บทที่9 เก็บไว้ให้เธอ

ใช่พ่อฉันเอง พ่อเคลื่อนขยับลำตัวจากโต๊ะกับข้าวมา กระชากเท้าเตะลงที่เก้าอี้นั่งของฉันอย่างสุดแรงกำลัง จนลำตัวฉันเซล้มลงสู่พื้นไปกับเก้าอี้ พ่อย่านเท้าก้าวเข้ามา พร้อมกำหมัดแน่นชกมายังใบหน้าบางฉันอย่างแรง ณ เวลา ฉันรู้สึกว่าวันเวลาย้อนกลับมาอีกแล้ว บุคคลที่เคยเมาแล้วอาละวาดทำร้ายคนอื่นกลับมาอีกแล้ว แต่น่าเสียใด เมื่อก่อน พ่อทำร้ายสองคน แต่ตอนนี้เหลือเพียงคนเดียวแล้ว ลูกหมัดและเท้านั้นราวกับน้ำฝนที่โรยลงมา แขนทั้งสองของฉันล้มแนบชิดทับกับหัวกะโหลกไว้ เนื้อตัวหดอย่างกับกุ้งเต้น ทั้งทุบตีทั้งขย้ำเตะถีบ ส่วนที่สาหัสบอบช้ำที่สุดน่าจะเป็นแขนของฉัน ต่อด้วยไหล่หลังและแข่นขา จนฉันรู้สึกว่าเลือดเริ่มไหล่หลั่งจากจมูก ปากกระอักเต็มไปด้วยกลิ่นคาวคราบเลือดสด "จัญไร คนจัญไร" ฉันได้ยินแต่น้ำเสียงด่าของเขา ด่าไปด้วย พลางยกเท้าซ้อมกระทืบไปด้วย ฉันอยากพยุงตัวลุกขึ้นโต้ตอบกลับ อยากเอ่ยพูด ใช่หนูมันคนจัญไร แต่พ่อก็เป็นให้กำเนิดหนูมาเองแหละ ฉันในตอนนั้น ไม่ค่อยเข้าใจแจ่มแจ้มกับคำว่าจัญไรสักเท่าไหร่ และอยากโต้ตอบกลับ ทางทีดีก็ซ้อมกระทืบหนูให้ตายสักวันนี้ไปเลย หากวันนี้หนูไม่ตายละก็ ต่อไปก็คงจะไม่นับพ่อคนนี้อีก! แต่น่าเสียดาย ตอนนั้นนอกจากทำได้เพียงงอตัวหดตัวอย่างกับกุ้ง ทนรับความรุนแรงนี้แล้ว ก็ทำอะไรไม่ได้เลย ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังจะตายแล้ว โดยเฉพาะโดนกระทืบซ้อมเข้าที่เอวบางเต็มแรง เจ็บเจียนตายจนปรือตาไม่ไหวแล้ว ค่ำคืนวันนั้น เขาซ้อมกระทืบฉันไปนานแค่ไหน ฉันจำมันไม่ได้แล้ว จำได้เพียงมีผู้คนรวมตัวกันทืบประตูเข้ามา ช่วยพยุงตัวฉันออกไป "สมชาย แกดูให้เต็มตาชัด ๆ นี่มันลูกแกนะ! แกจะฆ่าให้ตายคามือเลยใช่มั้ย?" มีชายร่างใหญ่คนหนึ่งตะคอกใส่พ่อ ฟังจากน้ำเสียงแล้วน่าจะเป็นลุงเพชร ฉันถูกพยุงอุ้มขึ้น และได้ยินเสียงร้องไห้คร่ำครวญจากข้างกาย คงจะเป็นเพราะฉันสาหัส คราบเลือดแดงสดแต่งแต้มเต็มใบหน้า กับเบ้าผมที่รุงรัง และบาดแผลที่ฟกช้ำเขียวเต็มเรือนร่างไปหมด ค่ำคืนวันนั้น ฉันนอนพักอาศัยอยู่ห้องของน้าข้างบ้าน น่าจะเป็นเพราะฉันถูกซ้อมทำร้ายบ่อยครั้ง ผู้คนมากมายขนาดนั้น แต่กลับไม่มีสักคนที่จะปลีปากเอ่ยให้ส่งไปโรงพยาบาท หลายปีต่อมา นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันทำการตรวจสุขภาพ ผู้เป็นหมอห้องbเอ่ยถาม: อวัยวะตับข้างขวาคุณเคยถูกกระทบกระเทือนมาก่อนใช่มั้ยครับ? ฉันมึนเบลอ หมอบอก: น่าจะเคยบาดเจ็บมามาก่อน กระดูกซีกบนแหวกไปซีกหนึ่ง คุณจำไม่ได้แล้วเหรอครับ ฉันถึงนึกขึ้นได้ ต้องเป็นครั้งนั้นแน่ ๆ เลย ใช่มันคือข้างขวา ที่ต้องเจ็บระบมเป็นหลายวันเลย ต่อมาฉันครุ่นคิดอีกครั้ง โชคดีที่มันตรงกับฤดูหนาวพอดี เลยสวมใส่เสื้อผ้าเยอะ มิเช่นนั้น ฉันคงถูกซ้อมตายคาที่ตั้งแต่ครั้งนั้นแล้ว เป็นหญิงสาวที่ต้องดิ้นรนมาเอง จะไปคล้ายคลึงหรือเหมือนกับหญิงสาวคนอื่น ๆ ได้ไงกัน? ทุกครั้งที่ฉันเห็นพวกเขาหัวเราะย้อเย้ยอย่างร่าเริง ก็อดที่จะเจ็บใจไม่ได้ ฉันรู้ว่าคุณครูบอกฉันทำตัวห่างเหินเงียบงัน รู้ว่าพวกเพื่อน ๆ ว่าฉันเป็นคนแปลกประหลาด ซ้ำยังมีคนบอกว่าหยิ่งทะนงยโส หยิ่งยโส นี่มันช่างเป็นถ้อยคำที่ดีงามจริง! หากฉันไม่ใช่คุณหนูละก็ หลังจากครั้งแรกกับเสี่ยชาย ฉันมามหาลัยได้อาทิตย์เดียว จากนั้น ฉันก็กลับไปละมุนบาร์ต่อ ฉันอยู่ในห้องของพี่ศรี ผู้คนส่วนใหญ่ดูดสูบบุหรี่อย่างเมามัน สีขาวควันบุหรี่อักเต็มห้อง “ขวัญ นานแล้วนะที่แกไม่มา? พวกเรานึกว่าแกถูกอุ้มชูไปแล้วสักอีก!” “ใช่ที่ไหนกันหละ? ยังมานั่งสอบตอนเที่ยงนิอยู่เลย” ฉันเอ่ย “สอบเป็นไงบ้างหละ?” “ใครจะไปรู้หละฉันคอกคนข้าง ๆ เอาอะ “แกทบทวนฝึกฝนมาอาทิตหนึ่งแล้วไม่ใช่เหรอ?” “คณะโบราณคดี สาขาวิชาจีน มีหนังหกเล่มหนาเยอะสักขนาดนั้น เทอมหนึ่งเรียนไปแค่สองเล่ม ทั้งหมดมีสามสิบหน้าที่บังคับต้องท่องจำ” “แกสูบบุหรี่อะไรของแกเนี่ย สูบแบบจอมปลอม สูบไปก็สิ้นเปลืองไปเปล่า “พวกแกก็สูบอยู่ไม่ใช่เหรอ? ถ้าฉันไม่สูบ มันก็ไม่เข้าแก๊งดิ “ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันเสี่ยชายมาหาฉัน” พี่ศรีปลีปากกล่าว “ยังย้ำว่าถ้าเธอมาที่ร้านเมื่อไหร่ ให้เก็บเธอไว้ให้เขาก่อน”