บทที่ 6 ออกไปซะ

เมื่อนึกถึงไทด์ที่เคยเห็นแบบเธอ หยีไม่สนใจอะไรแล้วพุ่งไปที่ห้องทำงานของเขา “คนที่ลอกแบบไม่ใช่ฉันค่ะ” “ออกไปซะ”มองเอที่ไม่เป็นคนไม่เป็นผี ในใจไทด์กรูสึกไม่สบายอย่างแปลกๆขึ้นมาอย่างแปลก “ฉันบอกว่าคนที่ลอกแบบไม่ใช่ฉัน เป็นแยม แยมเป็นคนลอกแบบฉันค่ะ คุณก็เคยเห็นแบบฉันแล้ว ทำไมคุณไม่ออกมาปกป้องฉัน คุณรักแยมมากขนาดนั้นเลยคะ?” “หุบปาก”ไทด์พูดออกมาเบาๆ แล้วข่มขู่เธอขึ้นมา“คุณทำให้ขาแยมพัง แล้วแย่งคนที่เขารักไป คุณยังไม่รู้จักพอมาใส่ร้ายเขาอีก หยี ความสามารถคุณช่างถึงจริงนัก คนแบบคุณเพื่อเงินแล้วทำทุกอย่างออกมาได้ คุณว่าใครลอกแบบใครละครับ?” พฤติกรรมแบบนี้ของไทด์เห็นได้บ่อย สายตาหยีแดงขึ้นมาทันที แต่เธอเข้มแข็งไม่ร้องไห้ออกมา เธอจ้องเขาไว้อย่างเศร้าและโกรธ“ไทด์คุณรู้ค่ารางวัลนั้นสำคัญกับฉันมากแค่ไหนไหม?คุณไม่เคยใช้ใจไปมองเรื่องนี้ ต้องมีวันหนึ่งที่คุณจะเสียใจแน่นอน” สายตาที่ครึ้มมืดนั้นค่อยๆหยีขึ้นมา“คุณ...ออกไป” เขาก็ต้องรู้ว่าค่ารางวัลนี้สำคัญกับเธออยู่แล้ว เฮอ ทุ่มชีวิตไปเลี้ยวหนุ่มนั่นก็ต้องสำคัญอยู่แล้ว เมื่อเห็นสายตาเขาที่เยือกเย็น หยีก็รีบวิ่งออกไปอย่างสิ้นหวัง จะไม่มีความคาดหวังอะไรอีกแล้วและจะไม่มีความหวังอะไรอีกแล้ว ไทด์หวังให้เธอตายมาโดยตลอด ดูสิ ผู้ชายคนนั้นก็พยายามบีบคับให้เธอเดินสู้สิ้นหนทาง เมื่อหยีวิ่งออกไปแล้ว ไทด์ก็ดึงเนคไทน์อย่างลำคานขึ้นมา ในใจก็มีความโกรธที่ลุกไหม้ขึ้นมา เลขาบอพูดขึ้นมาอย่างระวัง “คุณไทด์ครับ ทำไมเมื่อกี้คุณไม่อธิบายให้คุณผู้หญิงครับ?” การแข่งขันใหญ่แบบนั้นแยมได้ดีไปแล้วแน่นอน ส่วนหยีก็เพียงแค่เป็นฝ่ายเสีย ระหว่างที่ทุกคนกำลังพูดว่าเธอลอกแบบนั้น ถ้าไทด์ออกมาปกป้องหยี ก็จะทำให้บริษัทคู่แข่งต้องมีพูดอีก ว่าไทด์ตั้งใจหลอกภรรยาตัวเอง พอถึงตอนนั้น ไม่แน่แยมอาจจะไม่ได้รางวาล แล้วทั้งบริษัทกาญจนาปอาจจะมีปัญหาขึ้นมา อีกทั้งก่อนที่หยีจะพุ่งเข้ามา ไทด์ก็ได้มอบหมายให้หยีเจ็ดล้านห้าแสนแล้ว เพราะคนที่ลอกแบบเป็นใครไม่มีใครสามารถพูดให้เข้าใจได้ เพียงแค่ตอนที่สอบถามหยีนั้น จู่ๆไทด์ก็เปลี่ยนคำพูดไป จุดนี้ก็ทำให้เลขาบอมไม่เข้าใจเหมือนกัน เมื่อเห็นไทด์ไม่ตอบ บอมถึงพูดต่ออย่างระวัง“งั้น...เงินเจ็ดล้านห้าแสนยังจะแจกให้คุณผู้หญิงอยู่ไหมครับ?” “แจกอะไรกัน ไม่ต้องแจกแล้ว แจกให้เขา เขาก็เอาไปเลี้ยงหนุ่มหน้าซื่อคนอื่น” เฮอ เขากลับสงสารผู้หญิงคนนี้ ช่างตกลงชะมัด ถ้าเขาให้เงินผู้หญิงคนนั้น เขาก็เป็นคนงี่เง่า คนงี่เง่าที่สุดในโลก เพราะเรื่องลอกแบบนี้ทำให้ชื่อเสียงหยีเสียพังลง ตระกูลโพภนาตินขายหน้านี่ไม่ไหว เลยแถลงตัดขาดความสัมพันธ์กับหยี เผชิญกับสถานะแบบนี้ ไทด์ก็ไม่เคยออกหน้ามาปกป้องเธอ ชื่อเสียงหยีพังไป เมื่อเดินอยู่ในถนนยังมีนักข่าวที่มาตามติดเธอ ทุกครั้งเธอได้แต่หลบร้องไห้อยู่หลังถังขยะอย่างไร้ความช่วยเหลือ เธอทุกข์ใจ เสียใจ เธออยากบอกให้ทั้งโลกว่าเธอไม่ได้ลอกแบบ และไม่ได้ใส่ร้ายแยม แต่ไม่มีใครเชื่อเธอ ไม่มีใครยอมเชื่อเธอทั้งนั้น เธอกุมตัวอยู่หลังถังขยะอย่างสิ้นหวัง หัวใจจุกเจ็บขึ้นมา เธอมีชีวิตอยู่ได้มากสุดแค่หนึ่งปี แล้วเธอจะรวบรวมเงินห้าล้านได้ยังไง เธอจะทำยังไงถึงจะปกป้องเด็กในท้องไว้ได้ ใครสามารถบอกเธอได้บ้างว่าเธอยังสามารถทำอะไรได้อีก? ค่ำคืน หยีพึ่งออกมาจากวิลล่า ก็ถูกเลาขาของไทด์เห็นเธอ “คุณไทด์ครับ ดึกขนาดนี้แล้ว คุณผู้หญิงจะไปไหนครับ?” ไทด์จ้องร่างหยีที่กำลังขึ้นรถ ไม่นาน ก็พูดขึ้นมานิ่งๆ“ตามไป”