บทที่ 9 เจ็บไม่เบา

พอทานข้าวเป็นเพื่อนแม่เสร็จ เลออนโทรเข้ามา เมื่อเห็นชื่อนั้นหัวใจฟริมซีจุกทีหนึ่ง ถึงแม้นาทีก่อนยังเกลียดเขา แต่ตอนนี้ เธอกลับอยากฟังเสียงชายหนุ่มคนนั้นมากนัก ฉะนั้นแล้ว เธอจึงรับสายขึ้น ฟังเลออนที่พูดในสาย“ชุนพักที่โรงพยาบาลแล้ว เมื่อกี้พึ่งส่งไปที่โรงพยาบาลคุณ คุณเข้ามาได้ไหมครับ?” เพียงแค่คนในบ้านใครสักคนที่เข้าโรงพยาบาล ส่วนใหญ่ฟริมซีเป็นคนจัดการ สามปีนี้ เลออนเลยชินที่จะเรียกเธอแล้ว ฟริมซีให้แท่ตัวเองกลับไปเอง แล้วเธอรีบไปโรงพยาบาล เธอก็ไร้คำพูดกับตัวเองแล้ว ทั้งที่ไม่ชอบชุน แต่ชุนเข้าโรงพยาบาล เธอกลับเร่งไปช่วยเหลือ ชุนถูกส่งไปที่ห้องฉุกเฉิน หมอที่รับนั้นเป็นหมอที่ฟริมซีรู้จัก เห็นชุนมาดำเนินการพักโรงพยาบาล หมอจางเลยพูดขึ้น“ฟริมซี!เมื่อกี้ฉันเห็นสามีเธอส่งผู้หญิงท้องคนหนึ่งมาที่นี่ ฉันยังคิดว่าสามีเธอมีมือที่สามสักอีก!” ถกคนบีบเริ่มจุกในใจขึ้น ฟริมซีอึ้งทันที ยังดีที่เธอมีสติ มองไปทางหมอจาง ยิ้มพลางปฏิเสธ“เป็นไปได้ไงคะ?นั่นเป็นพี่สาวลูกพี่ลูกน้องฉันค่ะ สามีฉันมาช่วยเหลือแค่นั้น” เธอเข้าใจกว่าใคร เพียงแค่มือที่สามเข้ามายุ่งเกี่ยว ยังให้เรื่องที่เธอหย่าดังไปทั่ว สำหรับเธอและเลออนไม่มีใครได้ดีแน่นอน ไม่เพียงแค่เลออนเสียชื่อเสียง แม้แต่เธอที่อยู่โรงพยาบาลยังต้องถูกคนเขาพูดเป็นเรื่องตลก ฉะนั้นแล้ว ฟริมซีเลยเลือกที่จะโกหกตามสัญชาตญาณ ฟังเธออธิบายแล้ว หมอจางยิ้มขึ้น“สามีเธอดีต่อเธอขนาดนั้น คงไม่หามือที่สามหรอก!วันก่อนแผนกสตรีเวชกรรมคนนั้นที่ชื่อเกว ได้ยินมาว่าสามีเขาพาผู้หญิงกลับมา มีลูกแล้วด้วยซ้ำ!ก่อนหน้านั้นเขายังลงอวดรูปที่สเตตาสเลย!เรื่องบนโลกนี้ช่างพูดยาก.” ฟริมซีพยักหน้า แต่ไม่ได้ทำตามร่วมเมาท์ ถึงแม้คนที่หมอจางพูดคือคนอื่น แต่คำพวกนี้สำหรับเธอแล้ว กลับเป็นเครื่องปรุงรสที่แผลอีกครั้ง ฟริมซีรีบไปดำเนินการเข้าพักโรงพยาบาล แล้วกลับมาหน้าห้องผู้ป่วย เลออนหน้าเย็น มองฟริมซีไว้ “ลูกชุนไม่อยู่แล้ว” “ฉันฟังหมอพูดแล้ว”พอเธอมาถึงโรงพยาบาล พี่จางก็บอกเธอแล้ว ว่าลูกชุนไม่ได้รักษาไว้ ฟริมซีรู้สึกตัวเองเป็นหญิงที่ร้ายนัก เพราะนาทีนั้น เธอรู้สึกชุนสมควรแล้ว ในใจเธอมีคมรู้สึกดั่งใจขึ้นมา แต่พอเงยหน้า กลับเห็นเลออนที่จ้องเธอไว้แน่น เหมือนมองทะเลเห็นใจเธอที่คิดอะไรอยู่ เธอถามขึ้นอย่างใจระแวง“ทำไมคะ?” แลออนถามขึ้น“คุณคุยอะไรกับชุนบนตึก?” ฟริมซีอึ้ง ยังไม่เข้าใจทำไมเขาถึงถามแบบนั้นก็ได้ยินเขาถามขึ้นมาอีก “คุณพูดอะไรกระตุ่นเขา เขาถึงทำแบบนั้น?” นาทีนั้น ฟริมซีถึงรู้เลออนที่เรียกตัวเองมาที่นี่ นอกจากให้เธอช่วยดำเนินเรื่องพักโรงพยาบาลแล้วยังจะถามเธอเพราะอะไร เพราะว่าเขามุ่นมั่นว่าเธอเป็นคนทำให้ชุนเกิดเรื่อง ฟริมซียืนที่เดิม เอามือจับหน้าอกไว้แน่น เธอเจ็บหัวใจนัก เลออนฉวยโอกาสที่เธอเงียบแล้วเดินมาถึงตรงหน้าเธอ สายตาที่อ่อนโยนนั้นเย็นเรียบลงทันที“ถ้าคุณไม่ชอบใจอะไรชุน ก็มาหาผมตรงๆ ไม่ต้องรังแกเขา!” พวกเขาอยู่ใกล้กันมาก ทุกครั้งในที่ผ่านมา เพียงแค่เขายืนตรงหน้าเธอ หัวใจฟริมซีพลางจะเต้นแรงมาก แต่นาทีนี้ เธอมองเลออนไว้ กลับรู้สึกทั้งคนหยุดนิ่งลง ฟริมซีอธิบายขึ้น“ฉันสามารถเข้าใจเด็กเขาเสียไป แล้วอารมณ์นายไม่ดี เลยอยากหาคนหนึ่งที่มารับความผิดนี้ แต่ฉันไม่ได้รังแกชุน ลูกเขาแท้งก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันเลย” ตั้งแต่เริ่มจนจบ เธอถึงเป็นคนที่ถูกรังแกมากกว่า! ฉะนั้นแล้ว ทำไมเธอช้องซื้อบิลนี้เพื่อชุนด้วย? “ ถือว่าไม่ใช่คุณทำแล้วกัน เรื่องแบบนี้ ผมไม่หวังให้เกิดครั้งที่สองอีก”ดูออกว่าเลออนไม่เชื่อฟริมซี ก่อนจะเข้าไปเขามองเธอด้วยความผิดหวัง พนังที่ระเบียงเย็นมาก ฟริมซีพิงไป แล้วรู้สึกความเย็นเริ่มมาจากหลังเธอ เธออยากหาที่ที่หนึ่งแล้วร้องไห้ขึ้นมาดังดัง ตั้งแต่เมื่อวันจนถึงวันนี้ น้ำตาที่เกือบจนตกนั้นถูกเธออดทนไว้ ... “หมอฟริมซีคะ เซ็นชื่อที่นี่คะ!”พยาบาลเอาใบยา ออกมาจากระเบียงอย่างกะทันหัว ทำให้ฟริมซีต้องรีบกั้นน้ำตาลงไป เธอหายใจเข้าลึกๆ เงยหน้าก็เห็นใบหน้าที่นิ่งๆของเธอทันที เธอเซ็นชื่อแล้วจัดการเรื่องอื่นเสร็จ จึงจะออกจากโรงพยาบาล ไม่มีวิธีอื่นแล้ว ฟริมซีเป็นคนชอบหน้า ก็กลัวคนในโรงพยาบาลจะรู้ความสัมพันธ์เธอและเลออน พอถึงตอนนั้นแล้ว ทั้งโรงพยาบาลก็ต้องรู้ผลที่เธอแต่งงานกับเลออนเป็นยังไง แล้วพลางจะเป็นเรื่องตลกที่เขาเอามาพูดกัน ในโลกนี้ก็ช่างแท้จริงแบบนี้ ตอนที่เธอมีทุกอย่าง ใครๆก็จะมาอิจฉาชมดู ไม่ขาดคนที่ทำเป็นหวังดี แต่พอเธออยู่ในช่วงที่แย่นั้น คนที่เหยียบเธอกลับไม่น้อย เธอเดินออกมาจากโรงพยาบาล เป็นตอนเย็นพระอาทิตย์กำลังตกพอดี เธอมองรถแล่นไปมาอย่างเร็วตรงหน้าตัวเอง จนกว่ารถสองคันจอดลงตรงหน้า“คุณหมอฟริมซี” คนที่เดินออกมาจากรถก่อนคือเช เขาเปิดประตูออกมาอย่างตามบอบาท แล้วโซซอนก็เดินลงมา วิแรกที่โซซอนลงรถ คนข้างๆถนนนั้นต่างหยุดลงแล้วมองเธอไม่น้อย ฟริมซ๊รู้สึกไม่เคยโดนสายตามากแบบนี้จับจ้องมาก่อน โซซอนเป็นคนที่ทำอะไรแล้วต้อง Over มาก เขาที่ปรากฏตัวที่ไหนสักแห่ง ก็อดจะประกาศไม่ได้ ทำให้คนต้องรู้ไปทั่ว และทีนี้ เขายืนตรงหน้าฟริมซี ทำให้ทุกคนนั้นต่างก็จ้องฟริมซีไปด้วย เธอรีบเอามือปิดหน้า กลัวมีคนรู้จักมาเห็น โซซอนเดินมาถึงข้างเธอแล้ว เสียงช่างเข้มงวดนัก“หมอฟริมซี คุณผิดสัญญาแล้ว” ฟริมซีกัดฟันไว้แน่น“นายมาทำอะไรที่นี่?อยากเอาให้ฉันตายหรือไง?” “คุณบอกว่าจะกลับมาตอนบ่าย แต่ตอนนี้หล่ะ?ฟ้ามืดแล้ว” “โถ พี่ครับ นี่พึ่งจะค่ำหกโมง มืดตรงไหนคะ?นายกำลังเล่นตลกหรือไง?” ถึงแม้...เธอไม่มีความคิดที่จะกลับไปหาโซซอนเลย แต่ฟริมซีพลางพูดอย่างแน่วแน่ โซซอนมองเธอด้วยสายคาลึกครึ้ม ในนั้นยังแฝงความเศร้านิดๆ“ทั้งเที่ยงเลยคุณไม่รับสายผม” สายตาเขา ทำให้ฟริมซีรู้สึกเหมือนตัวเองทำผิดอะไรมหาศาล เธออธิบายขึ้น“ฉันอยู่โรงพยาบาล เลยไม่ได้รับสาย” โซซอนไม่เชื่อเลยแต่นิด จ้องเธอพลางพูดขึ้น“ไม่อยากรับเลยชัดๆ” “...”ฟริมซีลืมไปเลยด้วยซ้ำ เธอติดนิสัยปิดเครื่องเวลาที่อยู่โรงพยาบาล ปกติใช้แต่โทรศัพท์ทางโรงพยาบาล ยิ่งอะไรกับวันนี้ ใจเธอถูกเลออนยืมเต็มแล้ว จะมีใจมานึกถึงโซซอนได้ไง?