บทที่ 10 ใครให้เธอแตะต้องฉัน?

คนสามารถเปลี่ยนได้มากมาย แต่สายตาเปลี่ยนกันไม่ได้ ยิ่งกว่านั้นตาของผู้ชายคนนั้นติดอยู่ในสมองของเธอตั้งแต่คืนนั้นแล้ว ถึงแม้ตอนนี้เขาจะใส่ผ้าปิดปากเธอก็รู้ตั้งแต่แว็บแรกที่เห็น...... “ไอ้หนูเร็วๆซิ!”ระหว่างพูดบอยกดเปิดประตูรอเธอเข้ามา และผู้ชายร่างใหญ่คนนั้นเข้าไปก่อนแล้ว เขาตัวสูงใหญ่และเย็นชาทำให้คนรอบๆไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้มากนัก ก็เลยทำให้ลิฟต์ดูมีพื้นที่เยอะมาก แอนจี้รีบได้สติคืนแล้วไอทีนึง อือฮื้มเพื่อปกปิดเสียงตัวเอง “คือฉันมีธุระเธอไป......” “เร็วๆ ลิฟต์จะปิดแล้ว”บอยไม่เห็นเธอพูดอะไรเห็นแต่เธอเหม่อก็เลยรีบวิ่งออกมาดึงเธอเข้าไปในลิฟต์ ลิฟต์จะปิดแล้ว แอนจี้เหมือนจะหยุดหายใจไป เกิดไรขึ้น? ทำไมเธอมาอยู่ในลิฟต์? เธอ เธอกำลังจะหาข้ออ้างหายไปหนิ?! แต่ไม่ว่าเธอจะโทษตัวเองยังไงลิฟต์ก็ปิดประตูลงแล้ว....... คนในลิฟต์มีไม่มาก แต่เธอแอบรู้สึกว่ามีความกดดันแค่หายใจก็ลำบาก ผู้ชายยืนตัวเย็นชาอยู่ที่เดิมเหมือนเดิมไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย และเธอก็อยู่แทนที่ของบอยพอดีนั่นก็คือข้างๆเขา...... เธอแอบมองไปข้างๆแล้วหายใจเข้าลึกๆเสื้อของเธอสัมผัสกับเสื้อของเขา...... อยู่ดีๆตัวเธอก็ขนลุกแล้วเริ่มขยับเท้าทีละนิด...... แอนจี้ไม่ต้องกลัว เขาจำเธอไม่ได้...... เธอกัดริมฝีปากแล้วมองไปทางประตู ทำไมยังไม่มีคนขึ้นลง? ไม่สนแล้วไม่ว่าเดี๋ยวลิฟต์หยุดชั้นไหนเธอก็จะพุ่งออกไป! ดิ้ง ลิฟต์เปิดที่ชั้นห้าเธอไม่คิดอะไรแล้วจะพุ่งออกไป แต่ไม่คิดว่าจะมีคนเข้ามาเยอะขนาดนี้ ทีแรกเธอที่จะออกไปกลับโดนเบียดเข้ามาด้านใน “เฮ้ย ฉันยัง......” ยังพูดไม่จบประตูก็ปิดแล้ว...... แอนจี้กัดริมฝีปาก โอ่...... “แงๆ......”อยู่ดีๆในลิฟต์ก็มีเสียงเด็กร้องไห้ ทุกคนอึ้งไปหมดเลย แอนจี้ถึงจะรู้ว่าข้างหลังเธอมีเด็กสามขวบยืนอยู่หลังเธอและกำลังไปดึงที่ผมของผู้หญิงด้วย “ตี๋พอแล้ว”ผู้หญิงขมวดคิ้วและสั่งห้ามเขา “อือๆๆๆๆ ผมไม่อยากฉีดเข็ม อือ”เสียงร้องไห้ของเด็กผู้ชายแสบแก้วหูมาก “ใครให้เธอไม่สบาย!ผู้หญิงก็เริ่มจะโกรธจับที่มือของเด็กแน่นๆให้อยู่นิ่งๆ” แต่ใครจะรู้ว่าเด็กคนนี้หงายหลังไปและร้องดังขึ้นมา แอนจี้ตกใจไปหมดก็เลยรีบไปพยุงหัวเด็กไว้ “ขอบคุณนะ”แม่ของเด็กรีบพูดคำขอบคุณ “ไม่เป็นไรค่ะ” “ใครให้เธอมาแตะต้องตัวฉัน?”อยู่ดีๆเด็กผู้ชายตะคอกไปทางเธอ “ผู้หญิงขี้เหร่ ใครให้เธอแตะต้องตัวฉัน?” “ตี๋ ทำไมไม่มีมารยาทแบบนี้?”ผู้หญิงก็โกรธแล้ว “คนที่ใส่ผ้าปิดปากคือคนขี้เหร่”พอตี๋พูดจบก็ไปกระชากปากที่ผ้าปิดปากของเธอ “ให้เธอแตะต้องตัวฉัน ให้เธอแตะต้องตัวฉัน!” แอนจี้อึ้งไปเลยยังไม่ทันระวังตัวผ้าปิดปากก็อยู่ที่มือของเด็กแล้ว เธอรีบปิดที่ปากของตัวเองแล้วจะไปเอาผ้าปิดปาก แต่ใครจะรู้ว่าเด็กนี้จะยกผ้าปิดปากสูงๆให้เธอ “รีบคืนให้พี่”แม่ของเด็กก็เริ่มไปเอา “ไม่ให้”พอเด็กโมโหก็เอาผ้าปิดปากเข้ากระเป๋าตัวเอง แอนจี้ไม่อยากจะแย่งต่อก็เลยก้มหัวให้เตี้ยที่สุดเท่าที่จะทำได้ รีบเปิดประตูซิลิฟต์...... ดิ้ง ลิฟต์เปิดแล้ว คนที่อยู่ตรงหน้าเริ่มออกไปทีละคนแอนจี้ยืนตรงและปิดหน้าเดินไปด้านหน้า แต่ใครก็คิดไม่ถึงว่าเด็กคนนั้นจะดึงผมของเธอและดึงแรงๆ...... “อ้า......” แอนจี้ยังไม่ทันระวังตัวเธอก็หงายไปด้านหลังเลยทันที...... ทุกคนหลับตากันหมดล้มลงไปเจ็บแน่! แต่รอไปหลายวินาทีก็ไม่ได้ยินเสียงที่ร้อง แอนจี้หลับตาแน่นๆแต่ความเจ็บปวดที่คิดไม่มีเลย ฮะ? เกิดอะไรขึ้น? เธอเปิดดวงตากลมๆช้าๆ ที่พื้น กางเกงสีดำเสื้อตัวใหญ่...... ทำไมสีนี้คุ้นขนาดนี้...... และเธอมองขึ้นไปก็เห็นตาคู่นึงที่จ้องมามาทางเธอ ทันใดนั้นเธอทำตาโตตัวสั่นไม่หยุด...... “นาๆ!” เสียงที่มีเสน่ห์และขี้สงสัยดังขึ้นมา