บทที่ 6 ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว

ที่ห้องผ่าตัดของโรงพยาบาล ฐิสานอนบนเตียงคนไข้ หน้าซีดเหมือนกับกระดาษ หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ ความเจ็บปวดกระจายไปทั่วตามร่างกายหล่อน แล้วก็ค่อยเปลี่ยนไปเป็นความรู้สึกชา สองตาหล่อนมองฝ้าเพดานอย่างล่องลอย เหมือนถูกคนมาเอาวิญญาณไป ลูกของหล่อนไม่มีแล้ว พระเจ้าทำไมยังคงแกล้งหล่อนอยู่อีกล่ะ เช้าวันนี้ได้รู้ว่าเด็กคนนี้ยังอยู่ แต่เวลาที่หล่อนอยากจะสู้เพื่อเด็กคนนี้ เด็กคนนี้กลับไม่อยู่แล้ว หล่อนหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด น้ำตาคลออยู่รอบหางตาและรินไหลออกมา ฟ้าช่วยเช็ดน้ำตาให้ “อย่าร้องไห้เลย นี่แท้งลูกก็ยังต้องอยู่ไฟนะ เธอเป็นอย่างนี้จะเป็นโรคเรื้อรังเอาได้ง่ายๆนะ” “ฟ้า ฉันทำบาปทำกรรมอะไรไว้ พระเจ้าถึงลงโทษฉันอย่างนี้” เสียงของฐิสานั้นแผ่วเบาเหมือนลมมาก็ปลิวไป ฟ้าถอนหายใจ “อย่าเสียใจไปเลยเด็กหลุดไปแล้วนั่นแหละเรื่องดี ไอ้เคนเฮงซวยคนนั้นไม่คู่ควรให้เธอมามีลูกให้เขา” ริมผีปากของฐิสามีรอยยิ้มที่ขื่นขม “ฐิสา ยังไงเด็กก็ไม่มีแล้วเธอไม่ต้องคิดอะไรเยอะ พอดีกับแม่สามีเธอยังไม่รู้ก็ถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนเคน ฐิสาเธอหย่ากับเขาดีไหม อย่าทรมานตัวเองแบบนี้อีกเลย” ฐิสายังคงร้องไห้โดยไม่ส่งเสียง “ฟ้า ฉันไม่มีแม่แล้ว ไม่มีคนเลี้ยงดูแล้ว ไม่มีน้องสาวฝาแฝด เด็กคนนี้ก็หลุดไปอีก ฉันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว” น้ำตาของฐิสาเหมือนไข่มุกที่ขาดเป็นสายไหลไม่หยุด ฟ้ากลั้นน้ำตาตัวเองไว้ “แต่เธอยังมีชีวิตอยู่นะ ถ้าเธอตายลง คนที่วางแผนการก็ยิ่งดีใจน่ะสิ ฐิสาเราไม่ต้องไปแย่งไปชิง แต่เราต้องใช้ชีวิตต่อไป โอเคไหม” “ฉันอยู่ต่อไปมันจะมีความหมายอะไร” ฐิสาหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด “เธออย่าพูดอย่างนั้นสิ ฐิสาฟังฉันนะ กลับไปคุยกับเคนพูดกับเขาดีๆและถ้าเขายังจะเป็นคนดีแบบนี้อยู่อีกงั้นก็เลิกกับเขาเถอะ โอเคไหม ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เห็นด้วย ฉันจะช่วยเธอนำเรื่องขึ้นศาลเอง ถ้าไม่ไหวจริงๆเธอก็เดินออกมา ออกจากสถานที่ที่ทำให้เธอเสียใจ” “ฉันเหนื่อยแล้ว อยากนอนพัก” ฟ้ารู้ว่าฐิสาไม่อยากฟังคำพวกนี้ “งั้นเธอนอนเถอะ พักผ่อนเยอะๆ” ฟ้ากังวลว่าฐิสาจะคิดสั้น เลยไม่ยอมละไปไกลแม้แต่ก้าวเดียว สามวันต่อมา ฟ้าก็มาส่งฐิสาที่บ้านด้วยตนเอง “ฐิสา สองสามวันนี้ฉันจะไม่ไปไหน จะอยู่เป็นเพื่อนเธอ เธออยากกินอะไร” ใบหน้าของฐิสายังคงซีดอยู่เหมือนเดิม ริมฝีปากก็ไม่มีเลือดขึ้น “ฟ้า ฉันทำให้เธอเสียเวลามาหลายวันแล้วไหนจะยังค่านอนโรงพยาบาล ค่ายา รวมไปถึงค่าผ่าตัดอีก ฉันจะหาทางคืนเธอนะ” “พูดอะไรโง่ๆล่ะ กับฉันเธอจะเกรงใจอะไรกัน” ฟ้าเตรียมจะพูด แต่แล้วก็ได้รับโทรศัพท์ที่โทรมาจากโรงพยาบาล “ผอ.ค่ะ ตอนนี้หนูไปไม่ได้จริงๆค่ะ อีกอย่างหนูก็ลาหยุดแล้ว รบกวนท่านผอ......งั้นก็ได้ค่ะ” วางสายลง ฟ้าสีหน้าไม่สู้ดี “ฟ้า เธอไปทำงานเถอะ ฉันไม่เป็นไร” “โรงพยาบาลตอนนี้ผู้ช่วยไม่พอ ไม่อนุญาตให้ลาพัก สองสามวันนี้รอให้ฉันทำงานเสร็จจะรีบมาอยู่เป็นเพื่อนเธอนะ เธออย่าคิดสั้นเด็ดขาด” ฐิสาฝืนยิ้ม “วางใจเถอะ” ฟ้าจะวางใจลงได้อย่างไร หลายวันที่ผ่านมานี้ฐิสาแทบจะไม่พูดอะไรเลย สองตาไม่มีเรี่ยวแรง เหมือนจะพูดแค่ว่าฉันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว และไหนจะคำพูดที่ว่าฉันอยู่ต่อไปจะมีความหมายอะไรอีกล่ะ เพราะว่าโรงพยาบาลมีคำสั่ง ฟ้าต้องไป ก่อนจะออกไปก็กำชับพี่แก้วกับมะปรางว่าพวกหล่อนต้องดูแลฐิสาให้ดีๆ มะปรางต้มซุปอยู่ในครัว ถอนหายใจอย่างไม่หยุด “คุณหนูน่าสงสารจริงๆ” พี่แก้วล้างจานอยู่อีกฝั่งหนึ่ง สีหน้านั้นมีความผิดปรกติ “พี่แก้ว พี่ว่าคุณหนูอายุก็ยังน้อย ทำไมถึงแท้งกระทันหันล่ะ” พี่แก้วมือสั่น จานหล่นใส่อ่าง น้ำกระเด็นขึ้นมาเยอะมากจนทำคนสองคนนั้นเปียกไปทั่วตัว “อุ้ย ขอโทษๆ” “พี่ ระวังหน่อยสิ” “โอเคๆ” พี่แก้วเก็บจานขึ้นมา ในสายตานั้นลุกลี้ลุกลนจนไม่สามารถปกปิดได้ มะปรางถอนหายใจอีก “พี่ นี่จะว่าไปก็แปลกอีก คุณเคนก็ขยันนะ แม้ว่าบางครั้งครึ่งเดือนไม่มาเลย แต่บางทีถ้าจะมาก็มาติดๆกันหลายวัน สองปีมานี้คุณหนูไม่ท้องเลย นี่ก็ไม่ง่ายที่จะท้อง พอรู้อีกทีแท้งเสียแล้ว คุณหนูดูเหมือนร่างกายแข็งแรงมากนะ อายุก็ยังน้อย” “ทะ ท้อง จะแน่ใจได้อย่างไง คุณหนูอาจจะไม่สบายก็ได้” “ฉันถามคุณหนูแล้ว เธอตรวจร่างกายหลายรอบมากบอกว่าไม่มีปัญหาอะไร จะมีก็แต่แค่ประจำเดือนมาไม่ปกติ แต่ว่าประจำเดือนมาไม่ปกติก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นหมัน บนโลกนี้มีสักกี่คนที่ประจำเดือนจะมาปกติขนาดนั้น” พี่แก้วเก็บชามกับตะเกียบเข้าที่เรียบร้อย “เธอรีบไปต้มซุปสิ ฉันจะไปดูคุณหนู” “โอเค” มะปรางตอบรับและไม่ได้สังเกตพี่แก้ว พูดเสร็จ พี่แก้วเดินออกไปจากห้องครัวอย่างรีบร้อน ฐิสาทำไมไม่สามารถท้องได้ ฐิสาทำไมถึงแท้ง คงไม่มีใครรู้ดีไปกว่าพี่แก้ว กรุ๊ปบริษัทไมด้า ห้องทำงานประธาน เคนจับที่ระหว่างคิ้วของตัวเองอย่างเบาๆและใต้ตาของเขานั้นเป็นสีดำคล้ำ คืนนั้น ตอนแรกเขาคิดจะไปหาฐิสาเพื่อพูดคุย แต่ได้รับสายด่วนของทางบริษัทว่าถูกแฮกเกอร์โจมตี หุ้นผันผวน กรุ๊ปบริษัทครอบครัวเคนได้รับผลกระทบ ยังดีที่เขากู้สถานการณ์คืนมาได้ ใช้เวลาราวสามวันราคาหุ้นก็ถือว่าอยู่ในเกณฑ์คงที่ เลขามาเคาะห้องแล้วเดินเข้าไป “ท่านประธานค่ะ ปัญหาทุกอย่างแก้ไขเรียบร้อยแล้ว ท่านเหนื่อยมาหลายวัน ต้องการหยุดพักผ่อนไหมค่ะ” เคนเงยหัวขึ้น เขายังต้องกลับไปหาฐิสา “ตั้งแต่พรุ่งนี้เอาแพลนการเดินทางของวันจันทร์เลื่อนออกไปให้หมด” เลขาชะงัก “ท่านประธานมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำหรอค่ะ” “ใช่” ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าเรื่องของเขาและฐิสาอีกแล้ว สามวันนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะยุ่งกับงาน แต่ตอนที่ยุ่งๆนั้นก็ทำให้สมองเขาตื่นตัวมากยิ่งขึ้น เขายังคงรักหล่อนเหมือนเมื่อก่อนไม่เคยเปลี่ยน ดังนั้น เขาตัดสินใจจะเปิดใจคุยกับฐิสา ถึงแม้ว่าหล่อนจะวางยาเขาจริงๆแล้วมันจะเป็นไง เพียงแค่วันนี้หล่อนทุ่มหัวใจให้เขา เขาก็ไม่ถือสาเรื่องที่ผ่านมา “ได้ค่ะ ท่านประธาน เดี๋ยวฉันจะไปจัดการให้เดี๋ยวนี้” “ผมจะกลับบ้านพักผ่อน ถ้ามีธุระด่วนก็โทรหาผม ถ้าไม่รีบร้อนอะไรก็รอผมเข้าบริษัทแล้วค่อยว่ากัน” พูดจบเคนก็ลุกขึ้น “ได้ค่ะ” เคนปิดคอม เอาเสื้อคุมที่ปากประตูกำลังเตรียมตัวจะออกไป ทันใดนั้นเองปากประตูก็ปรากฎคนคนหนึ่ง “เคน” ทอรุ้งตะโกนอย่างประหม่า “ทอรุ้ง” เคนขมวดคิ้ว “เธอมาที่นี่ได้ไง” ตอนแรก เขาแกล้งอยู่กับทอรุ้งเพื่อจะได้แต่งงานกับฐิสา เขาเองก็ยังละอายใจต่อทอรุ้งอยู่บ้าง ดังนั้น เมื่อได้แต่งกับฐิสา เขาก็เอาเงินส่วนตัวให้กับทอรุ้งสิบล้านบาทเป็นการชดเชย หลังจากแต่งงาน พวกเขาก็ไปมาหาสู่กันน้อยลง