บทที่ 1 หย่ากันเถอะ

อุณหภูมิค่อยๆลดลงไป ในห้องนั้นรกรุงรังไปหมด ถุงเท้า กางเกง เสื้อเชิ้ตกระจัดกระจายไปตามพื้น ในส่วนนั้นรวมไปถึงเสื้อในที่ถูกฉีกออกเป็นสองส่วน ฐิสานอนเปลือยเปล่าอยู่ หล่อนใช้ผ้าห่มพันตัวเองอย่างแน่น บนผิวนั้นยังปราฎรอยที่ถูกจับ เสียงดัง “ตุ้บ” ธนบัตรร้อยหยวนที่รวมกันเป็นฟ้อนๆได้ถูกเขวี้ยงเข้าใส่หน้าหล่อนหลังจากนั้นก็กระจัดกระจายไปหล่นอยู่บนเตียง “นี่รางวัลเธอ” เสียงของเคนพูดอย่างผู้ที่ถือไพ่เหนือกว่า เสียงที่พูดนี้เต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยาม สองปีนี้ ทุกครั้งที่เขานอนกับฐิสาเสร็จก็จะมีการตบรางวัลให้อย่างงามและรางวัลนี้ก็คือรายรับเพียงหนึ่งเดียวของหล่อน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย แต่เคนยังคงใช้วิธีแบบนี้เพื่อให้ฐิสาขายหน้า เคนใส่เสื้อผ้าอย่างใจเย็น ก้าวเท้าเตรียมตัวจะออกจากห้อง ข้างหลังของเขาได้ส่งเสียงแหบมาเสียงหนึ่ง “เราหย่ากันเถอะ” ในที่สุดฐิสาก็ทนไม่ไหวแล้ว หล่อนไม่อยากใช้ชีวิตอย่างหญิงขายบริการอีกต่อไป เคนส่งเสียง “ฮืม”อย่างเยือกเย็น พร้อมหันตัวกลับมา “ทำไม! เงินมันน้อยไปหรือไง” เคนควักกระเป๋าตังออกมาและควักธนบัตรที่อยู่รวมกัน เดินไปข้างหน้าของฐิสา เอาธนบัตรใหม่เอี่ยมฟาดลงที่หน้าของหล่อนอย่างเสียงดัง “ผู้หญิงในไนท์คลับคืนเดียวก็ไม่เกินพันกว่าหยวน เธอดูตัวเธอสิมีสิทธิ์อะไรต้องการเยอะแยะขนาดนี้ ห๊ะ!” ฐิสามองหน้าชายเย็นชาผู้นี้ “เราหย่ากันเถอะ ฉันคือภรรยาเธอ ไม่ใช่หญิงขายบริการ เธอทำกับฉันแบบนี้เพื่อให้ฉันอับอายมาเป็นเวลาสองปี จะพอได้รึยัง?” เคนบีบที่คางของฐิสาด้วยกำลังที่เหมือนจะให้กระดูกของหล่อนนั้นแตกออกเป็นเสี่ยงๆ “ไม่พอฐิสา ตอนแรกที่เธอวางยาฉันเธอก็น่าจะคิดไว้ว่าต้องมีวันนี้” คำพูดของเขาแต่ละคำนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “เธอจะให้ฉันพูดอีกกี่ครั้งเธอถึงจะเชื่อว่าคนที่วางยาเธอนั้นไม่ใช่ฉัน” น้ำเสียงของฐิสานั้นราบเรียบ หล่อนก็บอกไปตั้งกี่ครั้งแล้วแต่เคนก็ไม่เชื่อ “เคนถือว่าฉันขอร้องเถอะนะ เราหย่ากันเถอะ เธอชอบทอรุ้งไม่ใช่หรอ พวกเธอรู้จักกันแถมเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก ถ้าเธอไม่แต่งงานกับเขามันน่าเสียดายมากนะ ก็ถือเสียว่าทำเพื่อทอรุ้งก็แล้วกัน เราหย่ากันเถอะนะ” “เพื่อทอรุ้งงั้นหรอ ตอนแรกที่เธอวางแผนเพื่อที่จะมีอะไรกับฉัน ทำไมเธอไม่คิดถึงน้องฝาแฝดของเธอล่ะ” เคนยิ้มอย่างเลือดเย็น “งั้นเธอจะคิดว่าฉันเป็นคนวางแผนก็ได้แต่ฉันจะทำไปเพื่ออะไรก็ฉัน......ไม่ได้ชอบเธอ” ตอนพูดคำนี้ฐิสารีบเอาสายตาเบี่ยงไปอีกทางหนึ่ง หล่อนแอบชอบเคนมาแปดปีเป็นความลับที่ไม่มีใครรู้เลย เคนรู้สึกว่าใจตัวเองเหมือนถูกอะไรทิ่ม “แต่ว่าเธอชอบอันนี้ใช่ไหม” เคนถือเงินแกว่งไปแกว่งมาที่หน้าฐิสา “ปีนั้นครอบครัวเธอล้มละลาย เธออยู่มหาลัยที่ต้องเสียค่าใช้จ่ายเยอะ มิหนำซ้ำงานก็ยังหาไม่ได้ ทันใดชีวิตของเธอก็มาถึงจุดหนักหน่วงคงคิดจะหาที่พึ่งล่ะสิ ฐิสาอย่าคิดว่าเธอนั้นคิดอะไรแล้วอยู่ฉันไม่รู้นะ” ฐิสายิ้มอย่างขื่นขม ในสายตาของคนที่หล่อนรักสุดหัวใจนั้นหล่อนคาดไม่ถึงว่าตัวหล่อนเองจะน่ารังเกียจขนาดนี้ ที่เมืองMไม่มีใครไม่รู้ว่าเคนกับทอรุ้งเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ และตั้งแต่เด็กพวกเขาก็ถูกมองว่าเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก เหมือนฟ้าให้เกิดมาคู่กัน แต่ใครๆก็คิดไม่ถึงว่าในงานวันเกิดของเคน คนที่เคนมีอะไรด้วยนั้นกลับเป็นฐิสา หล่อนถูกมองว่าเป็นคนวางยาเคนและฉุดว่าที่สามีของน้องสาวตัวเอง ดังนั้นที่เมืองMฐิสาจึงมีฉายาเพิ่มว่าโสเภณีแผนสูง เคนเดินออกไปอย่างเด็ดเดี่ยว ฐิสากอดตัวเองน้ำตาไหลริน “ทำไม ทำไมต้องเป็นแบบนี้” ชีวิตแบบนี้หล่อนทนมามากพอแล้ว หล่อนจะหย่าอย่างแน่นอน วันที่สอง ฐิสานอนเต็มอิ่มแล้วจึงตื่นขึ้นมา ทุกครั้งที่เคนมีอะไรกับหล่อนนั้นเขาจะทำกับหล่อนอย่างรุนแรงและป่าเถื่อนโดยไม่นึกถึงความรู้สึกของหล่อนเลยและทุกครั้งที่เขาทำกับหล่อนร่างกายของหล่อนเจ็บจนไม่มีความรู้สึก ฐิสาลุกขึ้นจากเตียงอย่างช้าๆ เก็บข้าวเก็บของเรียบร้อยก็ลงมา วันนี้หล่อนจะกลับบ้าน พอลงมาข้างล่างก็เห็นกุลสตรีผู้หนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาที่ห้องรับแขก กำลังดื่มชาด้วยท่วงท่าที่งดงาม คุณนายมณี แม่สามีของเธอและแม่เลี้ยงของเคน “แม่มาที่นี่ได้ไงค่ะ” ฐิสารีบลงมาจากชั้นบนไปยังห้องรับแขก คุณนายมณีมองค้อน “ลูกสะใภ้บ้านนี้ช่างใช้ชีวิตราบรื่นเสียจริงๆนี่ตะวันโด่งแล้วเพิ่งจะตื่น” ฐิสาก้มหัวด้วยความละอายใจ “เมื่อวานตอนกลางคืนไม่สบายก็เลยคื่นสายนิดหน่อยค่ะ” “ไม่สนหรอก ลูกสะใภ้บ้านนี้ไม่ต้องทำอะไรก็ได้ กินๆนอนๆไปวันๆก็ได้ แต่ว่าเรื่องที่ควรจะทำก็ต้องทำ ฉันถามเธอจริงๆ ตอนนี้เธอท้องแล้วหรือยัง?” บทสนาของคุณนายมณีได้เปลี่ยนทิศทางไปและซักถามด้วยน้ำเสียงตำหนิทันที ทุกครั้งที่คุณนายมณีมาที่นี่ก็ถามอยู่เรื่องเดียวคือเรื่องเร่งให้มีบุตร “ยังค่ะ” “ยังอีกหรอ” คุณนายนั่งลงบนโซฟาพร้อมพูดด้วยเสียงตำหนิขึ้นมา “นี่เธอยังมีหน้ามาพูดนะ สองปีแล้วยังไม่มีลาดเลาว่าจะท้องเลยเนี่ยนะ” “คือหนู...” ไม่รอให้ฐิสาพูดจบ คุณนายมณีก็ปรี่เข้าไปตบที่หน้า “เธอยังคิดจะเถียงอีกหรอ เธอมันเป็นแม่ไก่ที่ไม่สามารถออกไข่ได้ เธอดูตัวเธอสิมีอะไรเทียบกับน้องสาวของเธอได้บ้างหน้าตาหรอก็ไม่ให้ เรือนร่างหรอก็ไม่ได้ นิสัยยิ่งไม่ต้องพูดถึง ตอนนี้แค่เรื่องตั้งท้องมันยังลำบากขนาดนี้เลย” “.........” ฐิสากัดริมฝีปากตัวเองและก้มศรีษะตลอดเวลา “มันก็แปลกอยู่นะ พี่น้องท้องเดียวกัน คนหนึ่งดีเลิศในทุกๆด้าน อีกคนคือไม่ได้เรื่องอะไรเลย ตั้งแต่เล็กจนโตหนูทอรุ้งดีกว่าเธอทุกอย่าง เธอไม่รู้สึกระอายมั้งหรอ ฉันรู้สึกอายแทนเธอจริงๆ” พูดถึงน้องสาวของหล่อนอีกแล้ว ตั้งแต่เด็กเธอใช้ชีวิตอยู่ภายใต้เงาของทอรุ้ง การแต่งงานก็เหมือนกัน ทอรุ้งเป็นนางพญาห่านที่ใครเห็นใครรัก แต่ฉันกลับเป็นลูกเป็ดขี้เหร่ที่ใครเห็นก็รังแก “ในเมื่อรู้สึกว่าเขาดีทุกอย่าง งั้นพวกคุณก็เอาเขามาเป็นสะใภ้เถอะ” ฐิสากัดฟันพูด “เธอว่าอะไรนะ พูดอีกรอบสิ”คุณนายชี้นิ้ว นิ้วมือแทบอยากจะจิกลงไปที่หัวของ ฐิสา ฐิสาเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าหาญ ยังไงชีวิตแบบนี้หล่อนก็ทนมามากพอแล้ว “หนูพูดว่าให้ครอบครัวคุณแม่ไปสู่ขอทอรุ้ง หนูต้องการหย่ากับเคน” คุณนายมณียกมือขึ้นตบหน้าฐิสาอีกรอบหนึ่ง “เธอกล้าบอกว่าหย่าหรอ ถ้าจะหย่าจริงๆ คงมาให้เธอออกมาพูดเองหรอก เธอนี่มันร้ายนักน่ะ จริงๆตอนแรกหาผลประโยชน์ให้ตัวเองโดยการมีอะไรกับเคน ตอนนี้ยังกล้าเสนอขอหย่า” ฐิสาซ่อนหน้า กัดปากตัวเองจนเลือดออก “หนูไม่ได้บังคับให้ครอบครัวคุณแม่มาสู่ขอหนู แต่ว่าครอบครัวคุณแม่มาสู่ขอหนูเอง” “นี่เธอกล้าต่อปากต่อคำกับฉันหรอ ประภา สีดา สั่งสอนผู้หญิงที่ไม่รู้จักละอายบาปคนนี้ทีสิ” “ค่ะ คุณนาย” คนรับใช้ที่ชื่อประภาเข้าไปในห้องหาไม้ขนไก่และเดินเข้าไปหาฐิสาพร้อมกับโบกไม้เข้าไป คุณนายมณีนั่งบนโซฟา เอาศรีษะเอนไปอีกทางหนึ่ง เห็นฐิสาเป็นเช่นนั้นคุณนายมณีรู้สึกไม่สบายใจ ก็แต่ไหนแต่ไรมาประภากับสีดาไม่เคยยั้งกำลังลงแพ้เพียงครึ่งหนึ่ง แม้ฐิสาจะล้มลงไปบนพื้นแล้วแต่พวกหล่อนก็ยังคงใช้แรงโบกไม้ขนไก่ จนขนไก่นั้นหลุดร่วงออกมา “พอแล้วๆ”คุณนายโบกมือ ประภากับสีดาหยุดตามคำสั่ง “ฉันจะบอกอะไรให้ถ้าอยากรอดก็ให้รีบท้องโดยเร็ว ไม่อย่างนั้นระวังตัวเธอไว้ให้ดีๆ” คุณนายมณีพาสองสาวคนรับใช้กลับ พี่เลี้ยงที่อยู่ในบ้านคือพี่แก้วและมะปรางรีบมาประคองฐิสาขึ้นจากพื้น “ไม่เป็นไรใช่ไหมค่ะคุณหนู” ทุกส่วนของร่างกายเธอนั้นเจ็บปวดแสบร้อนไปหมด ฐิสาถอนหายใจอย่างเบาๆ หล่อนตัดสินจะหย่า แค่วันเดียวก็ทนอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว ฐิสากำลังนั่งกินอาหารเช้าที่โต๊ะ พี่แก้วและมะปรางต่างคนต่างใช้แววตาสื่อสารกันไปมา “มีเรื่องอะไรก็ว่ามาเถอะ”ฐิสาพูดอย่างช้าๆ