ตอนที่ 328 คนโง่

ตอนที่ 328 คนโง่ ทันใดนั้น เงาบนโต๊ะก็สะท้อนเข้ามาในดวงตา หัวใจของเขาเกิดสะดุ้งขึ้นมา เขารีบบอกกับเพ็ญนีติ์ “เพ็ญนีติ์ ผมมอบญภาให้คุณ คุณช่วยดูแลเธอได้มั้ย?” เขาอยู่ไม่ได้อีกต่อไป ญภาเห็นเขาก็ยิ่งตื่นเต้น เมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอพูดเมื่อครู่ หรือเขาจะทำผิดต่อเธอจริงๆ? ลูกสาว เธอบอกว่าเธอจะไปสวรรค์กับลูกสาวของเธอ บนสวรรค์นั้นสวยงามมาก แขนของเขาตกลง บังคับให้ตัวเองถอยออกไปสองก้าว อยู่ห่างจากเธอพอสมควร ระยะห่างนั้นทำให้เขาเจ็บปวด ผู้หญิงของเขาไม่ยอมให้เข้าใกล้เธอ เขาเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงอันแหบพร่า “ถ้าคุณไปสวรรค์ ผมก็จะไปกับคุณ” พูดจบเขาก็เดินออกไปจาก hok club ถ้าเขาออกไปแล้วเธอจะวางเศษแก้วนั่นลง เขาก็ขอไม่เห็นเธอดีกว่า แต่ทุกย่างก้าวช่างเจ็บปวดเหลือเกิน เมื่อเดินออกมาจาก hok club แล้ว ณัฏฐพลก็ควักบุหรี่ออกมาแล้วเดินไปยังมุมมืด เธอไม่ต้องการเห็นเขา แต่เขาต้องการเห็นเธอออกจากที่นี่อย่างปลอดภัยด้วยตาตัวเอง เพ็ญนีติ์ไม่พูดอะไรเลย แค่นั่งลงบนเก้าอี้อย่างเงียบๆ ยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่ม “ฮ่าฮ่า ญภา เราสองคนตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน เขาไม่เชื่อเธอ ส่วนตาบ้าปุริมนั่นก็หายตัวไป นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขาเล่นละครแบบนี้กับฉัน เขาเล่นอะไรแปลกใหม่กว่านี้ไม่เป็นเหรอ? ญภา ฉันคิดได้แล้ว คราวนี้ถ้าเขาออกมาอีกฉันก็จะไม่ไปพบเขาแล้ว” ญภายังคงยืนอยู่ที่เดิม เหมือนจะได้ยินคำพูดของเพ็ญนีติ์ แต่ก็เหมือนจะไม่ได้ยินอะไรเลย สิ่งที่วนเวียนอยู่ในหูของเธอตอนนี้คือคำพูดที่ณัฏฐพลทิ้งไว้ตอนจากไป “ถ้าคุณไปสวรรค์ ผมก็จะไปกับคุณ” เขาบอกว่าเขาจะไปกับเธอด้วย “ฮือ...ฮือ...” แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาทันที มือของเธอเริ่มสั่นระริกไม่หยุด เมื่อเห็นญภาได้สติกลับมา เพ็ญนีติ์ก็รีบยืนขึ้น เธอเดินไปหาญภา จับมือเธอที่ถือเศษแก้วอยู่เบาๆ “ญภา คืนนี้ฉันอยากนอนกับเธอ ได้หรือเปล่า?” ญภาพยักหน้าราวกับว่าเธอเข้าใจแล้ว เพ็ญนีติ์เลยฉวยโอกาสดึงแขนเธอออก ในที่สุดเศษแก้วก็ออกห่างจากลำคอของญภา แต่มันก็ทิ้งจุดสีแดงอันน่ากลัวเอาไว้ เพ็ญนีติ์ประคองญภานั่งลง เธอโบกมือให้บริกรที่อยู่อีกด้านหนึ่ง บริกรที่กำลังตกใจได้สติกลับมา เมื่อครู่ภาพการฆ่าตัวตายของญภาทำให้เธอกลัวจริงๆ “ทำความสะอาดหน่อยค่ะ” ทันทีที่เพ็ญนีติ์บอก บริกรที่กำลังตกตะลึงก็เก็บกวาดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ไม่ช้าบนโต๊ะก็สะอาดและสดชื่นเหมือนใหม่ เหล้าถูกนำมาเสิร์ฟอีกครั้ง แต่คราวนี้มีกับแกล้มอีกหลายจาน เพ็ญนีติ์กวาดสายตาไปรอบๆ ณัฏฐพลหายไปจริงๆ แต่เธอรู้ว่ากับแกล้มนี้ต้องเป็นณัฏฐพลสั่งให้คนนำมาเสิร์ฟอย่างแน่นอน มิฉะนั้นทาง hok club จะไม่มีทางมีอาหารแบบนี้บริการ นี่เป็นข้อยกเว้นใน hok club ผู้คนที่มาพักผ่อนที่นี่จะไม่ได้รับอนุญาตให้นำเหล้าและกับแกล้มเข้ามา แต่ญภากลับไม่สนใจใยดีอะไรทั้งสิ้น เธอยกเหล้าขึ้นดื่ม พอเห็นกับแกล้มก็กิน เพ็ญนีติ์นั่งอยู่ข้างเธออย่างเงียบๆ เธอเข้าใจความรู้สึกของการที่มีเรื่องภายในใจแต่ไม่มีใครให้ระบายมันเจ็บปวดแค่ไหน ผ่านไปครู่ใหญ่ เพ็ญนีติ์ก็เอื้อมมือไปคว้าแก้วเหล้าที่เธอยังต้องการดื่มอยู่ “ญภา ลูกน่ะมีใหม่ได้ ถ้าลูกสาวของเธอรักเธอ เขาก็จะอยากให้เธอมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขในโลกใบนี้ จากนั้นก็ให้กำเนิดน้องชายหรือน้องสาวที่น่ารักอีกคน” “ฮือ...” ญภาระเบิดน้ำตาออกมา ทำให้ผู้คนรอบๆ มองมาที่เธออีกครั้ง “เพ็ญนีติ์ ฉัน...” เพ็ญนีติ์ตบหลังของเธอเบาๆ “ไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่งเธอ บอกแล้วไงว่าคืนนี้จะนอนเบียดกับเธอ ญภา คืนนี้ห้ามถีบฉันตกเตียงกลางดึกนะ” ญภาสะอึกสะอื้นทิ้งตัวให้เพ็ญนีติ์ประคองเธอเดินออกไปอย่างโซซัดโซเซ ข้างนอกแสงจันทร์กำลังงดงาม แต่แสงนั้นกลับถูกบดบังด้วยแสงสีของเมืองดรัล เพ็ญนีติ์ประคองเธอขึ้นรถ ญภาเอนตัวพิงหลับตาและพึมพำไม่หยุด เพ็ญนีติ์เผลอหัวเราะออกมาและสตาร์ทรถด้วยกุญแจของเธอ แต่เธอไม่รู้ทางไปบ้านพักของญภาจึงขับออกไปอย่างสะเปะสะปะ จนกระทั่งได้ยินเสียงกรนเบาๆ เธอจึงโทรหาณัฏฐพล ณัฏฐพลรับสายแทบจะทันทีที่โทรติด “เพ็ญนีติ์ ญภาไม่เป็นไรใช่มั้ย?” “ไม่เป็นไร ฉันกำลังพาเธอกลับบ้าน เธอพักอยู่ที่ไหนเหรอ?” “ขับตามรถผมมา ผมจะอ้อมไปด้านหน้ารถคุณ” ณัฏฐพลพูดอย่างไม่ปิดบัง เพ็ญนีติ์วางมือถือลงและชะลอความเร็วของรถ ในไม่ช้ารถของณัฏฐพลก็ขับแซงขึ้นมา ที่แท้ณัฏฐพลไม่ได้ไปไหนเลย เขาคอยเฝ้าอยู่ตลอดจนถึงตอนนี้ เขาทำได้ถึงขนาดนี้แล้วจะทำร้ายจิตใจของญภาได้อย่างไร? ความรักระหว่างคนเรา จะพูดอย่างไรก็ไม่ชัดเจน เธอไม่ใช่เจ้าหน้าที่ผู้ซื่อตรง เธอไกล่เกลี่ยเรื่องราวภายในบ้านของคนอื่นไม่ได้ รถแล่นไปตามถนนที่กว้างใหญ่ของเมืองดรัล เธอมองไปยังด้านหลังอย่างเงียบๆ ได้กลิ่นน้ำหอมของญภา หยดเลือดที่ลำคอก็แข็งตัวแล้ว ไม่รู้ว่าเธอเจ็บหรือไม่ที่แทงตัวเองบาดเจ็บ คนโง่ นอกจากสองคำนี้ เธอก็ไม่มีคำจัดความอื่นๆ อีกแล้ว