บทที่ 5 แม่หม้าย

ท้องฟ้าหมุนเวียนไปถึงช่วงสุดท้าย ท้องฟ้าที่มืดมนค่อยๆเลื่อนเข้ามา ค่อยๆเข้ามา งานยังไม่ทันจบ อารญาก็ถูกประกรพาออกจากโรงแรม พูดจริงๆก็คือ ถูกดึงออกมา "นายจะพาฉันไปไหน?" ยืนอยู่ข้างๆรถของเขา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย "กลับบ้าน" "แต่ว่าแขกยัง...." เธอชี้ไปยังโรงแรมที่อยู่ข้างหลัง คำพูดยังไม่ทันพูดจบ : "เธอชอบอยู่ตรงนี้คอยดูสีหน้าที่สงสารเธอแบบนี้ของพวกเขาหรอ?" อารญาอึ้งมาก แล้วตอบกลับว่า : "ทางเลือกของฉันเอง ฉันไม่ต้องการให้ใครมาสงสาร" "แต่งงานกับผู้ชายอย่างฉัน เธอถูกกำหนดไว้แล้วว่าต้องได้รับความสงสารจากคนอื่น" ประกร เฮอะ ไปคำหนึ่ง ภายในตาไม่มีความเห็นใจเลยสักนิด มีแต่ความสนุก รถถูกขับมายังหน้าวิลล่าของประกร คนเฝ้าประตูได้เปิดประตูเหล็กใหญ่ๆนี้ออก ทางซ้ายของประตูมีประโยคหนึ่งติดอยู่ ทำให้เธอคิดถึง คำโบราณที่เคยพูดไว้ว่า เข้าบ้านคนรวยแล้วออกยาก และต่อจากนี้ก็จะเป็นเพียงคนแปลกหน้า ถึงแม้จะเป็นกาาแต่งงานครั้งแรก แต่ก็เคยร่วมงานแต่งมาไม่น้อย แต่ก็ไม่เคยเห็นเลยว่าคู่บ่าวสาวจะออกจากงานก่อนแขก เธอถอนหายใจ คงจะได้แต่งกับผู้ชายแบบนั้นแล้วจริงๆ หลังเธอเข้าไปในวิลล่า ประกรก็ไม่ได้ตอแยอะไรเธออีกแล้ว ทำเหมือนไม่มีอารญาอยู่ด้วยซ้ำ เขาไม่มองเธอ แต่ก็ไม่แปลว่าเธอจะไม่แสดงให้เห็นว่าเธอมีตัวตน เธอเดินตามเขามาถึงห้องนอน ขณะที่ผลักประตู อารญาอึ้งจนตาโต นี่คือห้องนอนในงานวันแต่งหรอ? นี่คงเป็นหลุมฝังศพไม่ใช่หรอ! นี่คือที่อยู่ของคนหรอ? นี่คงเป็นที่อยู่ของผีไม่ใช่หรอ! เธอมองไปรอบๆ นอกจากขาวดำก็ไม่มีสีที่สามแล้ว "เข้าห้องนอนเธอไป" ประกรถอดเสื้อสูทออก แล้วโยนลงเตียง เขาอ่อนล้าไปทั้งร่างกาย กลับห้องของเธอไป? อารญาทวนคำพูดนี้ แล้วถามด้วยความไม่แน่ใจว่า : "พวกเราไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอ?" เขามองไปทางเธอ แล้วเดินไปต่อหน้าเธอ ถามกลับว่า : "ความถี่ในการแต่งงานของฉันแบบนี้ ถ้าอยู่ด้วยกันทุกครั้ง งั้นเตียงของฉันจะมีผู้หญิงมานอนแล้วกี่คน?" "คิดไม่ถึงว่านายเองก็รักนวลสงวนตัวเหมือนกันนะเนี่ย" "ไม่ใช่สักหน่อย ฉันแค่กลัวว่าจะทำให้เตียงของฉันสกปรก" เธออึ้งไปสักพัก แล้วพยักหน้า : "อ่อ รู้ล่ะๆ แล้วห้องนอนของฉันอยู่ไหนล่ะ?" "ตรงนั้น" เขาชี้ไปทางกำแพงข้างซ้ายของเขา อารญามองไป แล้วถามว่า "นั่นไม่ใช่รูปภาพหรอ?" "นำรูปภาพออก" เธองงไปหมด แต่เธอก็ยังทำตาม เดินไปทางภาพขนาดใหญ่ที่เป็นรูปภูเขาและแม่น้ำ แล้วใช้นิ้วมือที่ยาวเรียวของเธอนำรูปภาพออก คนทั้งคนนิ่งไปเลย ข้างหลังของรูปภาพมีประตูอยู่ วินาทีนี้เธอตกใจมาก ในที่สุดเธอก็ได้สัมผัส การเป็นลูกสะใภ้ของบ้านอัคระกูลต้องมีใจที่แข็งแกร่งขนาดไหน เธอสามารถคิดได้ว่า ผู้หญิงที่ล้มเหลวพวกนั้น ตอนแรกที่เห็นประตูบานนี้ จะไม่พอใจและงอแงขนาดไหน "ต่อจากนี้ฉันก็อาศัยอยู่ที่นี่ใช่ไหม?" "ใช่" "โอเค ฝันดี" หันหลังแล้วเปิดประตู เธอเดินเข้าไปในห้องลับๆนี้ด้วยรอยยิ้ม ปิดประตู แล้วถอนหายใจเยือกใหญ่ ถ้าไม่อยากเป็นผู้หญิงที่ล้มเหลว งั้นก็ต้องรวบรวมความกล้า ถึงจะพูดคำว่าฝันดีออก สิ่งที่ควรฉลองคือ ห้องของเธอยังเหมาะกับการให้คนอยู่หน่อย อย่างน้อยก็ไม่ได้มีแค่ขาวดำสองสีนี้ พบปะผู้คนมาทั้งวัน ชุดแต่งงานที่หรูหรานี้เหมือนกับภูเขาที่ทับเธอไว้จนหายใจไม่ออก เธอยื่นมือออกไปทางข้างหลัง แล้วดึงซิบลง ค่อยๆถอดชุดลง ความงามของผู้หญิง เผยออกมาแล้ว สีผิวขาวมันวาวนี้ บริสุทธิ์ยิ่งกว่าดอกไม้และดูมีเสน่ห์มากกว่าดอกกุหลาบ อารญาเปิดตู้เสื้อผ้าออก ข้างในตู้เต็มไปด้วยชุดของผู้หญิง ครบทุกแบบ ที่สำคัญคือป้ายของเสื้อแบรนด์ยังคงอยู่ แสดงว่ายังไม่มีคนเคยใส่ เธอเลือกชุดนอนที่ออกจะปกปิด ตอนที่กำลังจะใส่ ก็มีเสียงเปิดประตูกระทันหัน ทั้งสองสบตากัน เธอถอนหายใจออกมา เสื้อในมือก็ตกลงพื้น ถ้าไม่ใช่เพราะปกติเธอเงียบสงบ คงจะกรี๊ดออกมาตั้งนานแล้ว เธอรีบดึงผ้าที่อยู่บนเตียงมาปกปิดตัวเอง แล้วถามว่า : "เข้ามาทำไมไม่เคาะประตู?" "กลัวอะไร ฉันไม่มีใจที่จะรักผู้หญิง ก็ไม่มีความสนใจเกี่ยวกับร่างกายของผู้หญิงเช่นกัน ถึงแม้เธอจะถอดทั้งหมดต่อหน้าฉัน ฉันก็ขี้เกียจที่จะมองเธอ" เขานิ่งไปสักพัก : "รู้ไหมว่าภรรยาทั้งหกคนก่อนหน้านี้ของฉันทำไมถึงหย่ากับฉัน นี่ก็คือเหตุผลหนึ่งในนั้น เธอว่าจะมีผู้หญิงคนไหนที่ทนกับความยากลำบากของแม่หม้ายได้?"