บทที่ 1 เป็นโรคร้าย

“เธอคิดดีแล้วจริงๆหรอ?!” ณ ห้องทำงานของทนายความชั้นนำ โบมองไปทางลิลาที่นั่งอยู่ตรงหน้าของตัวเอง เธออดที่จะถามอีกรอบไม่ได้เพียงแค่เธอเป็นเพื่อนสนิทของเธอ “หลังจากที่พินัยกรรมเป็นผลในทันทีเธอจะเสียใจทีหลังไม่ได้ละนะ!!” “ฉันรู้ โบเธออย่าลืมสิว่าฉันเองก็เรียนกฎหมายมา” ลิลาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างหน้า บนใบหน้าของเธอที่ซีดจนแทบจะเป็นสีใสมีรอยยิ้มอ่อนๆ“ฉันตัดสินใจแล้ว เรื่องที่เหลือก็รบกวนเธอละนะ” ดูตาของโบที่โตค้างเพราะตกใจ ลิลากำลังลุกขึ้นมาอาจเป็นเพราะเธอรีบลุกก็เลยทำให้เธอหน้ามืดเกือบเอาหัวไปชนใส่ที่มุมโต๊ะ “ลิลา!”โบตกใจจนลุกขึ้นมากำลังจะไปพยุงเธอเอาไว้ “ฉันไม่เป็นไร” แต่ลิลาปฏิเสธเธอไป เธอส่ายหัวเบาๆเธอรอให้หายหน้ามืดก็เดินไปทางประตู “ลิลา......” ด้านหลังเธอมีเสียงของโบที่ดังขึ้นอีกครั้ง “ถ้ารีบรักษาตอนนี้ก็อาจจะทันนะ......” ทันน่ะหรอ? ไม่ทันแล้ว...... โดนตรวจพบว่าเป็นมะเร็งสมองระยะสุดท้าย เธอที่ยังมีอายุไขเหลือเพียงหนึ่งเดือนไม่อยากจะไปยุ่งกับเรื่องซับซ้อนพวกนั้นแล้ว เดินออกจากสำนักทนายความ ลิลาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเข้าไปในแอพวีแชทไปหาชื่อของคนคนหนึ่งที่จำได้จนวันตาย มือเธอไปสัมผัสบนหน้าจอ ผ่านไปนานมากเธอถึงจะกล้ากดลง เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ใช้เสียงที่อ่อนโยนที่สุดถามไปว่า “ฌอน คืนนี้กลับมาอยู่กับฉันหน่อยจะได้ไหม?” ข้อความเสียงถูกส่งออกไปแล้ว เวลาผ่านไปสักพักก็ยังไม่ได้รับการตอบกลับมา ถึงแม้จะเป็นแบบนี้แต่ลิลาก็ขับรถไปที่ตลาดใกล้หมู่บ้าน เธอเลือกผักผลไม้และเนื้อต่างๆด้วยความไม่คุ้นเคย การส่งเสียงดังกับสิ่งสกปรกในตลาดเป็นสิ่งที่เธอไม่คุ้นเคยสักนิด แต่เธอกำลังบังคับตัวเองให้คุ้นเคยกับสิ่งแบบนี้ เมื่อก่อนเธอเป็นคุณหนูที่ทุกคนต้องอิจฉา แต่ตอนนี้เธอเป็นเพียงภรรยาของฌอนเท่านั้น อีกอย่าง...... เธอกำลังคิดอยู่ว่าจะทำอะไรให้เขาเป็นครั้งสุดท้ายได้ ถึงแม้...... เขาอาจไม่ต้องการหรือเรียกว่ารังเกียจ เกลียดที่มีตัวตนเธอ “ดิ้ง!” โทรศัพท์สั่น เธอเอาผักไปไว้ในรถแล้วรีบเอาโทรศัพท์ออกมา พอเห็นข้อความที่ฌอนตอบกลับมาเธอก็ยิ้มแก้มแทบปริเหมือนเด็กที่ได้กินลูกอมรสที่ชอบ แต่พอเธอกดฟังเสียงที่ฌอนกลับเป็นเสียงที่เยือกเย็นของเขาและยังมีน้ำเสียงที่แอบประชดประชันอยู่ “ไม่เจอกันแค่เดือนเดียว คุณหญิงลิลาก็ยังเป็นผู้หญิงเลวๆแบบนี้สินะ?” เป็นอย่างงั้นเหมือนเดิม...... เขาก็เกลียดเธอเหมือนเดิม ไม่เคยเปลี่ยน แต่ไม่เป็นไร เขายังไม่ได้บอกว่าไม่ว่าง ถึงแม้จะเป็นคำประชดประชันก็ตามเพราะเขาจะกลับมากินข้าวอย่างแน่นอน พอคิดได้แบบนี้ลิลาก็รีบขับรถกลับบ้านและเริ่มตั้งใจเตรียมอาหารทุกเมนูที่ตั้งใจทำให้ฌอนกิน หลังจากนั้นสามชั่วโมง ในตอนที่ลิลาเอาแกงถ้วยสุดท้ายไปวางไว้บนโต๊ะก็ได้ยินเสียงที่ไขกุญแจ เธอดีใจรีบหันหลังไปแล้วเห็นฌอนกลับมาแล้วจริงๆ ความแตกต่างของพวกเขาทั้งสองก็คือบนใบหน้าของฌอนมีแต่ความเย็นชาและเยือกเย็นสุดๆ “ฌอนเธอกลับมาแล้วหรอ?”ลิลายิ้มหวานๆแล้วเดินไปตรงหน้าของฌอนกำลังจะไปรับกระเป๋าทำงานของเขามาเก็บให้ แต่ฌอนกลับก้าวถอยหลังไปและโยนกระเป๋าไปบนโซฟาอย่างไม่ใยดี เขาไม่เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงคนนี้คล้ายกับเห็บหมาเลย ไม่ว่าเขาจะประชนประชัน ด่าทอเธอยังไงเธอก็ยังเป็นสีหน้าแบบนี้และไม่ไปไหนติดเกาะเขาแน่นๆ “ฌอน พวกเรากินข้าวกันไหม?” เธอกำมือไว้แน่นๆ เพราะเธอกำแน่นเกินไปก็เลยทำให้มือของเธอสีขาวซีดไปหมดในใจของลิลามีแต่ความรู้สึกเจ็บปวดเธอก็เลยเดินไปที่โต๊ะก่อนเขา “เธอจะไม่จบจริงๆใช่ไหม?” ฌอนก้าวเท้าเดินมาหน้าโต๊ะ หน้าที่หล่อเหลาของเขาโดนแสงส่องสว่างทำให้เห็นใบหน้าที่ดูเยือกเย็นอย่างชัดเจน เขาก้มหัวลงและสายตามองไปทางอาหารที่ดูสวยงามน่ารับประทานพร้อมกับยักคิ้วแล้วพูดแบบประชดประชัน “ถ้าธนาธรรู้ว่าลูกสาวที่เขารักมากๆกลายมาเป็นผู้หญิงไร้ยางอายแบบนี้ก็คงจะกระโดดออกมาจากโลงศพละมั้ง?” ห้าปีแล้ว เริ่มตั้งแต่ที่เธอเป็นภรรยาของเขา เขาก็เกลียดเธอแบบนี้ไม่เคยเปลี่ยนเธอคิดว่าเดี๋ยวเธอก็ชินเดี๋ยวก็ปรับได้ แต่ความจริงแล้ว...... เธอเองก็เจ็บ เจ็บเป็นเหมือนกันและเจ็บมาตลอด “ฌอน พ่อเสียไปแล้ว พวกเราไม่......” “สมน้ำหน้ามัน!!” เสียงของฌอนดังขึ้นอีกระดับหนึ่งหน้าเริ่มตึงเครียดไปหมด “เริ่มตั้งแต่ที่เขาบังคับให้ฉันสู่ขอเธอก็รู้แล้วว่าเขาเป็นคนที่โหดร้าย ไม่รู้ว่าไปทำเรื่องชั่วๆมามากขนาดไหน!!” พอคิดแบบนี้เขาก็ยิ้มแบบเย็นชาแล้วดึงผ้าปูบนโต๊ะออก “แผละ แพล้ง!พวกอาหารที่เตรียมมากับชามทั้งหลายก็แตกสลายไปหมดแล้ว” แต่ฌอนกลับไม่มีท่าทีที่จะสนใจ เขาไปจับที่มือของลิลาแน่นๆและโยนเธอไปบนโต๊ะ มองไปทางผู้หญิงที่ตัวเองจะทำยังไงกับเธอก็ได้ ฌอนกระชากเสื้อเธอทิ้งด้วยความรุนแรง “แต่ คุณหญิงลิลาคงจะอยากให้ฉันอยู่กับเธอสักคืนนึง ฉันยินดีที่จะให้ธนาธรดูว่าลูกสาวของตัวเองโดนรังแกแบบนั้น!” พอพูดจบเขาก็หมุนตัวของลิลาแบบกระทันหันไม่บอกอะไรล่วงหน้าและเอาเข้าไปในร่างกายเธอเลยและในมุมมองของลิลาเธอแค่เงยหน้าขึ้นก็เห็นรูปของพ่อตั้งอยู่ตรงนั้นแล้ว