บทที่ 3 ท้อง

“เธอรู้อยู่แล้วว่าเป็นไปไม่ได้” สีหน้าของเพทายเย็นชามาก และโกรธมากเช่นกัน “เธอคิดว่าเป็นการทำให้พวกเราสมหวัง แต่การหย่ากันก่อนที่เธอจะมีลูก เป็นการผลักแพรวาลงนรก!” คุณย่ารู้ถึงการอยู่ของแพรวาตั้งนานแล้ว แต่เป็นเพราะข้อตกลงของเขา ให้มีการคลอดผู้สืบทอด จึงจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของเขาและแพรวา แต่ถ้าหย่ากัน ความโกรธก็จะเชื่อมโยงไปทางแพรวา ทั้งชีวิตนี้พวกเขาอาจจะไม่ได้เจอกันอีกก็ได้ “ใช่แล้วทำไม เขามีสิทธิ์อะไร มีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันว่าฉันปลอมตัว ฉันก็แค่มาเอาของของฉันคืนก็เท่านั้น มีสิทธ์อะไรให้ฉันคลอดลูกให้นาย ใช่สิ นายเกลียดฉันนิ ไม่ได้ชอบฉันแท้ๆแต่ก็ยังแตะต้องตัวฉัน เกลียดผู้หญิงแบบนั้นแท้ๆ แต่ก็ยังต้องเผชิญหน้ากันทุกวัน!” “แล้วแพรวาล่ะ เขาไม่สามารถคลอดลูกให้นายได้ ไม่สามรถแต่งงานกับนาย ทำไมนายถึงรักเธอขนาดนั้น?” เพทายจ้องไปทางเธอ แต่ในแววตากลับไม่มีความรู้สึกใดๆ “เพราะเธอเคยช่วยชีวิตฉันไว้ เพราะฉันเธอถึงกลายเป็นแบบนี้ เพราะไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันก็รักเพียงแต่แพรวา!” ถ้าฉันบอกนายว่าไม่ใช่ล่ะ! หลังจากวารินฟังจบ สีหน้าเธอก็เปลี่ยนไป เธอขยับปากเหมือนจะพูดอะไร แต่ทันใดนั้นข้างหน้าเธอก็มืดไปหมด ……… ณ โรงพยาบาล รอบๆข้างมีแต่กลิ่นของยา วารินขยับปกเล็กน้อย แล้วได้ยินเสียงของผู้ชายผ่านเข้ามา “ตื่นแล้วหรอ?” เธอพยายามลืมตา ในไม่ช้าเธอก็มองออกว่าคนๆนั้นคือใคร เขาใสเสื้อกาวน์สีขาว ใส่แว่น แล้วใบหน้าก็มีแต่ความห่วงใยและคุ้นเคย “สกาย?” “อื้ม ยังจำได้อยู่หรอ ดูเหมือนว่าเธอกลับลูกไม่น่าเป็นห่วงแล้ว” สกายยิ้ม แล้วพยุงเธอขึ้นมา แต่กลับไม่รู้ว่าทั้งตัวของวารินแข็งไปหมด “นายพูดว่าอะไรนะ? ลูก……” เขายักคิ้ว “ทำไม เธอไม่รู้หรอ? วาริน เธอท้องแล้ว ประมาณหนึ่งเดือนแล้ว……จริงด้วย ทำไมไม่เห็นสามีเธอเลย?” หลังจากวารินฟังคำพูดประโยคนั้นแล้ว เธอคิดว่าเขาคงกำลังปลอบใจแพรวาสินะ แต่ตัวเอง ทำไมถึงมาท้องเวลานี้ล่ะ? จู่ๆเธอก็รู้สึกน่าตลก เพื่อที่จะสามารถอยู่ต่อกับเพทายได้ เธอพยายามไม่ให้ตัวเองท้อง แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเวลานี้กลับ…… “ตอนท้องแรกๆมีหลายๆสิ่งที่ต้องระวัง ร่างกายเธอยังไม่แข็งแรง ต้องดูแลตัวเองให้มาก เข้าใจไหม?” วารินฝืนยิ้ม แล้วพยักหน้า “รู้แล้วหน่าคุณหมอสกาย แต่ว่าทำไมนายถึงมาทำงานที่นี่ล่ะ ก่อนหน้านี้……นายไปต่างประเทศไม่ใช่หรอ?” เธอลองถามดู แต่สกายกลับขมวดคิ้ว “เพื่อคนๆหนึ่ง” “ใครเนี่ย? ผู้หญิงบ้านไหนถึงได้โชคดีขนาดนี้ ถึงขั้นสามารถทำให้คุณหมอสกายทิ้งการต้อนรับจากต่างประเทศได้ลง” แต่จู่ๆสกายก็ไม่พูด แล้วจากนั้นสถานการณ์ก็เงียบลง หลังจากนั้น เขาก็ยกมือขึ้น แล้วจับไปที่ผมของวารินโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็มองดูเธอ แล้วยิ้ม “มันผ่านไปแล้ว ตอนนี้เธอคนนั้นไม่ได้เป็นของฉัน” ตอนแรกก็คิดว่ากลับมาแล้วจะสามารถมีเธออยู่ข้างๆ แต่กลับคิดไม่ถึงว่า เธอเป็นภรรยาของคนอื่นแล้ว และเป็นถึงคุณแม่…… ปัง มีเสียงดังขึ้น เวลานี้ประตูห้องถูกผลักออก แล้วเพทายก็มาเห็นภาพนี้พอดี มือของคุณหมอวางอยู่บนผมเธอ แล้วท่าทีที่เขาก้มหัว ก็เหมือนกำลังจะจูบเธอ…… เขารีบพุ่งเข้าไป คิดก็ไม่คิดแล้วผลักสกายออกเลย จากนั้นก็พูดอย่างเย็นชาว่า “พวกเธอกำลังทำอะไรกัน?!” “เพทาย……” แววตาของงารินเปล่งประกายขึ้นมา แล้วจับไปยังแขนเสื้อของเขาโดยไม่รู้ตัว “นายมาได้พอดีเลย ฉันมีข่าวดีจะบอกนาย ฉัน……” “ทำไมเธอถึงเลวขนาดนี้!” อะไรนะ? วารินยังไม่สามารถดึงสติกลับมาได้ เธอได้แต่ทำตาโตแล้วจ้องเขาไว้ ผู้ชายพูดด้วยเสียงต่ำที่ข้างหูเธอ แล้วมือก็จับไปที่คางของเธอ “แพรวาบอกว่าเธอมีควาสัมพันธ์กับเขามาตลอด ตอนแรกฉันยังไม่เชื่อ! วาริน เธอกับเขามีความสัมพันธ์แบบนี้กันนานเท่าไหร่แล้ว!” คำพูดที่ถึงตรงปากของวารินจู่ๆก็พูดไม่ออก ได้แต่จ้องผู้ชายตรงหน้าของเธอไว้ ความเย็นชาของผู้ชายตรงหน้านี้ เขาจับวารินลงมาจากเตียงอย่างรุนแรง สีหน้าเขาเต็มไปด้วยความโมโห “กลับไปกับฉัน!” “เดี๋ยวก่อน ร่างกายของวารินยังไม่แข็งแรง นายไม่สามารถทำกับเธอแบบนี้ได้” พอสกายเห็นการกระทำที่รุนแรงของเขา ก็รีบอธิบายให้ฟัง แต่พอเปิดปากพูดก็ถูกเสียงที่โหดร้ายแทรกขึ้นมา “เรื่องของฉันกับวารินถูกคนนอกเข้ามาแทรกแทรงได้ตั้งแต่ตอนไหน?” ดวงตาทั้งสองเพทายแดงไปหมด เขาลงแรงที่มือเพิ่มเข้าไปอีก สีหน้าก็ซีดจาง สมองที่ถูกกระทบกระเทือนก็เริ่มเกิดอาการเจ็บ สกายมองดูทั้งสองคน แล้วกำหมัดอย่างแน่น จากนั้นก็ยื่นมือไปทางเธอ แต่กลับถูกวารินสะบัดออก “วารินกำลังตั้ง……” สกายอยากอธิบาย แต่พอเงยหน้าขึ้นกลับพบเจอกับแววตาที่ขอร้องให้เขาอย่าพูดของวาริน ท้องฟ้าข้างนอกทั้งเย็นและอึมครึ้ม ลมเย็นที่เข้าสู่หน้าหนาวพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง เย็นจนไปถึงกระดูก หลังจากกลับถึงบ้านแล้ว วารินก็ถูกลากเข้าไปในห้อง ยังไม่ทันดึงสติกลับมาได้ ก็ถูกโยนลงบนเตียง แล้วถูกทับลงมาแบบไม่สามารถหลบหลีกได้ เธอเจ็บไปหมด เธอลืมตา ส่วนผู้ชายก็ทับลงบนตัวเธอ แล้วเปิดกระโปรงเธอ วารินหายใจเยือกใหญ่ แล้วเขาก็ฉีกทั้งสองข้างของเธอออก จากนั้นเธอก็มองดูผู้ชายที่โหดเหี้ยมตรงหน้า เธอเริ่มมีความกลัว “ตอนนี้พวกเราไม่สามารถมีอะไรกันได้……” ถ้าเธอไม่พูดยังดี พอเธอพูดแล้วเพทายก็กลายเป็นเหมือนสิงโตเลย เขาจูบเธออย่างบ้าคลั่ง จับผมของเธอไว้ “พอเจอเพื่อนตอนเด็กๆก็ไม่สามารถแตะต้องตัวได้แล้วหรอ? เธอคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่บริสุทธิ์หรอ?!” “ไม่ใช่……” วารินปฏิเสธอีกครั้ง แต่ผู้ชายไม่ได้สนใจเธอเลย เขามัดมือทั้งสองข้างของเธอไว้ แล้วดึงผ้าที่ปกปิดในส่วนข้างล่างออก “ไม่ได้นะ!” ไม่รู้ว่าแรงของวรินเอามาจากไหน จู่ๆเธอก็ผลักเขาออก แล้วหยิบเสื้อผ้ามาปิดไว้ ในน้ำเสียงมีเสียงร้องไห้ปะปนด้วย “วันนี้ไม่ได้” “ช่วงตกไข่ไม่ทำ ยังอยากจะรอถึงตอนไหนอีก!”