บทที่ 7 ยังมีเยื่อใย

เช้าของวันที่หกฉันตัดสินใจพยายามอีกครั้ง ฉันคิดว่าฉันยังมีเยื่อใยต่อภาคินฉันไม่อยากสูญเสียลูกในท้องไปอย่างไม่มีวันกลับไม่ว่ายังไงฉันต้องให้ภาคินได้รับรู้เรื่องนี้ เช้าตรู่ของวันฉันก็ได้มาที่บริษัทของกันต์สำหรับภาคินคนนี้ฉันรู้จักเขาน้อยมากฉันรู้เพียงแต่ว่าภาคินได้อยู่บริษัเดียวกับกันต์เพราะฉะนั้นถ้าฉันรออยู่ที่นี้ต้องได้เจอเขาแน่ เวลานี้เป็นเวลาคนทำงานฉันยืนรอไฟสัญญาณจราจรจากไฟแดงไปไฟเขียวอยู่ระหว่างฉันกำลังจะข้ามถนนม้าลายรถเก๋งคันสีดำที่คุ้นเคยก็ได้ขับผ่านหน้าฉันไป ฉันไม่คิดเลยว่าจะได้เจอซิ่นคินง่ายเช่นนี้ในใจฉันสั่นไปหมดฉันกำลังจะเก้าเท้าพอดีแต่หางตาก็ได้ไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างคนขับผู้หญิงคนนั้นผิวพรรณขาวผ่องเขาได้ใส่กระโปรงสีทองตาเขาช่างโตและใสมากเขาช่างสวยง่าเหลือเกินไม่รู้เขาคุยอะไรกับภาคินอยู่ระหว่างสนทนาอยู่เขาสองคนก็ได้ยิ้มให้กันจากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็เป็นฝ่ายไปหอมแก้มของภาคิน ฉันรู้ได้ทันทีเลยว่าผู้หญิงคนนี้ก็คือคนที่จะแต่งงานกับเขาในไม่นานนี้ เท้าที่จะเก้าออกไปก็ต้องถอยออกมา............. ............. หลังกลับไปกลางคืนฉันได้คิดทบทวนว่าจะไปไหนดีหลายปีมานี้กันต์ไม่ให้ฉันทำงานเพราะฉะนั้นฉันแทบไม่มีเงินเก็บส่วนตัวเลย ที่แย่ที่สุดคือฉันยังมาตั้งครรภ์อีกถ้าหากฉันตัวคนเดียว จะไปไหนก็ง่ายแต่ตอนนี้ในท้องมีเด็กเพิ่มมาอีกคนหลายวันมานี้มีเลือดไหลอยู่บ่อยๆทำให้ฉันกลุ้มใจยิ่งนัก จะเก็บเด็กคนนี้ไว้ดีไหม? ในค่ำคืนวันนี้ฉันได้นอนและพลิกตัวไปมาทันใดนั้นก็ได้มีเบอร์โทรที่ไม่ได้โทรมานานมากโทรเข้ามา ที่แท้คือภาคิน เขานั่นเองเขาได้ลบเบอร์ฉันทิ้งแล้วไม่ใช่หรอ? ฉันได้รับโทรศัพท์ขึ้นมาจากนั้นก็ได้มีเสียงผู้ชายโทนต่ำตอบรับ เธอยังไม่นอนอีกหรือ? "อืม" โทรศัพท์ฉันไม่รู้เป็นไรหาเบอร์เธอไม่เจออีกเลยเขาได้พูดและถอนหายใจฉันโทรมาโดยใช้ความจำของฉันนะหลายครั้งที่ฉันโทรผิดไปเมื่อครู่ก็โทรผิดไปหลายคนแล้ว ฉันได้ตอบไป"อืม"คำเดียว "ทำไมเธอไม่โทรหาฉันเลยภาคินถาม?"ช่วงนี้ฉันงานยุ่งหน่อย ฉันพูดไปว่า"ฉันโทรแล้วแต่ติดต่อเธอไม่ได้" "งั้นเหรอ?"ภาคินได้แต่สงสัยเหมือนคิดอะไรออกบางอย่างทันทีนั้นก็ได้ถามฉันว่า"เธออยู่คนเดียวหรือ?" ฉันตอบไปว่า:"ใช่" เสียงของภาคินที่แหบได้พูดว่า"ฉันอยากเจอเธอ"