บทที่ 7 เรื่องร้ายในหนึ่งคืน

อารญาที่ไม่มีอารมณ์กับชีวิตมาจะสิบปี แต่จู่ๆก็ถูกเปลี่ยนสิ่งแวดล้อม อารญายังทีความไม่ค่อยชินบ้าง โดยเฉพาะ สิ่งแวดล้อมที่แปลกๆนี้ คืนหนึ่งผ่านไป ฟ้ายังไม่สว่างเธอก็ลุกออกจากเตียงแล้ว อยากจะไปอาบน้ำ แต่ก็กลัวว่าจะรบกวนประกร ก็ได้แต่นั่งจนฟ้าสว่างที่ข้างเตียง ทางทิศตะวันออกเริ่มมีแสงสว่าง ในห้องของเธอมีหน้าต่างที่ไม่เล็กไม่ใหญ่ เธอจ้องไปทางดวงอาทิตย์ที่ค่อยๆขึ้นมา เหมือนกับเห็นความหวังจะค่อยๆเข้าใกล้เธอ ทีละนิด ทีละนิด ค่อยๆสัมผัสถึงตัวเธอ และสุดท้ายกลายเป็นพลังที่ไร้ประโยชน์ ประตูมีเสียงเคาะ เธอได้ยินเสียงของประกร : "ตื่นหรือยัง?" เธอรีบตอบกลับ : "ตื่นแล้ว" ลุกขึ้นแล้วไปเปิดประตู "ลงไปกับฉัน" มองก็ไม่มอง แล้วยังออกคำสั่งแบบนี้ อารญาลงไปกับเขา ในห้องรับแขก มีคนแก่นั่งอยู่แล้วสองคน นั่นคือพ่อและคุณแม่ของประกร แม่บ้านยกน้ำชามา อารญาเข้าใจว่านี่คือกฏระเบียบของมหาเศรษฐี ลูกสะใภ้ใหม่ก็ต้องเสิร์ฟชาให้พ่อตาแม่ยาย เธอเดินขึ้นไปอย่างสง่า ยกชามาหนึ่งแก้วแล้วเดินไปข้างหน้าคุณผู้ชาย พูดด้วยความเคารพว่า : "คุณพ่อคะ เชิญดื่มชาค่ะ" คุณผู้ชายเงยหน้าขึ้น พูดด้วยความดีใจว่า : "หนูเรียกฉันว่าอะไรนะ?" "คุณพ่อค่ะ" "ดีๆ" เขารีบยื่นมือไปรับ อารญาหยิบชาอีกแก้วขึ้นมา แล้วส่งให้คุณนาย : "คุณแม่คะ เชิญดื่มชาค่ะ" คุณนายยิ้ม และจับมือเธอไว้ : "หนูรู้ไหม? ภรรยาก่อนหน้านี้เขาเรียกพวกเราว่าพ่อตาแม่ยายทุกคน เรียกพวกเราว่า คุณพ่อ คุณแม่***หนูนี่แหละคนแรก" เธอมองไปทางลูกชาย แล้วพูดด้วยความดีใจว่า : "คิดไม่ถึงเลยว่าพระองค์นั้นจะศักดิ์สิทธิ์ขนาดนี้ วันนี้ฉันต้องไปทำบุญแล้วล่ะ" ประกรเหมือนยกภูเขาน้ำแข็งเข้ามา : "ไม่ต้องดีใจเช้าเกินไปนะครับ สามารถอยู่ถึงสามเดือนค่อยว่ากันเถอะครับ" เขาหันหลังขึ้นตึก คุณนายเหมือนจะชินแล้ว ไม่ได้กระทบความสุขของเธอเลย แล้วก็พูดกับลูกสะใภ้ด้วยเสียงต่ำว่า : "เมื่อวานมีความสุขไหม?" อารญายิ้ม : "อื้ม มีความสุขดีค่ะ" "ได้ทำอะไรกันไหม? ฉันเห็นพวกหนูจูบกันละนะ?" คุณนายตอบกลับด้วยความดีใจ อารญานึกถึงสายตาเมื่อคืน แล้วหน้าก็แดงไปหมด คุณผู้ชายมองออกแล้วว่าเธอเขิน จากนั้นก็จ้องภรรยาของตัวเอง : "ถึงแม้จะรีบขนาดไหน ก็ไม่ควรถามแบบนี้" "พี่สะใภ้ สวัสดีตอนเช้าค่ะ" "อื้ม หวัดดีตอนเช้าจ้า" ใบเฟินปรากฏตัว ทำให้ความเขินของเธอหายไป คุณนายพูดกับลูกสาวตัวเองว่า "ไปเรียกพี่ชายแกลงมากินเข้า" "หนูไม่ไปเรียกเขาหรอก" อารญารีบพูดว่า : "หนูไปละกันค่ะ" เธอค่อยๆขึ้นไปบนตึก แล้วเปิดประตู แต่ในห้องกลับไม่มีคน เธอมองซ้ายมองขวา จากนั้นก็มีเสียงเท้าเดินออกมา กำลังสงสัยว่าเขาไปไหน จู่ๆก็มีเสียงๆหนึ่งออกมาจากข้างหลัง : "หาฉันหรอ?" เธอหันหลังไป แล้วพยักหน้า : "อื้ม ใช่แล้ว กินข้าวเช้าแล้ว" ประกรถึงจะมองไปทางเธอ แต่กลับจ้องแต่ตาของเธอ จนกระทั่งอารญาขนลุก แล้วถามว่า :"บนหน้าฉันมีอะไรหรอ?" "คงไม่ใช่ว่าตื่นเต้นที่ได้แต่งเข้ามาในบ้านฉัน แล้วไม่ได้นอนทั้งคืนสินะ?" เธออึ้งไปสักพัก แล้วหัวเราะ : "ใช่แล้ว นี่ก็ถูกนายมองออกละหรอ นายคงเข้าใจผู้หญิงมากสินะ"