บทที่ 5 ยังเป็นห่วงเธออยู่

ยามดึก มานีกินซูชิเสร็จก็นอนหลับในอ้อมกอดของฌอน หลังจากที่เกิดเรื่องนั้นมานีจะนอนหลับก็ต่อเมื่อฌอนปลอบเธอนอน และฌอนเองก็ชินแล้วไม่ว่าจะงานยุ่งถึงกี่โมงก็จะมาปลอบเธอเข้านอนตลอดอย่างสม่ำเสมอ อาจจะเป็นเพราะฌอนเหนื่อยเกินไปหลังจากที่มานีหลับไปไม่นานเขาก็หลับไปด้วยสักพัก แต่เขานอนไม่หลับเพราะในสมองมีแต่ภาพที่เลือดเต็มหน้าลิลา ฌอนตื่นขึ้นมาทันที ความเงียบสงบของรอบข้างทำให้เขานึกได้ว่าตอนที่เขาออกมาลิลาล้มบนโต๊ะกระจกทำให้กระจกแตกไปหมดแล้วตอนนี้เธอ...... ลุกขึ้นมาใส่เสื้อกันหนาวแล้วออกไปจากบ้านมานี สตาสรถแล้วออกไป พอเขามายืนอยู่ตรงหน้าบ้านของตัวเองถึงจะได้สติคืนมา มือจับกุญแจไว้แล้วหัวเราะเยาะตัวเอง นี่เขาเป็นอะไร?กำลังเป็นห่วงผู้หญิงคนนั้นหรอ? เป็นไปได้ไง?จะเป็นไปได้ไง?!! เขาอยากจะให้ผู้หญิงคนนั้นตายจะตาย แบบนั้นถึงจะคืนหนี้ที่เธอติดเขาและที่ติดมานีหมด! แต่ทำไมตอนนี้เขาต้องรีบกลับมา?ทำไมเขาถึงกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป? นี่เขาบ้าไปแล้วหรอ? ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนั้น! ที่เขากลัวผู้หญิงคนนั้นจะเป็นอะไรไปก็เพราะว่าเขายังทรมานเธอไม่สมใจ! ใช่ ใช่แบบนั้น! พอคิดแบบนี้ฌอนก็เปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องโถงไม่มีใครเลย บนพื้นเต็มไปด้วยเลือด “ลิลา！” “ลิลาลงมาเดี๋ยวนี้！” ไอ้บ้าหรือผู้หญิงคนนั้นขึ้นไปนอนที่ห้องแล้ว??! พอนึกถึงสภาพที่มานีนอนหลับในอ้อมกอด ตัวของเธอสั่นไม่หยุด ยิ่งทำให้ฌอนโกรธไปใหญ่เลย “ไม่ต้องตะโกนแล้ว ตอนนี้ลิลาไม่อยากเจอเธอ” คนที่ตอบฌอนไม่ใช่ลิลาแต่คือโบ เดินออกจากห้องแล้วปิดประตูเบาๆ โบยืนอยู่ที่ริมรั้วก้มหัวลงไปมองทางฌอนที่กำลังโมโหโหดร้ายเหมือนสิงโต เธอไม่เคยเข้าใจว่าผู้ชายคนนี้นอกจากหน้าตาดีแล้วยังมีอะไรที่จะทำให้ลิลามาหลงรัก และยังเป็นรักที่ต่ำต้อยจมลงไปในดิน “ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่?”คำพูดของฌอนไม่ดีนัก เพื่อนสนิทของลิลาจะเป็นผู้หญิงที่ดีไปถึงไหน? “ท่านประธานฌอนน่าจะดีใจที่ฉันอยู่ที่นี่” โชคดีที่เธอมาหาลิลาไม่อย่างงั้นลิลาคงเลือดไหลหมดตัว ถึงแม้ตายก็ไม่มีใครรู้!! “ทำไม?ผู้หญิงคนนั้นไม่มีหน้าที่จะมาเจอฉันหรอ?” ฌอนยิ้มมุมปาก “หรือว่า......คุณโบทนายความคนนี้มาปรึกษาว่าจะย้ายสมบัติของผมยังไงอยู่?” “ฉันมาทำไมท่านประธานฌอนขึ้นมาดูก็รู้แล้วหนิคะ”โบพูดแล้วทำท่าเชิญแบบผายมือใส่เขา ฌอนชะงักแล้วเดินขึ้นไป เขาจะดูว่าเขามานานขนาดนี้แล้วทำไมลิลายังไม่ออกมา ยืนอยู่ตรงหน้าห้อง ฌอนกำลังจะเปิดประตูเข้าไปแต่ตอนที่เธอกำลังจะหมุนกลอนประตู เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้นมา พอรับสายก็ได้ยินเสียงของมาริน “ฌอน เธอไปไหนแล้ว?มานีตื่นแล้วไม่เจอเธอตอนนี้ยังร้องให้ไม่หยุดเลย เธอพอมีเวลาไหม?มาดูมานีหน่อยจะได้ไหม?” “ป้ามารินไม่ต้องรีบร้อนนะฉันจะกลับไปทันที” พอวางสายฌอนก็กำลังจะเดินลงไป “ฌอน！” โบไปจับที่ข้อมือของเขา “เธอจะไปแบบนี้เลยหรอ?เมียของเธอเป็นลมอยู่ในห้องนะ เพื่อนผู้หญิงคนอื่นหันหลังก็เดินไป เธอยังมีความเป็นคนเหลืออยู่ในตัวบ้างไหม ความมีน้ำใจของมนุษย์ละ?!” “ความเป็นคน?” ฌอนหันหลังแล้วพูดแบบน้ำเสียงประชดประชันว่า “คุณทนายความแน่ใจที่จะเอาผมไปเปรียบเทียบกับคนในบ้านธนาธรหรอครับ?” คนในบ้านธนาธรเป็นอะไร เขาทำอะไร? คนในบ้านธนาธรไม่เคยเป็นหนี้เธอสักนิด!! เธอกำลังจะพูดแต่นึกถึงหน้าตาของลิลาที่ร้องขอให้ตัวเอง โบก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เธอเคยตกลงกับลิลาว่าจะไม่พูดอะไร...... “ทำไม?คุณทนายความไม่รู้จะตอบยังไงหรอ?” พอเห็นโบเงียบฌอนก็ยิ้มกว้างกว่าเดิม ลิลาเอ๋ยลิลาเธอโหดเหี้ยมขนาดไหนเนี่ยถึงทำให้เพื่อนสนิทของเธอไม่รู้จะตอบฉันยังไง?! “ฌอน” โบหายใจเข้าลึกๆพยายามทำให้ตัวเองดึงสติกลับมา “เธอไม่สนใจลิลาจริงๆหรอ?เธอไม่กลัวลิลาจะตายบ้างเลยหรอ?!” ตาย？ พอฌอนได้ยินก็หัวเราะออกมา “ถึงแม้คนทั้งโลกจะตาย คนอย่างลิลาที่โหดเหี้ยมอมหิตก็ไม่ตาย!” ฌอนสะบัดมือของโบทิ้งแล้วเดินลงไปชั้นล่าง หลังของฌอนดูเยือกเย็นและเหมือนเป็นหนามที่แทงให้ตาของโบเจ็บ สุดท้ายเธอก็ทนไม่ได้แล้วตะโกนพูดว่า “ฌอน เธอมันเป็นผู้ชายชั่ว สักวันเธอจะต้องเสียใจ!” มองไปทางประตูที่เปิดแล้วโดนปิดแรงๆน้ำตาของโบไหลออกมาแบบควบคุมไม่ได้ หันหลังไปเปิดประตูห้องนอน เตียงคู่ที่ใหญ่ๆมีแต่ลิลาที่หน้าซีดขาวนอนอยู่คนเดียวร่างกายเต็มไปด้วยแผลที่โดนกระจกข่วนที่มือยังมีเข็มหยดน้ำเกลืออยู่ นึกถึงตอนที่ตัวเองพึ่งเข้ามาจะพาลิลาไปโรงพยาบาล แต่เธอไม่ยอมไปบอกว่ากลัวจะเป็นข่าวเสียหายให้กับตัวของฌอน สภาพในตอนนั้นของลิลาโบรู้สึกสงสารเธออย่างมาก คุ้มไหม? ทำแบบนี้คุ้มจริงๆหรอ...ลิลา? ผู้ชายที่เธอรัก ถึงแม้ตัวเองตายก็ไม่ยอมไปทำร้ายเขา ผู้ชายคนนั้นไปแล้วเพราะผู้หญิงคนอื่นแม้กระทั่งประตูห้องนอนของเธอก็ไม่ยอมที่จะเปิด......