บทที่ 8 เธออยู่ที่ไหน? ยังไม่รีบใสหัวกลับมาอีก

“อะไรนะ?” วารินเงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่ถูกตบเมื่อกี้ก็แดงและบวมขึ้นมา แต่น้ำเสียงของเธอยังคงชัดเจนอยู่ “ฉันพูดว่า เราหย่ากันเถอะ” เพทายรีบจับมือเธอขึ้นมา ภายใต้ท้องฟ้าที่อึมครึ้ม เขาจ้องเธอ เหมือนพายุและฟ้าฝนกำลังจะพัดผ่านเข้ามา แต่วารินกลับไม่รู้สึกอะไรเลย เธอแค่หันหลัง แล้วเดินตรงออกไปข้างนอก แล้วเธอก็มองเห็นคุณย่าที่ยืนอยู่ไม่ไกลมากนัก เธอเดินตรงไปแล้วพูดกับคุณย่าอย่างชัดเจน และพูดต่อหน้าทุกคน “คุณย่าคะ หนูกับเพทาย ตัดสินใจจะหย่ากันแล้วค่ะ” คนในงานต่างก็อึ้งกันไปหมดเลย คุณย่าจ้องเธอด้วยสายตาที่โหดเหี้ยม เหมือนอยากกลืนเธอลงไป “เกิดอะไรขึ้นเนี่ย……” “ดูหน้าสิ ยังบวมอยู่เลย คงไม่ใช่การลงโทษภายในบ้านหรอกมั้ง?” “คุณย่าคงไม่เห็นด้วยหรอก……” วารินยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน และคำพูดคำวิจารณ์พวกนั้น ต่างก็ทับถมลงบนตัวเธอ มือของเธอวางอยู่บนท้อง เธอสาบานไว้ว่า ถึงแม้เธอจะไม่เหลืออะไรแล้วก็ตาม เธอก็ไม่มีทางแยกออกจากลูก และไม่มีทางให้ลูกเรียกผู้หญิงคนนั้นว่าแม่！ แต่ทันใดนั้น ข้างหลังก็มีแรงขนาดใหญ่พุ่งเข้ามา เหมือนจะไม่ให้โอกาสเธอได้หลบหลีกเลย แล้วดึงเธอเข้าไปยังห้องพักผ่อน เพทายโมโหมาก เขาโยนเธอลงบนเตียงโดยตรง! “เธอกลัวว่าโลกนี้ยังยุ่งไม่พอหรอ!” วารินจับท้องของตัวเองไว้อย่างระมัดระวัง เธอไม่พูดแม้แต่สักคำ เรื่องมาถึงทุกวันนี้ เธอยังมีอะไรที่พูดได้อีกล่ะ เพทายขมวดคิ้ว คิดไม่ถึงเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะประกาศหย่าต่อหน้าแขกในงาน มีเสียงพึมพำของคนในงานผ่านเข้ามา เธออ้าปากจะพูดแต่ก็พูดไม่ออก ส่วนคนข้างนอกก็วุ่นวายไปหมด “คุณย่า คุณย่าต้องรีบออกไปพูดให้ชัดเจน……รีบไปเถอะ” “รู้แล้ว” เพทายตอบรับ แล้วจ้องผู้หญิงบนเตียงอย่างเย็นชา จากนั้นก็หันหลังแล้วเดินจากไป เสียงเท้าเดินค่อยๆหายไป จากนั้นวารินถึงจะค่อยๆลุกขึ้นมาจากเตียง แล้วจับเสื้อผ้าไว้ จากนั้นก็แอบออกไปจากประตูหลัง แล้วติดต่อยิปซี “แกพูดแล้วหรอ?” ยิปซีขมวดคิ้ว “เพทายไม่มีทางปล่อยไปง่ายๆแบบนี้แน่ อีกอย่าง……แกทำใจได้แล้วหรอ?” เมื่อก่อนมีคนต่อหลายคนพูดกับเธอว่า เพทายไม่ใช่คนดี แต่เธอก็ไม่สนใจแล้วเดินเข้าไป จนถึงวันนี้ที่เต็มไปแต่บาดแผลและความเจ็บปวด “ในใจของฉัน ก็ยังชอบเขาอยู่ ชอบจนไม่สามารถควบคุมได้ แค่คิดว่าจะต้องจากเขาไป หัวใจของฉันก็เจ็บจนไม่สามารถหายใจได้ ยิปซี ฉันโง่มากเลยใช่ไหม……” ยิปซีถอนหายใจเบาๆ “เอาหน่า ไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลก่อน ยังไม่ต้องพูดเรื่องอื่น แกกับลูกสำคัญที่สุด โอเคไหม?” “โอเค” …… สีหน้าของสกายแย่มาก ภายใต้ของกระจกแว่นมีความเจ็บปวดซ่อนอยู่ “วาริน สถานการณ์ของลูกไม่ค่อยดี” “ทำไมล่ะ……” วารินลุกขึ้นมานั่ง แล้วจับที่ท้องอย่างระมัดระวัง “ร่างกายของเธอไม่แข็งแรงอยู่แล้ว ตอนนี้เด็กคนนี้มีผลกระทบต่อเธอมาก ถ้ายังอยากเก็บไว้ ช่วงนี้ต้องรักษาตัวอย่างเงียบๆ” แต่จะมีโอกาสรักษาตัวเงียบๆได้ไงล่ะ นอกจากจะบอกคุณย่า แต่ถึงอย่างนั้นจะสามารถเก็บลูกไว้ได้ แต่พอลูกคลอดออกมาแล้วลูกก็ต้องเผชิญกับแพรวาอยู่ดี สกายถอนหายใจเบาๆ สองสามวันนี้เขาก็ได้ยินข่าวลือมาบ้าง แต่แค่คิดไม่ถึงว่า ผู้หญิงที่ตัวเองเคยนำมาใส่ไว้ในใจ หลังจากแต่งเป็นภรรยาของคนอื่นแล้วจะถูกโต้ตอบด้วยความเย็นชาแบบนี้ เขาพยายามเปิดปากจะพูด เขานั่งลงตรงหน้าเธอ แล้วพูดว่า “นี่คือยาบำรุง ต้องกินทุกวันนะ อีกอย่าง ถ้าในบ้านมีเรื่องอะไร หรือถ้าเขาไม่ดีต่อเธอ ก็หาฉันได้ตลอดนะ” วารินพยักหน้า ดวงตาทั้งสองข้างของเธอแดงไปหมด “รู้แล้วหน่า” เธอก้มหัวลง จากนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น แล้วเธอก็รับสาย “เธออยู่ไหน? ยังไม่รีบใสหัวกลับมาอีก!” น้ำเสียงของเพทายดุร้ายมาก ไม่มีความสงสารแม้แต่ครึ่งเดียวเลย……