บทที่ 4 ไม่มีที่ไป

ตอนแรกที่ทอรุ้งบอกแผนการของตัวเองกับคุณทิพย์ คุณทิพย์ก็ตกใจอยู่เหมือนกัน ถึงอย่างไรคุณทิพย์ก็ได้เห็นทอรุ้งกับเคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก พูดถึงปัญหานี้ ทอรุ้งถอนหายใจอย่างเบาๆ “แม่ไม่รู้อะไร คนที่เคนชอบน่ะ จริงๆแล้วไม่ใช่หนู แต่เป็นนางฐิสา” คุณทิพย์ตะลึงงันหลังจากนั้นก็ยิ้มออกมา “จะเป็นไปได้อย่างไร ลูกกับนางฐิสาเวลายืนอยู่ด้วยกัน ถ้าใครคนนั้นไม่ได้ตาบอดก็จะต้องเลือกลูกอย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นหลายปีมานี้เคนก็อยู่กับลูกตลอด ส่วนนางฐิสานั้นก็คงไม่ต้องพูดถึง” ทอรุ้งส่ายหัว “หนูเองก็นึกว่าหนูดีกว่านางฐิสาในทุกๆด้านเหมือนกันและเคนก็จะต้องชอบหนูแน่นอน หลายปีที่ผ่านมานี้ เขาดีกับหนูมากจนทุกคนรู้สึกว่าเขานั้นชอบหนู แต่ว่า......” ทอรุ้งแสดงสีหน้าโหดเหี้ยม หล่อนกัดฟันกรอด ทั้งหมดมันคือการแสดง “การแสดงงั้นหรอ ไม่น่าจะใช่หรอก” คุณทิพย์ยังคงไม่อยากเชื่อ “ก็หนูได้ยินมากับหูตัวเองเลย เคนพูดกับวินว่าตัวเขาเองพอได้เห็นฐิสาเพียงแวบแรกก็รู้สึกชอบ เขาเองก็รู้นิสัยของพ่อเขาและการอบรมเลี้ยงดูที่มีต่อเขาจะเป็นรูปแบบที่ไม่ให้เขาเสียเวลาเสียแรงไปกับอารมณ์และความรู้สึก ดังนั้นยิ่งเขาชอบใคร พ่อของเคนก็ ยิ่งไม่ให้เขาแต่งงานกับคนนั้น” คุณทิพย์อ้าปากค้างตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก “ดังนั้น เคนจึงวางเล่ห์กลทำทีว่าเขาชอบหนูและแกล้งทำเป็นชอบมากๆสองครอบครัวมีฤกษ์แต่งงาน ครอบครัวเคนจะต้องให้เขาแต่งงานไม่หนูก็ฐิสาใครคนใดคนหนึ่งอย่างแน่นอน ในเมื่อเขาชอบหนูมากขนาดนั้น พ่อของเคนก็จะให้เขาแต่งงานกันฐิสาแน่นอน” “จริงๆแล้วเคนอยากอยู่กับฐิสาอย่างนั้นหรอ” ทอรุ้งพยักหน้า บนใบหน้ามีรอยยิ้มที่เย็นชา “ดังนั้นหนูเลยแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องและเอานางฐิสาไปนอนกับเคน เคนเกลียดผู้หญิงที่มีแผนสูงถึงเวลาเขาจะนึกว่านางฐิสาทำไปเพื่อเงินพอถึงตอนนั้นเขาก็จะเกลียดฐิสา” คุณทิพย์รู้สึกโล่งใจ “โชคดีที่ลูกรู้แผนการของเขาก่อนไม่งั้นเราก็จะเสียเปรียบยกใหญ่” “แม่วางใจเถอะตำแหน่งลูกสะใภ้ของครอบครัวเคนมีแค่หนูเท่านั้น” คุณทิพย์ปรบมือกับทอรุ้ง “ใช่ๆๆครอบครัวเราก็มีแค่ทอรุ้งที่จะเหมาะกับการเรียกขานว่าเป็นสะใภ้ครอบครัวเคนพอถึงเวลาครอบครัวพวกเราก็จะกลับมารุ่งเรืองเหมือนเมื่อก่อนอีกครั้ง ลูกอยู่ในครอบครัวของเคนก็จะมั่นคง” สองแม่ลูกมองตากันและหัวเราะ ออกมาจากบ้านสองแม่ลูกนั้นมา ฐิสาก็เดินอยู่บนถนนรู้สึกร่างตัวเองนั้นเบา แค่ชั่วพริบตา หล่อนก็ไม่มีแม่เสียแล้ว แม่ที่ตัวเองเรียกมายี่สิบกว่าปีกลับเป็นแค่คนรักที่พ่อตัวเองคบไว้ข้างนอก เป็นศัตรูรักของแม่แท้ๆของตัวเอง ทำไมล่ะ ทำไมพระเจ้าโหดร้ายเช่นนี้ ตัวหล่อนนั้นน่าสงสารมากแล้ว หรือว่ายังต้องการทรมาณอย่างนี้อีกหรอ ตอนแรกฐิสาจะเรียกแท็กซี่กลับบ้าน แต่หล่อนพบว่าตัวเองไม่มีเงินสักบาท ไม่ต้องพูดถึงว่า จะเรียกแท็กซี่หรอกแค่ขนาดรถเมล์เสียตังแค่สองหยวนยังไม่มีเลย โทรศัพท์ดังขึ้น เคนโทรมา พอดี หล่อนเองก็อยากคุยกับเขาอยู่เหมือนกัน “ฐิสา เธอจะเกินไปแล้วนะ กล้าต่อล้อต่อเถียงกับแม่ฉันได้ไง เธอคิดว่าเธอเป็นใครกัน” ฐิสาไม่อยากจะโต้กลับและไม่มีอารมณ์ที่จะโต้กลับด้วย “แม่มาเร่งเรื่องท้อง พูดก็ไม่ฟัง ฉันเลยโต้กลับไปสองสามคำ” “แต่แม่เป็นผู้ใหญ่พูดอะไรเธอก็ควรจะฟังไว้โชคดีที่เธอยังไม่ได้ท้องไม่งั้นผู้หญิงดุร้ายอย่างเธอ เด็กที่คลอดออกมาก็จะมีนิสัยเหมือนเธอ” ฐิสาลูบท้องตัวเองอย่างมีสติ ดุร้าย ในใจของชายที่หล่อนรักมากที่สุดกลับเห็นหล่อนน่ารังเกียจเช่นนี้ ฐิสาพยายามทำเสียงให้ปรกติ “เคนวันนี้ตอนกลางคืนเธอกลับมาเถอะ ฉันมีเรื่องที่ต้องพูดกับเธอ” เคนกลับหัวเราะอย่างเย็นชาทันที “มีเรื่องจะคุยกับฉันงั้นหรอ เธอไม่มีเงินล่ะสิ อยากให้ฉันไปนอนกับเธอ เหอะๆ เลิกคิดไปได้เลย เดือนนี้ฉันจะไม่เข้าไปจะดูสิว่าจะอดตายไหม” “ฉันตั้ง....” ตู๊ดๆๆ วางสายไปแล้ว ฐิสายังพูดไม่จบ เธอหลับตาลงอย่างทรมาณ น้ำตานั้นคลออยู่บริเวณหางตาและไหลรินออกมา แม้ว่าเขาจะรู้ว่าหล่อนท้องแล้วอย่างไง ผู้หญิงที่ดุร้ายแบบเธอ ลูกออกมาก็ต้องดุร้ายเหมือนเธอ “ดูเหมือนว่าเขาน่าจะสาปตัวเอง สาปลูกของตัวเองสินะ” ฐิสาส่ายหัว ไม่ นี่คือลูกของหล่อน คนอื่นย่ำยีตัวหล่อนยังไงก็ได้แต่ห้ามย่ำยีลูกของหล่อนเป็นอันขาด ที่ซันชายบาร์ นี่เป็นร้านบาร์ที่พิเศษร้านหนึ่ง พนักงานทุกคนในร้านจะสวมชุดพนักงานที่สวยและใส่หน้ากากรูปสัตว์ อาจจะเป็นเพราะว่าบริการพิเศษแบบนี้ถึงทำให้กิจการบาร์แห่งนี้รุ่งเรือง เพิ่งจะสามทุ่มในบาร์ก็มีผู้คนเยอะแยะมากมาย ฐิสาใส่เสื้อพนักงานขาวดำกำลังถือถาดรองไปมาในกลุ่มผู้คน เคนไม่อนุญาตให้หล่อนออกไปทำงาน แต่บางทีหล่อนก็ไม่มีเงินจริงๆ ก็เลยต้องมารับจ้างที่บาร์แห่งนี้ ดีตรงที่บาร์แห่งนี้ให้ใส่หน้ากากรูปสัตว์จึงไม่สามารถมองออกได้ว่าใครเป็นใครได้ หล่อนต้องการเงิน ต้องการเหลือเกิน ดูปฎิกริยาของเคน ลูกในท้องคงไม่ต้องหวังเขาแล้ว แม่น่ะหรอ ไม่ หล่อนไม่มีแม่แล้ว สถานการณ์บังคับอย่างน่าจนใจ หล่อนจึงทำได้แค่มาที่บาร์แห่งนี้แล้วสินะ “น้องเอาเหล้าหนึ่งแก้ว” เสียงเมาไม่ได้สติเอ่ยขึ้น ฐิสารีบเดินเข้าไปหา “คุณค่ะ นี่เหล้าค่ะ” แก้วเหล้ายังไม่ได้วางไว้บนโต๊ะ มืออ้วนใหญ่มือหนึ่งก็คว้าข้อมือของหล่อนไว้ “น้อง น้องหน้าตาสวยไหม ถอดหน้ากากให้พี่ดูหน่อย” ฐิสาพยายามสู้แต่ว่าเเรงเจ้านี่มีมากข้อมือหล่อนเหมือนใกล้จะหัก “คุณค่ะ ปล่อยนะค่ะ” “เห้ย ฉันไม่ปล่อย เธอจะทำไม” ชายอ้วนที่ดื่มจนเมามายผู้นั้นควักเงินออกจากกระเป๋าโยนลงบนโต๊ะ “ให้ฉันดูหน่อยเถอะหน่า เงินนี่เป็นของเธอนะ” “คุณเมามากแล้ว ถ้าขืนเป็นอย่างนี้ ฉันจะเรียกยาม” “นี่อย่าให้ต้องใช้ไม้แข็ง” ชายคนนี้พึ่งพาฤทธิ์เหล้ายันตัวเองยืนขึ้น ใช้มือจับข้อมือของฐิสาอีกมือชี้หน้าฐิสา “ปล่อยฉันนะ” ฐิสาใช้กำลังต่อสู้ขัดขืน แต่มันจะไปสู้อะไรไหวเมื่อคู่ต่อสู้เป็นชายเมา “ฉันไม่ปล่อยจะทำไม เธอจะทำอะไรฉันได้” เสียงทะเลาะดังจึงดึงดูดคนรอบข้างให้พากันดู ในกลุ่มผู้คน มีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเดินเข้ามา นั่นคือ วิน เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเคน “พี่ชายมานี่เพื่อให้เพลิดเพลินก็ดีแล้ว ทำไมจะต้องมาอารมณ์เสียกับพนักงานด้วยล่ะ ให้เกียรติผมหน่อยได้หรือเปล่า” “แกมาเป็นใครว่ะ ทำไมฉันต้องให้เกียรติแกด้วย” ฐิสาจำวินได้ รีบหันหน้าไปอีกทางหนึ่ง “ไม่งั้นเอาอย่างนี้ดีกว่า ผมเลี้ยงพี่สองแก้วเลยเป็นไง วันนี้โต๊ะพี่ผมเลี้ยงเอง” “ก็ฉันอยากรู้ว่าหน้าตาหล่อนมันจะเป็นอย่างไร หลบไป” ชายอ้วนนั้นถือโอกาสที่ฐิสาไม่ได้ระวังตัว ดึงหน้ากากของเธอออก ฐิสารีบเอามือป้องหน้าตัวเอง