บทที่ 6 สองแม่ลูกมานี

“ใช่ รบกวนถ่ายให้ระเอียด ชัดเจนหน่อย หลังจากที่พรุ่งนี้ตีพิมพ์เสร็จ อย่าลืมโอนเงินเข้าที่บัญชีของฉันด้วย” ในคฤหาสน์ รินวางโทรศัพท์ หันหัวไปไปยิ้มให้มานีที่นั่งอยู่บนเตียง ในตาที่ยิ้มนั้น ไม่มีความสงสารและเป็นห่วงของคนเป็นแม่เมื่อกี้แล้ว มีก็แต่เป็นทุกอย่างที่พยายามที่จะเอาใจ “วางใจเถอะ ทุกอย่างเรียบร้องหมดแล้ว” “พอแล้ว คุณออกไปได้แล้ว” มานีพยักหน้า ดึงสายตาออกจากหน้าของมาริน ไม่อยากที่จะมองเขามากไปกว่านี้ “มานี” มารินไม่แม้แต่จะออกไป กลับขยับเข้าไปอยู่ข้างมานีแล้วนั่งลง ใช้น้ำเสียงที่ได้ใจแล้วพูดว่า “5 ปีแล้วนะ ตอนนี้ธนาธรก็ตายแล้ว แต่ฌอนกลับไม่มีทาทีว่าจะแต่งกับเธอเลย ไม่ใช่ว่าแม่ว่าเธอนะ แต่เธอก็จะรอต่อไปแบบนี้ไม่ได้ เธอต้องรีบบังคับให้ฌอนหย่าได้แล้ว” “เร่ง เร่ง เร่ง นอกจากเร่งฉันแล้ว คุณยังรู้อะไรอีกไหม?” ตอนนี้หน้าของมานีที่ปกติจะเป็นอย่างน่าสงสาร ฉันเห็นบนหน้าเป็นความรำคัญและเย็นชา “ตอนนี้ฉันจะบอกคุณนะ เรื่องของฉันฉันคิดหาวิธีเอง คุณเบาๆหน่อย อย่าให้พี่ฌอนสังเกตเห็นอะไร” ต่อหน้านิสัยที่ไม่ดีของมานี มารินรู้สึกพูดไม่ออก ตอนที่ลุก ก็ได้บ่นพึงพำเสียงเบาว่า “ฉันว่านะ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ให้เขาสังเกตเห็นอะไร เขาก็ไม่มีทางแต่งงานกับเธอหรอก เขาคิดกับเธอเป็นน้องสาวมาโดยตลอด” “เพี้ยะ!” มานีเอาหมอนบนเตียงเล็งหน้าของมารินแล้วโยนตรงไป สีหน้าตอนนั้นน่าขยะแขย่งเหมือนกลืนแมลงวันลงไปตัวหนึ่ง คำพูโที่พูดออกมาก็เจ็บแสบมาก “คุณมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน คุณมีหน้ามาสั่งสอนฉันหรอ” มารินก็ถูกทำให้โกรธมาก “ฉันเป็นแม่เธอนะ ทำไมถึงสั่งสอนเธอไม่ได้ ถ้าไม่ใช่ฉันคอยออกความคิดเห็นให้เธอ เธอคิดว่าเธอจะทำให้ฌอนรักเธอจนหัวปักหัวปำได้หรอ” “คุณสมควรช่วยฉันออกความคิดเห็น คุณอย่าลืมนะ ถ้าปีนั้นไม่ใช่เพราะคุณ...！” “แกร๊ก____” ยังไม่ทันได้พูดจบ ก็ได้ยินเสียงประตูใหญ่ถูกเปิดออก มารินที่ได้ยินเสียงก็รีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นเป็นห่วง พุ่งเข้าไปอยู่ข้างๆมานี ตั้งใจพูดเสียงดังและสูงขึ้น “มานี เธอจะทำแบบนี้ตลอดไม่ได้นะ ฌอนแต่งงานแล้ว เขาไม่สามารถอยู่กับเธอได้ตลอดหรอกนะ” มานีเห็นมารินแกล้งเป็นแม่ที่มีความเมตรตาต่อหน้าของเธอ ขยะแขย่งจะตายแล้ว แต่ว่าหางตาก็ได้ดูประตูที่ถูกผลักออก ก็ได้กลับเป็นเหมือนเด็กที่ถุฏรังแกแล้วร้องไห้ “ฉันจะเอาพี่ฌอน ฉันจะเอาพี่ฌอน” “มานี” ตอนที่ฌอนเปิดประตูเข้ามา ก็ได้เห็นตามานีที่ร้องไห้จนแดงพอดี เพราะความเป็นห่วงและโทษตัวเอง เขาจึงรีบเดินไปอยู่ตรงหน้าของมานี ย่อตัวลง ในสายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “ขอโทษ เมื่อกี้ฉันไม่ควนไปเลย” ตอนนี้ ในห้อง สายตาของผู้หญิงทั้งสองคนมองไปที่เขาพร้อมกัน มารินมองแผ่นหลังของเขาอย่างโลภมาก และมานี ไม่ใช่แค่ใช้ตาทั้งสองที่เต็มไปด้วยน้ำตามองเขา แต่ใช้ใจในการมองเขา เขารักผู้ชายที่ใส่ชุดสูดรัดรูปคนนี้มาก รักหน้าของเขาที่มีอวัยวะที่เป็นสามมิติและตาทั้งสองที่ลึกล้ำของเขา “พี่ฌอน….” มานีร้องไห้แล้วพุ่งเขาอ้อมกอดของเขา ฌอนค่อยๆตบที่หลังของเธอ เหมือนกับกำลังปลอบเด็ก “ไม่ร้องแล้วนะ ฉันกลับมาแล้ว วันนี้ฉันจะไม่จากไปไหนแล้ว” “แต่ว่า พี่ฌอน….” มานีมุดหัวเข้าในอ้อมกอดของฌอนแล้วร้องไห้ต่อ “ถึงแม้ว่าวันนี้พี่ไม่ไป พรุ้งนี้ก็ต้องไปอยู่ดี ฉันอยากให้พี่อยู่กับฉันตลอด” “มานี เธอจะเอาแต่ใจแบบนี้ไม่ได้นะ” ฌอนยังไม่ได้เปิดปากพูด มารินก็ได้พูดต่อ “ฌอนแต่งงานแล้ว เขาจะมาอยู่กับเธอทุกวันได้ยังไง” มานีได้ยินคำนี้ ก็ร้องไห้จนตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดของฌอน ฌอนเจ็บใจจนขมวดคิ้ว “น้าริน ต่อไปเรื่องแบบนี้ไม่ต้องพูดต่อหน้ามานี” “แต่ว่า… ฌอน นี้เป็นเรื่องจริง หรือว่านายยังคิดที่จะหย่ากับลิลา？” มารินแกล้งทำเหมือนตกใจแล้วทำตาโต และต่อด้วยถอนหายใจ “แต่ว่าถึงแม้ว่าตอนนี้นายหย่ากับลิลา ก็ไม่มีผลกระทบอะไรกับนาย ธนาธรก็ตายไปแล้ว ตอนนี้นายก็เป็นประทานของบริษัท ธนา..” “น้าริน” “ฉันรู้ ฉันไม่พูดแล้ว ฉันแค่เป็นห่วงว่ามานีจะคิดสั้น” มารินก็ได้หุบปากอย่างรู้เหตุการณ์ หันหลังเดินออกจากห้อง ถึงแม้ว่าฌอนจะเป็นหลานที่เธอดูมาจนโต แต่เธอจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้อารมณ์ที่แท้จรองของเขา” กลางดึก ในห้องเงียบมาก มานีที่นอนอยู่บนเตียงก็เอาแต่คิดเรื่องของวันนี้ที่มารินคุยกับฌอน เธอรู้ คำพูดของมารินในวันนี้ตั้งใจพูดให้เธอฟัง อย่างดูว่าฌอนรักเธอมากแค่ไหน แต่นั้นก็เพราะความละอายใจ ขอแค่ฌอนไม่หย่ากับเขาวันหนึ่ง ฌอนก็ไม่มีทางเป็นของเธอ ค่อยๆหันหน้าไป ก็ได้เจอกับหน้าของฌอนที่หลับสนิท ยื่นมือ ค่อยๆสัมผัสหน้าที่เป็นมิติของเขา เขาเริ่มค่อยๆเข้าหาเขาอย่างมี แต่ว่าตอนที่มานีกำลังจะจูบลงริมฝีปากที่รอคอยมานาน มือก็ถูกเขาจับไว้ แต่ว่าเขายังไม่ตื่น แต่ว่าฝันเรื่องที่ไม่ค่อยดีแล้วพูดขึ้นมาคำหนึ่งว่า “ลิลา อย่าเล่น….” มานีนิ่งไปทั้งตัวเลย ทั้งตัวเหมือนโดนฟ้าผ่าใส่ เมื่อกี้เขาเรียกชื่อของใคร เป็นลิ ลิลาหรอ?ทำไมตอนที่เขาไม่มีสติถึงเรียกชื่อของผู้หญิงคนนั้นออกมา เขาต้องเกลียดตระกูลกุญชร เกลียดผู้หญิงคนนั้นมากเลยไม่ใช่หรอ? แต่ว่าทำไม ทำไม….. น้ำตาไหลลงมาตามหน้าของเขา มานีกัดริมฝีปากแน่น ตาทั้งสองแดงเพราะความเกลียดชังและความอิจฉา ลิลา