว ฉันดูแล้วเหมือนไม่ใช่เลือดไหลปกติสีเลือดมันแปลกๆฉันเริ่มตื่นเต้นแล้วรีบนั่งรถไปที่โรงพยาบาล ยังไม่ถึงโรงพยาบาลฉันก็รู้สึกว่าตัวเองจะไม่ไหวแล้วโชคดีที่คนขับพาฉันไปที่ห้องฉุกเฉิน หลังจากหมอตรวจร่างกายเสร็จหมอได้กำชับว่าฉันได้ตั้งครรภ์หกสัปดาห์แล้วอาการเบื้องต้นคล้ายจะแท้งลูกเวลานี้ต้องพักผ่อนให้ดีๆ ฉันนับดูเวลาแล้วไปตรงกับที่ฉันมีอะไรกับภาคินพอดีเลยครั้งแรกที่เรามีอะไรกันเขาได้ทำอย่างดุเดือดและเขาก็ไม่ได้สวมใส่ถุงยางอนามัยป้องกันเลย ฉันพักอยู่ที่โรงพยาบาลสักครู่ก็ได้จ่ายค่ารักษาพยาบาลเสร็จจากนั้นก็ได้เดินออกจากโรงพยาบาลฉันเดินออกมาจากโรงพยาบาลที่มีป้ายรถสาธารณะรอรถ นั่งอยู่บนรถฉันได้ลังแลอยู่หลายครั้งในที่สุดฉันก็ได้โทรหาภาคินอยากจะบอกเรื่องนี้ให้เขาได้รับรู้ไม่ว่าเขาจะอยากได้ลูกคนนี้หรือไม่ ฉันได้โทรศัพท์ไปหลายรอบแต่ไม่มีคนรับสายหลังจากสิบนาทีฉันก็ได้โทรอีกรอบหนึ่ง ครั้งนี้ได้โทรติดแล้วจริงๆแต่เป็นผู้หญิงคนหนึ่งมารับสายเสียงผู้หญิงคนนั้นอ่อนโยนมาก"ฮัลโหลสวัสดีค่ะ" ฉันได้ตกใจไปสักพักถึงได้เอ่ยปากพูด"สวัสดีฉันหาภาคิน" "ภาคินกำลังอาบน้ำอยู่"เสียงของเขาเหมือนคนกำลังมีความรักเลย"เธอจะโทรมาภายหลังหรือจะให้ฉันบอกเขาให้โทรกลับ" "ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวฉันจะโทรมาอีกรอบเองขอบคุณค่ะ" ฉันได้รีบวางโทรศัพท์ลงเหมือนคนไปขโมยอะไรมาอย่างนั้นรู้สึกไม่ต่างจากโจรเลย หลักจากนั้นหลายวันฉันก็ไม่ได้โทรหาภาคินอีกเลย รอถึงวันที่สี่ฉันได้โทรหาภาคินอีกครั้งแต่ครั้งนี้มีเสียงตอบมากจากเครื่องว่า"ขอโทษค่ะปลายสายไม่รับสายของคุณคะ" ฉันอึ้งไปสักพักและคิดว่าเขาคงลบเบอร์ฉันออกแล้ว ฉันได้วางสายและได้แต่หัวเราะตัวเองฉันหัวเราะจนน้ำตาไหล ที่แท้ผู้ชายสะระเลวกันต์พูดไม่ผิดจริงๆภาคินไม่มีทางช่วยฉันหรอกเราก็แค่คนรู้จักเท่านั้นเรากับเขาก็แค่ได้หลับนอนด้วยกันไม่กี่ครั้งเองพูดง่ายๆแบบที่ผู้ผู้ชายเขาคุยกันว่าแกล้งทำเป็นเล่นละครพอละครจบก็ไปทางใครทางมันเขาลบเบอร์ทิ้งถือว่าให้เกียรติที่สุดแล้ว นี่ก็สามวันสุดท้ายแล้วที่กันต์ให้ฉันย้ายออกไปคนอย่างกันต์โหดร้ายอย่างยิ่งเขาพูดได้ก็ทำได้หากฉันไม่ทำตามที่เขาบอกถึงเวลานั้นฉันจะเป็นฝ่ายซวยเอง ฉันนอนไม่หลับมาแล้วคืนแล้วคืนเล่าและได้อยู่อย่างหวาดกลัวทุกวัน