บทที่ 6 ถึงแม้จะเสียร่างกายไปก็ไม่ยอมเสียใจ

หลังจากที่อารญาฟังคำพูดของประกรแล้ว ก็คิดถึงคำสอนที่แม่เคยสอนตัวเองไว้ ไม่ว่าจะอยู่ไหน ผู้หญิงคนหนึ่งถึงแม้จะเสียร่างกายไปก็ไม่ยอมเสียใจ วินาทีนี้ เธอไม่เพียงไม่ต้องเสียใจ ยิ่งไม่ต้องห่วงว่าจะเสียร่างกาย "นายมาบอกฉันแค่นี้หรอ?" ประกรมองเธอไปแวบหนึ่ง : "ไม่ใช่ ตามฉันมา" เขาออกจากห้องไปก่อน อารญารีบใส่เสื้อแล้วตามออกไป "เธอเข้าออกห้องทุกครั้ง ห้องฉันเป็นทางที่จำเป็นของเธอ เพราะงั้นฉันจะเตือนเธอ นอกจากจะเดินผ่านแล้ว ห้ามหยุดที่ห้องฉันแม้แต่ครึ่งวินาที ยิ่งไปกว่านั้นห้ามยุ่งกับเตียงของฉัน! ประกรชี้ไปทางเตียงที่อยู่ข้างหลังเธอ แล้วย้ำว่า : "แม้แต่เข้าใกล้ก็ไม่ได้" "นายเกลียดผู้หญิงขนาดนั้นเลยหรอ?" อารญาถาม "ใช่ เกลียดมาก เกลียดที่สุด เกลียดเหมือนกับที่เกลียดแมลงสาปแบบนั้น" "ทำไม?" ประกรขมวดคิ้ว แล้วย้ำอีกว่า "นอกจากจะเกลียดผู้หญิงแล้ว ฉันยิ่งไม่ชอบที่ผู้หญิงถามว่าทำไม ดังนั้น ไม่ต้องถามฉันมาก" อารญาเริ่มเข้าสู่กระบวนการคิด ในใจมีความเป็นไปได้อยู่อยู่อย่างหนึ่ง แต่ยังไม่ทันทดสอบ ก็ถูกสายตาของผู้ชายคนนั้นมองมาแล้ว "ไม่ต้องเดาว่าฉันจะเป็นเกย์ ไม่ชอบผู้หญิงไม่ได้แปลว่าจะต้องชอบผู้ชาย เป็นเหมือนผู้ชายปริศนาที่ไม่มีใครมองออกเลยจริงๆ อารญาตอบกลับว่า : "เข้าใจแล้ว" แล้วหันหลังจากไป แต่กลับถูกเขาดึงกลับมา แล้วร่างกายของเธอก็ถูกเขาทับลงเตียง เธอจ้องเขาอย่างตาโตค้าง ผ่านไปสักพักแล้วถามว่า "นี่จะทำอะไร?" "หุบปาก" เฮอะ ทำพฤติกรรมกรรมที่ทำให้ผู้คนตกใจแล้วยังสั่งให้คนเงียบอีก อารญายิ้ม : "เมื่อกี้บอกไม่ชอบผู้หญิง ทำไมตอนนี้ถึงเป็นแบบนี้ล่ะ ไม่ถูกต้องหรือเปล่า?" "ดูทางนั้นสิ" ประกรใช้สายตาทำให้เธอมองไปทางนั้น แล้วหันไปตาม จากนั้นก็สังเกตเห็นว่าห้องนอนที่ปิดสนิทกลับถูกเปิดเป็นเส้นบางๆตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ข้างนอกประตูมีดวงตาหลายคู่ กำลังมองเข้ามาอยู่ เหมือนกำลังแอบดูอะไรบางอย่าง ใบหน้าของเธอแดงไปถึงตรงติ่งหู นี่ยังไม่ถือว่าาทำให้คนตกใจ ยิ่งไปกว่านั้นคือ ประกรไม่ได้ทำอะไรกลับจูบลงยังปากของเธอ ตัวของอารญาแข็งไปหมด ตาก็อึ้งจนโตมาก เธอมึนไปแล้ว คนที่เธอคิดว่าไม่มีตัวตนเยือเย็นและเย็นชา การจูบที่ไม่มีอารมณ์ใดๆ เหมือนกับน้ำแข็ง แล้วประตูก็ค่อยๆปิดลง ประกรลุกขึ้น : "การแสดงจบแล้ว เธอสามารถลุกได้แล้ว" อารญาสำรวจเขาเหมือนสำรวจสัตว์ประหลาด : "เมื่อก่อนนายก็แสดงแบบนี้หรอ?" "เพราะเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ฉันเลือก ดังนั้น พวกเขาคงคิดว่าไม่เหมือนกัน" ที่จริงไม่ได้มีอะไรที่ไม่เหมืนกัน ถึงแม้เขาไม่ได้เป็นคนเลือก เป็นเพราะอารญาจะอยู่ต่อเอง เธอเดินตรงไปทางรูปพาพ ก่อนเปิดรูปออก เธอหันหลังแล้วพูดว่า : "เออ..เหมือนฉันจะสัมผัสโดนเตียงนายแล้ว" "ไม่เป็นไร พรุ่งนี้นำไปทิ้งก็ได้แล้ว" "....." อารญาเป็นคนที่ไม่ชอบพูดตลกอะไรอยู่แล้ว แต่เพราะคำพูดนี้ของเขา ทำให้เธอเล่นตลก เธอพูดว่า "จะทิ้งเตียงหรือว่าทิ้งปาก?" ประกรเงียบไปซักพัก.: "ทิ้งเธอ"