บทที่ 3 ก็แค่อุปกรณ์ชิ้นหนึ่ง

ตั้งแต่ที่ฉันเห็นพรนภาครั้งแรก สีหน้าของเธอก็เหมือนกับกระต่ายน้อยที่ไม่มีพิษภัย ทำให้รู้สึกน่าสงสาร ผู้หญิงสารเลวที่แท้จริง ตอนนี้กำลังตบลงมาที่หน้าของฉันอย่างเร็ว “สารเลว พี่นครเป็นแฟนของฉัน เธอยังมียางอายไหม？”พรนภาในวันนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเธอโกรธสุญเสียการควบคุมเป็นครั้งแรก บนใบหน้าร้อน ฉันค่อยๆลุกขึ้น เอาเสื้อผ้ามาคลุมร่างที่เปลือยของตัวเองต่อหน้าของพรนภา คงเพราะเห็นว่าบนตัวของฉันช้ำไปหมด เธออิจฉาจนหน้าแดง พุ่งเข้ามาจะฉีกฉันให้ขาด ฉันหลบ แล้วทำให้พรนภาล้มลง เธอหลบไม่ทัน หัวได้ชนเข้าที่ขอบโต๊ะอย่างแรง ทันทีนั้นเลือดก็ได้ไหลลงมาเรื่อยๆ “คุมผู้ชายของตัวเองไว้ให้ดีๆ พวกเธอไสหัวออกไปจากที่ของฉัน”ฉันทนพอแล้ว ฉันไม่อยากเจอหน้าคนนี้ที่ทำให้ฉันสูญเสียครอบครัว น้องสาวที่พ่อของฉันถูกผู้หญิงเจ้าเล่ห์วางยาแล้วคลอดออกมา “อ้า เลือด พี่นคร พี่ดูผู้หญิงที่โหดร้ายคนนี้สิ หือหือ......พี่ต้องเป็นพยานให้ฉันนะ”พรนภาจับหน้าผากแล้วพุ่งเข้าที่อกของเก้า ทั้งสองคนกอดกัน ภาพนี้เป็นภาพที่แสบตาจริงๆ ฉันพึ่งอยากไล่พรนภาออกไป ก็เป็นเสียง “เพี้ยะ” ทีหนึ่ง อีกด้านของหน้าก็โดนไปทีหนึ่ง นี้เป็นการโดนตบครั้งที่สองของวันนี้ที่ฉันโดน แรงแบบนี้ เป็นเขา มุมปาก มีน้ำที่อุ่นๆไหลลงไป รสชาติที่คาวและฝาด ใจของฉันเจ็บมาก “แค่หาเขาระบายไฟเท่านั้น ก็แค่อุปกรณ์ชิ้นหนึ่ง เธอจะไปโต้เถียงกับเขาทำไม”นครกอดพรนภาไว้แน่น ค่อยๆเช็ดน้ำตาให้เธอ “พร ดูสิ ฉันช่วยเธอสั่งสอนเขาแล้ว” ในเวลานี้ ฉันแค่รู้สึกว่าในใจอัดจนจะตายแล้ว ใจเจ็บมากต่อไปก็รู้สึกชา บนโลกนี้ นอกจากเขา ก็ไม่มีใครที่สามารถทำให้ฉันเจ็บลึกขนาดนี้ ฉันโง่จริงๆ 7 ปีแล้ว ฉันโง่จนคิดว่าตัวเองลืมเรื่องอดีตแล้ว โง่จนคิดว่าตัวองรักชาครแล้ว จนกระทั่ง พวกเขาทั้งสองมายืนอยู่ตรงหน้าฉันอย่างตัวเป็นๆ ถึงรู้ว่า ทุกอย่างก็แค่หลอกตัวเองเท่านั้น ฉันรักนคร รักจนเข้ากระดูก กลับต่ำต้อยขนาดนั้น ฉันหลบมา 7 ปี หนีมา 7 ปี สุดท้ายก็หนีไม่พ้น “พี่นคร ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่เชื่อ มีผู้หญิงเยอะขนาดนั้น ทำไมพี่ถึงมาหาเขาละ”พรนภาร้องไห้ไม่ยอมหยุด “ได้ๆ ต่อไปจะไม่หาเขาแล้ว เธอท้องอยู่ หมอบอกแล้วว่าต้องไม่ใช้อารมณ์”เก้าก็ปลอบต่อ “แต่ว่าต่อไปไม่ต้องแอบตามฉัน”คำสุดท้ายนั้นเหมือนเฉียบขาด ฉันหรี่เห็นในตาของพรนภามีความกลัวและหลบซ้อน “ถ้าอย่างนั้นดีมากเลย ชายชั่วคู่กับหญิงเลว ขอเชิญพวกคุณไสหัวออกไป”ฉันทนความเจ็บแล้วออกคำสั่งไล่แขก พวกเขามีลูกกันแล้ว แล้วทำไมถึงยังไม่ยอมปล่อยฉันอีก ในสมองของฉันมีเสียงดังอยู่ตลอด ฉันตะโกนออกมาอย่างสูญเสียการควบคุม และแล้ว ฉันเสียใจภายหลังแล้ว ฉันได้ทำให้เขาโกรธอย่างชัดเจน “เหอะๆ เธอพูดว่าอะไรนะ”นครได้ปล่อยพรนภาแล้วเดินมากระชากฉัน “ผู้หญิงเจ้าเล่ห์ ไม่ได้ผลดีจากตัวของฉัน ตอนนี้กลับคิดที่จะลงมือกับน้องชายฉัน？คุณพร ฉันเปลี่ยนความคิดแล้ว” สายตาที่โมโหของเขา ทำให้ฉันมีลังสังหรณ์ที่ไม่ดี “นายจะทำไม？”เสียงของฉันสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ นครใช้แรงลากฉันออกจากห้อง ไม่สนพรนภาที่อยู่ข้างๆ เขาโยนกระเป๋าเงินให้พรนภา “เรียกรถกลับไปเอง” เหมือนลากถุงกระสอบอย่างนั้นลากฉัน “พี่นคร”พรนภาโกรธจนกระทืบเท้า ตะโกนอยู่ข้างหลังของพวกเราอย่างไม่ยอม เสียดายที่ไม่มีคนตอบรับเธอ นครเปิดประตูรถแล้วเอาฉันโยนเข้าไปในมายบัค ฉันนอนหน้าคว่ำอย่างอานาจ หันหัว เขากลับมองฉันอย่างต่ำต้อย “ฉันคิดได้วิธีที่ดี ฉันจะเล่นเธอให้เสีย แล้วส่งเธอให้กับต้น แล้ค่อยให้ชาครเห็นฉากที่เธอไม่เจียมตัว แบบนี้ น้องชายที่ใสซื่อของฉันก็ต้องตัดใจแล้วละ” ฉันรีบเงยหน้า จ้องเขาอย่างมาน่าเชื่อ ต้น เป็นผู้ชายที่มีชื่อเสียงเสียๆในเมือง 11 และเขายังเคยมารำควานฉันอีก เขากลับ จะเอาฉันให้กับผู้ชายแบบนั้น “นายมีสิทธิ์อะไรให้คนอื่นมาทำฉัน？” เขาเอากระดาษใบหนึ่งโยนใส่ที่หน้าของฉัน “เพราะสิทธิ์นี้”