บทที่ 3 เราหย่ากันเถอะ

ในโรงพยาบาล ฮาวายรู้สึกคลื่นไส้จับพยาบาลที่อยู่ข้างๆไว้เพื่อพยุงร่างกายของเธอ “ คุณคะ คุณไม่เป็นอะไรนะคะ? ” พยาบาลกังวลเล็กน้อย ครั้งแรกที่มองเห็นฟีนิกอยู่กับผู้หญิงอื่นแบบนี้ตรงๆ ฮาวายไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไงด้วยซ้ำ ความคิดแรกในสมองก็คือไปจากที่นี่ เหมือนกับว่าฟีนิกรู้สึกถึงอะไร เขาหันกลับไปมองกลับมองเห็นแผ่นหลังที่วิ่งจากไปอย่างตื่นตระหนก เขาลุกขึ้นยืนทันที พูดกับเลขาว่า : “ เอากุญแจของคุณให้ผม ” หยุดไปสักพักแล้วพูดอีกว่า : “ ช่างเถอะ คุณรออยู่ที่นี่ ค่ารักษาพยาบาลของคนข้างในนั้นผมออกเองทั้งหมด ” เมื่อเขากลับมาถึงบ้านพร้อมกับหายใจแรงเพราะความเร่งร้อน ทันทีที่เปิดประตูก็มองเห็นฮาวายนั่งอยู่กลางห้อง ใบหน้าซีดขาว เธอได้ยินเสียงแล้วมองมา ในดวงตาว่างเปล่า คล้ายกับไร้ชีวิต “ ฮาวาย ” ฟีนิกอ้าปากแต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดยังไง ฮาวายดันเขาออกไปข้างนอก น้ำเสียงสะอื้น : “ ทำไมคุณถึงต้องให้ฉันมองเห็น! คุณรู้อยู่แล้วว่าทางโรงพยาบาลต้องโทรมาหาฉัน คุณรู้อยู่แท้ๆ——! ” ฟีนึกจำไม่ได้แล้วว่านานแค่ไหนที่ไม่ได้เห็นฮาวายเป็นแบบนี้ มองหญิงสาวที่ปลายจมูกเย็นจนแดงไปหมด ก็มีความรู้สึกผิดที่หายไปนานเกิดขึ้นมา ใช้มือใหญ่แนบแก้มเล็กๆของเธอแล้วพูดเสียงเบาว่า : “ ฮาวาย คุณอย่าโมโหเลยนะ ” ในดวงตาคือความตื่นตระหนกและทำอะไรไม่ถูกอย่างแท้จริง วินาทีนี้หัวใจของฮาวายอ่อนยวบลงทันที เวลานี้ มือถือของฟีนิกสว่างขึ้นมา เขาเหลือบมองวูบหนึ่งแล้วตามด้วยสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที ฮาวายมองออก นั่นคือความกังวลและโทสะ ภาพของผู้หญิงคนนั้นที่เจอในโรงพยาบาลผุดขึ้นมาในสมอง ในใจรู้สึกไม่ดี “ ผมมีธุระเล็กน้อย เดี๋ยวค่อยอธิบายกับคุณ ” ฟีนิกพูดจบก็หันหลังจากไปอย่างเร่งร้อน ฮาวายกลับไปสวมโค้ชมีขนตัวหนาแล้วตามไปอย่างรวดเร็ว มองชายหนุ่มขึ้นรถขับออกไปอย่างรวดเร็ว เธอก็เรียกแท็กซี่ตามไป! แต่เธอนึกไม่ถึงว่าฟีนิกจะกลับไปโรงพยาบาลไปหาผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง เขายืนอยู่ที่นั่นพูดอะไรบางอย่าง และมือของผู้หญิงคนนั้นวางอยู่บนหน้าท้องแบนราบ สายตาของเธอมองผ่านทั้งสองคนไปอย่างเย็นชา หันหลังกลับก็เจอกับหมอประจำตัวของตัวเองพอดี เจอาร์ เธอดึงเขาไปข้างๆ ถามออกมาตรงๆว่า : “ ฉันอยากมีลูก ได้ไหมคะ? ” “ คุณฮาวายครับ ร่างกายในตอนนี้ของคุณไม่เหมาะที่จะตั้งครรภ์ ” เจอาร์ขมวดคิ้ว น้ำเสียงขรึม อารมณ์ของฮาวายเริ่มแปรปรวนขึ้นมา : “ ฉันจะต้องตั้งครรภ์ให้ได้! หากคุณทำไม่ได้ ฉันก็จะเปลี่ยนคน! ” เจอาร์มองไปรอบๆ มีความเฉียบคมออกมาจากสายตาอย่างที่ไม่ค่อยเผยออกมา : “ คุณฮาวายครับ คุณสามารถเปลี่ยนคนได้ แต่ผมเตือนคุณประโยคหนึ่ง ชีวิตมีแค่ชีวิตเดียวเท่านั้น ” จู่ๆดวงตาของฮาวายก็แดงก่ำ ตะคอกเสียงดังว่า : “ คุณเข้าใจอะไร! ” จากนั้นก็หันหลังวิ่งออกไปจากโรงพยาบาล มองคนสองคนที่อยู่ไม่ไกล ฮาวายพิงกับกำแพงอย่างอ่อนล้า ความเสียใจโศกเศร้าที่พยายามกลั้นไว้ก็กลั้นไม่อยู่ น้ำตาไหลออกมาเต็มใบหน้าทันที ฟีนิก เวลาเก้าปี ทำไมเราถึงอยู่ด้วยกันต่อไปไม่ได้กันนะ? ล้วงมือถือออกมา นิ้วแข็งทื่อสั่นสะท้านเพราะความหนาวส่งข้อความออกไป อีกข้าง ฟีนิกมองเลขาที่ร้องไห้ พูดเสียงเย็นว่า : “ เอเรีย เอาเด็กออก ” ฟีนิกรู้ว่าคนภายนอกเล่ากันยังไง ผู้ชายที่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน อายุขนาดนี้แล้วยังไม่มีลูก ก็เพราะร่างกายไม่ไหวอย่างไม่ต้องสงสัย แต่เขาเข้าใจอยู่ตลอดเวลาว่า ของที่เล่นจากข้างนอกก็คือของเล่น แต่ภรรยาของเขามีแค่คนเดียว! ดังนั้นนอกจากฮาวายแล้วไม่ว่าใครก็อย่าคิดจะมีลูกของเขา ฟีนิกได้! เอเรียเบิกตากว้างมองเขา ไม่กล้าเชื่อว่าตัวเองทำถึงขนาดนี้แล้วผู้ชายคนนี้ยังเย็นชาได้แบบนี้อีก สายตาของเธอเหลือบไปมองมุมระเบียงที่อยู่ไม่ไกล ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านเพราะความโกรธแค้น! ฟีนิกไม่สนใจความรู้สึกของเอเรียสักนิด ก้มหน้าลงล้วงมือถือออกมาพูดว่า : “ ผมจะรีบนัดหมอให้คุณ...... ” พูดมาถึงตรงนี้ก็หยุดไปทันที เขามองข้อความในมือถือ ม่านตาหดเล็กลง ในมือถือมีแค่ตัวหนังสือหกตัวอย่างราบเรียบเท่านั้น : “ ฟีนิก เราหย่ากันเถอะ ”