บทที่ 2 เปิดฉากเริ่มต้น

- - - บนโลกมนุษย์ - - - เฟรนก้าวเท้าเข้าบ้านก่อนงุนงงเมื่อคนที่เดินออกมาจากตัวบ้าน คือ น้ารัร หรือ น้ารรัร น้ารรัรเป็นแม่ของฟอร์ซึ่งมีลุงณัช หรือลุงชัชณัชเป็นสามี นั่นก็คือพ่อของฟอร์เพื่อนสุดรักสุดหวงสุดดวงใจของเธอ “สวัสดีค่ะน้ารัร มาเที่ยวเหรอคะ” “เฮ้อ!!” หญิงวัยกลางคนไม่พูดอะไร แต่กลับถอนหายใจเฮือกใหญ่ “เฟรนนนนนนี่!!” ก่อนที่หญิงวัยกลางคนกับหญิงสาวจะต่อบทสนทนากันมากกว่านี้ก็ได้ยินเสียงตะโกนแทรกเข้ามาจากข้างบ้าน “มีอะไร” เฟรนตะโกนถามเพื่อนสาวที่ตะโกนข้ามกำแพงนั้นมาอย่างสงสัย “เหมือนเดิมย่ะ” “นี่เราสองคน เข้าบ้านผิดอีกแล้วเหรอเนี่ย” “ใช่สิย่ะ ดูหน้าน้าริรกับคุณนายรรัรแม่ฉันก่อนสิ เอือมอย่างเห็นได้ชัด” “ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ทั้งสองหัวเราะก่อนจะเดินมาที่ประตูรั้วข้างบ้านที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ “คุณลูกเฟรนจ่ะ คุณลูกเฟรนจ๋าาาา ไปเป็นลูกสาวน้ารัรเลยดีกว่ามั้ย เคยเข้าบ้านถูกสักวันมั้ยจ่ะ” “คุณนายรริรกับคุณนายรรัรคะ แล้วทำไมคุณนายทั้งสองต้องสร้างบ้านและจัดบ้านเหมือนกันประหนึ่งว่าเป็นบ้านแฝดด้วยล่ะคะ” “แน่ะ!!..ยังจะมาโทษแม่อีก” “ไม่เอาล่ะ ขี้เกียจทะเลาะกับคุณนาย แล้วคุณชายชัชณิชกลับมาหรือยังคะ” “กลับมาแล้วครับ คุณหนูเฟรนนนนนน” ระหว่างที่ทั้งคู่คุยกัน ก็มีเสียงของชายวัยกลางคนร่างท้วม หน้าตาท่าทางใจดีขาลรับแทรกเข้ามากลางวง ก่อนที่เฟรนจะโผลเข้ากอดร่างของชายคนนั้น “พ่ออ่ะ...ล้อเลียนหนูอีกแล้วนะคะ” เฟรนยิ้มให้รริรและชัชณิชก่อนเอาใบหน้าของเธอซุกไว้ที่พุงของชายผู้เป็นพ่อ “แล้วใครมิทราบที่ล้อเลียนพ่อก่อน” ชายร่างท้วมพูดพลางขยี้หัวของเธอเบาๆ ก่อนจูบบนหน้าผากของลูกสาวอย่างทะนุถนอม “คุณนายรริร คุณชายชัชณิชคะ ไม่ทราบว่าคุณพี่ชายสุดที่รัก รักปรานจะกลืนกินของคุณลูกเฟรนหายหัวไปไหนคะ ไม่โผล่หน้ามาให้เห็นเลย” “บนห้องจ่ะ” ตึ๊ก ตึ๊ก ตึ๊ก...เสียงฝีเท้าของบุคคลที่สามที่เธอพึ่งกล่าวถึงนั้นวิ่งลงมาจากบันได ก่อนที่ทั้งหมดจะหันไปมองพร้อมกัน “นั่นไง พูดไม่ทันขาดคำ” “เสด็จพ่อ เสด็จแม่ ใครบังอาจนินทาข้ามิทราบขอรับ” “ไอ้พี่ไฟท์ มีไรจะบอก” “อะไร!!...แต่ที่แน่ๆ ถ้าเป็นเรื่องออกจากปากน้องสาวอย่างแก ไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ” “ย่ะ!!...แล้วจะรู้ว่ามันโหดร้ายแค่ไหน” “เรื่องอะไร บอกมาสักทีเหอะ” “วันก่อนฉันเห็นน้องพลอย สาวคนที่ 437 ของพี่ควงผู้ชายไปดูหนังด้วยแหละ พี่ยอมไม่ได้นะ ถึงจะเป็นแค่กิ๊ก แต่ทำแบบนี้มันหยามหน้ากันชัดๆ อย่าให้ใครมาดูถูกได้นะว่าเป็นคาสโนว่าตัวพ่อถูกกิ๊กหักอก” หญิงสาวพูดพร้อมกับทำท่าทางล้อเลียนพี่ชายของตัวเอง “คนที่พูดถึงมันชื่ออะไร อยู่ที่ไหน พี่จะไปอัดมัน” “เค้าชื่อแจ็ค เป็นเพื่อนในห้องเดียวกับเฟรนเอง เอาเบอร์ป่าว” เฟรนพูดพลางกดโทรศัพท์แล้วยื่นให้พี่ชายของตัวเอง ว่าแล้วพี่ชายตัวดีก็มีน้ำโหเลือดขึ้นหน้า ก่อนจะคว้ามือถือไปกดโทรทันที ไฟท์ออกไปคุยโทรศัพท์ไม่นาน ก่อนจะมีสีหน้าแดงกร่ำ เลือดขึ้นหน้าของจริง ยิ่งกว่าเก่า ก่อนหันมามองน้องสาวที่ยืนหัวเราะอย่างสะใจ “ไอ้บ้าเฟรน แจ็คบ้านแกสิ” ไฟท์ขว้างมือถือลงบนโซฟาก่อนเดินมานั่งกดรีโมทอย่างหัวเสีย “แจ็คจริงๆนะ แจ็คกี้ไง...ว่าไงจ่ะตะเองงงงง ฮ่า ฮ่า ฮ่า” “ไอ้..” “พ่อกับแม่ดูสิ ไม่คิดว่าจะมีใครหึงกิ๊กมากขนาดนี้นะเนี่ย หึงแม้กระทั่งตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ดดดดดด” หญิงสาวพูดเน้น ก่อนเดินหัวเราะขึ้นไปบนห้อง แต่ก็โดนขัดด้วยขาของพี่ชาย ก่อนหัวทิ่มกับราวบันไดเข้าเต็มๆ หญิงสาวลูบหัวปอยๆ ก่อนลุกขึ้นมาใช้เท้าถีบตูดพี่ชายตัวดี แล้ววิ่งหนีขึ้นไปบนห้อง พลางหันมาแลบลิ้นให้กับพี่ชายของตัวเอง ไฟท์เป็นลูกติดจากพ่อ แม่ของไฟท์เสียตั้งแต่ไฟท์อายุยังไม่ถึงขวบ จากโรคมะเร็ง ถึงแม้ว่าทั้งคู่จะมีแม่คนละคน แต่รรัรก็รักไฟท์เหมือนลูกแท้ๆ ไม่เคยลำเอียงแต่อย่างใด ทั้งไฟท์และเฟรนจะทะเลาะกันแบบนี้ทุกวันจนชินตา แต่คู่พี่น้องก็รักและเป็นห่วงกันเสมอ แต่มักจะแสดงออกตรงข้ามกัน “ไอ้น้องบ้าเอ้ย!!...ถีบมาได้” ไฟท์บ่นพึมพรำไปพลางลูบก้นปอยๆ ก่อนเห็นพ่อกับแม่นั่งหัวเราะกับภาพเหตุการณ์ของคู่พี่น้องคู่นี้ - - หลายอาทิตย์ผ่านไปหลังจากปิดเทอม - - “เฟรนนนนนนนนน!!” เสียงเพื่อนสาวที่แสนจะแสบแก้วหูตะโกนมาแต่ไกล ก่อนถือวิสาสะวิ่งหน้าตามีความสุขเข้ามาในห้องกอดคอเธออย่างแน่น “มีอะไร” “ฉันติดโบราณคดีที่ศิลปากรด้วยยยยยย” หญิงสาวกระโดดโลดเต้นก่อนหันมามองหน้าเพื่อน ที่กำลังนั่งจ้องหน้าคอมพิวเตอร์แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ “อื้ม!!...ดีใจด้วยนะ” “ยัยเฟรนแกเป็นอะไร อย่าบอกนะว่าแก...” “ใช่!!” “ยัยเฟรนนนนนน ไม่เป็นไรนะ เอกชนดีๆมีเยอะแยะเลย แกต้องสนุกแน่ๆ ถ้าอยากเข้าจริงๆ ปีหน้าแกค่อยมาเป็นรุ่นน้องฉัน” “ฝันไปเถอะย่ะ ฉันก็ติดโบราณคดีศิลปากรเหมือนกัน แบร๋!!” หญิงสาวพูดจบก็ตบตูดเพื่อนก่อนวิ่งนำลงมาข้างล่าง “ไอ้เฟรน แกโดนฉันแน่” ว่าแล้วหญิงสาวก็วิ่งลงมาไล่เตะเพื่อนสาวของเธอรอบบ้าน ก่อนจะมานั่งหยุดหอบกันที่โซฟา เธอทั้งสองหันหน้ามองกันแล้วหัวเราะร่าออกมาลั่นบ้าน “มีอะไรกัน สองสาวแฝดมหาเสน่ห์” ก่อนที่ทั้งคู่จะหัวเราะกรามค้างก็ถูกแทรกขึ้นมาด้วยเสียงหญิงวัยกลางคนที่เดินเข้าบ้านมา “คุณนายรริร คุณลูกสอบติดโบราณคดีศิลปากรแล้ว” เฟรนว่าพลางวิ่งเข้าไปกอดหญิงวัยกลางคนที่ตอนนี้ใบหน้าของเธอยิ้มกว้างหน้าบานยิ่งกว่าลูกสาวตัวดีแล้ว “คุณนายรรัร คุณลูกคนนี้ก็ด้วยเหมือนกัน” ฟอร์พูดจบก็เข้าไปสวมกอดแม่ที่เดินตามมาติดๆ “อย่างนี้ต้องฉลอง” “ถ้าอย่างนั้นต้องฉลอง ลูกสองคนออกไปซื้อของ เดี๋ยวแม่ๆ เนี่ยจะเตรียมของไว้รอ” “โอเคค่ะ ตกลงตามนี้” ทั้งสองคนตอบรับก่อนบึ่งรถออกไปซื้อของทันที เฟรนและฟอร์ออกไปเดินหาซื้อของพักใหญ่ ก่อนกลับมาบ้าน พอมาถึงก็ต้องตกใจกับสภาพรั้วบ้านที่กั้นระหว่างบ้านทั้งสองหลัง บัดนี้ได้ล้มระเนระนาด กระถางต้นไม้สุดรักสุดหวงสุดดวงใจที่ถูกดูแลอย่างดี ดีกว่าลูกแท้ๆ ดียิ่งกว่าลูกในไส้ของคุณนายทั้งสองแตกหักไปกว่าครึ่ง หลังจากที่ทั้งสองได้ยินเสียงเอะอะโวยวายมาจากภายในบ้าน “ต้นไม้ของฉัน ฉันจะเป็นลม” ทันทีที่หญิงสาวเปิดประตูเข้ามาก็เห็นคุณนายทั้งสองคร่ำครวญกับต้นไม้สุดที่รัก พรางนั่งลูบต้นไม้ที่ถูกถอนรากถอนโคนออกมาจากกระถาง “ตายๆๆๆๆ ถ้าคนเมาคนนั้นยังอยู่นะ ต้องโดนคุณนายรริรฆ่าตายแน่เลย” “คุณนายรรัรก็พอกัน แกจำได้มั้ยแค่ฉันโยนลูกบอลไปโดนกระถางแตกใบเดียว ฉันโดนบ่นทั้งอาทิตย์ แถมยังหักค่าขนมฉันอีก” “นั่นน่ะสิ เจ้ามูดดี้หมาสุดที่รักของฉันชนแตก โดนงดข้าววันหนึ่งเต็มๆ” ส่วนอีกซีกด้านหนึ่งของโซฟาก็เห็นคุณชายทั้งสองคุยกันเรื่องซ่อมรั้ว ก่อนจะตกลงกันซ่อมเดือนหน้า เพราะเดือนนี้คุณชายชัชณิชกับคุณชายชัชณัชติดงานตลอดทั้งเดือน - - เปิดเทอมวันแรก - - เฟรนแต่งชุดนักศึกษาเต็มยศ พร้อมกับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ในรั้วมหาวิทยาลัย เข้าไปหยิบกุญแจรถที่แขวนอยู่ ก่อนเดินลงมาเห็นเจ้ามูดดี้วิ่งไปวิ่งมาผิดสังเกต “ยัยเฟรน ดูเจ้ามูดดี้หน่อยสิ เห่าไม่หยุดวุ่นวายตั้งแต่เช้าละ” ว่าแล้วหญิงสาวทั้งสองคนก็เดินตามมาดูเจ้ามูดดี้ วันนี้ทั้งสองสาวแต่งตัวเต็มยศ ผมที่ถูกเสทเป็นอย่างดี มีแต่งหน้าตามสไตน์ของทั้งคู่ “นั่นน่ะสิ ฉันว่ามันแปลกๆชอบกล” หญิงสาวทั้งสองเดินตามไปและหยุดอยู่ที่หลุมที่เจ้ามูดดี้ขุดไว้ หลุมนั้นอยู่ระหว่างรั้วที่กั้น ซึ่งเคยถูกทำลายโดยฝีมือคนเมา หญิงสาวที่ทั้งสองคนก้มลงไปดูที่หลุมก็พบสิ่งที่อยู่ในหลุมคือกล่องไม้เก่าๆใบหนึ่ง ก่อนที่จะนำมันขึ้นมา ในระหว่างที่หญิงสาวกำลังงุนงงกับกล่องใบนั้น ทั้งคู่หันมามองหน้ากันอย่างรู้ใจ ก่อนที่ฟอร์จะรีบเปิดกล่องใบนั้นทันที หลังจากนั้นร่างของเธอทั้งสองก็พลันหายไปพร้อมกับกระจกบานนั้นที่อยู่ภายในกล่องไม้ทรงสี่เหลี่ยม - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -