บทที่ 1 ปฐมบท [NC25+++]

“อู่วสสสสสส์ อ่าาา าาส์ แรงอีกเพคะองค์ชาย” ชายที่กำลังทับทาบร่างกายของหญิงสาวนั้นเคลื่อนแก่นกายกลางลำตัวขึ้นลงเป็นจังหวะ เสียงร้องครางที่กำลังบรรเลงคล้ายบทเพลงรักกำลังบรรเลงตามท้วงทำนอง สะโพกบางแอ่นกายรับท่อนกายนั้นเข้าสู่ช่องทางรักของเธออย่างสุขสม เกร็งกระตุกบ้างเป็นบางจังหวะที่เขาทำให้เธอได้เสียวซ่าน เสียงอื้ออึงในลำคอถูกปิดลงด้วยริมฝีปากของชายที่อยู่เบื้องหน้า ก่อนที่มันจะถูกบดขยี้ด้วยบทเพลงรักที่ร้อนแรงที่เพิ่มขึ้น ชายที่อยู่ตรงหน้ายังคงเคลื่อนแก่นกายอันแข็งแกร่งนั้นเข้าออกแรงและเร็วขึ้น ก่อนที่เขาจะถอดถอนความเป็นชายนั้นออก และปลดปล่อยสายธารแห่งความสุขนั้นเต็มใบหน้าของเธอ “ต่อไหวมั้ย” “ได้สิเพคะ องค์ชาย” หญิงสาวตอบรับอย่างไม่อิดโรย ก่อนที่ชายที่ขึ้นชื่อว่าองค์ชายของอาณาจักรแห่งนี้นั้นจะลอบยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะสนองตามสาวเจ้าปรารถนา เขาอุ้มร่างของหญิงสาวที่นอนราบอยู่กับพื้นข้างๆเตียงนั้นขึ้นมาวางไว้ที่เก้าอี้เพื่อเปลี่ยนอิริยาบทซึ่งทุกซอกทุกมุมทุกพื้นที่เขาพาเธอคนนี้ไปร่วมบรรเลงเพลงรักทั้งหมดมาแล้ว หญิงสาวกางขาออกให้ชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างรู้งาน ก่อนที่เขาจะขุกเข่าลงและก้มลงไปใช้ใบหน้าอันหล่อเหลาชวนให้หลงใหลนี้จูบประโลมตั้งแต่ขาจนมาวกวนอยู่ประชิดกลีบดอกไม้บานสะพรั่ง น้ำหวานจากเกสรไหลเยิ้มออกมาช่วยทำให้กลีบดอกไม้ทั้งสองนั้นชุ่มฉ่ำ เขาใช้ลิ้นวนอยู่ภายนอกเพื่อเล้าโลมหญิงสาวอยู่พอควร ก่อนจะเข้าไปลิ้มรสน้ำหวานภายในพร้อมกับสำรวจและดูดดื่มกับมันจนแห้งเหือด เขาจึงตวัดเข้าปุ่มกระสันให้หญิงสาวที่อยู่บนเก้าอี้ตัวนี้ได้กระสันกระส่ายเล็กน้อยและปล่อยน้ำหวานออกมาอีกครั้ง “องค์ชายยยย อ้ายยยยส์ หม่อมฉัน จะไม่ไหวแล้วนะเพคะ อู่ววว ววส์ เมื่อไหร่จะเอาเจ้าโลกสักทีโอ้วววววส์” หญิงสาวเรียกร้องหาแก่นกายของชายที่อยู่ตรงหน้าโดยลืมความเขรอะเขินไป เพราะในเวลานี้ร่างกายของเธอมันโหยหาและพร้อมรับมันเต็มแก่แล้ว “ใจร้อนจังเลยนะองค์หญิง แต่ก็จัดให้” ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่ว่าเปล่ายกขาเรียวๆของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้านั้นขึ้นมาข้างหนึ่งพาดเข้ากับบ่าของเขา ยกสะโพกเธอขึ้นเล็กน้อยก่อนเอื้อมไปหยิบหมอนเพื่อรองหลังหญิงสาวไว้แม้จะเป็นบทรักบนเตียง ชายคนนี้ก็ไม่ละเลยที่จะใส่ใจเรื่องเล็กๆน้อยๆ ก่อนจับแก่นกายที่มันกำลังหิวได้ที่นั้นเข้าไปทักทายและสำรวจช่องทางรักที่มันสั่นระริกร้องเรียกนั้น ก่อนค่อยๆหย่อนตัวลงไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดียวกันที่แสนจะคับแคบตัวนั้น “ลึกอีก โอ่ววว วววว วส์ เพคะ อ่าาาาาาาาส์” หญิงสาวเร่งรัดให้ชายที่อยู่ตรงหน้าขยับแก่นกายนั้นเข้ามาให้ลึกและแรงกว่าเดิม เขาก็จัดให้ตามที่สาวเจ้าต้องการ เขารีบพุ่งทะยานแก่นกายเข้าช่องทางรักนั้นจนสุดปลายเรียกเสียงครวญครางจากเธอได้ไม่น้อยส่วนมือหนาก็บีบคลึงอกอันอวบอิ่มนุ่มนิ่มคู่นั้น จนหญิงสาวต้องโถมเข้ารั้งคอของชายที่อยู่ตรงหน้า ก่อนใช้ฟันและริมฝีปากขบเม้มที่ใบหูให้ชายที่อยู่ตรงหน้าต้องร้องครางในลำคอไปพร้อมๆกับเธอเหมือนกัน เบื้องล่างบุรุษเพศของชายคนนี้ก็ยังคงเคลื่อนเข้าออกภายในช่องทางรักทั้งเร็ว แรงและถี่มากขึ้น พร้อมกับช่องทางรักที่มันก็โอบรัดแก่นกายนั้นเป็นจังหวะอย่างรู้งาน เสียงร้องครางของชายหญิงดังไปทั่วทั้งห้องและประสานกันอย่างลงตัว “เจ้านี่มันอึดจริงๆ แม่สาวน้อย” ชายที่อยู่ตรงหน้าเข้าไปพูดข้างหูอย่างชมเชย แต่ก็ยังไม่ถอดถอนความเป็นชายออกจากร่างกายนี้ของเธอ เขาค่อยๆผ่อนแรงเคลื่อนนั้นและหยุดการกระทำลงไป “เอ๊ะ?!?” “ไงสาวน้อย หยุดตรงนี้เลยมั้ย” “อึก!!..นี่มันแกล้งกันชัดๆ” หญิงสาวใช้มือบางๆคู่นี้ตีเข้ากับอกแกร่งของชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างขัดใจ เพราะเขาจงใจแกล้งหยุดกลางคันให้สาวเจ้าค้างกลางอากาศอยู่ในตอนนี้ “โอะเอาไงต่อดีน่าาาาา” “องค์ชาย อย่าแกล้งหม่อมฉันสิเพคะ” หญิงสาวพูดอย่างอ้อนๆ เพราะเขาชอบแกล้งเธอแบบนี้เป็นประจำและถ้าเจอลูกอ้อนแบบนี้ก็ยอมตลอด “ทำหน้าแบบนี้อีกแล้วนะ ข้ายอมก็ได้ ข้างในหรือข้างนอกดี” “ในสิเพคะ โปรดเสกเด็กตัวน้อยๆให้หม่อมฉันด้วย” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน เพราะเมื่อครู่ที่เขาถอดถอนมันออกมาประจันกับหน้าของเธอ ยังรู้สึกเสียดายไม่หาย “ตามคำขอ” ชายคนนี้เข้าไปกระซิบอีกครั้งก่อนบังคับเอาแก่นกายเคลื่อนเข้าออก จนได้ยินเสียงสะโพกของสาวเจ้ากระทบอยู่กับเจ้าเก้าอี้เล็กๆตัวนั้น แต่เสียงเหล่านั้นก็ถูกกลบไปด้วยเสียงร้องครางเป็นจังหวะของเธอ ก่อนที่มันจะถูกปิดลงด้วยริมฝีปากนั้นของเขา “โอ่ว ววว วว วววววส์ อ่าา า าาาาาาา าาาส์ ซี๊ดดดดดด ดด” หลังจากวินาทีนั้นเขาและเธอก็พากันไปสู่ห้วงสวรรค์อีกครั้งหนึ่งพร้อมๆกัน ติ้ง ต่อง ติ้ง ต่อง...สัญญาณกริ่งเข้าห้องสอบดังขึ้น แต่สองสาวเพื่อนสนิทที่ยิ่งกว่าฝาแฝดนั้นยังคงอยู่ในห้วงความฝันนั้นอยู่ “ชัชชริร ชัชชรัร ตื่นได้แล้ว เป็นอีกแล้วนะ ฝันอะไรกันเนี่ยเสียงนี่ชวนขนลุกเชียว..ปล่อย เดี๋ยวเถอะนี่ครูนะ” คุณครูบรรณารักษ์วัยกลางคนแต่หน้าตายังสะสวยเข้ามาปลุกหญิงสาวที่กำลังนอนฝันหวานในห้องสมุดที่ประจำของเธอทั้งสอง ก่อนที่จะได้ยินเสียงอันเสียวซ่านระงมไปทั่วทั้งห้อง แต่ยังเป็นการดีของที่นี่มีห้องแยกส่วนตัว “อ๊าาาาาาายย ยยย ยย นี่ครูย่ะ ตื่นได้แล้ว ฉันอยากจะบ้าตายกับเด็กสองคนนี้” คุณครูคนสวยถูกหญิงสาวทั้งสองดึงเข้าไประดมจูบใส่ไม่ยั้งเสียงตะโกนของครูบรรณาลักษณ์ที่สุดจะทนกับลูกศิษย์ขาประจำที่มาเมื่อไหร่ต้องมานั่งอ่านนิยายแล้วผล็อยหลับไปทุกที “อึก!!” หญิงสาวทั้งสองตื่นมาด้วยสีหน้าที่ตกใจเมื่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าที่พวกเธอระดมจูบนั้นคือคุณครูแล้วยืนจ้องตาเขม็ง สิ่งที่บ่งบอกได้ชัดเจนคือรอยขบเม้มบริเวณแขนทั้งสองข้าง ก่อนจะเห็นใบหน้านั้นจ้องมาที่เราทั้งสองอย่างไม่วางตา “อีกแล้วนะพวกเธอ ชักจะเอาใหญ่ วางมือซะบ้างกับนิยายโรมานซ์พวกนี้ ถ้าฉันเป็นคนอื่นพวกเธอจะไม่ได้จบแค่ตรงนี้แน่” คุณครูวัยกลางคนนั้นพูดเตือนอย่างรู้ทัน “โธ่!!..คุณครูหนิงที่รักขาาาาาาา นี่มันคือชีวิตเลยนะคะ” เฟรนเข้าไปออดอ้อนคุณครูคนสวยนั้นอย่างเอาใจ “ชีวิตหนึ่งชีวิตที่เกิดมาจากเรื่องพวกนี้เลยนะคะ วางมือคงยาก” ก่อนที่ฟอร์เพื่อนสาวของเธอจะเสริมบทได้อย่างลงตัว “เข้ากันดีนักนะ ฉันล่ะปวดหัวกับพวกเธอจริงๆ” “สักเล่มมั้ยคะครู” ฟอร์ยื่นหนังสือนิยายพวกนั้นที่มันยังคงอยู่ในมือให้คุณครูบรรณาลักษณ์ที่อยู่ เพื่อหาทีมสมทบ ก่อนจะหันไปยิ้มและยักคิ้วให้กับเพื่อนสาว “เดี๋ยวเถอะ พวกเธอจะชวนฉันใจแตกรึไง” “หึหึ!!” หญิงสาวทั้งสองยิ้มให้กับใบหน้าที่แดงกล่ำบิดเขินจนเก็บอาการไม่อยู่ของคุณครูคนสวย ไม่ว่าเธอสองคนจะแกล้งยังไงก็เป็นแบบนี้ประจำ “ขนาดวันสุดท้ายแล้วนะเนี่ย ไป ไป ไปได้แล้ว ไม่สอบกันรึไง” ครูหนิงรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่จะทำให้หญิงสาวทั้งสองชะงักได้ไม่น้อย “สอบ!!” หญิงสาวทั้งสองก้มลงมองดูนาฬิกาและรีบวิ่งออกไปจากห้องสมุดตรงดิ่งไปที่ห้องสอบทันที ทั้งเฟรนและฟอร์รีบลงมือทำข้อสอบวิชาสุดท้าย ก่อนลุกออกจากโต๊ะมาส่งข้อสอบพร้อมๆ กัน “ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เฟรนและฟอร์หันมามองหน้ากัน ก่อนหัวเราะออกมาอย่างรู้ใจกัน “เกือบแล้วมั้ยล่ะ...ยัยฟอร์รี่” “แต่ก็ทันไม่ใช่เหรอเฟรนนนนนนนี่” “ขนาดสอบวันสุดท้าย วิชาสุดท้ายของเราแล้วนะเนี่ย” “เจ้าชายสุดที่รักเกือบทำให้เราไม่จบแล้วมั้ยล่ะ” พูดจบทั้งสองก็เดินกอดคอกันกลับมาบ้าน - - ณ อาณาจักรดาวลิสส์ (อาณาจักรแบรคโครว์: กาดำ) - - “แอสโต เจ้าว่าอย่างไรนะ ไวท์โครว์(กาขาว)และไวท์สวอน(หงส์ขาว) ที่หายสาบสูญไปน่ะรึ จะปรากฏกายอีกครั้ง” แล้วความก็ทราบถึงเจ้าชายคิเรียว เจ้าชายแห่งอาณาจักรดาวลิสส์ “เป็นจริงอย่างที่ข้าพูดพะย่ะค่ะ” “แล้วเราจะต้องทำอย่างไร” “ขอบอกก่อนว่า จะมีนางหนึ่งคือไวท์โครว์ อีกนางหนึ่งคือไวท์สวอน พระองค์ต้องค้นหาตัวนางทั้งสองอย่างเร่งด่วน ซึ่งพระองค์จะต้องแต่งงานกับไวท์โครว์เพื่อให้พลังและอำนาจของแบรคโครว์(กาดำ)ของเรากลับคืนมา และสู้กับแบรคสวอน(กาขาว) ได้อย่างง่ายดาย” “แล้วไวท์สวอนล่ะ เราต้องจัดการอย่างไร” “นางก็สามารถให้พลังและอำนาจกับพระองค์ได้ แต่ทางที่ดีฆ่านางทิ้งเพคะ เพื่อไม่ให้ฝ่ายแบรคสวอนได้ตัวนางไป” “หากฝ่ายแบรคสวอนได้ตัวนางไปจะเป็นเช่นไร” “พลังอำนาจของฝ่ายแบรคสวอนจะเหนือกว่าหากเราไม่ได้ตัวไวท์โครว์ หรืออาจเทียบเทียมเราได้หากฝ่ายเราได้ตัวไวท์โครว์มา และสงครามก็จะยึดเยื้อต่อไปไม่จบสิ้นเพคะ” “...” “ซึ่งข้าเองก็ยังไม่ทราบแน่ชัดว่าพระนางทั้งสองจะปรากฏมายังส่วนใดของดาว หรืออาจจะปรากฏบนดาวดวงอื่นก็เป็นได้เพคะ” “หากเช่นนั้น ข้าก็ต้องหานางทั้งสองให้พบก่อนที่จะมีใครมาพบก่อน” “เพคะ แต่...” “แต่อะไร” “กระหม่อมเกรงว่าความนี้ กษัตริย์และเจ้าชายจากอาณาจักรอื่นๆทั่วทุกทิศก็คงทราบข่าวนี้เช่นกัน เนื่องจากคำทำนายนี้พึ่งปรากฏไม่นานมานี้พะยะค่ะ” ไม่ทันสิ้นคำกราบทูล ผู้ดูแลส่วนพระองค์ก็นำราชสานส์ของกษัตริย์ออดิกผู้เป็นพ่อจากอาณาจักรดาวฟาร์ซึ่งเป็นอาณาจักรแห่งแบคโครว์อีกแห่งหนึ่งมามอบให้แก่เจ้าชายคิเรียว “เนื้อความกล่าวว่าให้พระองค์ทรงรีบค้นหาตัวนางทั้งสอง ก่อนที่ฝ่ายแบรคสวอนจะได้ตัวนางทั้งสองไป” “เป็นจริงอย่างที่เจ้าพูด เราพึ่งทราบความเมื่อครู่แต่กลับมีราชสานส์คำสั่งจากท่านพ่อถึงเราแล้ว” “…” “ฮาฟ ธีร์” สิ้นคำสั่งของกษัตริย์ออดิก เจ้าชายคิเรียวจึงเรียกหาคนสนิททั้งสองคนมารับคำสั่งทันที “เจ้าจงนำกำลังทหารของเราประจำหน่วยต่างๆ ออกค้นหาตัวไวท์สวอนและไวท์โครว์ ส่วนอาณาจักรอื่นๆ เจ้าจงให้สายลับสอดแนมประจำอาณาจักรนั้นๆสืบความเคลื่อนไหวทุกอาณาจักร แล้วมารายงานให้ข้าทราบเป็นระยะ” “รับคำสั่ง พะยะค่ะ” ว่าแล้วทั้งสองก็รีบดำเนินตามคำสั่งของเจ้าชายคิเรียวทันที ทุกฝ่ายต่างเร่งระดมกำลังค้นหาหญิงสาวทั้งสอง โดยไม่ทราบที่มาที่ไป ใบหน้าหรืออายุก็ไม่สามารถล่วงรู้ได้ว่าเป็นเช่นไร - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -