บทที่5 คุณคงไม่ได้ชอบผมเข้าแล้วใช่มั้ย

ฉันเบี่ยงตัวมา แล้วจ้องมองเขา อยู่บนรถ มันคงไม่น่าหวาดกลัวใช่มั้ย? เขารู้ว่าฉันมองเขาอยู่ แต่ก็ไม่คิดไขความข้องใจให้ฉัน ได้แต่เม้มปากแล้วยิ้ม ไฟลุกชำนาญอย่างมืออาชีพ แล้วเหยียบคันเร่ง ร้อนแรงขึ้น รถแลนด์โรเวอร์แล่นมาถึงลานจอดรถอย่างรวดเร็ว แสงไฟสาดส่องไปยังหน้าเขาเป็นระยะ ๆ "จ้องมองผมทำไมกัน?" เขาถาม สายตาคมคายคู่นั้นจ้องมองที่ฉันแวบหนึ่ง แล้วเปลี่ยนไปมองทางข้างหน้าแทน ด่านตรวจแอลกอฮอล์ในปีนั้นไม่ได้เข้มงวดเท่าตอนนี้ และการตระหนักถึงระบบความปลอดภัยต่าง ๆ มันดีกว่าตอนนั้นมาก แต่ด่านตรวจมันก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรขนาดนั้นหรอก "เสี่ยดูดี" ฉันจ้องมองเขา พลางยิ้มหวานไปด้วย เขาหัวเราะชอบใจอีกแล้ว เขาเม้มปากขึ้นลงยั่วยวน จนฉันใจจะละลายแล้ว "เด็กน้อยคงไม่ใช่ชอบผมเข้าแล้วนะ? เขาเอ่ยถาม "ใช่แล้วไงค่ะ?" ฉันแกล้งหยอกล้อเขา เขาเอียงหัวจ้องมองมายังฉัน เมื่อฉันเห็นสายตาแพรวพรายประกายของเขาที่มีต่อฉันนั้น ก็ยิ้มที่มุมปาก ฉันไม่รู้ว่าที่ฉันพูดไปมันผิดตรงไหน และฉันชอบเห็นรุ่นพี่น้องที่เขามักจะบอกชอบเจ้านายแบบนี้นิ เขาเย็นชาแล้ว จู่ ๆ ก็เปิดกระจกรถออก ลมพัดโชยไปมาลอดผ่านเข้ามา แต่มันก็ไม่เย็นเท่าแอร์ แต่มันกลับพัดโชยความอบอุ่นและความเก้ออายในรถไปด้วย พอผ่านไปสักพัก "ผมคงให้คุณ....ไม่ได้หรอกนะ" ข้อศอกซ้ายพิงไว้ที่ราวหน้าต่างกระจก ส่วนนิ้วมือใหญ่ก็จับพวงมาลัยไว้ จู่ ๆ ก็เอ่ยถามขึ้น "ปีนี้คุณอายุเท่าไหร่แล้ว?" "ยี่สิบเอ็ดค่ะ" ฉันเอ่ยพูดด้วยความจริง "รุ่นเดียวกับลูกชายผมเลย" เขาบอก "คุณพักอยู่ที่ไหนอะ เดี๋ยวผมไปส่ง" แล้วเปลี่ยนเรื่องพูด "เสี่ย" ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ เลย ยี่สิบนาทีก่อนหน้านี้ เขาบอกว่าเขาจะทำให้ฉันรู้ว่าเขาเด็ดหรือไม่เด็ด แถมไม่กี่นานทีที่แล้ว เขายังเอ่ยถามว่าฉันเคยทำบนรถหรือเปล่า? ตอนนี้ เขาจะส่งฉันกลับบ้าน! "เสี่ยเปลี่ยนไปเร็วมากเลยค่ะ? ฉันรู้สึกว่าฉันเจ็บสาหัสแล้วจริง ๆ นะ กับความรู้สึกที่ถูกปฏิเสธเช่นนั้น และเรื่อง....ฉันยังเป็นคนออกหน้าออกตาจู่โจมสักขนาดนั้นแล้ว เหลือเพียงไม่ขอให้เขาเอาฉันแล้วนะ "ไม่มีอารมณ์แล้ว" ในขนาดที่เขามองฉัน ฉันรู้สึกว่าสายตาคู่นั้นเยื่อกเย็นไปแล้ว "พูดไปเรื่อยหน่า" ฉันบอก ก้มคางลงไปจ้องมองข้างล่างเขา "ทั้ง ๆ ที่คุณมีปฏิกิริยาเนี่ยเหรอค่ะ!" "นั่นเป็นเพราะมันไม่รักดี" เขาเอ่ยเสียงเรียบ "ผมออกมาเล่นข้างนอก ๆ ไม่เคยจริงจังกับเรื่องรักนะหรอก" "คุณทำอาชีพนี้ คุณน่าจะรู้ดี ว่าไม่ควรจริงจังกับความรัก เพราะผู้ชายที่ไปสถานที่แบบนั้น มันล้วนไม่ค่อยดีทั้งนั้น" มีเพ่งมองฉันแวบหนึ่ง ขมวดคิ้วขึ้น แล้วถอนหายใจดังเฮือกใหญ่ "แล้วเสี่ยหละค่ะ?" ฉันเอ่ยถามอย่างกล้า เขาหัวเราะ มีพูดอะไร "พักอยู่ที่ไหน? ถ้ายังไม่ยอมบอกอีก เดี๋ยวผมจะปล่อยลงข้างทางแล้วนะ" ฉันเลยบอกที่อยู่เขาไป คือซอยที่ฉันพักอาศัยอยู่ ระหว่างทาง ฉันเงียบไม่พูดมาจา ได้แต่นั่งอยู่เงียบงันอย่างงั้น แอลกอฮอล์ในลำตัวเขาเริ่มคลี่คลายได้สติมากขึ้นแล้ว รถแล่นมาจอดที่หมายได้อย่างรวดเร็ว ฉันควรที่จะลงจากรถเลย แต่ไม่เลยฉันกลับทำเรื่องอย่างว่าต่อเขา ทาบทับสู่ลำตัวเขา ประกบแน่นลงไปยังริมฝีปากเขา แถมยังขยับข้ามไปฟากฝั่งเขา นั่งทาบโถมลงที่ตักเขา ฉันใช้แรงกดทับริมฝีปากเขาอย่างหนัก ราวกับกัดดูดเช่นนั้น มือใหญ่ที่พิงราวกระจกไว้ เอื้อมไปปิดกระจกลง ลมหายใจร้อนแผ่ว กับกลิ่นเหล้าที่หอมระทม เขาใช้แรงค้านอย่างไม่เต็มที่ ต่อมาก็ตอบรับการจู่โจมกลับ จากนั้นวางเรือนร่างบางลงสู้เบาะนั่ง ปิดแสงไฟสว่างลง ฉันไม่ค่อยถนัดนัก แต่สำหรับเขาเทคนิคเยอะเลยแหละ ระหว่างย่านเข้าเพลิงสวาทเร้าร้อน พอเขาสัมผัสถึงส่วนบอบบางจุดนั้น สายตาคู่นั้นของเขาเบิกโตขึ้นราวกับอึ้งไปหน่อย มีความซับซ้อน และต่อต้านเล็กน้อย "มาถึงจุดนี้แล้ว เสี่ยยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่าค่ะ?" ฉันถาม เขาไม่ลังเลรอช้า เริ่มทาบทับลุยต่อ