บทที่3 สนุกกันก่อนค่อยว่ากัน

“แบบนี้มันไม่สมควรรึเปล่าคะ” เอมมิกาปฏิเสธออกไป พชรเห็นแววตาผิดหวังของเอมมิกา แอบยิ้มด้วยความเข้าใจ ผู้หญิงมากมายล้วนใช้มารยาร้อยเล่มเกวียนในการเข้าหาท่านประธานภัคร แต่น่าเสียดาย เจ้านายของเขาไม่มีความคิดเรื่องผู้หญิงเลย “เธอแค่ต้องรักษาหน้าท่านประธานไว้ ไม่แน่ถ้าเธอพยายามอีกนิด ไปทำความรู้จักกับคนอื่นในสังคมนั้นมีแต่คนมีฐานะ ซึ่งมันดีกับเธอนะ” พชรบอกกับเอมมิกา เอมมิกาคิดตามคำพูดของพชร มันก็จริงนะ คนรวยพวกนั้นมีข้อพิพาทมากมายทางกฎหมาย ไม่แน่นะ บางทีในอนาคตคนพวกนี้อาจจะเป็นแหล่งหาเงินของเธอ “ฉันจะพยายามนะคะ แต่ ขอเตือนในฐานะอาชีพของฉันนะคะ คุณภัครให้ฉันปลอมเป็นแฟนสาวต่อหน้าคนอื่นบางทีมันอาจจะไม่ดีกับชื่อเสียงเขานะคะ” “ไม่คิดเลยนะ เธอจะมีจรรยาบัญในอาชีพขนาดนี้ เรื่องนี้เธอสบายใจได้ วงการนั้นก็แบบนี้นั่นแหละ อีกอย่าง คนที่อยู่ในสังคมเดียวกับท่านประธานก็เป็นคนที่ไว้ใจได้ พวกเขาไม่ปล่อยข่าวไปมั่วหรอก” เป็นแบบนี้กันหมดงั้นหรอ เอมมิกาหยักไหล่ ในแววตาของเธอเห็นเพียงแสงริบหรี่เท่านั้น คนรวยก็แบบนี้ ทั้งที่ในบ้านก็ยังมีคนของตนเอง ข้างนอกยังจะมีผู้หญิงคนอื่นอีก ยิ่งใครมีผู้หญิงเยอะยิ่งดูเก่ง ถึงว่าฉันถึงยิ่งอยู่ยิ่งไม่ชอบหน้าตัวเอง “ตามนั้นก็ได้ค่ะ” ดีไซเนอร์ออกแบบทรงผมพร้อมกับแต่งหน้าให้เอมมิกา จากนั้นเปลี่ยนให้เธอใส่เดรสเกาะอกสั้นสีขาวและยังใส่สร้องเพรชกับต่างหูคริสตัล เอมมิกาเดินเข้าไปยังห้อง VIP พชรมองเอมมิกาด้วยแววตาที่เปล่งประกาย ผู้หญิงคนนี้แต่งตัวแบบนี้ ทำให้มีความน่าดึงดูดบางอย่างทั้งดูบริสุทธ์แต่ในทางเดียวกันกับเหมือนนางมารที่มีเสน่ห์ “ไปกันเถอะ เวลากำลังดี เราไปรับท่านประธานกันก่อนนะ” พชรพูดพร้อมกับอมยิ้ม เอมมิกาขึ้นไปบนรถ ไม่นานก็ถึงประตูทางเข้าของคฤหาสน์หรู เธอไม่ได้เดินลงจากรถ มองไปยังภัครที่สวมสูทเข้าชุดสีน้ำเงินเดินออกมาจากภายในบ้าน รูปร่างที่ดี การเดินที่สง่าผ่าเผย เป็นคนที่มีรสนิยมดีจริงๆ ทั้งหมดนี้ช่างเข้ากับรูปหน้าที่ดูดี แต่ว่า หน้าตาที่ดูเย็นชายิ่งขับให้เขาดูสุขุมและเท่เข้าไปอีก ก็จริง ผู้ชายทั้งคนโดนสวมเขาอารมณ์ไม่ดีก็เรื่องธรรมดา พชรก้มหัวเคารพท่านประธานแล้วเปิดประตู เชิญให้ขึ้นรถ ตอนแรกบรรยากาศที่ดูผ่อนคลายภายในรถเปลี่ยนไปทันที เมื่อมีผู้ชายคนนี้เข้ามา เหมือนเขาทำให้บรรยากศในละดูกดดันและเคร่งครึมไปทันตา ภัครมองมาทางเอมมิกา แววตาที่เขามองมาช่างกดดัน เงียบครึมเหลือเกิน มันคือสัณญาณความไม่เป็นมิตรให้กับเธอ เอมมิกาฝืนยิ้มออกไป “สวัสดีค่ะคุณภัคร” “พชร เปลี่ยนคนสะ ฉันไม่ชอบผู้หญิงคนนี้” ภัครพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาปนออกคำสั่งที่ห้ามขัด พชร: “......” ท่านประธานชอบผู้หญิงแบบไหนกันละ ! คุณบอกมาสิ เดี๋ยวผมลักพาตัวเธอมาให้เลย !!! พชรรู้สึกหมดความอดทนมาก ผู้หญิงสวยแบบเอมมิกายังไม่ชอบ พชรไม่รู้จริงๆว่าจะไปหาผู้หญิงที่จะทำให้นายชอบได้ที่ไหน นิ่งเป็นเวลานาน ภัครรอจนหงุดหงิน เหลือบไปมองพชร “จะนั่งโง่อยู่ทำไม หรืออยากให้คนที่ฉันเปลี่ยนเป็นนาย?” “ผมทราบแล้วครับว่าควรทำยังไง” พชรหลบไปอีกทางเพื่อโทรหาใครบางคน เอมมิการู้ตัวดีว่าภัครไม่ชอบเธอ เธอเองก็เข้าใจ ก็พชรเป็นคนเลือกเธอ ไม่ใช่ภัครนิ ถึงยังไงสิ่งที่เอมมิกาอยากจะทำคือทำคดีฟ้องหย่า ไม่ใช่มาปลอมตัวเป็นแฟนสาวแบบนี้ เอมมิกาเปิดประตูลงจากรถ หันไปพยักหน้ารับรู้ให้กับภัคร ภัครไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอ เขาหลับตาแล้วเอนตัวลงบนเบาะ พร้อมกับบอก “พชร วันนี้จัดการฆ่าเชื้อโรคในรถด้วยนะ” เอมมิกา: “......” เอมมิกาทำตาหยี ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนที่หยิ่งทนงตัวทั่วไปเลยนะ พร้อมกับขมวดคิ้ว ในแววตาฉายความคิดบางอย่าง